Wat ik met die houding  moet, ik weet het niet. Ik verwittigde je: ik geef mijn GSM aan iemand, en kom niet meer op fb. Hij is ... wàt is Hij? Er speelt iets, maar Hij stelt duidelijke grenzen. En die ga ik respecteren. Maar Hij leest me, nét zoals jij een jaar geleden. Alleen.. Hij is niet zo getormenteerd als jij. Ik geloof Hem best: Hij heeft een duister kantje. Maar toch... Hij stelt zich open, zonder angst om zichzelf te tonen. Maar stelt ook zijn limieten. 

Oh, ik weet het: jij stuurde me nog berichtjes. Maar mijn GSM ligt bij Hem. En zelfs zonder verklaring, beloofde ik Hem één ding: dat ik niét op fb zou komen vannacht. Ik houd me aan mijn belofte... hoe moeilijk ook. Hoe vaak hoorde ik vandaag van Hem "wat is er toch aan de hand met jou? wat speelt er?" If only He knew... 

Ons verhaal is over. Zei ik dat niet? Eens mijn voorstelling er ook op zat, is ons verhaal over. En zo voelt het inderdaad. Jij ging weg, zonder een woord. Ik moet erachter vragen. Hoe kan dit, dat jij gewoon vertrekt, zonder een woord van verwittiging? Is dàt dan die liefde waar jij het over hebt? 

Zoals je vandaag zei: je bent bitter. Vannacht kreeg ik berichtjes, dat je "niet meer zou storen", dat je "geen plaats ging innemen in mijn leven." The usual...  Ik ben op. Je horloge ligt klaar in mijn bureau. Of we zullen praten, 31 maart of 1 april... Zij is op vakantie die week. Maar oh neen, mijn lief, mij zal je niets horen zeggen daaover. Deze keer laat ik jou praten. Laat ik jou verklaren waarom het nu weer niet doorgaat, ons gesprek. 

I'm a mess... Kon ik maar opnieuw beginnen... met alles.