Gisteren heb ik een heel mooi compliment gekregen. Alé, ik vond dat toch voor mezelf. Een klas op bezoek gehad om eens ons beroep achter de schermen te tonen. Ik had me 'n klein beetje voorbereid dat ik wist met welke zinnen ongeveer ik van start zou gaan. En dan komt de rest vanzelf wel. 'k Vind het toch een compliment als je van een leerkracht het compliment krijgt dat ik dat heel goed deed, dat ik mijn roeping als leerkracht gemist ben Ik ben er eigenlijk destijds mee gestart. Maar het feit dat ik er misschien nog niet rijp genoeg voor was en misschien nog wat te schuchter hebben het mij doen opgeven. Oorspronkelijk zou ik voor regentaat Nederlands/Engels/Aardrijkskunde gaan. Maar omdat ik mezelf te braaf vond en ik dacht dat ik niet tegen die tieners ging kunnen opboksen als leerkracht koos ik dan voor lager onderwijs. Dat was niet echt de juiste keuze, want ik kon niet zwemmen, ik kon niet zingen en ik kon geen muziekinstrument bespelen. En ik deed liever de theorie dan de praktijk. Maar toen had ik eigenlijk met jonge kinderen ook nog geen ervaring .... dus ontbrak het me daar ook nog wat aan rijpheid. Ik zou het moeten opnieuw doen, ik zou nu toch kiezen voor regentaat. Of iets in en creatieve of kunstrichting ..... Ik vond dat mijn 'husband' dat eigenlijk ook wel nog aangenaam naar voor gebracht had. Ik was er positief van verwonderd. Gisterenavond moest hij dan nog op verplaatsing en iemand van ons personeel is met hem meegegaan. Maar zenuwachtig dat hij weer was. Akkoord, de volledige verantwoordelijkheid valt op hem om het goed te laten verlopen, maar A. die bij ons werkt zei het ook. Dat hij nog eens iets gaat krijgen van zijn eigen zenuwen. Hij is vrij bruin van huid, maar hij zag echt bleek en is vaak als een kip zonder kop van de zenuwen. Ze zei dat hij nog zou beginnen hyperventileren van de danige stress. Maar dat heeft hij in het verleden inderdaad nog voorgehad. Hij stond eens te praten tegen een mevrouw en zag allemaal zwarte bollen voor hem. 's Middags werd hij zo danig slecht, dat hij zo'n angstig gevoel kreeg, dat ik er de dokter bijgehaald heb. En het was hyperventileren.... Ja, dat beestje in hem kan nogal heftig te keer gaan... Je leert er ook wel een beetje mee leven, als echtgenote. De verwijten die ik op dat moment krijg laat ik over me glibberen als over een kikker....
Hey, je hebt me gisteren wel rode kaken doen krijgen hoor toen ik jouw reactie op m'n chocolade las op FB en de reactie's van 'die van H' )) erbij. Surtout die : je vindt dat niet erg zeker hihi.... smile ... Ik dacht bij mezelf : hou je maar koest Kxxxx en gelukkig heb je dat dan ook gedaan. Nu ja, dat ie er van denkt wat hij wil .... Voor mij blijft het gewoon een voorliefde, niks meer. Het is beter voor mezelf dat ik er mee naar voor ben gekomen vorig jaar, maar wij hebben daar later NOOIT nog over gepraat. 1 keer toen ik bij hem thuis ging zei hij dat dat iedereen kon overkomen, maar dat hij er niet het minste besef van had. Hij heeft toen op de verstandigste manier gereageerd en ik heb dat dan ook zo beperkt mogelijk trachten te houden omdat ik het er dan op dat moment nog heel erg moeilijk mee had (onbereikbare dingen zitten vaak heel diep en dan ook maar probeerde mijn nuchterste verstand te gebruiken. Grtz.
