Ik had de sleutel nochtans gelegd en zeker dat hij hem kon vinden. Maar hij vond hem niet. Hij heeft al het gras uit de bloembak getrokken, ik veronderstel er in gegraaid en in z'n zenuwachtig zoeken de sleutel niet meer gevonden. Want ik vond hem toen ook eerst niet. Hij had hem zelf ondergewoeld. Ik had hem expres gewoon onder een busseltje bieslook gelegd omdat ik weet dat hij niet goed kan zoeken. Ik ben om 12u40 naar m'n bed gegaan. Om 1u40 hoor ik geklingel van glas. Ik dacht dat mijn man thuis gekomen was en ergens in gevallen was. Ik ben direct naar beneden gaan kijken. Hij stond daar te briesen als een wilde dat ik hem niet binnenliet en dat hij daar al een uur stond te bellen, te roepen.... De bel heb ik nooit gehoord. Ik denk eerlijk gezegd dat hij gewoon naast de bel stond te duwen.... Dat hij mij had gebeld. Ik heb m'n gsm niet gehoord en die lag naast mijn bed. Er is ook geen oproep. Er is wel het nummer dat hij geduwd heeft, maar waarschijnlijk niet gebeld heeft. Onze oudste dochter is wakker gekomen van het geschreeuw. Misschien best dat ze er tussen gekomen is.... Ik hoop alleen dat ik morgen niet met een dikke lip zit of blauw in m'n gezicht... Ik wil hier niet de trunte uithangen, maar als hij vermoeid en dronken is weet hij niet meer hoe agressief hij uit de hoek kan komen. Duwen, stampen, slaan. En ik ben 'een slecht wuf'. Ik laat hem aan de deur staan. Ik laat hem niet binnen. Geen greintje respect heb ik voor hem; Zegt  hij. Ofwel moet ik in m'n eerste diepe slaap gezeten hebben dat ik er totaal niks van hoorde, van die bel en dat gerinkel. En geroep langs de straat letten wij niet meer zo op. Er zijn mensen die daarvoor uit elkaar zouden gaan. Ik weet niet of ik dat echt wil. We hebben het niet gemakkelijk, financieel, we staan onder enorme stress van werken, van personeel. We zijn alletwee vermoeid. Moet dit dan leiden tot zo'n dingen ? Ik vraag mij af hoe morgen zal zijn. Ik ga proberen het zo rustig mogelijk te houden. Er is ook personeel en er is ook de winkel, dus normaal zou dat moeten gaan. De ruit van onze voordeur die ingeslegen is, daar zal hij toch zelf moeten voor kijken. Maar hij zal waarschijnlijk zeggen dat het mijn schuld is. Dat ik dat moet doen.

Eigenlijk wil ik hem niet laten gaan, omdat ik bang ben dat hij totaal de controle over zichzelf zal verliezen als zijn gezin verscheurd is. En ook voor de kinderen. Ik zou hen het liefste opvoeden in een gewoon gezin. En overal gaat het al eens slecht. Ik zal ook wel m'n fouten hebben die ik niet zie. Dingen die ik verkeerd doe. Onze relatie in bed is sowieso tijdens de werkperiodes al niks meer. Ik ben ook te veel geblokkeerd. Tijdens het verlof heb ik daar geen last van. Onze tijd is ook al zo nauw verdeeld over werken, slapen, kinderen..... maar eigenlijk geen tijd meer voor elkaar. 

We hebben wel eens kletterende ruzie gehad, maar die week dat we weggeweest zijn was ECHT aangenaam. 

Personeelskwestie is nog nooit zo moeilijk geweest als nu. Doordat we eentje haar ontslag gegeven hadden, omdat ze het eigenlijk toch zelf wilde en met het ander die geopereerd is, daar complicaties bijgekomen zijn en haar ziekteverlof nu nog verlengd is schiet er niet veel meer over of het is onze weekendhulp. Maar we hebben gelukkig een interim gevonden en ik hoop dat het een goeie is ! Dan nog snel even m'n haartjes gaan laten knippen, dat ik er weer 'vers' uitzie om in m'n winkel te staan. Doei !

Felle discussie's met mijn man. Ontgoocheld in bepaalde mensen. Ik vermoed dat ik zelf gewoon te eerlijk ben. Soms te emotioneel binnenin. Ik ben vermoeid. Tijd voor verlof. En onze financiën, die blijven nog steeds een moeilijke dobber. Als gevolg daarvan zijn wij dus ook overgegaan tot ontslag van één van onze personeelsleden. Zaterdag is haar laatste dag. Hoeveel keer mijn man mij al op stang gejaagd hebben dat we ons best zullen mogen doen en dat het goed zal mogen zijn als zij er niet meer is, en dat het nooit zal gaan, dat het altijd een zottekot zal zijn etc.... etc.... het is niet te geloven. Soms heb ik het gevoel dat iedereen die beaamde dat het een goed idee was om het op een andere manier te doen nu plots de indruk geeft van : zal het wel lukken ? Zal JIJ dat wel kunnen een groot deel van haar werk overnemen ? JIJ hebt TOCH NIET die KWALITEITEN. Het zal inderdaad een goede organisatie vergen. De ruzie's met m'n man waren soms weer heel fel. Ik had soms het gevoel dat er sowieso een negatief feit aan verbonden hangt. We hebben twee keuzes : Ofwel doen we verder zoals vroeger en gaan we onderuit/failliet. Ofwel nemen we een moeilijke beslissing die niet meteen van een leien dakje zal lopen en laaien de ongenoegens zo fel op dat er een scheiding van komt. Er zijn een paar weken geweest waar mijn man me psychisch niet meer met rust liet. Het was verschrikkelijk. Je ging er op de duur eigenlijk onderuit beginnen gaan, je beginnen afvragen : waarom ? Waarom doe ik steeds meer m'n best en krijg ik steeds meer onder m'n voeten ?' Precies alsof hij mij haatte. Hij zei eens tegen mij dat ik enkel mijn kinderen graag zie en niet hem. Dat hij enkel dient om te werken. Jaaah..... inderdaad werken is hier zo wat het hoofdaandeel. 's Avonds zakken we in onze zetel, hij voor tv, ik voor de pc (want meestal zie ik niet graag waar hij naar kijkt) en gaan we apart slapen, waardoor er van de rest ook niks of bijna niks meer in huis komt. En dat is ook niet gezond. Hij zegt dat het aan mij ligt. Ik vind dat het evenveel aan hem ligt. Als ze me 's nachts om 12 uur nog wakker rammelen voor dergelijke zaken en ik ben al vermoeid na m'n werkdag van meer dan 10 uur en ik heb de hele dag 'een boze baas' gehad.... Neen.... dan heb ik ECHT geen zin meer. Weet je waar ik de laatste tijd ook veel problemen mee heb ? Ik voel me zo verouderd. Ik weet niet : het is precies alsof er vanbinnen in mij dingen veranderen, lichamelijk, psychisch, waardoor ik me op korte tijd plotseling veel ouder lijk te voelen......Ik wil er zeker niet tegen mijn man van babbelen want hij zou toch maar met me lachen. Ik ben al wat ouder dan hem.

