Het is al weer goed halfweg december. We staan in de startblokken voor de eindejaarsfeesten.
Na een deugddoende vakantie eind november met een spetterend verjaardagsfeest voor m'n oudste dochter kunnen we er toch weer even tegenaan. De juffrouw wou een 'slaapfeestje'. 9 meisjes hebben hier gelogeerd. Ahum. Maar het viel reuze mee. Vooraleer we afgesproken hoeveel er mochten komen was ze al aan 't uitnodigen. Dus ja, die kan je dan ook niet terug afzeggen.
Gisteren was de laatste beurt van 'herstellingswerken' aan de kleine tandjes van de jongste. De juffrouw had het zo lang ontweken, waardoor ze nu al met gaatjes in haar nieuwe kiezen zat. Aiai,... maar als is terug dichtgemaakt. Ook wel een angsthaasje als ze bij de tandarts is.
Mijn twee superhelden op kousenvoetjes.
En mijn andere grote superheld heeft enorme last van schouder tot aan pols. Neemt nu wat Brufen, die helpt wel wat. Maar is het de oplossing ? Tja, hij wordt ook een dagje ouder hé a Bijna 40. Ik was eerst een beetje kwaad dat hij zat aan te dringen voor een feestje. Ik wou er destijds ook zooooooooooo graag één en heb er heel veel hartepijn van gehad dat ik het nooit kon doen wegens financiële redenen. Nu mag hij er wel één doen, maar geen megafuif. En ook niet te ver, dat ik niet moet rijen. Nèh. Voorwaarden gesteld.
En verder evolueert de financiële toestand positief als ik kijk naar wat ik aan het einde van de maand over heb. Alleen de openstaande facturen zijn nu terug wat hoger dan normaal. En dat zint mij dan weer niet. Of gaat het dan toch niet zo de positieve kant uit ?Mijn logica kan het niet goed volgen. Aan het einde van de maand komen we er zogezegd beter uit, maar de openstaande bedragen gaan stapsgewijs toch weer omhoog. Er dienen nu ook wel veel aankopen gedaan te worden. Daout bedriegt misschien wel een beetje. Eind januari komt de boekhouder en ik hoop dat we er dan een juist zicht op hebben over het voorbije jaar en over de toekomst. Feit is dat onze inkomsten sedert de crisis tussen de 20 en 30 % gezakt zijn....
Voor onze vakantie had ik echt geen courage meer. Ik kon het schoppen van hier tot in Parijs. Nu heb ik (voorlopig mijn moed en mijn kracht herwonnen. Het was ook een veel te lange periode vooraleer we weer in verlof gingen. Op tijd en stond moeten de batterijen gewoonweg weer opgeladen worden. Halfweg januari of februari nemen we nog eens een verlengd weekend. En dan normaal in de Paasvakantie. Plannen, en we hopen dat we het kunnen plannen, maar plannen kunnen soms snel wijzigen. Doei.
En als ik het zo bekijk op m'n blog, dan zat ik in 2009 al te zagen dat het werk veel te lastig was. En 4 jaar later doen we nog steeds hetzelfde. Ha Zo erg kan het ook niet zijn hé. Maar het is zwaar werk. Dat is een feit. En momenteel doe ik het echt nog omdat ik momenteel nog niet de stap durf nemen naar een ander soort werk. En zolang mijn man bij zijn overtuiging blijft dat hij er nog steeds blijft in geloven, kan ik ook niet anders. Je kan zo heel je leven in Sinterklaas blijven geloven. Het is beter, dat is een feit. Financieel. Bijna volledig zonder personeel en een deel kosten die weggevallen zijn. Maar fysiek is het nog een stuk zwaarder. Nog ? Ja, nog. Maarja, dat zombie-leven raak je wel gewoon. Je weet soms gewoon niet meer dat je constant vermoeid bent. Als je dan eens met dat befaamde 'tuutje' van je elleboog ergens tegen stuikt, DAN ! weet je het wel. Het doet nog veel meer zeer dan dat je 'in normale toestand' bent. Ik durf ook niet echt zeggen of het een betere toekomst zou zijn om over te schakelen naar ander werk en terug uit te gaan werken. Het leven is zooooooooooo kostelijk. Maar als een ander dat rond kan krijgen, dan moeten wij dat ook kunnen. Feit is dat we niet alleen zijn als zelfstandige die kiest om zonder loonskosten ed te gaan werken. De mensen durven er precies veel meer voor uit komen. En dat is volgens mij omdat ze 'genepen' zitten en niet meer ander kunnen dan dat uit te brengen. Voorlopig is mijn grootste motivatie waarvoor ik het doe : mijn man. Omdat hij het wil, volg ik hem. Maar soms voel ik mij een 'kutterboerke'. Alles wordt zo groot, de ene firma wordt in de andere opgeslorpt. Alles gaat naar massa en mega. En dat kunnen wij niet, ook niet in onze prijzen, omdat wij te klein zijn. Wij kunnen enkel proberen kwaliteit te leveren,origineel te zijn. Maar dat kunnen wij ook niet omdat we het praktisch maar meer met 2 doen. En doen we het met een 3de erbij, dan zijn de loonskosten meteen al weer te hoog, waardoor we weer niks meer over hebben.
En als afsluiter...