--------- De laatste week hebben m'n husband en ik al weer goed op elkaars kap gezeten. Ik denk dat de grootste windhozen ondertussen al weer gepasseerd zijn en dat het weer terug iets rustiger is in onze relatie. Vanmorgen is het er sedert de krokusvakantie nog eens van gekomen. Ik dacht al dat ik non aan 't worden was. Ligt dat aan mij of aan hem ? De laatste tijd toch een stuk aan hem. Hij zit volgens mij soms wel gekneld met iets, in zijn gedachten ;-) Ik ben nog niet te weten gekomen wat, ofwel zijn het verschillende factoren samen. Ik ben normaal wel de 'droogste' van de twee. Maar dat heeft ook heel veel te maken met mijn druk leven en de energie die ik daar voor nodig heb. Maar als hij aanpapt dan laat ik het ook niet links liggen. De laatste tijd vond ik hem toch ook wel wat afstandelijk reageren. Maar zoals je ziet, een man krijgt altijd weer goesting hé Oef, zullen we dan maar zeggen... Ik dacht steeds meer en meer : wij werken in hetzelfde gebouw en wij wonen in het zelfde gebouw en meer is er niet meer. Ik begon eigenlijk al een klein beetje te panikeren. Misschien zijn we nu weer op gang ..... ------------ En dan nog over S., m'n vriendin wier man haar bedroog en beloog. Ze is er een heel pak vrienden aan kwijt, want van langs zijn kant hadden ze wel een heel pak vrienden en die lijken zich allemaal af te scheiden van haar. Nu, ze heeft nog haar oude vriendinnen waar ze mee kan voortdoen hé, en dat zijn wij. En ze apprecieert het ook wel hoor. Ze hoort en ziet me wel niet veel, maar ik heb haar gezegd als er iets is dat ze steeds mag bellen, komen of mailen. DOEI
Ik zit weer in een neerwaartse spiraal en moet me er weer uitwerken. I need some music to hersenspoel my brains. Dat werkt soms eens helend bij mij. Lievelingsmuziek, keiluid, zodat het goed kan indringen. Bij momenten is het soms erg. Het lijkt of m'n energie uitgeput is. Ofwel maak ik me nu al zenuwen voor het vele werk die zal komen. Ik stel het uit van offertes te maken, stuur dan een 'excuus' naar de mensen waarom ze het nog niet kregen.... Het is soms alsof ik verwar in m'n eigen rommel. Ik wil de rommel effenen, maar het lijkt alsof ik steeds meer rommel maak. Ik zit nogal rap in 'stok' met mijn husband, maar dat zal dan voor een stuk ook wel aan mezelf liggen. Maar ik kan er niet goed tegen dat hij altijd maar vertegenwoordigers laat komen om het een en ander te presenteren over zaken die 'maar juist eens informeren is', maar dan toch 'goesting' doen krijgen. Soms heb ik het idee dat mijn man eigenlijk nooit echt tevreden is met wat hij heeft. Alsof hij steeds weer iets anders, iets beters wil. Soms heb ik het idee dat hij zijn 'goestjes' groter zijn dan zijn portemonee. En ik slaap ook veel te weinig. Gisteren weer maar om 12 uur in m'n bed en iets na 5 er terug uit. Vandaag zal wel hetzelfde zijn. Niet gezond hé. Over de middag niet rusten als de dochters thuis zijn. En ik wil dan ook eens een paar dingen voor hen doen, maar het is niet altijd makkelijk. Het eerste wat ik nu ga doen is een offerte maken, zodat ik morgen niet weer een 'flauw verzinselke' moet sturen.
