Ik sukkel dus met vulvaginatis. Vervelend. Toen ik vanmorgen bij de kapper zat las ik toevallig een artikel in de Flair over datgene waar ik de laatste weken mee sukkel. 'k Ben toch niet van plan om er mee naar de dokter te gaan. Ik denk dat het voortkomt van ander wc-papier te gebruiken. Klinkt stom, maar het kan. En voor de rest mankeert er waarschijnlijk een stuk aan mij. Nu, 'k moet zeggen, sedert ik deze namiddag meer dan 20 badpakken heb geprobeerd ben ik een beetje in een down-dipje. Ik was dan vanavond nog afgesproken met een vriendin, maar had eigenlijk niet zo veel geen zin meer. 't Was niet slecht, 't optreden, maar ja ... ik kwam weer niet echt los. Ik heb daar soms zo'n moeite mee. Precies alsof er een burcht rond mij staat waar ik wel wil uit breken, maar precies niet echt kan. Ik denk dat ik naar de buitenwereld soms als iemand oppervlakkig lijk, die zijn gevoelens niet kan geven op het moment dat je ze moet geven. En ik heb er nochtans zo veel : emoties, gevoelens. Maar ze zitten vanbinnen en komen er niet altijd op de juiste manier eruit en daardoor lijk ik waarschijnlijk soms een stuk te mankeren. Het is alsof ik door vele dingen afgeremd ben gedurende lange tijd, waardoor het er ook niet meer uit komt....Precies alsof ik het afgeleerd ben .....
Gisterenavond weggeweest en kids meegenomen. Schoonbroertje was daar ook en weer veeeeeel te goed voor de kids. Ze slingerden weer rond zijn oren. Soms zou je meer denken dat hij de papa is in zijn handelen en doen dan mijn eigen ventje En mijn ventje is vanavond met zijn broertje nog eens terug weg. Donderdagavond met een vriend en zijn broer naar een voetbalmatch, zaterdag gaan we samen naar een bbq en dan nog een stapje zetten. We genieten wel van het weggaan. Vandaag heeft hij al wat zitten rammelen in de éne berging. Die staat ook al weer effen. Nu nog de andere... Zelf ben ik met de dochters de hele namiddag op stap geweest om wat noodzakelijke boodschappen te doen. Was wel leuk. Zo eens gewoon zoals de andere mensen met twee, soms jengelende dochters boodschappen te kunnen doen. En zo eens, als de andere mensen, te moeten zeggen : 'Neen, je mag dat niet hebben. Neen, we hebben dat al.' Gewoon : gewoon. Ik dacht vandaag : mocht ik de lotto winnen ik weet al wat ik zou doen. Een gezellig boerderijtje kopen met een heerlijke tuin, waar ik zou kunnen in wroetelen, waar je de geuren van de natuur kunt snuiven, de rust van het platteland. Maar wel een boerderijtje met de normale luxe van heden ten dage. Ik zou mij ook een andere auto aanschaffen, ons éne beestje is 13 jaar, het andere 11.... dus dat zou wel al eens mogen. Ik zou misschien wel een bed and breakfast op mijn boerderijtje houden om toch nog wat sociaal bezig te zijn, en creatieve workshops geven. Genieten van de 'luxe' van het minder jachtige leven. Meer genieten van m'n dochters.....en meer tijd maken als koppel voor elkaar.... En af en toe toch eens naar een beauty-salonnetje. Daar zou ik niet in overdrijven. Geen opgespoten lippen voor mij hoor ! Gewoon : verzorgend..... En verder vond ik het wel straf dat onze dochters zeiden dat wij (de papa en de mama dus) eigenlijk veel ruzie maken, maar dat we wel meer ruzie maken als we in ons werk zitten. Jaah.... toch even stof tot nadenken.Wat ondertussen wel al vastgelegd is (gezamenlijke overeenkomst !) is dat wij 's avonds een half uurtje vroeger sluiten. M'n volgende puntje die ik zal proberen goedgekeurd te krijgen is om dan toch ook zeker wat vroeger gedaan te hebben 's avonds. En er zijn zo nog een paar andere punten die ik ook eens zou willen bekijken, zodat wij toch meer opbrengst uit ons werk halen. Wat ik denk en wat ik vaststel is : dat mijn man en ik soms een weinig hartelijke relatie hebben tegenover elkaar. Elkaar wat uitdagen in ons doen en laten, ons spreken, ons handelen. En van aan de andere kant : mmmmm...... we hebben misschien wel vaak opmerkingen over elkaar, maar ik denk dat we elkaar nog altijd steeds 'de beste' vinden en ons niet meteen kunnen verbeteren. Dat wij elkaar zo gewoon zijn dat we elkaar niet kunnen missen..... ondanks elkaars 'foutjes'.... dat we elkaar nog veel nauwer aan het hart liggen dan dat we zelf soms beseffen.....