Ik verlang zo tegen dat we eens een paar maanden verder zijn en hopelijk draait alles dan veel vlotter op werkvlak dan dat we verwacht hadden. Want het begint serieus door te wegen op mij. Volgende week hebben we enkel nog onze weekendhulp. Want ééntje is haar contract dan beëindigd en de andere is ondertussen geopereerd. Het worden nog superharde dagen tot aan het verlof.

Harde noten om te kraken.

En dan nog een goeie noot. Onlangs moesten we nog een feestje gaan doen waar ook een gast in mijn leeftijd mee was. Knappe en sympathieke gast. Met denk ik wel een beetje hetzelfde gevoel voor humor als ik. Ik vond hem echt tof en sympathiek en zou het wel leuk vinden hem als een betere vriend te hebben, maar dat is bij mij toch nooit het geval. Hij woont ook niet echt dichtbij waardoor we niet zo veel gemeenschappelijks hebben. Maar 't was wel 'n toffe. Eentje om van te dromen op een slecht moment waardoor het dan wel weer beter gaat.

Vroeger had ik ook zo wel een 'dreamlover' waar ik mijn kracht uit putte. Dat is volledig over nu. En dat ligt niet aan mij. Dat ligt aan zijn reacties. Tja.... dat is het leven. 

Misschien heb ik dat wel nodig zo'n 'dreamlover' om mijn kracht te putten voor mijn eigen relatie. De meeste dromen zijn toch bedrog

En ik voel me voor het ogenblik ook een verschrikkelijk dik monster. Kilo's raken er nog zo moeilijk af. Ik weeg +/- 75 kg en ben er maar 1m60. 8 kg zouden daar toch af moeten. Maar het lukt niet meer. Ik heb er de kracht niet meer voor.

Ik heb het lang niet gezien dat ik toch wel serieus aan 't bijkomen was en ja, het hangt er nu aan hé. Ik probeer het voor m'n buitenwereld op een positieve of schalkse manier te bekijken, maar vanbinnen heb ik er zo'n pijn van. Dat ik dik, fat ben en zo geen (sexy) uitstraling heb. Heb ik die trouwens al ooit gehad ? Ik loop ook niet recht en ik heb heupen waar je potten kan op dragen.... Pft.

Zo echt eens ontspannen, dat staat bijna nooit meer op onze agenda. Uitrusten, chillen.... wat is dat ?

Genieten...... neen : ARBEITEN !

Zelfs genieten van kleinere dingen is moeilijker geworden omdat al het andere mij zo overheerst. Ik ben moe, uitgeput en toch wil ik nog kracht hebben en optimistisch zijn. Ik zou eens los en ongedwongen moeten kunnen babbelen met iemand neutraal. Ja.... met mijn dagboek. Mijn dagboek waarvan ik wel zou willen dat ooit m'n dochters het nog wel eens lezen. Maar dan gaan ze denken dat ik een treurige mama ben, omdat ik op m'n vaak moeilijke momenten hier m'n woorden opschrijf.....

Dus dwz dat we haar niet meer zien van 28 juni tot na het verlof. Ons meisje in opzeg komt tot rond 16 juli. Dwz dat we het nog een weekje met z'n twee mogen doen. Eerst gingen we een jobstudent aanvaarden, maar mijn man ziet dat niet zo zitten om zijn energie daar in te steken. We werken in feite toch uit.... Ik verlang eigenlijk tegen dat we een paar maanden verder zijn na onze vakantie en hoop dat alles dan goed verloopt en dat we voelen dat we stappen vooruit gaan..... Het is soms alsof ik mij probeer op te trekken aan een touw om dit stuk nog te overbruggen, te rekken, dit moeilijke stuk, waar het hoogstdringend tijd is dat we ingrijpen, want de aanpassing kan alleen maar in ons financieel voordeel zijn. Alleen gaat het hopelijk fysisch niet te zwaar zijn. Afwachten is de boodschap. Doei.

Van aan de ene kant zou ik liefst van al haar contract meteen verbreken, dan kan je tenminste voorbereiden en plannen. Maar mijn man is er volledig tegen. Hij wil niet dat dit zo plots wordt afgebroken. Maar als ze nu eens een dag wel komt en dan een dag weer niet, dan vind ik daar ook niet veel geen gemak aan. Dat brengt alleen maar weer extra stress met zich mee. En van aan de andere kant zou ik ook het liefste hebben dat ze haar termijn uitwerkt, dan heb ik nog de prestaties van het geld dat ik aan haar moet betalen.

