Een tekst die ik ergens gelezen heb. En ik wil ze niet kwijt.
ik zie je graag, ik hou van je, je t'adore, i love you de meeste mensen hebben moeite met deze woorden met het intense gevoel dat die enkele letters met zich meebrengen en daarom wachten ze er zo lang mogelijk mee om ze te zeggen ...om de ander niet te doen schrikken te overrompelen met wat ze al zo lang voelen maar toch voor zich houden we denken altijd, morgen, morgen is de dag dat ik het zeg morgen zal hij of zij het weten wat ik nu echt voel vanbinnen
soms wachten we te lang en wouden we dat we gisteren gekozen hadden gisteren om te zeggen hoe graag we je zien niet morgen soms wouden we dat we konden terug keren en je elke dag zeggen hoe ingrijpend je ons leven veranderd hebt elke dag geen uitstel naar later
ik kan niet terug keren al wil ik het nog zo graag en ik zei je vroeger niet elke dag hoe graag ik je had ik hoopte gewoon dat je het wist maar ik zeg het vandaag en morgen en de dag erna en voor de komende 100 jaar ik zie je graag
Ik heb zitten 'blèten', tranen met tuiten. Heb weer eens naar een romantisch filmpje gekeken. Waarom kijken mensen zo graag naar thrillers ? Naar schiet-ze-dood-films ? Het is toch veel leuker weg te dromen bij het mooie van het leven. En shit, ik heb nog steeds geen bericht gekregen. Ik ben er zo ongemakkelijk van. Teken dat ik niet meer moet gaan zeker ? Ofwel slordigheid, want de immer perfect lijkende 'schoolteacher' is zeker niet altijd zo perfect, maar dat laat hij niet blijken. Maar dat weet ik ondertussen wel. Grr... m'n eigen fout. Was ik maar niet altijd zo hoekig bij momenten..... Ik hoop dat er voor mij gauw een 'verlossend seintje' komt. 't Is raar. Precies alsof het 'af' is. Ik voel me wel schuldig. Dat ik geen karakter heb om het uit te houden, dat ik niet de prestatie kan leveren die ik moet leveren. Ik mis het eigenlijk allemaal wel een beetje. En ik zou eigenlijk willen dat dat van hem ook zo was Maar dat zal wel weer een 'idyllische' gedachte zijn... Hem kan het gewoon niet bommen. Met mijn husband gaat het gelukkig al weer wat beter. Bij momenten is het nog eens vuur, maar ik denk dat we gewoon wat scherper staan tegenover elkaar. Vermoeidheid. Het wordt terug nog een zwaar weekend. En we verlangen zo naar ons verlof en in één zucht zal dat weer voorbij zijn. Vanavond moest ik om het rapport van m'n oudste dochter en ik ben er heel tevreden over. Ik weet dat zij nooit een hoogvlieger zal zijn, maar kijkende naar haar inzet, haar capaciteiten heeft ze het verdomd goed gedaan. Ze mag starten aan haar volgende leerjaar en als ze dat ieder jaar op die manier doet ben ik content. Ze zal misschien altijd een extraatje aan ondersteuning nodig hebben, maar als het daar mee lukt... Ons klein pruts ziet er precies vanaf dat ze haar juf zal moeten missen.... Ze vind het niet zo leuk dat ze naar een andere klas moet.... Ze huilt precies veel sneller dan normaal.... ofwel is ze ook wat vermoeid. Zoals de mama, die nu gaat slapen, want vroeg is het ook al weer niet meer. Binnen 5 uur mag ik er al weer uit. Dat is eigenlijk veel te weinig voor een vermoeide geest. Slaapwel.
