Heb al gedacht dat ik mijn mid-life crisis zit. Nu ja, 38 x 2 = ook al 76 hé. De ene dag is zus en de andere dag is zo. Op een paar momenten kan ik in een strik vallen. Soms zie ik door het bos de bomen niet meer. Het is als ploeteren door een zware modderstroom. De andere dag loop ik dan weer te zingen.... Soms denk ik : zou ik hier hulp voor nodig hebben. Daarna denk ik : Niemand kan mij hier echt doorhelpen, ik moet het zelf doen. Want het heeft niet alleen met mezelf te maken, het is meer het gevolg denk ik van alles wat rond mij is. Ons werk, onze toestand, de werkdruk, .... en vele dingen die hier nu nog niet bij staan. Hopelijk zien wij al snel een zonnetje in onze duisternis. De ene dag heb ik alle moed van de wereld, de andere dag ben ik als een zak patatten. Het kan zo veel schelen van dag tot dag. Ik vind wel dat mijn echtgenoot veranderd is de laatste tijd. Precies gemoedelijker geworden. Ik denk dat hij zich tijdens het verlof wel dingen gerealiseerd heeft en ook met ons dochter kwijt te spelen, maar hoe lang zullen al die mooie voorneemsels blijven duren ? Ik zie nu toch al dat wij 's avonds nooit vroeger kunnen gedaan hebben. Of wij moeten een extra arbeidskracht hebben en daar hebben we het geld niet voor. Of we moeten een grondige reorganisatie doen. En dan moet je nog beiden van hetzelde idee zijn. Pfft... Ik weet het niet. Ik erger mij er ook sterk aan van iemand die hier werkt, dat die persoon veel bla,bla en ta,ta over zich heeft, precies altijd met de pluimen wil gaan lopen, maar als er al eens iets extra gevraagd wordt, alleen maar aan zichzelf denkt en 2 grote linkerhanden heeft... Die persoon heeft wel vele goede gaven, maar het zou kunnen zijn dat de minpunten die ze heeft beginnen op te wegen tegen de pluspunten. De tijd zal het wel uitwijzen. Let's go on, let's try and let's try again, and do better ...
Ik moet het toegeven aan mezelf dat ik eigenlijk in een heel moeilijke psychische periode zit. De materie is te veel om aan te kunnen momenteel. Ik wil ook een beetje genieten van mijn leven. Maar daar is soms zoooo weinig tijd voor. Ik heb vanavond nog wat zitten babbelen met X., die merkt het wel. Het doet wel deugd als er eens iemand een beetje naar je luistert die eigenlijk buiten je leven staat. Misschien helpt dat er mij ook wel een beetje door.
Ik mag niet zeggen dat mijn man er geen inspanningen voor doet. Want ik heb al genoeg aan zijn kop zitten zagen dat ik daar allemaal niet meer tegen kan. Mijn man is toch wel een beetje veranderd. Hij zet zich echt in om het wat leefbaarder te maken. Hopelijk blijft het zo duren. Ik heb zo de indruk dat zijn vriendinnetjes een beetje afgedaan hebben. Het grootste vuur is geblust. Misschien beseft hij ook wel dingen. Maar we zijn nog niet lang uit ons verlof. Ik zal niet te veel kraaien ! Alles kan al snel weer in de oude sleur hervallen.
Ikzelf heb het ondertussen ook al een beetje kunnen plaatsen dat die persoon die zo'n ontzettende indruk op mij maakt, al zo lang, ik dat meer in een vorm van 'vriendschap' probeer te gieten. En het lukt ook wel, bij momenten... Ik weet dat dit gewoonweg onreeël is en niet kan in mijn situatie. Ik zit met veel te veel verbintenissen waar ik niet van los kan. Soms zou ik wel eens willen wegvliegen en even willen zweven ... maar dat kan niet ... ik kan dit enkel verwerken in traantjes en dit hier, wat gekrabbel op dit papier ... Dat kan je niet op FB. Soms zou je dat wel eens willen tegen bepaalde mensen, maar dat is daar allemaal veel te publiek. Vandaar dat ik mij nu hier wat afreageer.
Mocht een mens kunnen nemen wat hij wil, even wegzweven, en dan terugkomen, zonder dat je er iemand mee kwetst, of schade mee berokkent... hohhh ... dat zou toch ook wel eens fantastisch zijn ... maar een mens heeft soms zoveel verplichtingen .... en die snoeren je wel eens de nek....
Ondanks het feit dat de moed soms verder dan mijn kleine teen zit, probeer ik mijn moed tesamen te rapen, ... en mezelf wat op te peppen van : We 'scharten' er wel weer door. We zijn dat gewoon.... En dan denk ik bij mezelf : 'als ik maar niet te lang blijf scharten ...'