Soms heb ik het idee dat mijn man het leuk vindt om knorrig te zijn.... Vorige week zat ik te denken : 75 % knorrepot en 25 % welgezind, of zou de verhouding nog scherper zijn ? Pft. In het verleden hebben er mij nog personeelsleden gezegd dat ik veel verdraag. Dat is misschien allemaal wel waar. Ik denk altijd : we komen er wel weer door. En tegenwoordig kunnen mensen nog vaak weinig van elkaar verdragen..... 

Nu als het me te hoog zit dan kom ik ook wel uit m'n kot hoor. Ik ben ook geen lammetje en ik heb ook wel m'n scherpe kantjes.

Iets heel anders dan....

Dit weekend was er de balletrecital van de dochters. Prachtig gewoon ! Ik heb hen gezegd dat ze het na dit éne jaartje eigenlijk nog niet mochten opgeven als je ziet tot welke mooie resultaten ze komen.

De afwerking, de uniformiteit, de speelsheid doorheen de show.... het was heel mooi ! Ballet wordt al te vaak geassocieerd met heel klassiek en heel serieus voor mensen die er weinig mee te maken hebben. De show bestond uit zowel klassiekere en modernere nummers. Ik heb er echt van genoten !

En dan nog wat betreft m'n oudste. Er werd rond nieuwjaar zo'n probleem gemaakt in verband met haar wiskunde. Ik ben zelfs bij het CLB moeten gaan. En inderdaad : het was niet goed. Ze kon niet mee met de rest. Vorige week had ze haar rapport gekregen en het is nog nooit zo fantastisch goed geweest ! Ik kan alleen maar duimen dat haar eindrapport ook zo goed wordt. Haar wiskunde is een hele stap vooruit gegaan. Nu moet er, mijn oordeel, nog eens wat gewerkt worden aan de spelling en het lezen. Ze begint zich wat nerveus te maken dat ze ook het niveau wil halen wat het grootste deel van haar klas al heeft. Haar procent van haar rapport lag zelfs een paar procent boven het klasgemiddelde waar ze er al altijd een paar onder gezeten heeft.....  Het is eigenlijk een meid die zich echt inzet.

En dan de kleinste. Daarvoor moet ik morgen voor een 5-minutenbabbel gaan. Die moet volgend jaar naar het eerste leerjaar. Je merkt toch wel dat ze al rijper zal zijn dan de oudste, maar zij is ondertussen al 6 jaar, waar de oudste nog 6 moest komen toen ze startte met het eerste leerjaar. En als je al een oudere zus voor hebt, dan maakt dat toch ook wel al een stuk. Je hoort en ziet al veel. En misschien is zij sowieso al ietsje rapper op dat vlak, maar dat wil nog niks zeggen. Ze zal moeten zin hebben om het te doen ook. Want ze heeft altijd tijd en als het niet voor echt is, dan hoeft het ook niet echt. Dat kind zal waarschijnlijk weinig stress hebben, heeft de juf eens gezegd.

Doei.

De zaterdag viel ze me dan terug aan hoe dat nu eigenlijk zat en waarom : reorganisatie of waren we haar beu ?! Ik heb er wijselijk op geantwoord dat onze boekhouder al meer dan een half jaar zit te zagen dat we de loonskosten moeten indijken. Dus de uren verminderen. En dat zij toch liever een voltijdse zou hebben  met wat andere uren. En dat zij misschien wel klaar is voor een nieuwe uitdaging. Dat het een noodzaak is, dat we niet anders kunnen en dat dat dan misschien wel de beste oplossing is, aangezien zij toch voltijds wil gaan (die ook begrijpelijk is in haar situatie)

Haar manieren van het laatste jaar en haar slordigheid hebben er ook wel mee te maken, maar dat heb ik niet gezegd. Het zal voor ons ook aanpassen zijn. Wij zullen een andere manier van werken moeten toepassen. Het zal ook wel weer zoeken zijn. Mijn man gelooft er bij momenten nog niet goed in. Hij heeft het er moeilijk mee om minder in zijn toonbank te zetten. Maar als we met 1 minder werken, zal dit automatisch zo zijn en zal er hoop-ik toch wel heel wat minder in die vuilbak gaan. Stap 1 is me al gelukt. Hopelijk lukt stap 2 nu ook nog. Het zal voor mij ook wel wat arbeidsintensiever worden in de keuken, maar ik zie het zitten. Alleen mag m'n man niet hetzelfde verwachten zoals van onze kokkin, en daar zal hem de nijping wel een beetje zitten. Liever iets minder en goed en vers, dan massa en 't trekt op geen kloten. Vandaag breng ik haar opzegbrief binnen bij de post. Maandag gaat die in. Dan blijft zij normaal tot aan het verlof. Dus dat komt mooi uit. En hopelijk verloopt alles vlot. Tot nu toe is ze redelijk. Maar ze kan zo snel veranderen. De ene dag zot en de andere dag bot..... 

En dan onze kleinste.... Die mag vandaag op schoolreis en die zit met buikkrampen en diaree.... Niet normaal..... Ik ben vannacht 3 keer op geweest. Had haar gisteren al van school gehaald en na 2 uur was ze weer beter. En dan weer toppezot. En vannacht herbegon het. Zucht..... Hopelijk is het over. Ik ga haar toch meesturen denk ik. Mijn schoonouders wonen niet ver uit de buurt van waar ze naar toe gaan. Dus moest het te erg worden kunnen zij haar nog oppikken. Dus ben ik niet zo fit om de dag te starten en vanmiddag kan ik ook al niet echt een break nemen, want ik moet boodschappen doen.... Doei.