Ik besef steeds meer en meer dat ik eigenlijk veel te weinig tijd heb om de gewone dingen te doen. En hoe meer ik erover denk, hoe meer ik er ook naar verlang om wat meer tijd te hebben voor die gewone dingen. Ons leven gaat voorbij aan werken. Vandaag heb ik toch wel een leuke 'vrije' dag gehad. Er was een activiteit van een vereniging met je kids net op onze 'vrije' dag in de vakantie en ik wou die toch niet aan m'n neus voorbij laten gaan. Deze namiddag dus met de kids naar een kijkboerderij geweest. Was wel leuk en de kids vonden het ook een superleuke namiddag. Vanavond dan mee naar hun repetities van de dansschool, met nog 2 vriendinnetjes mee. Dat éne is nogal een beetje een stoeftrien. Amaai. Ik kan het soms niet goed verdragen, maar ik laat haar maar zeggen. Ze is heel zelfverzekerd voor haar 8 jaar. Maar ik denk dan : 'Jij zal ook wel eens op je neus stekken met al dat gestoef.' Nu ja, mijn dochter kan er mee om en da's 't voornaamste en ik schiet eigenlijk wel heel goed op met de mama van die stoeftrien. We zouden best wel goeie vriendinnen kunnen zijn denk ik, mochten we beiden MEER tijd hebben. Ik hunker de laatste tijd weer zo naar GROEN en RUST, tot jezelf komen, GENIETEN. Komt het door dit blakende mooie zomerweer ? Misschien wel. Nu, als er niet gewerkt wordt komen er ook geen centjes in 't laatje hé. Maar deze middag zag ik een vroegere kennis/vriend met z'n fiets naar huis rijden. Zijn shift zat er op. Akkoord, hij was wel vroeg moeten beginnen, maar dan doen wij ook. En z'n job zat er op en nu kon hij naast zijn huiskarweien nog wat genieten van z'n dag. En die leeft ook. En die raakt ook rond met z'n centen. En die heeft nog wat TIJD. Maar zo maar m'n job stopzetten zou ik ook niet doen, alleen het op een andere manier regelen, maar daarvoor moet je altijd met twee zijn hé.... om van 't zelfde gedacht te zijn. En dat zijn wij NOOIT volgens mijn man. Het bewijs is er maar weer ;-)
Natuurlijk zit ik nog met een 'moe kop'. Hoh, 't ventje loopt weer op netels hoor. Is weer niet te doen. Maar ik kan er ook wel minder tegen. Dat is zo weer van de ene in de andere wereld met hem. Van stressy naar ontspannen naar stressy. Alleen vandaag heb ik wel wat moeite om mee te kunnen. Soms vraag ik mij af of ik mijn hele leven tegen zijn stressy gedoe ga kunnen. Ik relativeer het en probeer het mij niet te veel aan te trekken of pruttel het er hier uit. Maar soms denk ik : ga ik dat altijd voort kunnen verdragen ? Het moet zijn dat zijn goede kant nog steeds opweegt tegen zijn 'zaagmachientje' zeker ? ;-) En terwijl we daar gisteren zaten, zat ik ze daar ook nog allemaal te beletten, die mensen die daar waren.... Als je ze eens goed bekijkt zie je dat er toch ook veel smoeletrekkerij bij zit of dat ze willen interessant doen en ze zitten maar wat te lullen, maar wat vertellen ze eigenlijk. The show must go on. Ik heb me wel geamuseerd gisterenavond, daar niet van. Maar ik zat het zo maar allemaal eens te bekijken. De show.... De show must go on....