Mijn oudste dochter begint te puberen ! En die moet nog 10 worden. Maar het zijn wel degelijk pubermanieren zegt haar meester, toen ik vertelde welke streken ze in had. En ja, de kleinste, de plaaggeest, doet soms niks liever dan de stoom uit haar oren te doen komen
Hoogtijd dat ik nog eens iets van mij laat horen. Hoe het is ? Hoh, valt wel mee. De ene dag zie ik het volledig zitten. De andere dag kan ik het kilometers ver schoppen. Jaah, het is zo moeilijk. Je hebt je gewoontes en je kan er moeilijk afstand van doen. En eigenlijk, ik durf het haast niet zeggen, want ik spuug hier altijd een beetje m'n gal uit. Bij momenten ben ik het gewoon KOTSMOE.
Ik zit een beetje vast. Ik doe m'n werk wel graag, maar het is gewoon veel te veel. Vroeger was het al meer dan genoeg. Nu, we hebben onze activiteiten wat verminderd, maar ook ons personeel. Arbeidsuren nu zijn over 't algemeen toch wel iets intensiever dan vroeger. Ik voel me de laatste tijd wat 'geleefd'. Arbeiten om niet te verzuipen. Neen, om te proberen te verbeteren, maar het verbetert niet snel genoeg. Onze omzet is sedert 2008 met 20 % gezakt; Zucht. Soms vraag ik me af voor wat we het nog doen. Ik heb soms de indruk dat mijn man liefst de moeilijkste weg kiest. Ik heb soms de indruk dat het eerste woord waaraan mijn man 's morgens denkt is : 'arbeiten !' Maar hij heeft het gewoon moeilijk dat hij weer 'in dienst' zou moeten gaan werken. En hij wil hier ook niet blijven wonen. En ik wel. Want ik respecteer veel te veel wat mijn ouders voor ons gedaan hebben en ook : ik woon hier graag. Het is centraal. En je kan het beroepsgedeelte mooi omvormen tot privé. Ik heb al vele ideetjes Dus zit ik vast en ben ik verplicht om verder te doen, want anders wil mijn man verhuizen. Ik heb eigenlijk al gezegd dat als hij wil verhuizen hij dat alleen zal moeten doen. En soms denk ik dan : m'n klantjes. Ik zou het wel jammer vinden voor ze. Maar ja, achter je gat lopen ze toch elders. Het is met allemaal hetzelfde ! 't Jah, en nu sluit ik af. Na een goed glaasje wijn is het tijd voor mijn bed.
En ondertussen doen we nog altijd verder. En zijn we er nog steeds niet echt uit. Ik denk dat wij gewoon zijn van zo'n 'zwaar' leven te hebben en dat het ons onwennig zou doen als wij plots extra vrije tijd hebben. En verder .... vind ik het leuk dat iemand terug iets meer in m'n leven komt. Ik vond het zo jammer dat het contact wat verbroken was. Ik kan het gewoon niet helpen, maar ik kan die precies niet 'missen'. Altijd zal er iets blijven van dat gevoel waar ik zo zwaar mee geworsteld heb. Dat gevoel dat ik in m'n doofpot gestopt heb, waar ik mezelf deed van afkicken. Want ik weet dat gevoelens niet gelijk zijn aan de realiteit. Nobody is perfect en iedereen heeft z'n botte kantjes. Ik ben tevreden met wie ik samen ben. Het is een waarde die veel belangrijker en specialer is dan dat ik het soms zelf besef omdat het een vanzelfsprekendheid is, een gegeven van elke dag.
Voor het ogenblik voel ik mij goed, morgen kan dat weer anders zijn. Vanmorgen had ik weer lood in mijn benen. Mijn moraal was nochtans positief. Ik denk dat ik, wij, in de laatste twaalf jaar zo veel gewerkt hebben, En dat dat nu begint door te wegen. En het is nu voor met ons twee en een weekendhulp wel extra zwaar. Eigenlijk te zwaar om dit met z'n twee te doen. Vele geruchten deden ook al de ronde. Mijn man reageerde er angstvallig op zoals een vrouw. Maar mijn man wil persé doorgaan. Ook al gaat hij zelf ook wel eens onderuit. Dus ja.... we gaan door. Ik had mij nochtans al bij het idee neergelegd om terug uit te gaan werken. Het zou natuurlijk ook wel een aanpassing zijn. We zouden een stukje van onze huidige vrijheid ruilen voor andere vrijheid En ik doe het wel graag. Maar dit is soms echt te zwaar. Soms vraag ik mij af : willen wij zo'n manier van leven verder ? Een dag bestaat uit 24 uur. Wij werken daarvan 14 uur, 1 uur is onze pauze over de middag, 's morgens 1 klein uur voordien uit bed. Gemiddeld 6 uur slapen. Dan schiet er nog 3 uur over, van 21 u tot 23 u. Kunnen we niet een op een gemakkelijker manier leven ? Waarom kiezen we die zware weg ? Als het genoeg opbrengt, heb ik het ervoor over. Eind juli zullen we daar al een vrij juist beeld op hebben en beslissen we definitief. Desnoods een beslissing met een pijne snede in ons hart, maar naar de toekomst gezien de beste. We proberen nog even verder. Bestaat er niet zoiets als : de aanhouder wint. Maar zoals ik al zei, eigenlijk is het te zwaar voor 2 mensen.
