Ik ben vandaag zo verschrikkelijk moe. Ik zou willen in het zonnetje liggen en genieten, maar ik mag seffens nog eens op mijn zolder gaan kruipen om te zien wat daar nog van decoratie ligt voor mijn winkel, want die mag van nu af aan wel weer veranderen.Een heel druk weekend achter de rug en dat zal wel de reden zijn van mijn moe-zijn. Er was vuurwerk en een braderie, een kroegentocht. En als we niet moesten werken, dan moesten we ons hoofd tonen hé. Was best allemaal wel leuk, maar vermoeiend. Geeuw ! En vandaag stond ook al weer veel meer op m'n planning dan ik eigenlijk kan. Dus heb ik weer tijd te kort zoals altijd. Tijd te kort hebben we altijd. Ik dacht er vandaag nog aan dat het contrast tussen verlof en werken wel enorm groot is van ons omdat wij eigenlijk haast nooit een lui of vrij moment hebben. Want hebben we een vrij moment dan besteden we dat terug aan iets wat we anders niet kunnen doen. En dan is ons vrij moment ook al weer gaan vliegen. Volgende week start er op Canvas een interessante reeks. Ik zou die zeker eens willen zien. Ze begint wat laat, maar ik neem ze op : 'Te gek'. Over de psychische problemen heden ten dage. Misschien kunnen we er nog iets voor onszelf uit leren De kern is eigenlijk dat het er op neer komt dat wij heden ten dage alleen maar gelukkig willen zijn. Dat het bijna een dwang is. Dit komt doordat onze ambities te groot zijn. Omdat de samenleving steeds meer gericht is op presteren. Tegenover waar men vroeger beter kon accepteren dat het leven gepaard gaat met ups en downs. Wat ook in een relatie zo is En wat velen ook niet meer kunnen verwerken. Vroeger konden ze niks anders dan veel te verdragen omdat ze niet op eigen benen konden staan als ze van hun man weg liepen, maar nu verdragen ze ook vaak te weinig. Soms moet je eens door een lang en diep dal sputteren, waar je misschien geen uitkomst meer aan ziet, maar achter de horizon (ook al is die ver) komt wel altijd weer een zonnetje naar boven.... Het ene schijnt dan wel straffer dan het andere, maar 't is te zien met wat je content bent. Vrijdag nog de man gezien waar ik zo lang op verliefd ben geweest. GEWEEST. Nu kan ik steeds beter begrijpen dat iemand op je verliefd kan worden, maar dat je die persoon je eigenlijk geen barst interesseert. Dat je die persoon wel sympathiek vindt, maar dat dat dan ook alles is. En dat er nooit geen gevoelens zullen komen, of toch niet meer dan een vriendschap. Voor de verliefde partij is dat wel een lang en moeilijk proces om te verwerken, maar op termijn lukt dat wel, stap per stap. Alleen is het eigenlijk jammer dat iets wat zo mooi kan zijn nooit mag bestaan. En ergens ben ik van de mening dat als iets te mooi is er altijd wel een gevaar om het hoekje schuilt. Ikzelf en mijn man hebben nu misschien soms wel heel veel vitterijen onder elkaar, dat ik dan denk : WAAROM is dat in hemelsnaam altijd nodig ? Maar voor we het zelf beseffen zijn we al weer bezig. Het is vandaag onze huwelijksdag, x jaar geleden .... Het eerste wat hij vanmorgen zei was : 'Kom, je gaat moeten opstaan, want je moet nog ... doen voor de kinderen naar school vertrekken ..... ' Tof hé ;-) Ik zei : 'Zeg, je doet nog maar je mond open en het is al weer om mij op te jagen. Weet je wel welke dag we zijn ? X jaar geleden deden we onze mooie kleren aan en waren we op zwier voor de hele dag ....' 'Oh ja....' antwoorde hij een beetje excuserend ;-)
Mijn oudste dochter is net zo'n zenuwachtig konijn als haar vader als ze begint. En ze kan zo enorm panikeren. Ze is eigenlijk ook wel koekegoed van hart, maar soms zit er toch nog een trekje 'stout' achter haar oren, wat je haar absoluut niet zou toegeven. Net zoals haar vader zeker ? Dat panikeren zou ik er toch wel graag een beetje uitkrijgen hoor. Want als zo'n zenuwachtige mensen op hun toppunt zijn vind ik hen eigenlijk maar zielig. Dan tonen ze hoe onmachtig ze zich voelen. M'n kleinste sprot is natuurlijk een totaal ander karakter. Ze heeft veel meer fantasie en ook wel een rotsvast gedacht. En soms kan ze zo liegen, dat ze het zelf gelooft. Maar dat probeer ik haar ook duidelijk te maken. En hoe is de moeder van die kindjes en de echtgenoot van die vader ? Mmmm.... van jezelf weet je dat nooit zo goed. Ik weet juist dat de laatste week mensen mij snel irriteren. Ik vind hen vaak zo 'averechts' Maar 't zal ikzelf wel zijn zeker. Vinden dat ze mijn gedacht niet doen..... ;-) Of zou dat zijn van wat minder chocolade te eten, waardoor ik emotioneel prikkelbaarder ben ? 'k Las deze week dat chocolade dagelijks ma en zelfs gezond is. Bepaalde porties van de pure chocolade. Maar mijn porties van één dag zijn vaak die van een hele week zoals zij ze omschrijven...... ;-)