We zijn naar een kaasavond geweest. We hebben bij een koppel aan tafel gezeten. Hij is van dezelfde gemeente als van waar ik ben, zij is zijn denk ik derde vrouw, 17 jaar jonger. En een beetje gek. Ze wil zo imponerend doen, maar haar zaken houden niet altijd steek. En dan zeg ik tegen mijn man : 'En wat vond je van die dame ?' 'Hoh, DAT is een vrouw naar mijn hart.' Neen, dat is GEEN vrouw naar zijn hart. Die heeft gewoon wat diep in zijn ogen gekeken en wat zitten lullen over haar liefde voor dieren en reiki en heel de bataklan. Maar dat is geen vrouw naar zijn hart. Een vrouw van wie haar haar niet hoeft goed te zitten, een vrouw van wie schmink haar niet interesseert, een vrouw die met haar dode-dieren-in-een-potje praat, met haar katten in haar bed slaapt, een buddha in haar tuin wilt. IK zou dat allemaal moeten doen of willen : HIJ VERKLAART MIJ GEWOON COMPLEET GEK. Daarom zijn mannen zo onbegrijpelijk. Ze zeggen : 'dat is een vrouw naar mijn hart' , ene die in het hiernamaals gelooft OF ene die met haar 'tetten' bloot loopt vinden ze WAUW, maar de vrouw die ze in huis hebben zou het niet moeten wagen dit te doen. Die mag niet eens zo gek zijn. Nu ja, soit, we trekken het ons maar niet aan. Ik ben blij dat mijn 'maatje' terug is, maar ik ben eigenlijk wel niet echt 'zijn' maatje. Maar de dingen die ik dan gelezen heb van hem op FB, wat hij schrijft, vind ik wel WAAR. Dat stemt volledig o'vreen met hoe ik er ook wel over denk. Of ben ik dan net zoals mijn man: dat ik het van een ander allemaal WAUW vind, maar als het van mijn eigen partner is dat het niet kan ? Oh ja, het blijft gewoon een leuke kennis en verder maak ik er niet al te veel poespas meer over. Als het 'idee' me in m'n gedachten wat kracht geeft, is dat voor mij al voldoende. Je moet toch iets hebben waar je je aan optrekt. De 'geest' hier is soms al zo negatief, zo bedrukkend. Positivisme zit hier soms in een klein zakje.... Neen, ik vind dat mijn eigen man soms eens meer zijn diepe 'ik' zou moeten laten naar boven komen, zichzelf in woorden eens meer los moet laten en niet altijd zo zwijgzaam en afgezonderd 'leven' en als hij dan praat dat het het woord WERK er altijd aan te pas komt, maar dat hij ook eens wat meer de zonnige kant van de dingen ziet, wat meer optimist is. Hij babbelt het meeste als hij weg gaat. Hij 'vertelt' alles elders waar hij thuis nooit een woord voor gebruikt. Of ligt dat aan mij ? Hij is thuis altijd zo meteen nerveus, opgefokt (waarvan ik nog een reactie van vanavond kan vertellen). Hij lijkt alleen maar 'gelukkig' als hij elders is. Ofwel wil hij thuis ZO streven naar dat geluk, maar dat hij het naar zijn idealen nooit bereikt.... Of kan hij moeilijk 'boffen' op eigen volk terwijl ze er bij staan, maar meent hij het eigenlijk wel beter ? Of begrijpen wij elkaars uitdrukkingen soms te rap verkeerd ? Samen werken en samen leven IS ook een grote opgave. Soms kan het wel eens verstikkend werken. De kunst is om elkaar wat ademruimte te kunnen geven. Het ene moment lukt dat beter dan het andere.
Gisterenavond is m'n husband zeer ingetogen thuisgekomen. Ik vond hem weer zo afwezig, verdwaasd. Vanmorgen was't nog van dat. Ik moet dan een beetje zijn spreekwater losweken en toen kwam er uit dat hij vindt dat het tussen ons niet is wat het moet zijn, de laatste tijd. Maar dat het misschien ook aan hem kan liggen. Ik begin zo meer en meer te denken dat hij in zijn midlife-crisis zit. Ofwel heeft hij het er onbewust moeilijk mee dat hij in één klap bij zijn fantastische vriendin afgeschreven is omdat ze een relatie heeft. Maar het is wel genant te moeten horen dat je precies niet voldoet aan wat hij verlangt. 