Ondertussen het eerste communiefeest van onze jongste gehad. Het was heerlijk. Voor mij mogen het al zo'n dagen zijn. Maar dat kan niet hé natuurlijk. Ik vond het zo leuk om dat kleine meisje bezig te zien op haar grote dag, waar ze al zo lang naar uitgekeken had. We zaten op een mooie locatie .... Voor mij was het top ! Ontspannend.... We zijn toen ook een aantal dagen gesloten geweest. Het was eerder uit noodzaak, omdat we zoveel activiteiten op ons programma hadden. Er waren de repetities van de dansschool, nog een communiefeest, optreden dansschool en moedertjesdag. We hebben niet veel moeten niksnutten en eigenlijk had ik in die dagen toch nog iets meer willen doen met de kids zelf. Maar ja, het was zo druk. En verder.... het werk gaat verder Wat onze definitieve beslissing wordt, zijn we nog niet uit. Het is fysisch toch wel heel zwaar. En ik ben ook geen uitblinker in het werk dat ik er nu nog bij doe. Ik trek goed mijn plan en het is wel in orde. Maar het kan eigenlijk nog veel beter. Ik heb echt al moeilijke momenten gehad. En al gezegd tegen m'n man dat ik het eigenlijk nog een groot stuk voor hem wil verder proberen, maar dat het zal moeten opbrengen ook. En dat ik mij soms ook de vraag stel : waarom willen wij dit eigenlijk nog doen, al die arbeid. Is dat het eigenlijk allemaal wel waard ? Veranderen van job zal natuurlijk een hele grote aanpassing zijn omdat het ook een grote verandering van leven zal zijn. We zien wel. We willen wel en we weten het niet.
Soms zou je denken als je het goed met mensen meent, dat je dan nog het vaakste op ontgoochelingen botst. Soms denk ik dat er meer egoïsten dan andere geboren zijn. Mensen hebben altijd zoveel hun ik-dingen die ze 'moeten' doen, hebben geen tijd. Ik heb ook weinig tijd, maar ik denk dat ik probeer er toch altijd een beetje vrij te maken voor de bijzondere dingen die voor anderen belangrijk zijn. Mensen leven zo snel en hebben geen tijd meer om hun leven te delen met anderen. Ikke, ikke, ik.
We zijn een weekje verder, zonder onze 'hoofd'werknemer en het lukt. Maar het is toch vrij zwaar. Je moet niet veel zeveren tussenin, maar voortdoen. Van groot belang is dat wij ons houden aan een deftig uur om te stoppen met werkn, want anders kunnen we het niet uithouden. Ook onze vrije momenten in eer houden. Dat we het gevoel hebben er even tussenuit te kunnen. Op termijn gaan we het nog moeten ondervinden. Het is niet van 1 week, 2 weken... maar 3 maanden bv. En als je het leest in de kranten is het overal van dat. Personeelskosten drukken, ontslaan, je zaak sluiten. Het is geen uitzondering meer tegenwoordig. Als we het fysisch en psychisch aankunnen is onze zaak tesamen verder zetten de beste optie. Daarmee kunnen we, zonder die personeelskosten en die ene lening (waarvoor wij dankbare engels hebben) het snelste vooruitkomen. We werken een dubbele fulltime, dus moeten we het dan ook dubbel verdienen. Mochten we uit gaan werken, waarvoor ik toch ook wel warm te krijgen was (ik zag er al al de voordelen van) dan zouden we toch wel meer dan een gewone fulltime moeten gaan werken. Elk 1.5 fulltime om goed te zijn om deftig vooruit te komen. Maar als je uit gaat werken kan je ook niet zo veel uren doen, want je moet telkens rekening houden met de opvang van je kids. Veel materie om over na te denken. Ik hou nu heel nauwgezet bij wat wij verdienen. Ik heb het vroeger ook wel eens verkeerd bekeken. Dat durf ik toegeven. We hebben allebei wel fouten gemaakt. Maar ja, wie doet dat eens niet ? En hier hou ik het voorlopig bij. Tijd voor m'n bedje. Dat ik er morgen weer volop tegenaan kan gaan.
In deze woelige tijden, een mailtje die ik ontving. Om te bewaren;
Het is inderdaad niet makkelijk om als zelfstandige het hoofd boven water te houden in deze moeilijke tijden. Enerzijds heb je gelijk dat je-te- pletter-werken geen optie kan zijn maar anderzijds hebben jullie wel een mooie zaak uit de grond gestampt en dat opgeven lijkt heel emotioneel te worden.
Hoe dan ook, jullie zijn de enige twee mensen die de beslissing kunnen maken omdat jullie de voorbije jaren zowel de pro's en de contra's aan de lijve hebben ondervonden. Dat andere mensen misschien hun job kunnen verliezen is des te pijnlijker. Vooral als je met die mensen een fijne band hebt opgebouwd.
De komende maanden zitten jullie wellicht op een rollercoaster vol wisselende gevoelens maar wat je voor jezelf moet voor ogen houden, is de kwaliteit van jullie leven en van jullie twee dochtertjes. Het is een machtig gevoel je eigen baas te zijn maar het kan net zo goed aanvoelen om als gedreven werknemer te werken voor een baas die op het einde van de dag met alle zorgen blijft zitten terwijl jullie languit in de zetel kunnen genieten van het gezinsleven. Wie weet komt er wel heel veel tijd vrij om allerlei leuke dingen te doen waar jullie nu geen tijd voor hebben: sporten, cultuur, ...
Toch bedankt om mij in vertrouwen te nemen hierover. My lips are sealed!
