Alles verandert. Jij verandert. Meer afstand... minder intensiteit... minder aandacht... minder behoefte om mij te zien/horen/lezen/voelen. 

In het begin irriteerde het me. Het steeds willen weten wàt ik deed, met wie. Signaleren wanneer ik opstond, wanneer ik ging slapen. Laten weten dat ik ging douchen en dus tien minuutjes niet bereikbaar zou zijn. Dit was ik niet gewend, het voelde aan als controle.

Maar gaandeweg wende ik eraan. Het was "jouw manier van mij lief te hebben". Alles of niets, zo ben jij, dacht ik. En dus nam ik "alles", en werd het een tweede natuur om je "alles" te laten weten, elk klein detail van mijn dagdagelijkse leven. Overal liet ik weten wat ik deed, stuurde ik foto's door om je te laten "deel uitmaken" van mijn leven.

En toen kwamen die zomermaanden. Moeilijke maanden, vol afgelaste afspraken. Keiharde confrontaties met de realiteit. Ik keek ernaar uit, die zomermaanden. Want er waren mogelijkheden, kansen om elkaar 24 uur te zien. Ik dacht dat ik het allemaal goed gepland had...; machiavelliaans haast. Ik manipuleerde mijn leven, privé en professioneel, om die kansen te creëren. Om tot de ontdekking te komen dat jij niets geregeld had. Al jouw "ik regel dat wel"... woorden maar geen daden. En dus maakten we ruzie, werden er harde woorden gesproken, van beide kanten.

Sindsdien is alles anders. Geen interesse of vraag meer in wat ik doe, met wie, wanneer, waar... Jij ontkent de verandering, noemt het "evolutie". Voor mij voelt het aan als "verlies". Ik ben je kwijt. Kwijt aan Haar.  Maar kan je kwijt geraken wat je eigenlijk nooit had?