'Wij zijn nog nooit van hetzelfde gedacht geweest' zegt hij dan altijd maar weer. Och gottekes toch, dat is geen waar. Dat is van die keren dat hij van mij zijn gedacht niet krijgt. Ik ga ook niet over alles ja zeggen. Akkoord, ik ben de laatste week ook wat ziekjes geweest en dat ik eigenlijk niks kon verdragen. En ik ben ook niet perfect. Ik heb ook m'n mankementen..... Ik werk volgens hem te weinig of sta niet even gemotiveerd achter de job. Vanavond hadden we het er nog even kort over en dan trok hij zijn woorden weer half in. Ik was er wel de hele dag mee bezig geweest. Oh ja, best maar eens heel diep zuchten en niks van aan trekken zeker en gewoon... hup vooruit en er het beste van maken. Ik vond het al erger toen ik het berichtje las van m'n vriendin. Ze had het vanmorgen al gestuurd en ik heb het pas vanavond rond 8 uur gelezen. Ik wist dat het al een tijdje niet goed ging in haar relatie. De laatste keer toen we er haar naar vroegen, meed ze het precies. Toen dachten wij zo'n beetje : of ze wil er niet meer van praten of het lukt gewoon weer een stukje beter.... Maar vandaag kreeg ik bericht dat ze uit elkaar gaan, dat haar man heeeeeel veeeeel geld aan de hoeren heeft verprutst. Als je tot zo'n vaststelling komt moet dat wel heeeeeel genant zijn. Ik zou me verschrikkelijk vies voelen. Ik zou nog veel liever hebben dat mijn man één vaste minares heeft dan dat hij daar al die vrouwen gaat 'ranzeren'. Bwah.... En ik weet dat zij iemand is die dat niet om de minste reden zal doen. Ergens zal het ook een bevrijding zijn voor haar, want dit is wel al een heel tijdje bezig. Jaaah.... kom het maar tegen. Ik zou hier eens zitten prutteln om m'n husband die weer wat 'zwart' zit te doen, maar dat is ook van gewoonte zeker, van hele dagen tesamen te zijn en te werken?
We zijn nog wat gaan fietsen vandaag, de kids en ik. Manlief was weg met zijn pa naar 't voetbal. Ik had iets voor ogen waar we naar toe zouden fietsen en dat was al een km of 5-6 en zo ver heeft m'n oudste nog nooit gereden met haar tweewieler. Ze was blij dat we er waren en dan was die zaak nog toe !!! O wat pruttelden ze alletwee )) Maar een mama moet daar tegen kunnen en steeds weer voor een goede oplossing zorgen. Dus, zijn we een stukje verder gereden omdat je via dat stukje om dan een betere weg naar huis kon rijden. Ik had beloofd als we wat verder waren om te stoppen aan een frituur, omdat ik wist dat die daar was. Dus ze zagen het weer zitten. En toen we op de terugtocht bijna thuis waren zeg ik tegen de oudste : 'Je bent wel heel flink sportief geweest.' (16 km voor een 7.5 jarige die nog niet lang alleen fietst vind ik toch niet niks hoor) Jij verdient wel een spaarcent in je spaarpot. 'O, mama', zegt ze, 'Ipv die spaarcent in m'n spaarpot te steken kunnen we misschien meteen om een zakje chips en een drankje in 't café.' Ah, de spontane sloeber .... Maar mama was akkoord. Ondanks het pruttelen in het eerste stuk vonden ze het wel leuk. Maar de terugweg was ook een aangenamere weg, meer door de velden en een heel stuk rustiger. En zo heb ik weer genoten van m'n zondagnamiddag. Ik had eerst wel weer nood aan een dutje in de zon om m'n batterijen op te laden. Ik heb het gevoel dat ik dat steeds meer nodig heb : eens een namiddag er volledig uit zijn en tot rust komen en eens iets heel anders doen. Energie, adem,.... voor de volgende week. Ik heb ook het gevoel dat ik naar het weekend toe meer vermoeider ben dan een tijd terug. En dat ik dan snak naar die vrije namiddag. Nu nog even goed genieten, want vanaf half mei is het weer serieuse kost. Ik word een beetje zenuwachtig als ik eraan begin te denken, omdat ik het mij wat ontzie. Maar ik zal mezelf een beetje aan m'n portemonee doen denken Dat het dan verstand op nul zetten is en draaien maar. En niet denken aan wat je moet missen, maar aan datgene wat in je portemonee komt.