We zijn een paar dagen verder en we hebben een voorstel gekregen van mijn ouders. Weeral.... weeral helpen zij ons uit de nood. Maa met duidelijke voorwaarden nu. We hadden 2 mogelijkheden. Nu, dat ging ook sowieso zijn als ik anders vandaag mijn afspraak bij de bank had gehad en het was gelukt. We hebben er samen eens zitten over nadenken en een beetje van 't éne in 't andere gedacht veranderd. Het is soms toch wel moeilijk. Het prikt vaak in je hart. Maar soms moet je eens knopen doorhakken en beslissen. Dit jaar hakken we weer een heel belangrijke knoop door. En eerlijk gezegd, als het eens allemaal op z'n pootjes is, zal het als het ware een verlossing zijn voor ons. Ik ben eens benieuwd hoe mijn man het stelt bij zijn ouders vanavond. Hij ging hen ook op de hoogte brengen. Mijn man heeft mij vorige week ook iets gezegd wat wel een doorslag bij mij gegeven heeft over het verdere verloop..... dat het al 11 jaar zwaar was. Ik weet dat hij in het begin nog gehuild heeft omdat de zelfstandigheid hem zwaar viel. Misschien zijn wij gewoon 2 mensen die beter uit gaan werken. En ik denk dat hij wel graag zelfstandig werkt, maar niet zo graag zelfstandig is. Ik denk dat dat een hele grote last is die van hem af zal vallen.... Hopelijk zit het nu een beetje bij hem thuis mee. Het zal natuurlijk wel veel aan ons leven veranderen. Het enige waar ik het meest mee verveeld zit is de opvang van de kids in de vakantie. Maar tijd geeft raad.
De crisis nekt ons en we zullen eigenlijk, tegen onze zin, moeten overgaan tot het ontslag van al wie hier bij ons werkt, omdat dat de enige manier is om snel de kosten te drukken. De inkomsten verminderen jaar per jaar, de leningen liggen nog heel zwaar. We zijn zelfs 'buitengesmeten' deze week bij de bank waar wij de grootste lening hadden. Dinsdag mag ik voor een bespreking naar een andere bank en ik hoop daar opnieuw aan een financiering te geraken..... Zucht.... Ik heb het gisteren tegen m'n ouders verteld. Die mensen hebben al zo veel voor ons gedaan op financieel vlak. Ik was echt 'beschaamd'. Ik zadel hen niet graag steeds op men onze financiële problemen. Ik slaap de laatste nachten echt slecht en ik heb er verschrikkelijk veel hartepijn van dat ik onze werknemers, met wie het nu allemaal goed vlot, allemaal ga moeten afdanken....
Ik wil niet nalaten elke maand toch iets te schrijven. Zo klopt mijn archief Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden. En ik ben weer begonnen om er wat kilo's af te krijgen. Ik begon zo bij de randgevallen van de gewone maten te raken, en ook al eens erbuiten. Het heeft me veel tijd en moeite gekost om er terug aan te beginnen. Ik ben toen gestart ook met een bepaald dieet waarbij je van alle soorten poedertjes en shake-jes moest eten en drinken. Vrij duur. Ben ik na een maand gestopt. Ik ben er toch al 4 kwijt hé ! Nu nog 4 te gaan en het is ideaal : niet te dik en niet te dun. Ik kreeg toch wel een boost om nu m'n tweede deel aan te vatten : iemand die mij dit weekend had gezien en zei dat ik er goed uitzag. En dan nog terloops via een mail van iemand waar ik vroeger mij ging wegen hoe het nu nog met mijn kilootjes gaat. Vond ik wel leuk dat er nog interesse was, ondanks het feit dat ik niet meer ga. Dit jaar een communicantje, misschien is dat ook wel een groot stuk van de motivatie Onlangs kregen wij nachtelijk bezoek..... Ja, ik was het ooit eens verwachende. Voor mij moeten ze nu niet meer komen. Bij deze sluit ik mijn litanie af. Mijn oogjes vallen bijna dicht. Doei.
Soms vraagt een mens zich af .... als je je hele leven moet leven met een man die eigenlijk nog heel veel aan een ander denkt.....
Is dat dan de moeite waard ? Of zou hij zich beter wagen bij die andere die eigenlijk ook bezet is ondertussen..... maar ze sms'en af en toe nog.... en uit hun smsjes kan je merken dat ze elkaar niet vergeten zijn..... Maar ik denk dat hij haar liever ziet dan zij hem.
Ik krijg er de tranen van in m'n ogen.
Ik ben misschien niet altijd even happig en niet altijd even vriendelijk.
Wij delen ook lief en leed met elkaar.
Al ons geluk, al onze miserie, onze kinderen... die wij alletwee even graag zien.
Maar wij zien ook niet graag de andere lijden, alé, ik toch hem zeker niet.
Ik vraag mij dan af : in hoeverre ben ik eigenlijk belangrijk voor hem ? Werken en routine en daarmee basta ?....
En is er van gevoel niet veel sprake ?
Het is ook niet dat, als je hele dagen samen woont en werkt, het van 'schatje' langs hier en 'schatje' langs daar zal zijn....
Liefde zit hem volgens mij ook veel in de dingen die je voor en met elkaar doet.
Het is ook een soort vertrouwen, gehechtheid, weten dat je kan rekenen op elkaar.
Of moet ik het me gewoon allemaal niet aantrekken ?
Mannen zijn soms zo moeilijk te benaderen. En ik las eens dat je hen zeker ook niet mag dwingen tot een gesprek.
Dat dat alleen maar de tegenstelde reactie uitlokt.
Waarschijnlijk kunnen mannen beter praten met andere vrouwen dan hun eigen vrouw.