Congé. Voor de zoveelste congé stel ik terug vast dat mijn man en ik weinig in harmonie zijn met elkaar. Ben ik dan zo averechts of is hij het ? Er is toch iets wat niet echt klopt... Hij kan zo op een andere planeet zijn en hij kan zo 'militair' zijn tegen zijn eigen kids. Die mogen soms niet bewegen als ze ergens zijn. Ben ik dan te los ? Ik denk het toch niet. Het is toch vakantie. En zolang het binnen de perken blijft. Soms kan hij zo vies zijn. Het is soms precies dat hij maar gelukkig is als hij kan uitgaan. Dan babbelt hij à volonté, danst, is een super aangenaam gezelschap. En thuis doet hij zijn mond ver niet open en als hij zijn mond open doet is het om opmerkingen te geven.... Ik was toch een beetje ontgoocheld over het gedrag van mijn man in die twee daagjes. We zijn twee dagjes weg geweest. Vaak zo weinig enthousiast....... Maar hij deed anders wel niet lastig hoor. Gewoon soms super serieus en stil. Meelopen... Vind ik niet leuk voor de kids. Maar zij zien hun papa zo graag....... en ze merken dat zo niet zeker...... Vandaag waren we wat aan 't rammelen : kasten kuisen, kamer kuisen etc.... Hij stond in volle actie hoor. Jaah... 't was werken hé..... Ik moest toch alles nog eens persé controleren, en ja..... wat hij soms wil weggooien, zint mij dan weer niet. Maar ik vind dat hij soms toch wel een beetje veel weg roefelt. Ik zei tegen hem : Als je nooit een beetje zuinig bent, raak je nooit nergens.. En vanavond had ik dan nog de speelgoedkast uitgesmeten om alles te sorteren, moest ik in de badkamer ook nog een 'stort' opruimen..... En het werkte al op zijn zenuwen..... Hij wou zich er persé mee moeien, maar ik kon dat dan niet verdragen...... Morgen een dagje naar een pretpark met de schoonouders, manlief en de kids. Hopelijk niet te veel regen. En zullen de kids ook wel leuker vinden dan een dagje waar papa en mama heel de tijd in hun kasten zitten te rammelen. Maar het moet ook eens gebeuren. En we hebben goed gerammeld, zodat we al over de helft zitten in huis. Dan enkel nog eens een dagje onze berging..... Ja, daar dient een verlof ook voor....... Maar tussenin probeer ik toch zoveel mogelijk te genieten.....