't Was echt wel vuurwerk vandaag en dat is eigenlijk niet leuk. Hoe komt het ? Ik vermoed door het vele werk, de stress, de vermoeidheid. Het was 3 dagen na elkaar dat we op verplaatsing moesten en ertussen nog onze zaak runnen... Vele uurtjes geklopt en ik was het deze namiddag zo strontebeu. Hoh, ik ben misschien wel heel fel uit m'n kot gekomen. Mijn hoofd doet al pijn van vanmorgen. Het is gelukkig al iets beter nu. Ik begin te huilen bij het minste dat er is. Ik zit er gewoon door. En als ik dan vroeg : doen we nog een terrasje, gaan we naar het zwembad, gaan we naar de zee ? Neen, niks kon zijn. Alleen maar de traditionele route van naar onze ouders te gaan. Ik wou gewoon even ontspannen met ons viertjes...... En ik wou de kinderen in school gaan ophalen .... en ik was het plotseling zo strontemoe dat ik eigenlijk ben beginnen roepen en tieren in plaats van gewoon spreken of discussiëren en ja,..... 't paard zat op de kar. Ik kreeg daar weer een onvoorwaardelijk gemene dreun in m'n achterste. Zou je geloven dat het me eigenlijk niet veel maakt, ook al maak ik er mij altijd kwaad over. Maar ik vind dit fysiek gedoe wel geen manier om je te verdedigen. Oh, en vanavond in de auto hebben we ook de hele tijd zitten bekvechten. I hate it. Blijkbaar respecteer ik zijn werk niet genoeg en ben ik hier de gemakkelijkste van 't spel. Ik weet ook wel dat ik deze zaak niet zou kunnen uitbaten zonder zijn kwaliteiten. Maar zelf mag hij dan staan bulderen tegen mij in 't heetst van de strijd, vuisten staan maken als ik met de auto met materiaal toekom en een hele rij naar mijn hoofd krijgen dat het allemaal veel te lang geduurd heeft en dat ik moet voortdoen (wat ik trouwens deed) Soms kan je nooit iets goed doen. Je moet het een beetje als lucht over je laten gaan, anders gaat het niet. Een ander hoofdstuk. Sinds een paar weken ben ik me niet meer gaan wegen. Het was niet goed. Ik stresste me er altijd maar over en het resultaat was nooit echt beter. Ik kreeg een berichtje terug dat ik me eens moest bezinnen of ik er eigenlijk nog mee zou doorgaan en dat het jammer was dat het voor mij niet lukte. Ik was er eigenlijk wat ondersteboven van. Telkens als ik m'n begeleider tegenkom, 'k weet niet, 't is raar. Maar ik ontwijk hem of hij ontwijkt mij. Ik reageer wel wat afwijkend denk ik. Ik zit er nogal mee geambeteerd en probeer toch wel weer m'n best te doen, maar ik krijg het er zo moeilijk weer af. En vrijdag ben ik kleren gaan passen en eigenlijk, ja, die heupen, die zijn eigenlijk walgelijk. M'n love-handles zoals hij het eens uitdrukte. Ik kon er eigenlijk ook niet zo fel om lachen. Eigenlijk is het waar en eigenlijk zijn het ferm ambetante dingen. Ik heb deze middag een sms gestuurd om te vragen of ik nog terug mag gaan, evt. vanaf volgende week, maar ik heb tot vanavond nog niks teruggekregen. Ik weet wel dat hij mogelijks nog met een activiteit zat vanavond, maar ik vind het raar dat ik zelfs nog geen kort smsje terug gekregen heb. Da's een teken dat hij liever heeft dat ik niet meer kom zeker ? Het doet me toch wel wat pijn. Ik vond dat wij altijd wel gezellig opschoten en nu lijkt dat plotsklaps te verwateren. Ik ben maar één van de vele mensen die hij kent zeker ?... Pffft.... Het zit me niet mee vandaag. De mannen die mij 't nauwste aan 't hart liggen .... het zit me helemaal tegen. En zeker met mijn man, ... pffft..... hopelijk is het allemaal snel weer beter. Ik kan er eigenlijk weeral bij huilen. Waarom moeten wij altijd een verschillend gedacht hebben en waarom moeten wij eigenlijk altijd zoveel discussiëren ? En van aan de andere kant zijn we dan weer zo gelijk..... Ik denk nochtans dat ik hem heel hard respecteer.... Ik kan toch niet op m'n knieën beginnen kruipen en zeggen : 'Maar zoetje, jij doet dat goed, maar zoetje jij bent een genie !' Ik zei vanmorgen tegen hem toen ik passeerde : 'En hoe is't met m'n ventje ?' op een hele lieve manier. Hij stond naar mij te kijken alsof hij het hoorde donderen in Keulen, zo van : 'Wat kraam jij daar nu uit?' Vele keren als ik zo uit de hoek kom heeft hij dergelijke reactie. Hoh ja,.. we zullen het maar allemaal weer als wind over ons laten waaien zeker, een nachtje over slapen en dat het morgen weer beter is. Maar al dat werken is me voor het ogenblik wat te zwaar geworden, en dat kan hij precies niet begrijpen. Dat je er eens kan doorschieten en dat je gewoon eens rustig wilt ontspannen......