Ofwel blijven ze steeds op zoek naar iets wat ze thuis niet vinden.
't Is bijna weer al een maand geleden dat ik hier nog eens wat krabbelde. Ik had nochtans wel af en toe eens zin, maar dan komt het er niet meer van. We staan weer voor de feestdagen. Een drukke periode. Ik ga eerlijk gezegd blij zijn als het voorbij is. Ik heb een stil vermoeden dat we iets minder werk gaan hebben door de crisis. Mensen lopen naar de supermarkten die extra lang open zijn en velen zijn ook al heel het weekend en de maandag thuis. Als we genoeg werk hebben is dat voldoende. Ik slaap eigenlijk liever langer dan twee uur.
Ondertussen heeft onze werkneemster die deze zomer geopereerd is en een paar maanden extra buiten strijd was haar ontslag ingediend. Ze verhuist en het is nog eens een aantal kilometers verder en ze ziet dat dan niet meer zitten om naar hier te komen. Ze heeft al ander werk. Nu ja, voor ons des te gemakkelijker, want wij waren toch al van plan om haar te ontslaan omdat ze ook niet meer zo capabel was als voorheen en wij ergens moeten snoeien. Om met flinke financiële stappen vooruit te gaan zouden we onze kokkin ook moeten ontslaan. Maar dat is nog even zien en afwachten. Het is een alleenstaande mama met 2 kids en zij kan ook niet op alle momenten die wij eigenlijk zouden willen hier zijn. Mijn man ziet het alleszins niet te vet zitten om zonder personeel te werken. Alé, zonder.... we houden dan nog 2 partimes.... Ik zou het graag eens willen proberen, 3 maanden, een half jaar en dan zien of het effectief vooruit gaat. En eigenlijk zou hij moeten luisteren naar mij, want we hebben nog maar eens financieel beroep moeten doen op m'n ouders. Bedoeling is dat alles netjes terugbetaald wordt.
Ik heb geprobeerd weer te starten met wat te vermageren, maar m'n leven is te 'zwaar' om dat te kunnen houden. Eens alles weer in normale lijnen verloopt zal het lijnen mij dan misschien ook weer beter lopen. Want we hebben hier eigenlijk al ons deel gehad dit jaar. Het is een jaar waar er heel veel in gebeurd is. Wij hopen beiden sterk dat 2013 een grote sprong vooruit is in de goede richting.
De hoogoplaaiende ruzie's zijn gelukkig al wat bedaard. M'n oudste dochter vroeg bedeesd of wij soms zouden scheiden omdat wij zoveel ruzie maakten.... Zucht.... Ik heb haar toen verteld dat dat altijd kan, maar dat dat de bedoeling niet is. Dat iedereen eens ruzie maakt en als je hele dagen tesamen werkt dat dat net hetzelfde is als met je zus de hele vakantie samen zijn. Dan maak je ook al eens meer ruzie ;-)
Een paar spannende dagen achter de rug, maar daar zullen we het maar niet te veel over hebben. Hoog oplopende ruzie's, heel hoog oplopende ruzie's.... zucht..... Het zou je serieus doen twijfelen aan je relatie als het op die geweldige manier moet. Maar laat het mij hebben over de kleine deugden van 't leven. Over m'n jongste haar rake en grappige reacties. Zoals bv toen ik met hun boekentassen overladen werd en ik reageerde : 'Ik ben toch jullie pak-ezel niet.' Waarop de jongste antwoordde : 'Mama, een ezel is slim hoor.' En hoe ik vandaag bezig was tegen m'n schoonma over wat de kids van de Sint kregen bij haar : 'Die ceedeetjes, een paar playBOYS, euh... playmobils'.... Een boodschappenlijstje van iemand waarop stond : 100 gr trepar en 200 gr kiepenvelle. Ik wist wat het was ;-D Over m'n oudste die zooooo verlangde naar haar verjaardag en die we een fiets cadeau gedaan hebben (want ze moest er toch een nieuwe. Is 1m40 groot en reed nog altijd met haar kleine communiefietsje.
Best dat we al die dingen nog hebben.
Ik heb al verschillende programma's uitgedokterd voor volgend jaar. We moeten nu enkel nog tot een gezamenlijk akkoord komen. En dat is juist het moeilijkste. En we zullen moeten besparen op loonskosten. Ja, nog eens.....
Wij dachten altijd dat wij wat wij willen doen niet kunnen zonder personeel. Maar dat moet een foute redenering zijn. Als je met je personeel serieuse verliezen boekt. Dan klopt dit niet. Met je personeel moet je vooruitgang boeken, geen achteruitgang. Dus moeten wij anders werken met zo weinig mogelijk personeel. Ja, kopbrekertjes.
Zondag doen we het verjaardagsfeestje van de oudste. Ze ziet er al naar uit.
We hebben weer hoop op iemand om te komen koken. Ik zeg wel HOOP. Want we hebben al hoop gehad, maar die is gewoon niet komen opdagen. Ze had nochtans al parmantig ons telefoonnummer in haar gsm gestopt. Ze zag er ook deftig uit van uiterlijk en manieren. En dan gewoon niet afkomen en ook niet verwittigen. Blijkt allemaal niet nodig. En welke rare 'gaais' er dan nog rondlopen. Niet te geloven. Soms zou je denken dat er meer niet normale dan wel normale mensen rondlopen. En ook zo weinig mensen die een houvast hebben. Ze dwarrelen van het één naar het ander.... De persoon die nu komt is eigenlijk iemand die mijn man kent van vroeger. Die heeft nog bij z'n ouders gewerkt. Maar ondertussen is de situatie ook veranderd, dat zij toen tesamen woonde en waarschijnlijk nog geen kinderen had en nu alleenstaande moeder is met 2 jonge tieners. Laat ons hopen dat het lukt. Dat is dan misschien het eerste lichtpunt in onze duisternis.