Een circustent, zoals die van Bumba, op een grasplein met een pad ernaartoe dat met ouderwetse felgekleurde gloeilampen gedecoreerd is. De groep die optrad, midden in de circustent, met daarrond ouderwetse tafels en stoeltjes en banken. De bar : met een oude houten kast met glazen. Buiten picknickbanken en een kampvuur. Fantastisch, als het een mooie zomeravond is. En dat was het ook. Mijn vriendin had mij uitgenodigd. En aangezien de kids mee waren met oma vroeg ik mijn man of hij ook niet mee zou gaan. Beter dan hier thuis alleen te zitten of bij het café wat verderop wat pinten te gaan pakken. Ik zei : 'We zijn nu al zoveel samen weg geweest voor ons werk. We mogen nu ook eens samen 'uitgaan'.' .... 't Was gezellig Gisteren moesten we dan nog een feestje verzorgen. Terug maar 4 uurtjes in ons bed. En vandaag de laatste dag 'arbeiten'. Maar ik ben nu natuuuuurlijk wel moe.................. Mijn man is mee met zijn broer naar een activiteit. En nu zijn ze samen nog wat pinten gaan pakken. Ik ben vanavond gezegd geweest dat ik mijn man niet te veel alleen mag laten weg gaan. Ik was geschrokken van de opmerking. Dat hij zo kan draaien op een paar minuten.... dat hij hard en streng kan zijn en dat hij dan plots zo lief en charmant is...... En als je de vogel te veel vrij laat...... Ja...... ik weet ook wel dat hij 'vlotter' is dan ik, veel babbelt en lacht, echt een aangenaam persoon en dat hij thuis zijn mond weinig open doet en vaak heel serieus is. Ik spreek misschien soms iets te weinig mensen aan (het kan ook zo veel schelen, de ene dag dan de andere). Hij zou ze allemaal 'overvallen'...... en charmeren met zijn aangenaam gezelschap. De persoon die het mij vertelde zei : 'Als je er kunt bij blijven is het natuurlijk wel beter, maar je moet het niet zoeken ook.....En jij moet er kunnen mee opschieten dat hij zo kan omslaan van bot in zacht en van zacht in bot. Maar hij is best wel goed hoor. Hoh, ik was er eigenlijk niet goed van, van die opmerking.... Ik denk dat ik voor mijn kinderen sowieso liever tesamen blijf. Je moet ook wat kunnen relativeren. Zolang het fysiek niet misloopt..... Ik zou niet graag hebben dat ik mijn kinderen de hartepijn moet aandoen dat hun papa en mama geen vriendjes meer zijn. Daarmee bedoel ik niet dat ik zogezegd de schijn moet hoog houden. Alleen op tijd en stond wat water bij de wijn doen en relativeren..... En ik denk dat je met gelijk welke partner je crisis- en je roze momenten hebt..... zolang je niet van elkaar weg groeit. In onze situatie is er wel een hele hoge werkdruk met vaak heel veel stress en het gevaar is dat je nog weinig energie over hebt voor elkaar.... Maar nu is't vakantie. We hopen op toch een aantal heel zonnige dagen :-S , we hebben een aantal zaken gepland en verder is't : PLUK DE DAG !
Ik heb altijd gehoopt een goede vriendin te mogen zijn, maar eigenlijk ben ik gewoon eentje tussen de rest, die best wel leuk is. Maar niks meer, niks minder. Eentje tussen de hoop van de vele kennissen/vrienden. Gewoon : een kennis. Jaah, het is gewoon zo en ergens krijg ik nu ook dat 'afschermingsgevoel', iets van : ik laat niet (meer) in mijn kaarten kijken. Ik hou het cool, oppervlakkig.... Ik heb een hele evolutie met mezelf doorgemaakt de laatste twee jaar. Ik heb zware momenten gekend... midlife crisis zeker ? zoals ze zeggen..... Ik heb veel leren relativeren, leren respecteren (dingen die me gewoon leken maar toch het respecteren waard zijn). Ergens is het iets dat ik 'kwijt' ben, iets waar ik sterk naar verlangde, iets die hele dagen door m'n hoofd zinderde. Zo sterk had ik het in jaren niet gehad. En als een een glaasje wijn gedronken heb, borrelt dat dan allemaal wel wat naar boven. Nu ja, soit. Ik ben een sterke madam. En verder.. mijn eega was bij de laatste buiten-winkelactiviteit nogal kort uit de bocht gevlogen tegen mijn pa. Die moest het vandaag toch nog eens aanhalen dat dat 'bo....' van ... de volgende keer verzeker niet veel zin zou hebben om te helpen..... Ja..... ik ben het ergens al een beetje gewoon : die boze blikken in stresssituaties, dat roepen, dat hysterisch nerveus zijn, de verwijten die ik naar m'n kop krijg...... Je mag nog niet te 'teer' zijn en anders hou je dat ook niet uit..... Mijn vriendin vraagt me om morgen een stapje te zetten. Eigenlijk zou ik moeten.... m'n geest zegt ja, m'n lichaam neen. We zullen wel zien Misschien ga ik inderdaad voor niet te lang. We zien wel .....
