Zucht. Net m'n administratie gedaan. Alles moest zo verbeteren. Maar aan dat verbeteren zijn natuurlijk extra kosten verbonden. Wat kleine veranderingen, een ander concept.... We zijn nu een paar maanden verder..... Ik vind het niet echt verbeterd. In het begin wel.... Maar nu stabiliseert het zich terug en raakt het op de duur weer zo het gevoel van nog net met je hoofd boven water te blijven spartelen.... Zovele jaren is het al zo. We hebben al in woelige stormen en onweer gezeten. Telkens werden we 'gered'. Maar op de duur kan je eigenlijk zeggen : 'Telkens werden we gesponsord'.... Het is veel en hard werken. Maar toch doen we het graag. We kunnen er niet van scheiden. Maar ervan scheiden is misschien helemaal scheiden .... omdat wij nooit tot eenzelfde mening komen. Ons toekomstbeeld verschilt altijd. En ook kan hij er volgens mij niet mee omgaan dat zijn arbeidssituatie zou veranderen. Hij zou zich een mislukkeling voelen..... Maar tegenwoordig is dat toch echt niet meer zo hoor. Niks is makkelijker geworden.
Mijn idee is : het deeltje dat we elke dag zeker zijn nog houden + zijn specialiteiten voor bepaalde winkels verder maken en de rest gaan werken. Maar ik geef toe : het zou ook een aanpassing zijn voor mij.
Je hebt in beide situaties je vrijheden en je gebondenheden.....
En soms denk ik dan : niks blijft in het leven. Alles verandert. Niks kan blijven bestaan. Waarom zouden we dan toch niet de stap wagen en zien wat alles ons brengt. Moeten we durven door die orkaan gaan die er normaal wel zal van voort komen? Die misschien meer veranderingen met zich zal meebrengen dan dat we zelf willen ? Niet alleen zakelijk of financieel maar ook privé ?......
Vorige week op een gezellig trouwfeest gezeten. Leuke tafel, we kenden ze allemaal. Ook m'n 'maatje' waar ik x aantal jaren geleden nogal ondersteboven van was zat ook bij ons aan tafel. Nu is dat gewoon een leuke vriendschap. Dat heeft toen toch heel diep gezeten hoor. Ik was zo 'verdoofd' van die persoon. Het was ook een soort 'vlucht' van mij doordat ik zelf jaloers was van m'n echtgenoot zijn koffiemadam en die andere die dan destijds ook nog altijd smsjes stuurde. Maar 't is wel een sympathieke. Ik kan hem nog altijd goed verdragen. Maar that's it. En dan is er dat ander verhaal. Een nieuw verhaal. Eigenlijk hoort het allemaal niet. Maar het kriebelt... het kriebelt van nieuwsgierigheid.... van verlangen ... Neen, ik heb zeker nog geen scheve schaats gereden. Ik heb vroeger ooit eens in een heel kwaad moment plechtig op papier beloofd dat ik het ooit eens zou doen in m'n leven met iemand die ik graag zie, omdat ik me toen op dat moment zo vernederd voelde. Ik besef de laatste tijd wel van mezelf dat ik mezelf niet altijd zo mag onderschatten. Ik ben wie ik ben. Ik heb ook m'n gaven, m'n charmes. Ik heb mijzelf al altijd veel te laag op gehad over m'n eigen persoonlijkheid. Ik heb mezelf altijd de mindere gevoeld, ik heb mezelf altijd weggecijferd.
Het is eigenlijk ongelofelijk hoe vlot het virtueel contact verloopt. Precies of we elkaar aanvoelen, precies of dat we volledig op dezelfde golflengte zitten. 'k Vraag me af of de realiteit ook zo zou zijn Prettig gestoord noemt hij zichzelf. Mja, ik ben dat eigenlijk ook wel bij momenten. Volgens mijn eigen partner een beetje 'raargedraaide griet' Die heeft ook humor ook, maar ze is niet altijd gelijklopend. Hij is nochtans niet 'contrarie', zolang hij z'n superstressmomenten maar niet heeft, en soms heeft hij meer van dat dan wat anders....
Prettig gestoord noemt hij zichzelf. Mja, ik ben dat eigenlijk ook wel bij momenten. Volgens mijn eigen partner een beetje 'raargedraaide griet' 
