Voor het ogenblik voel ik mij goed, morgen kan dat weer anders zijn. Vanmorgen had ik weer lood in mijn benen. Mijn moraal was nochtans positief. Ik denk dat ik, wij, in de laatste twaalf jaar zo veel gewerkt hebben, En dat dat nu begint door te wegen. En het is nu voor met ons twee en een weekendhulp wel extra zwaar. Eigenlijk te zwaar om dit met z'n twee te doen. Vele geruchten deden ook al de ronde. Mijn man reageerde er angstvallig op zoals een vrouw. Maar mijn man wil persé doorgaan. Ook al gaat hij zelf ook wel eens onderuit. Dus ja.... we gaan door. Ik had mij nochtans al bij het idee neergelegd om terug uit te gaan werken. Het zou natuurlijk ook wel een aanpassing zijn. We zouden een stukje van onze huidige vrijheid ruilen voor andere vrijheid En ik doe het wel graag. Maar dit is soms echt te zwaar. Soms vraag ik mij af : willen wij zo'n manier van leven verder ? Een dag bestaat uit 24 uur. Wij werken daarvan 14 uur, 1 uur is onze pauze over de middag, 's morgens 1 klein uur voordien uit bed. Gemiddeld 6 uur slapen. Dan schiet er nog 3 uur over, van 21 u tot 23 u. Kunnen we niet een op een gemakkelijker manier leven ? Waarom kiezen we die zware weg ? Als het genoeg opbrengt, heb ik het ervoor over. Eind juli zullen we daar al een vrij juist beeld op hebben en beslissen we definitief. Desnoods een beslissing met een pijne snede in ons hart, maar naar de toekomst gezien de beste. We proberen nog even verder. Bestaat er niet zoiets als : de aanhouder wint. Maar zoals ik al zei, eigenlijk is het te zwaar voor 2 mensen.