De nichtjes zijn hier komen overnachten. Hilarisch ! Ze verlangden er zo naar. En nu zijn ze voor een dagje mee naar hun tante. Het is hier eens lekker rustig.Vanmorgen aan de ontbijttafel met veel enthousiasme mijn administratieve en andere planning voor vandaag uit de doeken gedaan, maar het is alweer in een zak gevallen. 'k Heb weer weinig motivatie. Mijn lijf is gewoon moe. Volgende week zijn we in vakantie. We zien er ongelooooooooofelijk naar uit en we zullen gekraakt, vermoeid, etc... zijn ..... We zullen alles wat we in ons hebben voelen doordat we stil vallen. Ongelofelijk hoe een mens eigenlijk zo kan leven hé. Een werkneemster van ons, die hier weekendwerk doet, zei het nog dit weekend : er zouden er veel zijn die mochten ze het werk doen zoals jullie, ze al lang zouden omvallen. Een vriendin van mij zegt dat ik een sterke madam ben. Zijn wel twee vleiende complimenten. Maar ik ben toch op bepaalde vlakken wel geen sterke madam ! Laat mij maar eens een latje lekkere chocolade tegenkomen. De sterke madam smelt als sneeuw voor de zon. Ik zou er beter allergisch voor zijn. Ipv voor de zon waar ik toch ook soms nogal op reageer. Ben vorige week naar de zonnebank geweest en heb er weer de gevolgen mogen van dragen. Ben in het begin, als ik een tijdje niet geweest ben, vaak wel teer. Met roodheid en jeuk tot gevolg. En opengekrabd vel..... Vanmorgen hoorde ik van een andere werkneemster dat de zoon van iemand die hier 6 jaar gewerkt heeft, nu bij de concurrentie als jobstudent werkt. Ik was er toch wat van gepiekt. Madam komt hier zogoed als nooit meer naar onze winkel ook al werkt ze hier nog geen 2 km van, maar dat is wel vlakbij onze concurrentie. Dat is natuurlijk al handig voor haar daar binnen te springen. Maar de laatste keer zei ze zo mooi dat haar uren niet corresponderen met onze openingsuren, wat allemaal zever is. Zo zie je maar dat je zou medelijden hebben met je personeel en het steeds het beste wilt en als ze weg zijn zetten ze de dolk in je rug. Kwaadspreken, want als je weggaat is er altijd een minder leuke reden waarvoor je niet meer wilt blijven en dan bij de concurrentie gaan werken. Grrrrr.... Nu ja, het is 'maar' haar zoon hé. Maar terwijl kent ze't kot daar ook vanbinnen en vanbuiten..... Onze eerste verkoopster had eigenlijk ook daar gewerkt voor ze naar hier kwam, maar zat al een aantal maanden thuis. Dus dat is zo wel een beetje hetzelfde hé. En vorige week was het dan weer spel tussen onze 2 werkneemsters die hier het meeste tesamen zitten. Ze spreken niet meer tegen elkaar en de éne is, toen ze met ons alleen was, al wenend naar huis gegaan. Grote tranen met tuiten. Haar man belde toen ze pas thuis was om te vragen wat dat allemaal was. Ja, 't zijn eigenlijk twee dingen hé. Ten eerste marcheert het niet meer met haar collega en zal het volgens mij nooit meer marcheren. Ten tweede : er was afgesproken dat ze een bepaald uur kon stoppen, maar voor haar steekt het ook niet op een kwartiertje. Ze maakt ook liever een werk goed af. Maar van een kwartiertje, komt een half uur en tenslotte een uur, die gewoonte wordt. Het werd voor haar te veel. Ik heb haar gezegd dat ze vanaf nu zonder pardon weer op het afgesproken uur naar huis gaat. We zullen wel ons plan trekken en de baas moet zijn werk ook maar een beetje aanpassen. Want voor mij hoeft dat ook niet dat het altijd zo laat