En ons ander meiske die hier in het atelier loopt heeft er zo veel niet meer nodig. Ik ga haar nog zoveel mogelijk haar verlof geven en als alles meezit (dat ons nieuwtje blijft komen) dan kan ze al haar verlof opnemen. Na nieuwjaar zullen we dan zien of we haar nog houden (ons meiske van 't atelier) of we haar verminderen in uren. We denken enkel nog aan onszelf op dat vlak ! Want het is nodig ! Als we het nu niet in de eerste maanden kunnen verbeteren dan zit er kans in dat we definitief een streep onder de zaak zullen mogen trekken..... We doen er alles aan om dat te voorkomen, maar het is niet gegarandeerd. En het is ook te zien hoeveel geduld onze leveranciers nog hebben.....
We hebben zo veel om over na te denken. M'n dagen zijn de laatste weken soms nogal emotioneel, mottig.....
We zitten in een malemolen..... Volgende week dinsdag vergadering met de boekhouder en bank. Wat gaan die ons weer te vertellen hebben. Pft. Bij momenten ben ik het moe van te geloven in Sinterklaas (dat het zal beteren), bij momenten ben ik het moe van mezelf zo af te tjolen en eigenlijk geen leven meer te hebben. Ik heb al eens ernstig zitten nadenken over uit gaan werken, maar ik raak er niet uit. Dat zal ook niet alles zijn. Alles zou zo veel veranderen. En eigenlijk wil ik dat niet. Alleen wat meer leven hebben en terug wat meer kunnen genieten. Want momenteel bestaat ons leven uit twee woorden : werken en slapen. Waarvan werken het grootste aandeel heeft. Ik zie er sommige dagen zo slecht en zo mottig uit dat ik zou weglopen van mezelf. Ik wil koken, ik wil bestellen, ik wil m'n papierwerk doen, ik wil m'n privé kuisen, ik wil goed voor m'n kinderen zorgen. En dan komt mijn man nog niet aan bod ! Buiten werken doe ik met hem ook niet meer veel of het is eens discussiëren en 's morgens elkaar eens knuffelen.... Maar ik wil TE veel. Ik ga moeten keuzes maken.... Ik moet terug meer m'n papierwerk gaan doen. Want tegen dat ik er nu de tijd voor heb, heb ik dan eigenlijk geen stinkende goesting meer. Ik zit dan als een hond op een zieke koe te kijken (ik naar m'n pc scherm dus en raak geen stap vooruit. Ik moet ook terug meer in de winkel staan bij mijn klanten. Ja, de bazin en niet een bediende. Waarvan ik eigenlijk ook niet 100 % tevreden ben. Ze bedoelt het allemaal wel goed, maar het ligt haar niet. Haar beste kwaliteiten zijn om alles netjes te houden bij ons. En ik doe dat wel al goed in die keuken en ik vind het allemaal wel leuk. Zolang het de gewone routine is. Maar het is zo zwaar als het wat drukker wordt. Hoe gaan wij dat dan met de feestdagen doen ? Help !!!! En dan moet ik nog zo veel in de winkel komen ook rond die periode voor bestellingen en zo..... Het is gewoon te veel en ik ga het jammergenoeg weer moeten afgeven, maar ik maak mezelf kapot zo. En ook het feit dat wij op onze sluitingsdag bijna de hele dag werken. Ik heb al eens aangehaald tegen m'n man dat we misschien beter op zondag zouden sluiten. Dan kunnen we tenminste eens uitslapen en iets doen met de kids. Op onze huidige sluitingsdag moeten we op een vast uur op, moeten de kids dan meteen naar school en beginnen we daarna meteen te werken om dan rond 16 uur versleten in ons bad te ploffen. Daar gaat onze ontspannen vrije dag ! Die begint eigenlijk pas nadat ik uit m'n bad gekomen ben en mij dan eerst nog een kattelam een kwartier op m'n bed leg. DAN begint mijn vrije dag. Zo tegen rond 22u30 met de bijhorende familiebezoekjes. Waar we zelf ook wel aan houden. Maar ook aan vast zitten. En de kids staan er ook zo op om naar de opa's en de oma's te gaan .....
Vandaag was er van beiden een bespreking in school. Was van allebei goed. Maar ik merkte toch dat juf en meester met grote ogen zaten te kijken hoe mijn kinderen 's morgens hun plan moeten trekken en hoe ze zelfstandig hun huiswerk zitten te maken zonder dat ik constant op hun vingers zit te kijken. Ja, ze denken verzeker : die werken veel en hebben geen tijd voor hun kinderen, of toch heel weinig. Ja, sommige perioden hebben we echt wel weinig tijd. Maar iemand die uit gaat werken ziet ze toch ook maar bepaalde periodes op de dag ?.....
Beperkt FB-bericht maar het
moet er even uit. Neh.