De betalingsherinneringen zwieren me weer om de oren. De verkoop is TE rustig. Er moet eigenlijk iemand buiten, en we dachten aan onze kokkin, maar die houdt momenteel weer haar manieren en er komt zo veel werk aan in mei. En onze andere medewerker, die we dan wel wilden houden, sukkelt zo met haar heupen en moet een dag naar de kliniek voor een ingreep. Zij denkt dat ze meteen weer zal kunnen werken, maar wij geloven niet dat dat waar zal zijn en er komt dan ook juist een drukke week aan. Dus we zullen ons sowieso mogen voorzien op een extra.

De strijd met m'n gewicht voor de kilo's eraf lukt ook niet meteen ondanks het feit dat ik er toch wel op let. Ik weeg nu nog meer sedert ik er op let.

Allemaal zo de-couragerend.....

Ik die altijd zo veel moed heb, die het nooit wil opgeven..... die gelooft dat er altijd een oplossing is voor een probleem ..... ik zie het momenteel niet meer zitten. Je zal dat aan m'n uiterlijke kant daarom niet altijd merken ..... 

Weet je wat ik nu denk : er zijn inderdaad oplossingen, maar die moeten dan ook toegepast worden..... Als je ze niet toepast, dan kom je ook niet tot een resultaat....

M'n gewicht dat swingt echt de pan uit. Niet te doen. En ik weet dat hij ook een 5-tal kg meer weegt dan een tijdje geleden. Dus heb ik de weddenschap aangegaan dat wie het eerste 5 kg verlicht is zich 200 Euro nieuwe kleren mag kopen.

Gevaarlijke weddenschap voor mij, maar het is een serieuse uitdaging voor mij waardoor ik weer gemotiveerd raak om er iets aan te doen

Woensdagmorgen was ik nog boos op m'n man. Hij was weer zo nors. Pft. Ik kon zijn interesses/leefwereld in 3 à 4 woorden omschrijven in volgorde van belangrijkheid: 'werk' 'televisie' 'voetbal'........'kinderen'.........

Ik heb wat moeite met typen, dus lang zal dit niet worden. Heb vorige week een stukje van m'n middenvinger afgesneden met een snijmachine. Het zit nu nog wat ingetaped, maar zal toch vrij goed herstellen.

Dat wil zeggen met de uren dat wij werken dat dat neerkomt op een 3-4 Euro per uur. En dat wil ook zeggen dat als ons personeel 1500 Euro op een maand heeft voor hun gewerkte uren, wij er dan AL elk 500 verdiend hebben. Dus, wij werken voor ons personeel.

Er moeten hier dringend wijzigingen doorgevoerd worden. Soms heb ik de indruk dat mijn man het niet wil snappen, dus zal ik hem op den duur voor een voldongen feit moeten zetten.

We hebben de laatste tijd heel veel problemen met onze kokkin. Waar ik hier wel al 't één en 't ander van geschreven heb. Het is een echt scharminkel gekomen van uiterlijk, weegt amper 53 kg en ze ziet er zo  skeletachtig uit, maar haar karakter is ook scharminkelachtig gekomen. Zij heeft altijd gelijk en zij heeft altijd problemen. Daar komt het op neer. Er is hier eens een hele grote discussie geweest een paar weken terug en ze is in een vlammende colère aangezet en de dag erna zonder boe of ba niet afgekomen. Wij hebben dan een aangetekend schrijven verstuurd omdat wij niet wisten of ze de volgende werkdag hier zou zijn. En plots verscheen ze hier weer ten tonele en vond het nog maar normaal dat ze de zaterdag zonder boe of ba niet afgekomen was. Ze is nu 2 of 3 weken later nog niet achter haar aangetekend stuk geweest, waar ik ook nog een paar vermeldingen in geschreven had. Dit weekend was ze terug gemist in haar bestellingen en ik gaf haar er een opmerking over, maar het was IK die haar het verkeerde papier gegeven had. Hahahaha ! Hoe durft ze. Het maakt me razend. Dus het is eigenlijk de moment om die buiten te kerelen. Met iets minder te maken en iets meer in te kopen moet het ons zeker ook lukken. Dan moeten we ook minder weg smijten, want dat is ook geld dat je in de vuilbak gooit. Maar mijn man denkt dat hij niet zonder een personeelslid minder kan. Voor hem is verminderen negatief, een afbreuk aan zijn zaak.

In mijn ogen is het : nu iemand buiten of binnen 3 jaar failliet.

Dus zal het ofwel zijn : zij buiten of ik gaan werken. Anders geraken we er niet als het zo verder gaat. Ik heb daar vorig jaar al zo veel van het geld dat ik van mijn ouders gekregen en WAAR is het naar toe ? Wij lijken er precies WEER niet te geraken. En dan kijkt mijn echtgenoot zo naar mij van : 'Moh, heb je die factuur nu nog niet betaald?' als ze ervoor bellen. Ik ben het kotsmoe : mijn kokkin en al dat geleuter. En als je dan tot de vaststelling komt van wat je het laatste jaar maar verdient hebt, dan blijf je beter in je zetel zitten.

Het voordeel als je alleen zelfstandig bent is dat je alleen definitieve keuzes kan maken. Het nadeel van dit met twee te doen is dat je dat niet kan doen : altijd zijn er twee meningen...... En dat is hier wel een groot feit : wij zijn vaak eens verschillend van mening. Dan is hij kwaad en zegt hij : 'Wij hebben nooit hetzelfde gedacht.' Dan zeg ik : 'Omdat ik niet doe wat jij zegt. Omdat ik van een andere mening ben. We kunnen toch door er over te praten tot éénzelfde mening komen. Door dingen te bekijken, voor- en nadelen af te wegen.... ' Maar volgens hem is dat dan geen waar

Oh, het ligt misschien wel allemaal aan mezelf. Ik heb weer last van een zekere luiheid. In niks geen goesting. Het meest goesting in niks doen. Gewoon geen fut. Geen fut omdat ik er niet het gewenste resultaat van heb zeker of geen fut omdat ik geen tijd meer over heb om eens te rusten. Nooit eens rusten of weinig rusten... ECHT uitrusten zo ...... vrij van geest en arbeid..... Je krijgt er precies een schuldgevoel bij als je het wel doet. .... En ergens krijg ik dan een reactie dat het allemaal de pot op kan en dat ik het gewoon laat slingeren. Dat ik weet dat ik het wel moet doen, maar ik heb geen zin meer, geen fut meer. En dan moet ik het achteraf toch doen. En dan heb ik ook niet echt die 'rust' gehad, want ik heb me eigenlijk een beetje aan mezelf geërgerd van : 'kom doe het nu eerst, dan ben je er van af' en tussen 'pfft.... nu even niet, het is genoeg geweest'. Het besef tussen plicht en luiheid.....