is. Maar de baas is blijkbaar heel hardhorig Akkoord, hij heeft veel werk. Maar ik ben al heel lang van de overtuiging dat met een beetje minder te produceren we meer winst zouden maken. Er gaat nog te veel verloren in mijn ogen. Ik kan dat honderdduizend keren zeggen .. maarja..... En mijn schoonzusje die in verwachting is heeft smetvrees. Mijn schoonbroertje is er wel mee. De jongen is al zo vermagerd en hij kon het zondag niet laten om er toch over te beginnen. Hij doet zo zijn best voor haar en niks is blijkbaar goed. Ze kan het gewoon niet verdragen dat hij aan haar komt, (dat heb ik ook wel vaak eens jammergenoeg, maar dat is stress en vermoeidheid van mij) en hij is dan nog heeeeeel zachthandig. Ze hebben al heel veel ruzie gehad, maarja ze zijn ook aan het verbouwen en dat heb je daar dan ook nog eens bij. Ze heeft altijd haar moeder gehaat en ik denk dat ze volledig haar moeder aan het worden is..... Nu, het is hun zaak, maar ik vind het toch wel jammer voor m'n schoonbroertje. Die offert zich precies volledig op. Zo, deze onderbreking zal me nu wel weer een beetje motiveren om verder te werken ? M'n stresszinderingen zijn er weer uitgeschreven. Dat is als een soort negatieve energie die ik uit m'n lijf moet tokkelen om mijn geest en mijn lichaam weer enigszins in een goede lijn te krijgen. Doei.
Ik denk dat andere mensen wel eens verwonderd zouden staan als ze zien wat ik over hen vertel. Het zijn daarom geen kwade dingen, maar dingen die ik soms denk of voel en waar zij in feit niet altijd kennis van hebben Het is administratiedag. Ik ben zo moe, zo moe, zo moe. Ik lijk weer de verdwalen in m'n eigen doolhof. Ik wil eigenlijk weer vanalles doen maar heb eigenlijk het fut niet. Gisteren was hier weer een serieus downdagje van onze medewerkster die al heel het jaar loopt te bleten op het werk. Dat meisje is ziek en moet eigenlijk gewoon haar voorgeschreven medicatie vier maanden nemen. Ze weegt nog amper 61 kg. Ze komt wel van 90. Hoe mannen je kapot kunnen maken ..... Maar dat zou ik toch niet laten gebeuren hoor. Ik zou er mij proberen vanaf te scheiden. Dat is niet altijd gemakkelijk, zeker niet. Maar als je weet dat het toch niet van twee kanten komt, dan leef je maar beter met een zoete herrinnering of idee..... geef je het een plaatsje..... Mijn dochters zijn gisteren met hun sportkamp gestart. De kleinste lijkt zich precies niet echt te amuseren. Altijd maar aan het pruttelen en het ruttelen tegen mij. En dit, en dat...... Ik heb haar vanmorgen verplicht nog terug naar haar bed gestuurd. Daar moest ze eigenlijk de hele dag blijven. Het is alsof het altijd iets is met die kleine madam. Ze kan zo vrolijk zijn, maar ze kan ook zo'n 'viezeneuze' zijn als ze begint..... Zal ze wel van de moeder meehebben zeker ;-) I feel zombie. Ik heb zoveel plannen, maar gewoon geen fut...... en weet je hoe dat komt ? Wij hebben gewoon veel te veel gewerkt de laatste tijd. Veel te veel. En dat wreekt zich nu. Ik heb door al dat werk nu ook een administratieve blunder. Eentje van 1000 Euro...... Hopelijk win ik die ergens anders terug. Ik was zo kwaad gisteren. Ze zijn allemaal goed om te verkopen, maar als het is om je te helpen.......... Het feit dat ik zo moe ben zal me ook wel rapper op m'n paard gezet hebben Geeuw...... ga ik nog maar wat administratie doen..... Seffens val ik nog op m'n papieren in slaap.