Je moet eens intypen : XXX Newwaver XXX. Da's een oud lief van mij. Hij zit nog niet lang op FB. Heb hem gisteren ontdekt maar geen contact mee gezocht. Er stond toen nog bij over zijn relatie : het is ingewikkeld. Ik dacht bij mezelf : ik zoek zelf geen contact, want stel dat het nog ingewikkelder wordt door mij. Die jongen is vroeger heel zot van mij geweest. Ik heb het destijds uitgemaakt omdat ik het niet kon verdragen dat er op m'n 18de al heel de tijd iemand achter m'n gat aan draafde. Ik vond dat zo beklemmend. Hij was eigenlijk wel een lieve, wel heel emo voor een man.... mens, hebben wij 'prachtige' en diepzinnige brieven naar elkaar geschreven. Ik heb ze nog altijd liggen. Hij was ook wel vaak zwartgallig. En hij was dus een newwaver, maar mocht van zijn thuis zich zeker niet zo kleden, in het zwart etc.... Hij is dan later zijn vrouw tegen gekomen. Ze hebben een volledig nieuw huis gezet en zijn een tijd zelfstandig geweest. Ze hebben dan de boel opgegeven en hun doening verkocht of verhuurd. En ze zijn alletwee uit gaan werken en op een appartement gaan wonen. Hij is ook een harde voetbalfan, zit geloof-ik in de harde kern. Ik ben hem daar over een paar jaar eens tegen gekomen op een fuif. Hij en zijn vrouw waren alletwee heel opvallend. Hij in het zwart en zij anders opvallend. En allebei met hun haar gitzwart geverfd. Nu, hij heeft wel bijna zwart haar van nature, maar je zag dat dat niet naturel was. En zij is normaal blond. Ik zag dus hier op FB gistern dat zijn relatie ingewikkeld is... en ben er wel mee bezig geweest. Ik dacht : je bent nog geen haar veranderd. Toen was je ook al zo emo, was alles zo gecompliceerd, ging je je van het leven beroven als ik je niet meer wou, was je een uitzondering, was het altijd maar zoeken naar dat geluk dat je niet vond... En ik dacht : vroeger heb ik nog gedacht : als ik oud ben en ik kom jou weer tegen en ik ben alleen dan ga ik met jou mee. Nu denk ik : Neen, dat zou niet meer het geval zijn en ik ben blij dat ik destijds onze relatie stop gezet heb want ik ging verzeker wel m'n rooi met jou hebben......
Iemand had een collega met dwergkonijntjes. Ha, dat is het, dacht ik. Zo kan ik mijn dierenbange dochters wat meer vertrouwd maken met beestjes die lief zijn en niet veel plaats innemen. Het kot is natuurlijk voor moeder om uit te kuisen maar kom, dat nemen we erbij. Vandaag zijn ze binnen bij de veearts. Het witje rijdt nogal wat toertjes op het zwartje. En ik heb zo'n stil vermoeden dat het zwartje eigenlijk al met kleine konijntjes in zijn buik zit. De oudste snapte niet WAAROM ik het mannetje moest binnendoen bij de veearts, terwijl het toch het vrouwtje is die de kleintjes krijgt. Ik zeg : 'Hij moet daar een beetje bij helpen'. En toen ze weer wat aan 't rondrijden waren, zei ik m'n dochters. Kom, jaag er die witte maar af, want 't is zo dat ze konijntjes maken. Ze denken NATUURLIJK dat dat gewoon maar is door wat rond te rijden op elkaar. De rest zien ze niet ) Maar bang, maar bang, dat ze toch zijn van beesten. De kleinste durft ze enkel van ver aaien en ligt aan hun parkje te kijken naar de beestjes, maar dichter riskeert ze zich niet. De oudste durft ze al op haar arm nemen, maar ik moet ze zelf wal uit hun hok of park halen en als ze ze terugzette, smeet ze dat konijn in zijn park. Het wiebelde te veel !!!!! Hahahaha !!!! Nu, het