Soms mag ik echt wel zeggen dat ik lui ben tegenwoordig. Ik heb gewoon geen halve gare graat goesting om iets te doen. Ik ben nochtans altijd van plan VEEL te doen. Maar dan laat ik mij bezig houden van iets onnozels en ik ben weer vertrokken hé. Gewoon geen goesting. Gewoon mij dan soms lusteloos voelen daardoor, doordat ik niet vooruit raak of niet gekomen ben waar ik moest zijn. De verschijnselen inzinking bij mijn man beginnen toch de goeie genezingskant uit te gaan. Hij amuseert zich veel meer op zijn nieuw werk. Dat zal al een stuk van zijn genezing zijn. Daarentegen denk ik dat ik nu bij momenten zo'n beetje begin te kraken. Binnenkort is het vakantie voor de kids. Ik ben nog vrij veel thuis, dus dat zal wel goed uitkomen op die manier. Doordat ik nu alleen ben profiteer ik soms van mijn situatie van alleen-thuis-zijn, door lui te zijn. Zo lui als een patattezak. En nu ga ik nog een poging ondernemen om er mijn laatste strijk door te krijgen. Want ik ging dit vandaag doen, eer ik de kids van school haal. En het is al weer 16 uur, maar ik haal hen maar tegen 16u45. Dus normaal moet dat nog lukken.....
Met m'n bijna 80 kg zou ik me nu toch wel depressief moeten gaan voelen. Ik ben er nog 5 verdikt tov vorig jaar. Amaai, amaai.... Ze gaan mij algauw kunnen rollen. En je moet dan eens iets van kleren gaan zoeken, waar je wilt goed mee staan. Amaai, amaai.... vaak verloren tijd. En dan nog met een man zitten die last heeft van een inzinking. Je zou voor minder. Ik denk dat ik van de warmte weet..... pffft..... Ik eet nu nochtans niet meer buiten maten. 't Moet zijn dat het toch nog te veel is. En al van de soort zijn, 't is ook geen voordeel. Maarja, we worden niet depressief.... Neen, we laten ons niet doen. Vanavond naar een openingsreceptie.
En ondertussen zijn we weer al een maand verder en zit ik met een man met alle symptomen van een inzinking. Ondertussen is hij veranderd van werk. Hij werkt daar wel veel liever. Het voelt meer alsof hij voor zichzelf werkt. Ik heb wel de indruk dat ze hem daar heel erg appreciëren. Het is ook een goede stielman die ze binnen gehaald hebben en daar zal hij wel meer zijn ding kunnen doen. Maar soms is het zo lastig, zo lastig dat hij bij momenten het zwaar heeft met zijn gevoelens. Hij heeft het er zo moeilijk mee, met die veranderingen. Hij vindt zichzelf mislukt heb ik de indruk in wat hij gedaan heeft. En tot slot nog een tekst die ik deze week schreef ... Hij moet nu namelijk wekelijks naar de dokter. Heeft last van de symptomen van een inzinking; 't Is ook zo'n doemdenker hé. Krijgt er pilletjes voor en ook al pilletjes tegen 't beven. Ik hoop dat hij zich niet helemaal laat 'slèren' en van 't éne psychische miseriestraatje in 't andere raakt....Pfft. Ik hoop dat dat nieuw werk hem veel courage geeft. Want soms vind ik dat toch wel eens lastig. Ik probeer hier iedereen (mijn man, mijn dochters) goeie moed te geven, een hart onder de riem te steken, positief te zijn, te luisteren. En het zijn voor mij ook allemaal veranderingen, net als voor hen. Mijn man en ik die alle 2 uit gaan werken, mijn man die moeite heeft met de overgang van zelfstandige naar loontrekkende, de kids die nu examens hebben met de bijhorende paniek bij momenten, de oudste die al eens haar vlagen krijgt de laatste tijd als ze haar gedacht niet krijgt, soms heel emotioneel is omdat ze haar vriendinnen vanhet 6de gaat moet en missen en bla,bla,bla.... Ik relativeer zo danig en ik probeer het altijd zo positief mogelijk te bekijken, de optimist te zijn, dat ik er soms bang van wordt. Dat die grote optimist plotseling vanonder aan 't laddertje gaat zitten. Ik wil alleen maar vooruitgang nu. Ons zelfstandigenleven was toch maar een hondenleven. Mja, een hond heeft ook wel een schoon leven tegenwoordig smile-emoticon Aan alles zijn voor-en nadelen, maar ik vind tot nu toe toch minder nadelen. Een leven dat perfect is bestaat niet. Als het perfect lijkt, dan ligt er iets op de loer zeg ik dan. Een mens moet een beetje 'zorgen' of 'miserie' hebben. Als het maar niet te veel is. Tja, ben wat aan 't aframmelen, maar zo heb ik zelf weer courage om als 'moeder de klokhenne' hen vanavond weer allemaal 'op te vangen'.