Nog even snel een kort woordje. Er is weer al zo veel gebeurd. De ruzie tussen onze personeelsleden is GELUKKIG bijgelegd. Wij hebben aangegeven dat elk wat water bij zijn wijn moest doen en dat het puur door vermoeidheid voortkwam. Maandagmorgen lagen mijn man en ik dan luiddruchtig aan de kap. Ik werd zo nijdig dat ik een pot door het 'luchtruim' zwierde, de andere kant dan die waar mijn man stond. Die was zo heftig onthutst dat hij mij van kwaadheid een dreun in m'n achterste gaf. En ik heb dan nog eens ferm van m'n oren staan maken dat dat allemaal op niks trok. Zoals ik het vroeger al zei : 'als ze me 's morgens op m'n paard zetten .... ' dan draaf ik HEEL hard door. En een half uur later sneed ik gigantisch in mijn vingers. Ik stond er bij te wenen. Vermoeidheid, ontredderd..... Mijn man had ik dan toch weer nodig, die waar ik net zooooo boos op was. En hij hielp mij. Wel 8 verbandjes rond m'n vinger gedaan.... het stopte gewoon niet van bloeden. Als 't ie dan helemaal ingetaped zat en er geen spetter bloed meer tussen kon glippen, 'kapootje' over de vinger en ik kon weer verder werken Het sneetje is 'maar' een goeie 2 cm op m'n wijsvinger..... vrij diep. De dokter kwam nog binnen deze week en ik toonde het hem eens en hij zei dat ik dat eigenlijk had moeten laten naaien..... Nu, ik zal er goed voor zorgen..... dat het ook mooi geneest. Ben van die speciale hechtingsstrips gaan halen en dat helpt wel goed. Echt een aanrader.En verder heeft ons meisje die hier bij ons werkt en al heel het jaar op een wankel spoor zit, eindelijk een huisje gevonden en ik heb het idee dat ze weer wat meer courage heeft. Ze kan weer wat toekomstplannen maken...... En verder wou ik nog even kwijt dat ik twee hele lieve dochters hebben die soms zoooo enthousiast meeleven met onze zaak. Niet te doen. Die kindjes zijn zo opgevoed zou je zeggen. Maar het is soms mooi hoe ze het werk van papa en mama in hun leventje opnemen. M'n kleine kadetjes, die snel groter worden. En in een hele leuke leeftijd, allebei. Doei, tot nog eens. Want momenteel is het toch wel heeeeeeeeeeel druk .... tot aan ons verlof.....