zal allemaal wel beteren. Ik vind het persoonlijk een heel goed idee van mezelf. En de kids kunnen er niet van zwijgen. Dus ja, vandaag zijn ze HOOGDRINGEND binnen bij de veearts. Moest ik die beestjes nuchter binnenbrengen, mochten ze enkel nog water drinken. Ach here, de beestjes ;-) En deze namiddag heeft mijn man terug een afspraak bij de kraker/homeopaat. Het is HOOGDRINGEND tijd. Want eigenlijk is hij voor het ogenblik bij momenten echt weer niet om mee te leven. Ik denk dan : ik heb een brommer (ik snurk de laatste tijd blijkbaar vaak heel hard ... Vind ik wel vervelend.... Maar dat komt ook doordat mijn neus of mijn sinussen verstopt zitten. Ik ga toch iets moeten bijhalen hé. En mijn man heeft een zaag ! Ene met soms wel hele grote tanden.... Amaai, amaai. Hij heeft gisteren tussen 17 en 20 uur (ik heb er eens op gelet) over wel 5 verschillende dingen zitten zeuren tegen mij : 1) verkeerde afspraak met iemand van 't personeel over wie de klanten tijdelijk moest bestellen en er was er eentje weggegaan nadat ik de kids van school gehaald had en eerst boterhammen wou geven 2) Ons oprolgordijn die niet te goed meer marcheert, maar ik ben te gierig om daar weer 500 Euro aan te hangen. Zolang het gaat gaat het. 3) Dan was dat oprolgordijn plots te vuil naar zijn gedacht (Jaah... 't is ook een bleek, en tjaaaa.... zo klaar is dat idd misschien wel niet meer) 4) over de buur die zijn parking niet opkuist 5) over de buur die eens zijn witte lijnen mag hertrekken van de parking en de onze die ook moeten hertrokken worden 6) dan ging het terug over die klant die naarbuiten gegaan was door de verkeerde afspraak dat hij begon te mennen 7) dan ging het hem over 'als' we de winkel eens willen veranderen 8) dat ik te veel naar 't wc ging. Ik had nogal veel water gedronken, in functie van mijn lijn, en ik moest dus redelijk veel naar 't wc. Maar ik zeg dat dan ook iedere keer, voor 't geval dat er een klant binnenkomt, dat iemand anders kan gaan kijken. Mocht ik voor een baas werken, dan zou ik wel een opmerking krijgen dat ik verzeker wel de helft van de dag al op die wc zat. Sjonge, sjonge, sjonge..... het was het één achter 't ander. Ik ben dan uiteindelijk uit mijn kot gekomen dat hij al heel de tijd iets wist. Dat hij het waarschijnlijk leuk vindt om steeds maar op me te zitten hakken. En dan kan ik ook wel scherp en hard zijn hoor, durf ik toegeven. Vanmorgen was hij ook weer niet te genieten.... Ik dacht bij mezelf : daar gaan we weer.... Direct zich zenuwen maken op de chauffeur die toekwam met de levering dat het zo'n trage was. Dan dat hij nu nog zijn koffiekan had vergeten mee te nemen. Dan dat ik onmiddelijk goederen moest gaan bijhalen omdat ze niks meer hadden. Als ik iets meldde aan hem was het met een korte snak. Nu, iedereen heeft wel een baaldag of een baalweek of periode. Ik probeer hem maar met rust te laten. Zolang ik me kan inhouden, niet te heftig reageren. Ander zijn er nog meer paarden in galop.... Vanavond gaat hij naar de homeopaat en ik denk dat ze wel zal vaststellen dat hij druppelkes of van die toestanden zal nodig hebben. Dat ze hem maar eens goed onderzoekt. Want, het helpt toch wel hoor. Hij moest een periode 't één en 't ander nemen en dan was hij toch wel veel rustiger. Voor het ogenblik maakt hij zich al van 's morgens nerveus, terwijl hij zijn tanden aan 't