Ik weet, als ik zo voort doe, dat mijn innerlijke bom op een dag toch eens gaat ontploffen en dat ik misschien wel heel erg diep ga zakken.

Voor het ogenblik ben ik weer redelijk aangekomen in gewicht en ik weet dat ik er moet op letten, maar ik zit de laatste twee dagen al weer de hele tijd te vreten als een kieken zonder kop.

En vanavond ga ik dan twee grote glazen rode wijn redelijk snel na elkaar uitdrinken, dat ik me wat 'soezig' voel (alle zorgen aan de kant!) en in m'n zetel in slaap val tegen rond 1u30 of zo (gebeurt wel af en toe eens....)

Het blijft het eeuwige moeilijke punt tussen ons beiden. We gaan nog steeds niet genoeg vooruit. Na bespreking met de boekhouder was de bedoeling uit te zoeken waar wij onze verliezen hebben..... Ze moeten ergens bij de produceerders zitten .... ze maken te veel en ze verspillen te veel. Al 10 jaar haal ik dat aan, al 10 jaar is het geen waar. Zal ik dit steeds verder blijven aanhalen ? Mijn persoonlijke sponsoring is gedaan ! Ik heb er al veel te veel van het geld dat ik van m'n ouders kreeg ingestopt. Dan moet maar het triestige feit komen dat we er onder door gaan. Ik kan dit niet eeuwig blijven sponsoren. Het is als geld in een zak doen waar een gat in zit. Ik heb soms de indruk dat mijn man dat gewoon niet begrijpt. Ik versta ook wel dat hij heel veel werkt en dat hij opnieuw wil investeren en dat hij verder vooruit wil....... maar je moet er eerst centen voor hebben. Ik heb geen zin meer om weer iedere morgen met zorgen op te staan van wie betaal ik nu eerst ? Naar wie moet ik nu een geruststellend telefoontje doen om te sussen ? ...... Ik vind het zo hatelijk dat we tien jaar verder zijn en eigenlijk financieel belange niet zijn waar we zouden moeten zijn. Het kan ook aan mij liggen hoor. Ik weet het op den duur niet meer. Het kan ook zijn dat ik te laks in m'n werk ben of te toegefelijk op het aanhoudende opdringen van zaken die m'n man wil........ Ik heb al eens gedreigd dat als het niet vooruit gaat ik terug uit ga werken. Dat hij maar allleen zijn boel moet runnen..... En telkens als ik over die financiën begin dat het niet goed is dan is hij direct 'boink' negatief, depressief. Er kan daar precies nooit over gepraat worden .... Ofwel is het goud ofwel is het direct zwarter dan zwart....... Hij wil altijd meeeeeer...... ik wil dat dan wat afremmen omdat ik aan mijn kluiten denk..... ik krijg dan het verwijt dat je moet innoveren om vooruit te komen...... ik denk dan je moet eerst iets hebben om vooruit te kunnen komen...... Kijken we beter niet hoe we beter anders werken ? Beslissingen nemen om bepaalde dingen zelfs uit te schakelen ...... We hebben geen leven meer zoals het hoort. We werken samen 150 uur en daar is niks van privé-werk bij. (kids en zo.....) Poetsen, strijken wordt wel voor mij gedaan. Daar heb ik geen 'rooi' meer aan. Ik denk dan soms : Moesten we die 150 uur elders gaan werken we zouden nogal wat meer verdienen. Nu, zoveel uren uit gaan werken zou ook niet gaan. Dat is dan weer een 'voordeel' van ons zelfstandig zijn dat ons werk thuis ligt en dat je daardoor meer kan doen..... Tjaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah....................

Ik mag wel zeggen dat vorige week een zware week geweest is. Zondag was ik lichamelijk en mentaal kapot....