Not in the mood today. Nochtans leuke dag gehad gisteren. Nog een fietstocht gemaakt. Vannacht wakker gekomen van een pijne kop en verschrikkelijk veel pijn in mijn arm. Heb dan vanmorgen toch maar een Brufen genomen, maar ik voel mij al de hele dag mottig. Er is hier deze namiddag nog iemand prijs komen vragen van een paar serieuse dingen. Ik krijg er al zenuwen van als ik er aan denk. Ik heb soms de indruk dat ik de stress van mijn werk niet meer aankan. En ik wil ook zelf kuisen in mijn privé, etc... Soms zou ik een gemakkelijker leven willen leiden, maar we zullen nog veel moeten werken eer we eens door al onze leningen en schulden geraken. Pffffft.... Je zou gaan denken dat ik een echte pessimist ben, omdat het meestal 'zagestukjes' zijn die hier op staan. Maar het is ook maar dan dat ik het meeste nood heb om het uit mijn vingers te tikken. Ik denk dat ik zo mijn frustraties e.d. beter de baas kan.
Het stukje hieronder is geschreven eind 2007. Dit is één van de zwaarste dagen uit mijn huwelijksleven geweest. Ik heb achteraf veel gehuild, veel nagedacht, de tijd wat laten passeren, proberen te relativeren, bij te sturen. Ik heb mij toen sterk gemaakt met het voornemen dat ik ooit in mijn huwelijksleven, als de dag en de tijd er rijp voor was, mijn man 1 x zal bedriegen met een ander, die ik graag zie, gewoon omdat mijn ziel zo gekrenkt was. Omdat er geen respect was voor mij. Ik was gewoon een grote nul die avond, een hoopje 'stront'. In deze situatie zouden er veel gezegd hebben: 'adieu' en trek je plan.
Mijn enthousiasme is momenteel NUL.
Mijn moed is NUL.
Mijn doorzettingsvermogen NUL.
Ik draai in het rond zoals in een NUL.
Ik ben een NUL.
De deur is zondag heel hard toegeslagen.
Ik blijk compleet in de fout te zitten.
Ik weet niet hoe ik het best kan verbeteren.
Ik weet wel dat ik in bepaalde dingen voor een stuk fout zit,
Maar het is niet altijd zo vanzelfsprekend om dat op te lossen.
Ik ben de verkeerde vrouw op de verkeerde plaats met het verkeerde karakter.
Ik los de verwachtingen verkeerd in.
Ik voldoe niet aan de eisen.
Het is zoals een koffietas die een barst krijgt.
Bij iedere slag wordt die barst dieper, harder.
Het lijkt of ze niet meer te overkomen valt .
Ik zie geen oplossing. Ik zie geen uitweg. Ik weet het niet.
Ik weet niet hoe ik het moet doen om goed te doen
En ik ben toch nog altijd ik.
Het lijkt eerder dat we in een neerwaartse spiraal zitten dan in een opwaartse.
Ik zou de zon willen toveren, maar ik kan het niet.
Het is de donder en de storm die ik naar boven haal.
Zijn wij 2 verkeerde karakters te samen of wat is dat eigenlijk ?
Ben ik zon subbetut of liggen de verwachtingen te hoog ?
Alles wat verkeerd loopt is mijn fout. Dus zal dat nu ook wel zo zijn.
Ik zou willen schrijven maar ik lijk toch nog niet de juiste expressies te vinden. En dat lost ook niks op.
Is er dan geen oplossing ?
Het lijkt alsof we in een straat zonder einde zitten, waar de putten steeds maar dieper worden.
Ik wil er tegen niemand van praten, want het zijn onze zaken.
Maar hier praten lukt blijkbaar ook niet, dat kan enkel op een briesende en geweldige manier.
Ik weet het echt niet. Ik weet niet welke oplossing er is om goed te doen.
Mijn motivatie is momenteel NUL, want ik weet het niet meer .
Telkens is het mis
En als de storm zo hardt waait, dan wordt er een deur dichtgeslagen. Ik kan ze niet zomaar openen, want het doet te veel pijn.
En zo sluit ik mij nog meer af.
Misschien is de enige oplossing : doe wat je het beste vindt.
Ga door in wat je in je achterhoofd denkt, maar niet uit.
Ik weet het niet.
Er moet een oplossing komen. Liefst een positieve voor ons beiden.
Wij willen hier altijd te veel hooi op onze vork nemen, maar we kunnen ook niet anders.