We snakken naar ons verlof en in een zucht en een wind zal het weer voorbij zijn. Na al die zware weekends wordt recupereren steeds lastiger. Vorige week heb ik toch m'n krakske gehad. Het waren er 3 op een rij met een afsluiter. Dit weekend 2 vliegen in één klap. Volgende week 2 gespreid en dan nog een afsluiter de week daarna waar we zelf mogen bij zijn. Ik moest vandaag nog terug naar de plaats waar we gisteren geweest waren en ik moest nog met m'n dochters wat sportmateriaal gaan halen voor hun sportkamp. Ik was naar mijn gedacht dan al weer te laat aangezet, want ik moest eerst toch nog wat rusten. Het ging anders helemaal niet meer gaan. En nog voelde ik mij een zombie toen ik op die autostrade aan 't rijden was. De zon scheen zo heerlijk hard. Ik zag volgepropte terrassen .... mensen die genieten ...... en wij .... wat doen wij eigenlijk het meest : werken en niet meer beseffen dat er nog een leven is. Je zou het haast doodgewoon gaan vinden dat je werk je amusement is. Omdat je van niks anders weet. Maar als je van een andere bron proeft dan smaakt dat verlangen naar meer..... Wij zijn dagelijks moe van ons werk en nu zeker de laatste tijd, want dat is nu 2 maanden aan één stuk : hard labeur.... Wij leven als een werkend koppel. Onze energie is zo opgebruikt dat er voor andere dingen geen tijd meer rest. De weinige tijd die we dan nog over hebben willen we als 'eigen rust' hebben. En voor de rest datgene waar ik in m'n vorige artikeltje mee verveeld zat is al weer effen. Ik zat er al weer meer verkeerde dingen van te denken dan dat nodig was zeker ? Woensdag ga ik gewoon en is alles weer gewoon gezellig. Gisterenavond is mijn pa nogal boos weggegaan, maar dat heb ik niet gezien. Mijn man had ergens nogal sterk uit de hoek gekomen en dat was mijn pa misvallen. De man had al heel de avond staan tjolen en kreeg dan nog onder zijn voeten en dat pikte hij niet. Ik hoop dat zijn nijd al een beetje geblust is vandaag. Deze week gaan we wel eens langs. 'k Weet-zonder..... Ik zeg tegen mijn man : 'Hoe ben je uit de hoek gekomen?' Ik ben dat ergens al 'gewoon', maar of je dat gewoon raakt weet ik niet, dat ik vaak eens op m'n kop krijg. Dat er altijd wel iets is. Nu ja, elk zijn zot hé zeggen ze dan ;-) 't Is van aan de andere kant zo'n 'fraaike'......
En mijn ventje is vanavond met zijn broertje nog eens terug weg. Donderdagavond met een vriend en zijn broer naar een voetbalmatch, zaterdag gaan we samen naar een bbq en dan nog een stapje zetten. We genieten wel van het weggaan. Vandaag heeft hij al wat zitten rammelen in de éne berging. Die staat ook al weer effen. Nu nog de andere... Zelf ben ik met de dochters de hele namiddag op stap geweest om wat noodzakelijke boodschappen te doen. Was wel leuk. Zo eens gewoon zoals de andere mensen met twee, soms jengelende dochters boodschappen te kunnen doen. En zo eens, als de andere mensen, te moeten zeggen : 'Neen, je mag dat niet hebben. Neen, we hebben dat al.' Gewoon : gewoon. Ik dacht vandaag : mocht ik de lotto winnen ik weet al wat ik zou doen.