Onze kokkin zit dus eigenlijk al een jaar op de sukkel. We hebben daar al heel veel begrip voor gehad, geluisterd, haar laten wenen..... Het is allemaal vorig jaar in januari begonnen. Weggegaan van de papa van haar dochter en bij een man ingetrokken met wie ze dacht dat het wel ging klikken, maar die ze eigenlijk niet kende. En toen werd de ellende steeds erger en erger.... De kilo's vlogen er af, ze stond altijd maar te huilen hier op het werk. Ik had er echt medelijden mee. Wij wilden haar dan ook zo veel mogelijk helpen, want ze stond er ook maar alleen voor. Aan haar ouders had ze al niet veel, komt ook uit een totaal kapot gezin.... Ze had zo nog de hint nodig om weer bij die man weg te gaan, maar ze dacht dat ze dat financieel niet aankon. Ik ben er zo mee bezig geweest, heb er mijn slaap voor gelaten, heb zitten zoeken op het internet achter een appartement, een huisje die niet al te veel kostte, heb gebeld naar de sociale dienst omdat ze toch met wat spoed in een sociale woning zou kunnen geraken, dat dit echt wel een dringend geval was, want ze kwijnde week per week weg. Op het werk was ze dan zeker ook niet de hartelijkste, ze sleepte ons eigenlijk allemaal mee in haar privéproblemen......  Via het internet kon ik haar info geven over interessante meubeltjes die ze via een tweedehandssite op de kop kon tikken, ik schoot haar wat geld voor zodat zij haar huur kon betalen...... We hoopten dat, eens ze geïnstalleerd was, dan eindelijk weer een beetje het goede pad zou vinden..... Toen ze nog maar een maandje alleen woonde, verzeilde ze in het uitgaansleventje (ja, ze moest terug een nieuwe partner zoeken hé, liefst zo rap mogelijk) bij twee criminele typen die iets hadden met drugs of van dat stuf of met 'gezelschapsdames'. Ze had allerlei waanideeën dat ze achtervolgd werd, dat ze in haar huis gezeten hadden, dat ze haar telefoons controleerden, dat er een brief in haar huis lag tegen dat wij haar levensloos zouden aantreffen. Want ze wilden haar van de baan ruimen omdat ze te veel wist zei ze..... Maar telkens ze een sms kreeg van die kerels, antwoordde ze terug. Dus zo werd het contact niet verbroken.... Ik was toch wat ontgoocheld. Mijn man ook. Je helpt ze op het goede pad en ze zitten nog maar in hun huis en dan lopen ze weer mee met van die crapuleuze types..... Nu, de stijl hoe ze zich kleedt trekt ook wel niet echt de deftige types aan. In plaats van eens wat de deugd van het single-leven uit te proberen. Eens tijd voor haarzelf en haar dingen. Neen, dat laat zich dan weer door zo'n types meeslepen. Wat later leerde ze dan iemand kennen van wel 11 jaar ouder. Dat bleek dus terug grote liefde te zijn. Ik geloofde dit met enige argwaan. Zo van: hoe lang zal het nu weer duren ? Als je van 't éne gat in 't andere vliegt? Nu, al bij al, het leek de goeie richting uit te gaan en die gast leek mij ook wel van 'een goede soort'. Maar kort na nieuwjaar sloeg het al weer om. Ze zag al weer spoken, betrouwde hem weer niet meer. Maar ze heeft zo'n danig laag vertrouwen in mensen dat ze altijd de verkeerde gelooft en nooit die die ze moet geloven. Ondertussen sloeg haar wat meer happy humeur weer om in totale huilbuien en korte reacties, nog minder eten dan dat ze al deed (= niks), stond ze heel de tijd te sms'en, was veel naar buiten om een sigaret op te steken, die ze dan maar half oprookt..... Het werd haar weer al te lastig en te veel. En vorige week is ze dan thuis gebleven. Ik heb grotendeels haar werk overgenomen. Het is wel gelukt, maar het is lastig. En nu zijn voor mij haar jokers op. Zij is overtuigd dat wij haar niet kunnen missen. Akkoord, het zou een aanpassing zijn, maar een nieuwe frisse wind kan ook geen kwaad. Wat ben je nog met zo'n vies spook die niet meer gemotiveerd is, die hele dagen loopt te janken over haar privé en als je haar dan eens een onbenullige opmerking heeft over haar werk direct in de aanval gaat. Want wat ik ook gemerkt heb in die week dat ze er niet was is iets wat wij in feite wel al wisten, maar niet wilden zien doordat wij haar kookkunsten best wel oké vonden. Ze is zo enorm slordig en nonchalant. Haar potten en pannen zijn vaak aangebrand, ze begint aan 2 potten tegelijk. Dingen die ze niet wil gebruiken laat ze gewoon over tijd gaan. Dan rot het of is het gewoon over datum en kan je het niet meer gebruiken. Er lag zelfs een ring en sigaret in haar keuken en die hoort daar ook niet. Er is al eens een delict geweest ivm met een knalroze kinderdiadeem die ze in haar haar had. Ik ben vooral ontgoocheld in wat je haar ook probeert duidelijk te maken of bij te brengen of in te helpen dat het precies als wind aan haar voorbij gaat. Hoeveel flessen room ik al tesamen gegoten heb, hoeveel er al in de vuilbak beland zijn.... niet te doen..... Ze kan dan misschien wel goed eten maken, maar wat weegt er op den duur het sterkste door ? Een goeiemorgen kan er 's morgens ook al niet vanaf en met oudejaar muizde ze er snel vanonder omdat ze nog weg moest en dacht dat ik haar nog een werkje ging opsulferen. Dus een prettig eindejaar heb ik van haar ook niet toegewenst gekregen. En dan staat ze verbaasd dat ik na nieuwjaar geen 3 klinkende zoenen wil geven om haar gelukkig nieuwjaar te wensen...... Ik heb me er met een fabeltje van afgeholpen, ziekjes, moe, niet in m'n haak..... En de anderen heb ik dan wel die drie klinkende zoenen gegeven 's namiddags toen ze toekwamen.... Vrijdag laatst kwam ze na een week (die ook al niet reglementair is) haar ziektebriefjes binnenbrengen. Door al een jaar niet meer te eten weegt ze enorm weinig en heeft de dokter haar gewaarschuwd dat als ze niet verdikt ze binnen moet in de kliniek. Wij hebben haar nochtans ook al dikwijls aangespoord om te eten.... de boterhammen onder haar neus geschoven.... Duidelijk geval van anorexia.... met als gevolg een verminderde nierfunctie...... Dus vrijdag kwam ze en ik was bezig aan het koken. Ik heb niet zo veel aandacht aan haar geschonken, haar briefjes ontvangen en voor de rest interesseerde haar privé-miserie mij totaal niet. Maandag is ze terug komen werken en ik ben puur zakelijk geweest tegen haar . Ik heb haar niet gevraagd hoe het met haar was. Zij vraagt dat ook niet aan mij ! Ze heeft nog nooit gevraagd of het een beetje gelukt is om het allemaal te klaren vorige week als ze er niet was. En in haar privé ben ik zeker niet meer geïnteresseerd. Het is altijd wel iets van miserie. Wij moeten de onze ook zelf oplossen. En als je van iets begint over je eigen zaken slaat ze er altijd haar haak in en begint over het hare. Luisteren doet ze niet. Het was ook zo eens over voltijds werken dat ze bezig was (ze werkt er 32) en dat ze nooit een volledig pensioen zou hebben. Ik zei : 'Het onze zal ook zo vet niet zijn.' Haar antwoord : 'Dat is MIJN probleem NIET.' Kort en krachtig. Maar dat zij geen volledig pensioen zou hebben DAT WAS EEN RAMP.'  Ze had gisteren tegen één van haar collega's gezegd dat mijn gedrag allesbehalve was....  Het is zij die moet spreken. Huh. Ik denk dat we al veel te veel verdraagd hebben. Dat we veel te 'soft' met haar zijn. Want per slot van rekening geven wij haar werk, betalen wij haar ... En als zij zoveel van onze spullen in de vuilbak kiepert, gooit zij ook onze winst weg. De boekhouder heeft het vorige week ook gezegd. Dat wij ergens met een nog te grote verliespost zitten. En dat zal er wel één grote van zijn. Het is een heel lang verhaal die ik hier aan 't neertokkelen ben, maar zo die ontgoochelingen van dat laatste jaar, het zijn er te veel na elkaar. We hebben gesleept, gesleurd...... het heeft allemaal geen baat. Ze doet toch haar goesting en hulp respecteert ze toch niet. Voor mij is het genoeg geweest. Al mijn jokers zijn uitgedeeld..... Ik denk dat mochten wij haar karakter hebben, ze hier al lang buitenlag..... Haar collega zei ook nog ; 'Wat heeft zij op den duur eigenlijk nog ?' Niks. Zoveel kapotte relatie's, steeds meer miserie, steeds minder gewicht en weinig geld. Maar ze beheert het al even slordig zoals ze met onze materialen omspringt. Ik HOOP dat ze het hier snel kotsmoe is en er de brui aan geeft. Want voor ons zou het beste natuurlijk zijn als ze zelf haar opzeg geeft. Anders zou het mij nog eens geld kosten. Ik denk dat ze er al met genoeg weggelopen is......