Dagschema dinsdag,
mijn VRIJE dag : opstaan 7u30, allen tesamen eten , kids naar school, om 9
uur beginnen met m'n werk (koken) voor serviceflats en voorbereiding voor
morgen tot rond 14u30, dan opkuis tot rond 15u30, boven nog wat kleine rommel
aan de kant bustelen, snel nog de meest hoogdringende administratie doen, badje
nemen, tegen 16u30 om de kids, bestelling oppikken bij leverancier, om 17 uur
bij de tandarts voor de oudste, om 18 uur richting Zwevezele en Ardooie om daar
dan ook nog bestelling op te pikken. Om 22 uur thuis, nog wat administratie
doen en dan best dat ik niet blijf plakken aan m'n pc op FB. En bedje in om om
5 uur op te staan, zodat we tegen rond 5u30 al weer in route zijn tegen rond,
jah, 't zal wel zeker 21 uur zijn . Want de poetsvrouw heeft het laten afweten.
Ze vond het werk te zwaar; En diegenen die het lezen gaan misschien wel denken
: wat klakt die hier op fb ? Onnozele trien. Maar 't kan me eigenlijk al geen
kl... schelen. De stoom moet eruit. En ik denk dat ik wat last heb van het vallen
van het blad. Is dat een fout ? Ben ik daarom 'zwak' ? Neen, een zaag. Want
iedereen heeft eigenlijk toch een druk leven.
Aangezien ik 3 jaar bezig ben met deze blog en nooit niks eraf gooi, herlees ik nu telkens de stukken van rond dezelfde datum. Die van de eerste periode wil ik er zeker niet afgooien, want ik ben er mee begonnen om dingen kwijt te kunnen die ik tegen niemand kwijt kon. Waar ik toen serieus mee zat. Het lag me zo nauw aan het hart dat m'n dagen erdoor gedirigeerd werden. Maar het is mooi om eens te herlezen.
Vanavond ben ik niet op m'n gemak. En ik weet goed genoeg waarom. Mijn man en zijn vriend zijn een stapje gaan zetten. Ik heb gezegd dat het deze keer zonder kosten mag zijn. En dat de rest van de scène van de laatste keer voor mij ook niet meer hoeft. Ik hoop dat hij echt zijn verstand gaat gebruiken. Maar het is maar voor één ding dat hij nu echt eens zijn verstand niet gebruikt wat betreft verantwoordelijkheid en dat is als hij weg gaat. Ik kon het niet laten hem op z'n verantwoordelijkheid te wijzen dat als hij nu tegengehouden wordt en hij heeft te veel gedronken het hem nog veel meer zal kosten. Dat hij dat goed mag indachtig zijn. Maar voor hem is dat precies alsof hij dat niet zal overkomen; Anders gun ik het hem dat hij eens een stapje zet met een vriend, maar deze keer heb ik het er echt moeilijk mee. Ik heb ook gezegd tegen hem dat ik tegen zijn vriend gezegd had : 'Als hij te veel gedronken heeft, neem hem dan maar mee naar huis. Hij kan dan de volgende dag naar huis komen.' Hij was toch wel wat geschrokken van zo'n reactie van mij. Ik zei nog tegen hem : 'Ik heb de kern niet verteld en die vertel ik tegen niemand. Maar ik ben geen hond.'
Ik heb deze week echt in de put gezeten. Ik had me tot zondagnacht nog uit de naad gewerkt voor m'n boekhouder om iets rond te krijgen dat hij dan de maandag nog kon bekijken om de dinsdag een afspraak te hebben. Ik wist dat het nipt was, maar had hem verwittigd, zodat hij het kon inplannen in zijn schema. De maandagmiddag krijg ik telefoon dat de afspraak geannuleerd was. Ik kon hem schieten en ik ben niet vriendelijk geweest ook. Nèh ! Werk ik me uit de naad voor meneer in zijn kostuum...... En dan ook de vermoeidheid die ons bij momenten serieus parten begint te spelen. Het is nu een iets kalmere periode, maar na zo'n hectische periode val je dan wel eens in de strik. De strik met jezelf...... Ik was echt super pessimistisch. Zoooo pessimistisch ben ik nog weinig geweest. Alles was me gewoon te veel! Gelukkig is het nu al weer wat beter. Er is deze week ook iemand langsgekomen om een soort berekeningsplan voor onze sector op de pc te plaatsen en ik vind het heel interessant !
Mijn man en ik hadden het deze week ook nog over ons leven. Dat wij enkel een leven hebben dat hoofdzakelijk uit werken en slapen bestaat. En dat wij verder van de wereld niet veel weten. Vandaar dat ik hem wel z'n stapje uit gun, maar het is zo moeilijk als dat dan voor die paar keren de helft van de keren met miserie moet zijn. Morgennamiddag, zondagnamiddag, wordt weer een administratiedagje, want anders heb ik daar nog weinig tijd voor en 's avonds val ik in slaap. Geeeeeeuuuuuwwwwwww !!!! Ik ben nu ook weer bezig. Best dat je hier snel je tikfouten kan corrigeren. En op zondag gaan de meisjes nu alletwee naar de Chiro. En ik ben blij dat ze zich daar goed amuseren. En tegen dat ze thuis komen hebben wij zelf ook al wat kunnen rusten en ik nog wat administratie doen en dan kunnen we weer echt tijd maken voor een paar uurtjes nog voor de kids. Doei.