't Is momenteel klinkende ruzie tussen twee van onze personeelsleden. Wel die twee die het meeste tesamen werken. We hebben ze al 2 x moeten 'uit elkaar halen'..... Zaterdag heb ik mij eens kwaad gemaakt en gezegd dat ze maar moeten maken dat ze o'vreen komen met elkaar. Dat we samen moeten werken om het werk vooruit te krijgen en dat ze niet altijd moeten zitten hakken over elkaar. Gisterenmiddag kwam de tweede dan weer toe en het spel zat al meteen weer op de kar. Dan heeft mijn man hun gebekvecht moeten stilleggen. Maar je voelt meteen een negatieve sfeer.... Zaterdag was het ook al zo. Ik was daar zo kwaad voor en ik kreeg zo het gevoel : 'moest het altijd maar dat zijn, ik kap ermee.' Onder zo'n sfeer zou ik niet kunnen werken en het is ook iets waar wij de dupe van zijn maar niks kunnen aan doen. Persoon 1 werkt hier al het langste en heeft ook wel de meest verantwoordelijke functie naar productie toe. Persoon 2 werkt hier een kleine twee jaar en de bedoeling is dat zij assisteert waar het nodig is. Persoon 1 is onder stresstoestand weinig aangenaam en had nogal kort en krachtig gereageerd. Persoon 2 was in haar achterste gebeten en was sterk ontvlamd. Maandagmiddag bleek die vlam nog steeds niet gedoofd. Ze kwam nog maar binnen en na een paar woorden was het al meteen weer discussie. Probleem is dat beiden even koppig zijn. Dat wij van alletwee de personen even tevreden zijn van hun werk. En dat wij zo voor geen van beiden partij willen trekken. Maar ik denk wel : persoon 1 is door elkaar wel makkelijker humeurig, maar ik denk als persoon 2 ontvlamt dat dat wel gevaarlijker kan zijn.... Dat ze haar 'sjakosh' pakt en weg is.... Ik hoop eerst en vooral dat de plooien snel weer glad gestreken zijn en dat er terug een aangename sfeer heerst. Maar ik vrees er een beetje voor. Het zijn sowieso al twee totaal verschillende karakters en als ze dan eens serieus botsen, dan vrees ik dat er iets blijvends zal gebroken zijn..... Alé, de baas zit er weer maar mee....
De oudste was aan haar eerste spreekbeurt toe. En ze wou het persé hebben over haar dwergkonijnen, die ze eigenlijk zelf nog niet uit hun hok durft pakken Dus mama zou een konijn naar school brengen op het moment dat ze haar spreekbeurt mocht doen. 'k Moest natuurlijk nog een hok gaan halen om dat dier in te transporteren.... En ik heb een hok mee gebracht dat je binnen kan zitten en waar ze alle vier in kunnen. Dus ik met alle 4 mijn konijnen naar school M'n dochter was blij verwonderd dat ik al die konijnen mee had en ze mocht van de juf dan meteen haar spreekbeurt doen. Voor een eerste keer vond ik het redelijk goed. Voor mij kon het nog iets vlotter.... maar ze is zo lief en vriendelijk als ze dat daar allemaal staat te vertellen..... Haar présence is wel niet mis. Het enige waar ik denk dat ze misschien nog deugd van zou hebben is dictielessen volgen. Ten eerste : je ziet dat ze graag expressief bezig is. Ten tweede : het zou goed zijn voor haar hakkelen.... Ik zeg haar af en toe eens als ze het er in vijf keer nog niet uit krijgt : 'Eerst denken en dan spreken'. En dat probeert ze dan wel. Vandaag zei ze me dat ze graag voor juf zou leren en in het eerste leerjaar les wou geven. Niet in het tweede voor 'de tafels'. Hihi.... Ja, dat is wat ze nu volop mee bezig zijn en streven naar een 'tafeldiploma'. Vorige week hebben m'n kids ook een krachtige uitspraak gedaan. Ik denk dat het van de kleinste kwam, maar ik was zo getoucheerd van de uitspraak dat ik niet meer wist van wie het kwam. Zegt de jongste : 'Als de papa en de mama ruzie maken, dan scheiden ze.' Ik : 'Maar papa en mama maken ook eens ruzie, maar daarom scheiden wij niet.' Kids : 'Maar jullie gaan toch niet scheiden !' Ik : 'Dat is iets wat je nooit zeker bent.' Kids : 'Maar nee ! Jullie gaan niet scheiden !!!!! Voor de winkel !' LAP. Alé, nu weten we ook 'waarom' ;-)
Het sneetje is 'maar' een goeie 2 cm op m'n wijsvinger..... vrij diep. De dokter kwam nog binnen deze week en ik toonde het hem eens en hij zei dat ik dat eigenlijk had moeten laten naaien..... Nu, ik zal er goed voor zorgen..... dat het ook mooi geneest. Ben van die speciale hechtingsstrips gaan halen en dat helpt wel goed. Echt een aanrader.En verder heeft ons meisje die hier bij ons werkt en al heel het jaar op een wankel spoor zit, eindelijk een huisje gevonden en ik heb het idee dat ze weer wat meer courage heeft. Ze kan weer wat toekomstplannen maken...... 