Een beetje samengevat.

Het jaar startte met ontgoochelingen.... Op nieuwjaardag was het klinkende ruzie tussen mijn man en mij. De vermoeidheid zat er ook wel weer voor een groot stuk tussen, zo na die feestdagen, het vele werken.....

En 's avonds moesten we bij familie op bezoek en m'n 'schoonzusje' is nogal weigerachtig met haar baby'tje. Toen mijn schoonma het eindelijk eens op de arm kreeg en er zo van genoot, wou ik het ook niet meteen uit haar armen nemen. Het kindje was toen twee maanden oud en ik had het als tante nog nooit in m'n armen gehad. Dat hoeft daarom niet lang te zijn, maar dat 'prille', dat zo 'onschuldige' wil je als moeder toch wel even in je armen sluiten. Toen mijn schoonma de baby aan mij wou geven, begon mijn schoonzus angstig te roepen : 'Neen, geef mijn kindje maar hier. Neen, ik wil niet dat je het vastneemt. Neen, geef mijn kindje hier. Hij is al 2 x in de kliniek geweest en ik zou niet willen hebben dat hij weer ziek wordt.' Dat kindje was, net zoals vele baby's voor wat reflux eens terug naar de kliniek moeten gaan. Niet dat hij daar had moeten blijven slapen. Het is ook wel haar eerste kind en dan is een mens inderdaad wel wat bezorgder en beschermender, maar ik vond het er toch serieus over. Slechter alsof ik een besmet iemand was. Ik had dat kind nog niet eens in die twee maanden in mijn armen gehad. Zelfs de 'fiere peter', mijn man heeft het nog nooit in z'n armen gehad. Ik was echt in m'n gat gebeten, kon er bij beginnen huilen van ontgoocheling, en dat merkte mijn schoonbroer ook wel. En hij zo wat om mij te troosten en zijn vrouw 'recht' te praten : ''t Is niet dat je niet mag hoor, maar....' Huh ! Ik mocht dus duidelijk niet ! Maar nu heeft ze helemaal afgedaan bij mij. Ik wil dat kind nooit meer vast houden. Als ze het mij presenteren zal ik het zeker niet in mijn armen nemen. Het is al de eerste keer niet meer dat we zo raar varen. Toen het geboren was mochten we niet gaan (dat kon ik toen nog begrijpen) en de andere twee keer dat we het bezocht hebben is het alsof je op audiëntie bij de koning gaat. Ik was er heel diep van in mijn hart getroffen, want de dagen erna heb ik nog lopen huilen van ontgoocheling (en ook wel door de vermoeidheid).

Voor mijn man was er dan ook een ontgoocheling. Ik vind het ergens jammer voor hem dat hij die stomme trien die al z'n hele leven beheerst heeft altijd zo geloofd heeft. Maar ergens is het misschien wel niet slecht dat hij ontgoocheld is. Zoals ik vroeger al schreef, die vrouw was als vergif voor hem. Dat was een prille liefde en telkens ze weer in z'n leven opdook versmachtte hij er naar. Hij gaf dat wel niet toe aan mij, maar zoiets voel je.