Vandaag zijn we tien jaar getrouwd. Jawel, zo ver hebben we het ook al gebracht. Alhoewel ik vorige week vrijdagnacht echt erover gedacht heb of wij wel of niet samen zouden blijven na wat vrijdagnacht gebeurd is. Ik heb het hem wel duidelijk gemaakt wat er allemaal gebeurd is. Maar hij snapte het precies niet helemaal, of wou het niet snappen. Ik heb dan maar eens duidelijk vernoemd waar ik overal blauwe plekken had. En er zat er wel één hele grote tussen..... Ik heb hem duidelijk proberen te maken dat hij uit gaat als een tiener. Hij gaat al bijna nooit weg maar de laatste tijd scoort hij nogal goed van blunders. Eerst die boete voor rijden zonder lichten en met een glaasje te veel op, waar ik hem nog mocht gaan halen de vrijdagavond om 23 uur, 30 km verderop..... Nu vrijdag laatst zijn agressief gedrag waarbij de ruit van de voordeur sneuvelde. En 's nachts is hij gewoon beginnen plassen juist naast z'n bed. Al z'n kleren nat. Ik hoorde hem opstaan en ik heb hem maar laten begaan. Het kon me op dat moment niet schelen. Ik dacht : je moet maar weten dat je kleren zeiknat zijn. Ze kunnen niet genoeg stinken. Ik denk dat hij 's morgens toen hij uit z'n bed kwam met z'n voeten in de plas zat Ik heb het hem gezegd dat ik dat niet kan blijven tolereren, dat dat al de eerste keer niet meer is en ik geen hond ben. Hij heeft me wel gevraagd met wat hij het kan goed maken en dat hij niet meer zou uitgaan. Ik heb gezegd : je mag dat wel nog doen, maar je moet leren je verantwoordelijkheden pakken en iets eten voor je vertrekt. Je kan in zo veel andere dingen je verantwoordelijkheid nemen. En het is niet omdat ze een pint voor je neus zetten dat je die moet uitdrinken. Het is gebeurd. Het is voorbij. Ik heb het 'vergeven', maar ik ben het niet vergeten ! Ik heb hem gezegd dat hij vrijdagnacht niet dezelfde man was die ik normaal ken en dat ik liever de normale heb. Ik ben toen echt bang geweest. Ik heb haast niks meer geslapen. Ik ben eigenlijk blij dat m'n oudste dochter wakker geworden is en ons bezig gehoord heeft en aandrong dat papa haar nog een knuffel moest geven eer ze terug naar haar bed ging. En om het allemaal wat te sussen ben ik hem maar gelijk beginnen geven. Ik dacht : hoe rapper hij in z'n bed zit, hoe beter.
Maar dat is voorbij. Het is voor geen van beiden een makkelijke periode geweest na ons verlof en eigenlijk zijn we al weer aan verlof toe. Maar bovenstaande feiten zijn daar allemaal geen redenen voor.
Voor onze tien jaar hebben we niks speciaals gedaan, maar hij was een leuke aangename werkdag.
Zoals ik al regelmatig gezegd heb : In goeie en kwade dagen, maar die laatste heb ik liever niet te veel.
Bijna 40. Ik was eerst een beetje kwaad dat hij zat aan te dringen voor een feestje. Ik wou er destijds ook zooooooooooo graag één en heb er heel veel hartepijn van gehad dat ik het nooit kon doen wegens financiële redenen. Nu mag hij er wel één doen, maar geen megafuif. En ook niet te ver, dat ik niet moet rijen. Nèh. Voorwaarden gesteld. 
Zo erg kan het ook niet zijn hé. Maar het is zwaar werk. Dat is een feit. En momenteel doe ik het echt nog omdat ik momenteel nog niet de stap durf nemen naar een ander soort werk. En zolang mijn man bij zijn overtuiging blijft dat hij er nog steeds blijft in geloven, kan ik ook niet anders. Je kan zo heel je leven in Sinterklaas blijven geloven. Het is beter, dat is een feit. Financieel. Bijna volledig zonder personeel en een deel kosten die weggevallen zijn. Maar fysiek is het nog een stuk zwaarder. Nog ? Ja, nog. Maarja, dat zombie-leven raak je wel gewoon. Je weet soms gewoon niet meer dat je constant vermoeid bent. Als je dan eens met dat befaamde 'tuutje' van je elleboog ergens tegen stuikt, DAN ! weet je het wel. Het doet nog veel meer zeer dan dat je 'in normale toestand' bent. Ik durf ook niet echt zeggen of het een betere toekomst zou zijn om over te schakelen naar ander werk en terug uit te gaan werken. Het leven is zooooooooooo kostelijk. Maar als een ander dat rond kan krijgen, dan moeten wij dat ook kunnen. Feit is dat we niet alleen zijn als zelfstandige die kiest om zonder loonskosten ed te gaan werken. De mensen durven er precies veel meer voor uit komen. En dat is volgens mij omdat ze 'genepen' zitten en niet meer ander kunnen dan dat uit te brengen. Voorlopig is mijn grootste motivatie waarvoor ik het doe : mijn man. Omdat hij het wil, volg ik hem. Maar soms voel ik mij een 'kutterboerke'. Alles wordt zo groot, de ene firma wordt in de andere opgeslorpt. Alles gaat naar massa en mega. En dat kunnen wij niet, ook niet in onze prijzen, omdat wij te klein zijn. Wij kunnen enkel proberen kwaliteit te leveren,origineel te zijn. Maar dat kunnen wij ook niet omdat we het praktisch maar meer met 2 doen. En doen we het met een 3de erbij, dan zijn de loonskosten meteen al weer te hoog, waardoor we weer niks meer over hebben.