Het is een noodzaak.
Personeel tekort, verbouwingen, zware financiële lasten, druk in t werk, stof tot in mijn kasten, tijd te kort voor mijn administratie, mijn was raakt er niet door deze week, overal proberen de kerk in het midden te houden en vooral nooit klagen of zagen .
Het is soms eens een ware strijd.
Net alsof ik iedere week een dag te kort kom .
Gisterenvoormiddag ben ik er toch eens doorgeschoten. Mijn man heeft me wijselijk gerust gelaten. De stress zit van mij niet altijd van buiten, maar er zit er nog veel meer van binnen.
Ik heb mij moeten op mijn bed leggen. Het ging gewoon niet meer. Ik was moe en het was me gewoon allemaal te veel.
Zaterdagnamiddag heel de tijd rondgetjekkeld op talons om een feestje alleen te gaan verzorgen. Zondag ons reppen naar het communiefeest van Marie waar we dan nog 1.5 uur later toekwamen dan we gevraagd waren. De aperitief konden we op ons buik schrijven. Niet dat ik een erebehandeling wens. Tja, we waren toch eigenlijk al laat hé . We kunnen ook maar voort doen.
En als je jezelf dan ziet op een foto : 1 vaststelling : een vermoeide rode kop. Of een werkerskop. Ik was boos en ontgoocheld. De anderen hebben een hele voormiddag om zich klaar te maken. Ik rep me, kom er toe met de stoom onder mijn oksels, met een verbloeide kop, tja . Je bent wat laat hé . We kunnen toch niet blijven wachten ..
Ik zat wel direct op mijn paard, maar mijn ma heeft het onopvallend snel geblust .
De maandag ben je dat aan t vertellen tegen 1 van je gasten : krijg je de commentaar : je moet niet denken als wij thuis komen dat wij op ons lui gat zitten hoor. Ik heb ook nooit gedaan voor x uur.
In plaats van eens te luisteren. Baf ! En het was me te veel.
Ik ben eigenlijk al de hele week vrij emotioneel. Ik moet maar iets lezen in de krant, iets zien op tv of hier iets zitten typen wat een beetje mijn hartje raakt, de tranen komen al in mijn ogen. Geen goed teken hé.
En toch mag ik niet opgeven en moet ik verder ploeteren wil ik er geraken .
Ik had plots een moeilijk moment toen ik naar al die mooie filmpjes op tv zat te kijken. Eigenlijk mag ik niet klagen. Ik heb 2 leuke kids, een goede gezondheid, etc... etc... Maar ik die vroeger zo'n vrij persoontje was, zit met handen en voeten gebonden aan ALLES. Ik heb mij in zo'n situatie gewerkt dat ik zo danig veel verbintenissen, verplichtingen heb, dat het soms eens moeilijk wordt. En toch mag ik niet klagen. Maar soms zou ik toch een beetje meer ADEM willen hebben. Mijn dag is zo danig druk bezet dat ik vaak geen adem voor mezelf heb. Ik heb gekozen voor een heel zwaar arbeidsleven. Dat is allemaal wel mooi en goed, maar als het zo zwaar is werkt dat soms eens op je. Je hebt vaak het idee dat je in veel dingen te kort schiet en voor andere dingen heb je gewoon geen goesting meer. Och, ik heb een zwak moment.... Mijn bed in, goed slapen en morgen voel ik mij weer beter. Soms zou ik eens vrijer wllen zijn. Dat ik eens meer mijn intuitie kan volgen. Als je getrouwd bent zit je ook zo vast aan een stramien. Als je kids hebt ook. Als je een zaak hebt ook en al de financiële verplichtingen er bij. Die wegen ook wel eens zwaar door. Soms verlang ik er naar dat ik weer eens met mijn gat in de duinen van Malo-les-bains kan zitten. Met mijn neus in de wind ... Energie opsnuiven... etc... etc... Ik wil dit alles niet laten schieten en ik wil er mij voor inzetten, maar het neemt soms zo veel van mijn energie ... Ik wil soms nog eens iets extra voor mezelf of voor mijn kids. Maar dat lukt gewoon niet. Kom, naar je bed meid, en zeur niet meer. Slaapwel.
Pfft ... ik heb soms meer zorgen dan dat ik aan kan...