Vorige week kon ik plots nog kaarten op de kop tikken voor een evenement waar mijn man al regelmatig eens van sprak dat hij er wel naar toe zou willen. Ik heb hem er dan mee verrast. De kids hadden het mooi verpakt in een doos en brachten die dan met veel show en papa mocht dan de doos openmaken. Dus.... nog snel achter de gepaste outfit want er was een dresscode en dan zaterdagavond richting evenement. Het was een groot uur rijden en voor 's morgens hadden we ons al voorzien wat betreft het werk. Het was ambetant slecht weer toen we er naar toe reden. Regen, regen, regen op een autostrade is niet makkelijk om te rijden. Wat twijfel bij het afrijden van de autostrade : welke afslag op de ring moeten we nu nemen. Echtgenoot al lichtjes aan 't panikeren..... en toen namen we de verkeerde afslag. Ik zei : 'Het zal die wel zijn' en net toen hij afreed zag hij dat het ééntje verder was en lap.... het paard zat weer op de kar ! Roepen en tieren dat het mijn schuld was, beginnen kloppen op z'n versnellingspook van de zenuwen .... Ik probeerde me er eerst niet druk in te maken, maar hij bleef maar nerveus rond rijden als een kip zonder kop en van zijn oren maken tegen me tot ik het genoeg op mijn heupen kreeg en ook begon te roepen en te tieren, wat misschien wel verkeerd was van me. Ik wou het stuur overnemen, maar ik mocht niet. En hij bleef maar lelijk doen en ik ook. Na veel gebrul heen en weer mocht ik dan uiteindelijk toch het stuur overnemen en ik heb rustig m'n weg gezocht en goed gekeken en we zijn er uiteindelijk toch geraakt. En het bleef maar regenen..... en dan wilden we parkeren, maar overal moest je een speciale kaart hebben om op die parking te mogen. Uiteindelijk raakten we onze auto kwijt, maar moesten dan nog een kwartier wandelen door de regen eer we aan het evenement waren. Het heeft niet veel gescheeld of we waren weer richting huis.... Toen we binnen raakten was het dan nog niet om het even aan welke balie we gingen om ons polsbandje te verkrijgen, dus dat kregen we er nog eens extra bij na onze moeilijke aankomst. Er waren daar veel VIP-arrangementen, waardoor het ook niet gelijk was aan welke deur je binnen ging. Dus de gemoederen waren al genoeg verhit, vooral van mijn man. Ik wou, ondanks de moeilijke start, er nog het beste van maken, maar mijn man kwam niet meer echt los. En dan zegt hij plots : 'Hoh, had Iris hier moeten bij zijn, dat ging nogal plezant zijn.' En baf, madam was in haar gat gebeten. Ik sta mij daar in te spannen om er toch nog een leuke avond van te maken en dan krijg je een dergelijke opmerking. Ik was ontgoocheld.... Iris is een getrouwde vrouw, die graag een stapje zet, heel bevallig is en graag de mannen rond haar vinger windt. Die geniet om 'in the picture' te staan en hen graag wat warm doet draaien en uitdaagt. 's Morgens was ze toevallig nog bij ons in de winkel geweest en mijn man bestelde haar en je voelt en ziet dat (en daar heb ik geen probleem mee) dat zijn mannelijk ego bijzonder gestreeld wordt door die dame. En als ze dan buitengaat nog eens extra mooi lachen en een knipoogje naar elkaar.... Ik trek dat mij niet veel aan, ik zie ook nog graag eens een leuke mooie man in m'n winkel en daar is niks mis mee, dus ik heb er ook omgekeerd geen probleem mee. Maar dat je dan dergelijke reactie 's avonds krijgt, daar kon ik dan niet mee lachen. Surtout omdat wij al zo weinig echt samen alleen doen wat ik dan ook nog aangaf : altijd is er iemand bij. Ofwel onze kids ofwel ons personeel. En als er dan nog wat tijd is dan zijn we al vaak veel te moe.