poetsen is. Hij zo supergefrustreerd, en we zijn nu nog niet in 't drukste van ons werk. Ofwel zit hij in zijn midlife-crisis. Het lijkt soms alsof nooit iets goed genoeg is, alsof hij nooit content is met datgene wat hij heeft of gelukkig is.... Ik denk dat hij soms te veel eist van zichzelf en van de mensen om zich heen. Ik weet ook dat hij waarschijnlijk meer een dégout aan mij heeft omdat ik weer boven die 70 zit, die inderdaad wel te veel is. En dat laat hij dan ook wel merken. Soms vind ik het eigenlijk zielig voor hem. Ik probeer hem wel tot dat besef te brengen, maar mijn mening wordt soms verworpen, dat hij 't niet gelooft. Hij moet eens meer leren genieten van de kleine dingen, van de natuur. Maar een natuurmens is het nooit geweest, hij is meer op materialen tuk..... Ik kan hem ook niet veranderen.... gewoon een beetje bijsturen... gewoon wat doen inzien dat je wel zenuwen mag hebben, maar dat je niet over alles zenuwen moet hebben..... Welk een ongelukkig en vermoeiend leven is dat dan niet ? Hij moet eens meer de mooie dingen leren onthouden, eens meer optimist zijn.... En om af te sluiten : ik heb me zondag weer kostelijk geamuseerd in mijn hof. De kleine heeft wat geholpen terwijl de oudste naar de jeugdbeweging was. En papa heb ik er bijgehaald, na de koers, voor de zware werken. Ik kan daar zo van genieten hé : zalig weer, wat tijd om eens iets heel anders te doen dat dan ook nog wel resultaat oplevert en te genieten van m'n kinderen. Want ik vind dat ze nu zo'n fantastische en aangename leeftijd hebben. Ze begrijpen al veel, je kan er al iets mee doen en ze iets laten doen, en ze lopen nog in jouw spoor. Als ze ouder zijn vliegen ze dan wat meer uit, is er al eens een pubermoment.... maar dat zien we met de jaren nog wel ) Eerst : genieten van hoe ze nu zijn....
Ik ben er eigenlijk destijds mee gestart. Maar het feit dat ik er misschien nog niet rijp genoeg voor was en misschien nog wat te schuchter hebben het mij doen opgeven. Oorspronkelijk zou ik voor regentaat Nederlands/Engels/Aardrijkskunde gaan. Maar omdat ik mezelf te braaf vond en ik dacht dat ik niet tegen die tieners ging kunnen opboksen als leerkracht koos ik dan voor lager onderwijs. Dat was niet echt de juiste keuze, want ik kon niet zwemmen, ik kon niet zingen en ik kon geen muziekinstrument bespelen. En ik deed liever de theorie dan de praktijk. Maar toen had ik eigenlijk met jonge kinderen ook nog geen ervaring .... dus ontbrak het me daar ook nog wat aan rijpheid. Ik zou het moeten opnieuw doen, ik zou nu toch kiezen voor regentaat. Of iets in en creatieve of kunstrichting ..... 
en gelukkig heb je dat dan ook gedaan. Nu ja, dat ie er van denkt wat hij wil .... Voor mij blijft het gewoon een voorliefde, niks meer. Het is beter voor mezelf dat ik er mee naar voor ben gekomen vorig jaar, maar wij hebben daar later NOOIT nog over gepraat. 1 keer toen ik bij hem thuis ging zei hij dat dat iedereen kon overkomen, maar dat hij er niet het minste besef van had. Hij heeft toen op de verstandigste manier gereageerd en ik heb dat dan ook zo beperkt mogelijk trachten te houden omdat ik het er dan op dat moment nog heel erg moeilijk mee had (onbereikbare dingen zitten vaak heel diep 
... Vind ik wel vervelend.... Maar dat komt ook doordat mijn neus of mijn sinussen verstopt zitten. Ik ga toch iets moeten bijhalen hé.
