Ik las hier net op m'n pc dat Koen Wauters in een serieuse midlife-crisis zit. Ik denk dat ik die al gehad heb. En ook HEEL serieus. Ik heb ten eerste al weer meer vertrouwen in m'n eigen relatie. Heb wel gezien dat mijn man toch weer een sms naar die vriendin gestuurd heeft voor haar verjaardag. Hij onthoudt die haast beter dan die van mij zou je denken. Nu ja, niet te veel aan storen. Zo lang het maar oppervlakkig blijft tussen die twee en niet te close. Zolang het maar een gewone vriendin blijft. Ik heb ook m'n maatje kun je dan zeggen, m'n personal coach wat betreft gewicht etc... maar vaak ook een beetje emotionele ondersteuning. En ook eens iets wat je tegen hem kan vertellen die je tegen een andere buitenstaander niet zal vertellen. Ten tweede dat ik weet van mezelf dat ik soms niet goed tegen verouderen kan. En dat ik mezelf zeker niet wil laten gaan in mijn 'schoonheid'. Het is niet omdat je veroudert dat je er minder moet gaan uitzien, of minder werk moet maken van jezelf. Integendeel, er is was meer werk aan dan tien jaar geleden. Ik vind dat je steeds fris en stralend voor de dag moet blijven komen. Maar je moet rekening houden met je leeftijd. Als je 40 bent moet je er niet willen uitzien als iemand van 18 of 20. Gewoon wat 'preuts' zijn op jezelf. En natuurlijk is dat dan ook dat eeuwige opletten op het eten, op je houding (want ik moet daar wel op letten en ik heb geen goesting om binnen 10 jaar met een opgestoken rug te lopen). Ik denk er niet graag aan hoe ik zal zijn als ik 50 ben. Ik denk liever aan toen ik 30 was. Tien jaar er af of tien jaar er bij. Het is zo'n groot verschil. We laten jaar per jaar komen en we proberen ons waardig te voelen in de situatie dat we zijn. Ik probeer de woorden van die oudere mevrouw in onze winkel indachtig te zijn : 'Wij hebben die jaren mogen beleven. Een jong mens weet nog niet of hij dat ook voor hem weggelegd is.' En da's juist. Want gisteren las ik van iemand van 23 die verongelukt is en dat bleek nogal een heel actief iemand te zijn met vele idealen. En die zijn met één ruk afgesneden. Die zal die jaren tussen zijn 23 en mijn 39 jammer genoeg niet meer mogen beleven, en dat zijn jaren waar er zo veel in gebeurt. En die man van 37 die al 4.5 jaar ziek is, bijna aan het einde van zijn leven nu... die mensen hadden als koppel ook zovele idealen en de laatste jaren zijn zijn gezondheid hun grootste zorgen geweest... Zolang je gezond bent, wees gelukkig. Pluk de dag.... en proberen van de onverwachte hindernissen en ambetantigheden zo goed mogelijk op te lossen, maar je daardoor niet onderuit laten halen.
Ja, ik heb iets met Nutella.... en chocolade. Gisterenavond stond ik op m'n weegschaal. Buiten het weekend dat weer niet in een normaal ritme was had ik me anders toch al vrij goed aan mijn eetschema gehouden. Ik was wel serieus ontgoocheld toen ik op de weegschaal stond 's avonds. Dat alarmerende getal dat het niet mag zijn ! Nu, het was wel avond ook. En ik lag in m'n zetel dan naar de tv te kijken en de pot Nutella stond vlakbij, van mijn man nog wat te eten, en toen, en toen gebeurde het. 3 grote koffielepels 'ham' naar binnen en dan traagjes laten smelten in m'n mond. Frustratietje.... Die ik mij dan achteraf natuurlijk weer beklaag. Maar vanmorgen de draad terug goed opgenomen en toen ik van school kwam ben ik m'n eerste toertjes van deze week gaan lopen en ik heb er deugd van gehad. En dan later op de week nog eens. Proberen mijn sportief gedrag wat op te krikken. Zumba zag ik niet meer zitten. Ik ging normaal om de 14 dagen (maar ben maar 2 x geweest, altijd had ik wel een reden om niet te gaan Ten eerste : tegen een bepaald uur moest ik daar zijn en ik vond dat altijd sprinten en weglopen van m'n kids, wat ik al niet zo graag doe, maar je moet dat ook eens doen natuurlijk. Maar ik denk dan altijd maar : voor het weinige dat ze 's avonds nog aan ons hebben, na ons werk.... die lieve kabouters.... En als ik ga lopen dan kan ik aanzetten wanneer ik wil. Als ze al slapen of nog wakker zijn. En als ze nog wakker zijn heb ik meteen 2 vurige supporters die staan te zwaaien als ik aanzet en die op de uitkijk staan tegen dat ik terugben. Ik zat nog met iets in m'n gedachten dat ik hier zeker wou neerpennen, maar misschien komt het er later nog wel van. Ik weet het echt niet meer. Het was iets positiefs, but it slipped my mind.