Soms heb ik het gevoel dat ik iemand nodig heb die echt kan luisteren naar me. Naar alles wat ik denk en die er even uit moet. Dat ontbreekt mij vaak. De warmte.... Maar waar kan je die krijgen ? Bij momenten krijg ik wel eens een dégout van ieder mens, dat ik denk : ze kunnen ALLEMAAL de pot op. Je kan toch geen één echt vertrouwen, je kan toch op geen één echt rekenen. Of ze doen het gewoon uit eigenbelang. Ja, dat was zo maar eens een flard die in de laatste dagen weer eens door m'n hoofd ging. Ik ben gisteren met m'n dochters naar de zee geweest. Eerst nog kort wat geshopt, maar met 2 dochters is dat gevaarlijk voor je portemonee, ook al zijn ze nog geen tieners... en dan richting 'de zee'. Het was heerlijk. Met ons drietjes zijn we weer door het zand tot aan het water geweest. Dat vinden ze altijd reuzeleuk. En ik ook. Want je hebt maar de zee gezien en gevoeld als je er met je voeten gaat inlopen en de zeewind langs je lijft waait. En dat ontspant.... Dus was mijn weekend op die manier super : zaterdagavond nog een moment in een groene boomgaard gezeten en zondagnamiddag uitgewaaid aan de zee. Dat is voor tegen de 'ruttelmenten' van mijn man te kunnen. Ik vroeg 's morgens : 'En plannen voor vanmiddag?' Hij : 'Neen, niet direct.' En twee minuten later : 'Er is deze middag voetbal om 18 uur.' Ik bij mezelf : 'Lap, ik mag het al weer vergeten om samen iets te doen.' Tegen dat we gegeten hebben de zondagmiddag is het ook al rap 15 uur. Dus ja..... Ik heb er niet veel woorden aan vuil gemaakt, hem de oren niet van z'n kop gezaagd etc.... Ik heb gewoon gezegd : 'Ik zou nog wel eens wat gaan shoppen en naar zee gaan.' Nooit gevraagd of hij mee zou gaan, want dat ging hij toch niet doen. Zijn zondagnamiddag dient om naar het voetbal te gaan en als er geen voetbal is is hij moe en rust hij liever. Als ik dan eens blijf doordrammen gaat hij mee, maar dat is dan ook al weer dikwijls met een discussie vooraf. En dat hij dan maar mee gaat om van de zaging vanaf te zijn. Dus dacht ik bij mezelf : 'Foert, ik ben weg. Dan doe ik wat ik wil en is er ook geen zaging en hebben we alletwee een namiddag naar ons gedacht.' En ikzelf was een heel pak rustiger toen ik thuis kwam, want ik had er van genoten van weg te zijn en van de zee. Soms vraag ik mij af of dat eigenlijk nog normaal is als er buiten de knuffel van 's morgens niks meer meer is. Wij hebben gewoon, correctie : maken gewoon geen tijd om elkaar graag te zien. En als je dan al eens zit te hakken op elkaar om akkefietjes, dan wordt je steeds bitser op elkaar en vraag ik mij soms af : 'Waar is die liefde nu?' Dan komt er ook geen liefde meer van, want ik ben al niet zo'n vlam en dan heb ik er zeker geen zin meer in. Maar ook van zijn kant zou je denken : de zin is er precies niet meer, de aantrekking. En nochtans, als het er is, is het niet slecht hoor ;-) Da's dan misschien omdat het nog zo weinig is Tja..... En de laatste tijd ben ik ook tot de vaststelling gekomen dat het niet te geloven is dat iemand waar je stapel stapel stapel stapel verliefd op was, en het zat echt heeeeeeeeeeeeel echt diep, dat dat op een (lange) termijn zelfs zo kan evoluëren tot zelfs een soms kritische indruk over die persoon. En dat je vaststelt : 'Toen zag ik het niet, maar eigenlijk zijn wij gewoon helemaal anders. En eigenlijk zouden wij misschien toch wel niet totaal bij elkaar passen.' En door de tijd leer je ook wel meer de achterkant van die blinkende medaille bekijken... Neen : it's totally over. Je zou nu haast gaan denken dat ikzelf niemand echt graag zie : neen, dat is geen waar. Men zegt soms eens dat de gewoonte doodt en dat is misschien wel waar, want soms besef je je eigen luxe niet meer. Dat denk ik dan vaak van : 'ik ruttel en pruttel misschien wel veel, maar eigenlijk mag ik niet klagen.' En een ander moment denk ik dan : 'Of verdraag ik teveel ?' Ik stel mij soms gewoon TE veel vragen zeker. Hoe ingewikkeld vrouwen toch kunnen zijn hé ;-)