Toen ze vorig jaar een serieuse relatie had moest ze van haar vriend alle contacten verbreken met haar verleden. Dus mijn man werd prompt 'afgedankt'. Toen het uit was, was ze daar weer. Om hem rond haar vinger te winden. Ze stelde zelf voor om eens samen te gaan nieuwjaren. (Best dat de echtgenote daar heel ruim in is ! Zij zou het zeker niet zijn in mijn geval !) En ze bleef er maar op door vragen wanneer het paste en PLOTS krijgt hij een sms'je dat ze weer bij haar vriend is, dat dat het beste is en dat ze terug alle contact verbreekt. Ik zei het dan toch maar weer tegen mijn man : 'Wat voor een vrouw is dat eigenlijk ? Dat is toch geen vriendin ? Die danken je niet zo klakkeloos af !' Hij was er het hart van in. Hij had het eerst niet gezegd, maar ik merkte het dat hij zoooooo nors was. En toen begon hij het te vertellen....... Die vrouw heeft in mijn ogen al heel zijn leven met zijn voeten gerammeld, afhankelijk van haar zinnen ! Ik heb een hekel aan haar. Ik heb niet de bitch uitgehangen tegen mijn man en ik heb hem daar redelijk vrij, misschien te vrij in gelaten. Nu, alles komt uiteindelijk toch zoals het moet komen. Als er iets onweerstaanbaars is van beide kanten dan zou je dat toch niet kunnen tegenhouden.

Zaterdag zou hij dan eens een stapje zetten met zijn beste vriend. Maar die leek allerlei foefjes voor handen te hebben om toch geen stapje te zetten. Ze waren het nochtans al meer dan een maand afgesproken dat ze er die zaterdag ene zouden gaan drinken. In feite zat hij waarschijnlijk financieel er niet zo goed voor, maar wou dat niet toegeven. Dus de lang gekoesterde verwachting om eens samen een stapje te zetten was weer omvergeblazen.......

En soms heb ik de indruk dat mijn man nu in zijn midlife-crisis zit.......

Toen we een weekje in verlof waren was hij weer eerst zo nors, zo vies, zo ..... pffft...... Je verlangt zelf naar die vrije dagen en dan loop je daar met iemand met 'een vies smoel' rond. Nu, misschien moet ik hem wat meer tijd geven om tot rust te komen, hem gewoon met rust laten. We startten met het weekend, dus als we weg wilden met de kids moesten we dat dan doen. Misschien was er eerst al beter een week voor geweest dat hij volledig tot rust gekomen was. Soms kan hij zooooooo pessimistisch zijn, zoooooooo zwartgallig. Dat is niet altijd gemakkelijk. Ik heb al meermaals gezegd tegen hem dat hij moet leren de deugd, het geluk in de kleine dingen te zien. Soms heb ik de indruk dat alleen 'perfecte' dingen, mooie dingen, die vooral geld kosten het perfecte geluk lijken voor hem. Het is precies altijd alsof hij niks heeft, dat hij de grote armoezaaier is. Maar als het is om 'geld te verdoen' dan moet het van hem precies altijd meest kosten. Om een mooi voorbeeld te geven. Ik had nog iets gekocht in 'de solden'. Twee pulls en een jeansbroek : +/- 60 Euro. Ik was positief verrast dat ik voor die prijs nog drie zo'n mooie dingen op de kop had kunnen tikken. Een paar dagen later kopen we nog iets voor hem : één jeansbroek en twee truitjes. Ook nog tijdens de soldenperiode. Totaalprijs : 210 Euro. Enkel de jeans had hij nog uit het solden-assortiment gehaald. Maar dat is typisch. Als hij naar de solden gaat heeft hij meer nieuwe dingen mee. Het is alsof dat andere niet goed genoeg is.

En om af te sluiten. Ik ga weer tandenfee mogen spelen (Bestaat die nu ook niet zei de oudste ?). De kleinste is haar eerste tandje kwijt. En trots dat ze was. De avonden ervoor kon ze haast de slaap niet vatten, bang dat ze die losse tand zou inslikken.

En vandaag ben ik voor een bespreking van het CLB moeten gaan. Voor de oudste. Wat problemen met wiskunde. Maar zoals ik dacht : niet zoooo problematisch. Het is een kwestie van tijd. En ook haar faalangst belemmert soms haar prestaties. Dat is zeker een groot punt.

Ze is soms zo angstig, ze wil het goed doen, of zeker zijn, waardoor ze dan soms toch fouten maakt. Jaaah..... Nobody's perfect. Kijken waar je kan bijsturen en haar beste kwaliteiten uitspelen. Dat is de kunst . En wat ik er ook nog bij wou zeggen : mocht de mama een gewone nine-to-five-job hebben, dan zou ze zich er ook wat meer mee kunnen bezig houden en dan zou ik die logopediste en dat CLB niet nodig hebben denk ik. En dat vind ik soms wel een beetje jammer. Maar we moeten de situatie nemen zoals ze is en er het beste proberen van te maken. De tijd die ik er kan voor vrij maken om eens wat extra tijd aan die vakken te spenderen of op te volgen probeer ik dat te doen en ik wil er ook niet in overdrijven. Het is ook nog maar het derde leerjaar. En verder is de regelmaat van de logopediste een goede ondersteuning vermoed ik. Doei.

Maar niet iedere dag is even zonnig of gemakkelijk. Er zijn en er zullen altijd uitspatters blijven of moeilijke dagen, weken, periodes.... Maar alles door elkaar : we mogen niet klagen zeker ? Relativeren is de beste medicatie ..... het is overal wel eens iets. Zolang we maar gezond zijn..... 

Daarom heb ik nu mijn dagboek eens omgedraaid, waar de oudste datum het eerste staat, zodat het verhaal vanaf het begin kan gelezen worden.

Ik laat het nog zo lang staan, ik wil het nog niet meteen kwijt, want zelf put ik er ook nog wel een sterkte uit als ik een dipje heb. Schrijven is voor mij altijd een hulp geweest. En ik denk dat dit voor mijn oudste dochter ook zo zal zijn. Die heeft haar eigen dagboekje. En als ze een heftig moeilijk of een superleuk moment heeft dan schrijft ze het op. Het kan alleen maar helpen, alles beter te plaatsen vind ik. Groetjes.