De dag erna heb ik dat dan rechtgezet bij die mensen. Ik, verlegen type, voor een groep van 25 oude bengels, de één al knorriger dan de ander. Maar ... ze hebben mijn verontschuldigingen blijkbaar wel geäpprecieerd. Een PAK van m'n hart. We hebben het goed gemaakt met een extra dessertje en mijn verontschuldigingen. Het was een oerdomme fout van mezelf. En vandaag ben ik moe. Nogal druk weekend gehad van werken en van weggaan. En dat laat zich voelen natuurlijk. Ik had vandaag toch weer van die steken zo onder m'n borst. Ik had wel iets met cafeîne gedronken, zou het weer daar aan te wijten zijn ? Ik heb koffie afgezworen, niet dat ik er liters dronk, maar 's avonds kon ik die al niet meer verdragen en ik dacht dat die steken die ik 's morgens steeds rond hetzelfde uur had daar ook van kwamen. Nu, gisteren heb ik het ook wel even gevoeld. Misschien toch even laten checken. Al bij al nader ik de 40 en neemt mijn pa al zeker 10 à 15 jaar iets voor zijn hart en zijn vader had wel een aantal hartinfarcten gehad. Dus ja... Ofwel heeft vermoeidheid er toch ook wel iets mee te maken. Nu ik vorige week gehoord heb van iemand wiens man naast haar in bed lag 's morgens, levensloos, dan denk je er toch wel een klein beetje meer aan. Alhoewel ik denk dat mijn bezorgdheid over mezelf voorbarig zal zijn. Het zal wel vermoeidheid en cafeïne zijn.... en niks anders. Nu, een check-up kan nooit geen kwaad.
Toen ik de maaltijden ging leveren bij de serviceflats, kroop ik in m'n auto en dacht : 'Ik voel me best wel gelukkig, best wel happy' Ik heb meer dat gevoel dan een tijdje terug, toen kon ik gewoon niet meer happy zijn. Maar ik ben dan toch zo voorzichtjes, zo bang om dat te denken. Want als je te luid kraait, dan valt het soms al snel weer in een zak. En zo was het. Ik was nog maar een goed kwartier thuis en ik ontving een verschrikkelijk lelijke mail waar ik compleet van ondersteboven was. En nog een beetje van aangeslagen ben, maar ik heb het ondertussen al een klein beetje gerelativeerd. Met een klein hartje ga ik dit morgen bij die mensen recht zetten. De fout is te wijten aan een verkeerde communicatie intern. Ik ben er echt van aangeslagen en dacht : het simpele geluk is me ook niet lang gegund. Er moet altijd wel iemand roet in het eten strooien. Ik mag me daar niet laten van doen, maar ik doe graag voor goed en dit blijkt nu wel een complete misser (mis begrepen) van mezelf te zijn. Ik voel me dan direct zo schuldig. Maar dat mag ik nu niet heel mijn dag om zeep laten helpen. Ik voelde me zo gelukkig, ik had een mooie regenboog gezien vanmorgen, alles liep perfect, tot die verdraaid lelijke mail. Oh gottekes toch, eens diep zuchten en het van me afblazen zeker ? Meteen in de pauze een zonnebankje gaan nemen, dat kan me alleen maar wat tot rust doen komen en m'n doemdenken verhelderen....
