Ik zei het  "ik mocht naar je kijken, en dat was dubbel. Want ik keek naar de man van wie ik houd, de man bij wie ik zou willen zijn. Maar dan besef ik weer dat het niet kan, niet zal zijn. En dàt doet pijn." Mijn woorden bleven, zoals meestal tegenwoordig, zonder enige reactie. Het maakt me onzeker. Ik heb behoefte aan geruststelling... en die krijg ik nergens.

Waar is die empathische, gevoelige (overgevoelige zelfs) man naartoe? Die man die me halsoverkop verliefd liet worden? Het maakt me gek, me zitten afvragen of Zij nu weer die woorden "ik houd van jou" te horen krijgt. Maar ik durf het niet te vragen... omdat ik het antwoord niet wil horen. Waarom voelt jij me niet meer aan, zoals in het begin? Ik twijfel, stel me voor dat ik hier een einde aan maak, en jij merkt het niet? Hoe kan dit? Hoe kan iemand eerst zo close, bijna fusioneel, zijn, en daarna zo koel, afstandelijk, rationeel?

Ik mis je. Ik mis mijn man.