Oeps ! Heb ik hier in september serieus nog niks geschreven ? 'k Heb er al dikwijls eens de nood toe gehad, maar ik ben dan vaak te moe of de tijd ontbreekt me en ik raak er gewoon niet meer aan. Vorige week op een morgen vroeg ik mij toch even af met welk een zotje ik toch wel getrouwd ben. Hij was een onderdeeltje van een machine kwijt, dat was per ongeluk in de vuinisbak beland, maar we vonden het niet. En het kot was echt te klein. Niet normaal. Niet normaal. Dat is het enigste dat ik er kan en wil van zeggen. Best dat de persoon in kwestie die het kwijtgespeeld was een paar uren later kwam en ik maakte dat ik die het eerste zag zodat we rustig konden nagaan waar ze het zou kunnen kwijtgespeeld zijn. En dan hebben we het snel teruggevonden. Nu, ik moet zeggen, ik ben de laatste week ook nogal snel nerveus. 'k Vermoed dat m'n grote verkoudheid met bijhorende snotneus en heesheid er wel mee te maken zal hebben. Ik heb me vrijdagavond een beetje onterecht te snel kwaad gemaakt op mijn kleinste dochter. Oh, weet je wat het probleem is ? Ik wil zo vaak de weinige tijd die ik voor hen heb super-super-quality time van maken of ik probeer me tijdens m'n werk het minimum vrij te maken zodat zij ook nog iets recreatiefs op verplaatsing kunnen doen en als dat dan niet voor hen meevalt, dan schiet ik er wel eens door. Ik haast en rep me, wil het beste en dan is het dat niet. Nu, je kan ook niet alles graag doen hé. Enkel met te proberen weet je het. En dan denk ik : zijn die kinderen te rotverwend of zijn ze gewoon nog te klein en willen wij weeral veel te veel ? Gisteren moest de oudste nog naar een verjaardagsfeestje en ik ben nog snel even iets blijven drinken toen ik er terug om ging. De mama had het bij het afzetten ook al gevraagd, dus mocht ik niet meer weigeren hé. Ik heb daar in een prachtige boomgaard/tuin gezeten, natuurlijk schoon..... Hoh.... ik ben er weer niet goed van.... Eigenlijk ben ik daar jaloers van en kwijnt mijn hartje weg. Ik zou ook zo'n tuin willen hebben. Wij hebben ondertussen een bijna afgewerkt terras met ook veel groen, maar het is geen tuin en je blijft hier altijd wel ergens lawaai horen van de straat. Maar toch beter dat dan niks. Mijn kleinste was ook nog even snel gaan ravotten in die prachtige boomgaard, waar ook nog een boomhut in staat en toen we wegmoesten was ze heel boos. 'En wij hebben thuis geen tuin om in te spelen. Wij hebben alleen maar een terras en daar staat niet veel.' Ja, inderdaad. Een schommel, een zwembadje, een trampoline, de hedendaagse speelgoedjes, we kunnen dat hier moeilijk plaatsen. Enkel een plastieken glijbaantje en een huisje (waar ze nooit meer in zitten). Zij is ook al altijd meer een 'buitenkind' geweest dan de oudste heb ik de indruk. Ja, ze is een beetje zoals haar moeder zeker ?
De kern is eigenlijk dat het er op neer komt dat wij heden ten dage alleen maar gelukkig willen zijn. Dat het bijna een dwang is. Dit komt doordat onze ambities te groot zijn. Omdat de samenleving steeds meer gericht is op presteren. Tegenover waar men vroeger beter kon accepteren dat het leven gepaard gaat met ups en downs. Wat ook in een relatie zo is 
Tja..... 