Vorige week stonden een man en een vrouw in de winkel, beiden met kleinkinderen. De man gaf aan dat eens je kleinkinderen hebt die zo snel groot worden, dat je dan plaats moet maken. Dat je oud wordt. Ik vond de reactie van de vrouw wel eentje om te onthouden. Zij zei : 'Wij worden idd wel ouder, maar wij hebben het geluk gehad al zo lang te mogen er zijn. Wij hebben alles kunnen beleven, meemaken. Die jonge mensen weten nog niet of ze het geluk zullen krijgen om ook een lang leven te mogen genieten. Er kan altijd iets gebeuren waardoor ze weggerukt worden uit het leven. En wij zijn zeker dat we van dit alles mochten proeven.'
Tweede die me bijgebleven is van m'n moeder. Altijd een hele brave vrouw geweest die doodgraag haar kinderen ziet, maar altijd al ondoorgrondelijk in mijn ogen. Er is ergens een mysterieus, een ondoorgrondelijk kantje aan, waardoor je soms toch nog eens verrast bent over haar reactie, mening of gedrag. Ik zal mijn moeder nooit helemaal kennen. Het lijkt alsof ze zich nooit volledig wilt blootgeven. En vele dingen uit haar leven begin ik ook te snappen door zelf moeder te zijn en ook in een zelfstandig beroep te staan tesamen met mijn man. Ik heb vroeger regelmatig gezien dat het ook niet iedere dag rozegeur en maneschijn was. Dat mijn ma ook aan mijn pa z'n oren moest zagen om eens op zondag met de kids naar zee te gaan. Hier is dat ook zo Dat zij veel gewerkt heeft, veel gezwegen heeft. Vrouwen vroeger zwegen ook meer dan vrouwen nu. Mijn pa is een hele lieve, maar een heel temperamentvolle man. Hij is al veel gekalmeerd met te verouderen. Een kleine leeuw, zeg ik vaak. Mijn ma zei dit weekend : 'dat pa met te verouderen een heel stuk rustiger geworden is en dat het wel aangenamer is ook, want dat hij soms in zijn jonge jaren zo eigenwijs was, dat hij doorhamerde op iets tegen dat hij zijn gedacht kreeg.' Voor de lieve vrede moest mijn ma vaak plooien. Het kwam er op neer dat ze zei tegen mij : 'Ik heb nog goesting gehad om mijn boel te pakken en weg te gaan, maar waar moest ik dan naar toe in die tijd ? Geen beroep, geen zekerheid, niks...' Het is nu veel simpelder dan toen. Ze heeft geleerd te berusten in de situatie, het met een korrel zout te nemen en het zich niet te veel aan te trekken. Ik ben zeker dat zij mijn pa wel graag ziet en hij haar ook. Ze zouden elkaar nu zeker niet meer kunnen missen. En dat is misschien een voordeel aan vroeger,dat mensen soms eens meer moesten door zetten met elkaar in moeilijke periodes en zo weer in een goede periode kwamen, waar ze het nu opgeven in een moeilijke periode. En onbewust zit ik ook een beetje in dezelfde boot. Er zijn hier ook al redelijk zwarte periodes geweest, maar na een tijdje gaat het wel weer beter en je trekt er je conclusies uit. Nu ik ga me ook niet helemaal op mijn kop laten zitten. Maar mensen nu geven veel te vaak te snel op in relaties. En in iedere relatie is het wel iets na een tijdje, je moet het alleen kunnen verdragen. Je moet alleen kunnen de ander zijn 'fouten' te aanvaarden, te verdragen, er het beste van te maken. En elkaar een beetje vrijheid geven in je relatie. Een beetje adem. Ik zei wel nog tegen mijn ma : 'Was het de dag van nu geweest dan ging je misschien ook rapper de stap zetten en weggaan (op dat moment)' Nu is ze misschien blij dat ze het niet gedaan heeft. 'k Weet het niet. Daarvoor is ze te ondoorgrondelijk. En mijn pa heeft bij zijn eigenzinnigheid waarschijnlijk nooit stilgestaan en zou misschien verwonderd zijn over bepaalde gedachten van mijn moeder. En ik heb ook vaak het idee dat mijn pa wel meer genoten heeft van alles. Gewoon omdat hij doorging voor 'zijn ding' zeker ? Het is soms zo moeilijk te vatten hoe je ouders echt zijn en op wie je het meeste lijkt. Zouden onze dochters dat ook van ons denken ? Ik heb vroeger nog vaak gezegd : 'Het moment dat je denkt iemand volledig te kennen, ben je bedrogen.'
Ik drink 's morgens geen koffie meer. 'k Heb de indruk dat ik er te veel last van heb. Telkens in de voormiddag rond hetzelfde uur kreeg ik van die ambetante steken rond mijn hart. Ik heb eigenlijk al een tijdje last van koffie als ik die na 16 uur nog drink. Dan kan de slaap haast niet meer vatten en ben ik heel onrustig, zelfs angstig. Dus koffie 's morgens is ook afgeschaft. Ik ga het wel eens missen hoor. Dat warm kopje koffie 's morgens vroeg kan zo'n deugd doen, maar als ik er achteraf toch maar ambetantigheid van heb is dat dat niet waard. Dus nu drink ik water, 't is altijd voor iets goed. Had dat ook eens gemeld aan m'n HL-coach die m'n gewicht opvolgt. Ja, ik moet zo'n beetje onder controle blijven hé, anders laat ik de boel al te makkelijk schieten en dan is het jammer van de inspanningen die ik er voor geleverd heb. Ik moet nu dagelijks weer m'n eetschema doorsturen, bij wijze van extra controle, omdat het maar dat is die me binnen de lijnen houdt. Dus ik had dat tegen hem ook eens gemeld en hij zegt dat ik mij meer moet leren ontspannen zoals er dat waarschijnlijk nog denken Hij hamert altijd maar op sport, akkoord, dat is goed, maar ik ben nog nooit een echt sportief type geweest ... Ja, hij is wel meer dan een 'coach', hij kan af en toe ook wel eens goed luisteren, misschien vandaar dat ik er zo ondersteboven ben van geweest. Haha. Liever een leuke kennis of vriend hoor. Dat besef ik nu ook wel goed. En wat betreft dat sporten, ik ga wel iets doen, maar daarom geen sport. Ik zou heel graag een paar workshops volgens van Powertex, waar je dingen kunt creëren. Ik ben zeker dat mijn geest daar zeker even veel van zal ontspannen als van andere mensen van het sporten. En nu ga ik snel werken, of er gaat er daar eentje boos kijken naar mij. Ben al laat.
De helft van je geluk is gelukkig zijn en de andere helft moet je wat geluk hebben. Dit zat ik zo eens te denken. Het klinkt misschien stom maar ik begin steeds meer te geloven in 'iets' Geloof in 'iets' is vooral geloven in jezelf, in je eigen kunnen en wilskracht, je eigen vertrouwen. Ik geloof niet echt in die 'geijkte' God die wij kennen. Dat is een 'beeld' dat er aan verbonden is. Met een hele traditie errond. Er is nu wel heel wat gedoe rond die kerk, maar als ik zo eens zelf naar de kerk moet voor m'n dochter dan kom ik tot de vaststelling dat je daar dan zit. Zit te zitten. Maar dat is nog zo slecht niet. Eens zitten te zitten om tot jezelf te komen. Om te bezinnen. In die grote ruimte. Je komt tot rust. En het is gewoon het principe : tijd maken om eens tot jezelf te komen, eens op adem te komen, eens te denken, eens te bezinnen. We lopen ons al zo vaak druk te maken. (En dat heb ik het laatste jaar/ 2 jaar wel meer gehad) en eigenlijk is het het niet altijd waard. We worden soms zo opgedraaid in ons werk, in ons leven... dat we geen tijd meer hebben om tot onszelf te komen. En daardoor ben ik beginnen denken dat ik soms ook eens meer moet 'geloven'. Geloven in mezelf, geloven in de kracht van het geluk. Je kan natuurlijk altijd ongeluk hebben,die ook boven je macht is. Maar van de goeie dagen moet je gelukkige dagen maken... (En morgen loop ik weer vies en vol stress, hahaha !)