Ik ben bezig aan mijn administratie en ik krijg het al weer warm aan alle kanten. Juist na een verlof volgen er altijd nog meer rappels dan anders ... Ik weet weer niet welke ik nu het best eerst betaal.... Pfft... het is soms zo lastig.... En tegen mijn man kan ik er ook niet te veel over palaberen, of ik heb er nog een hoop gezeur bij .... Het zal weer sleuren en trekken zijn de eerste weken, en ook mijn man er terug op attent maken, dat hij niet TE veel moet aankopen. Ik heb het al honderdduizend keer gevraagd. Hij is al veel verminderd in wat hij aankoopt. Maar hij wil zijn aanbod altijd VEEL te groot maken. Waardoor we veel te veel nodig hebben, en waardoor we veel te veel over hebben... Ik hoop dat we nu tegen eind dit jaar toch eens voor een groot stuk door deze financiële zorgen zijn. Want ik ben het kotsmoe. En ik wil ook niet steeds mijn ouders blijven aanklampen... En dan moeten we nu al direct weer zo'n grote investering doen, omdat we niet anders kunnen.... Pfft...
Ik kreeg het deze namiddag weer op mijn heupen van dat manakiaal gedoe van mijn man. Ik was zodanig gefrustreerd dat ik naar de winkel geweest ben achter een paar repen chocolade. Die heb ik na elkaar opgegeten ... aiaiaiai ... En gisteren heb ik al een doos van die Bahlsen-koekjes naar binnen gewerkt. Eergisteren ook al. Mijn weegschaal : amai, het is direct al 1.5 kg erbij op een week. Volgende week moet ik weer op controle. Ik hoop ze er weer af te hebben, maar ik zal een beetje minder gefrustreerd moeten zijn denk ik. Ik ben soms zo danig getoucheerd dat ik kan beginnen wenen waar ik zit. Of dat ik soms eens roepend reageer, als ik mij kwaad maak. Want ja, ik kan ook tegen niet veel tegenwoordig. Ik weet dat ik niet ongelukkig of ontvreden mag zijn, want ik ben gezond. Fysisch ben ik normaal volledig in orde. Maar misschien ben ik psychisch wel zwakker aan het worden. Vroeger dacht ik dat ik alle stormen aankon, dat niks of niemand mij kon klein krijgen. Ik heb mijn mening toch al herzien. Ook mijn persoon is niet sterk genoeg om alles te trotseren. Ik kan ook een krak krijgen. En ik denk dat dat een gevaarlijk beestje is dat voorzichtig in je lichaam sluipt en steeds meer en meer aan je begint te vreten... Of dat je zo eens een duw krijgt van dat beestje en omvalt en dat je moet krabbelen om weer recht te raken. En dat je plotse moed nog altijd het beste geneesmiddel is, of een klein stom feit, waardoor je zegt : ahja .... Vroeger zag je al die 18-jarigen, blij en vrolijk met honderdduizend toekomstplannen, toen ze uit de middelbare kwamen. Als je eens 20 jaar verder kijkt is er al veel vergrijsd en veel versaaid en vele van die toekomstplannen en idealen in mist opgegaan. Ook al doordat iedereen wel meer verantwoordelijkheid en zorgen heeft dan 20 jaar terug...
Ik zat zonet eens de paar blogs die ik al geschreven heb, te herlezen. Toen ik 16 was had ik ook een dagboek. Ik verstopte het in onze oude schuur aan een gat dat aan de trap zat onder de vloer. Daar had ik dan een balpen bijgestoken, en als ik dan wegglipte naar buiten, kroop ik dan naar de zolder van die schuur en haalde er mijn dagboekje uit. Het is mooi als je dat nu eens terug leest. Maar toch merk ik vaak dat ik ook schreef 'in 't teken van'. Ik bedoel daarmee, ik durfde niet vrijuit te schrijven, ik was altijd een beetje bang dat mijn ma die zou vinden en er dan haar commentaar over hebben. Ik weet dat ze vroeger nog mijn boekentas heeft zitten uitpluizen. Als kind vindt je dat verkeerd. Als ouder minder. Het is een soort onrechtstreekse controle. Maar ik had haar zo eens betrapt en ik was daar ontzettend kwaad voor maar durfde er ook niet zo veel van zeggen, dat was toen zo'n tijd. Ik vertrouwde haar alleen minder. Ik begrijp nu ook wel beter het leven van mijn moeder vroeger. Waarom ze bepaalde dingen deed. Die ze de dag van vandaag misschien anders zou doen omdat het nu ook een andere tijd is. Ik denk dat een vrouw, als ze haar gezin wil behouden, veel moet zwijgen, veel relativeren, veel oogjes toedoen, en vooral veel zichzelf vergeten.....
Kijk, ik heb toch al weer zitten snakken naar mijn man hé vandaag. Maarja, dat is ook dezelfde niet meer als een week geleden. Die loopt met een vies smoel rond, als hij iets vraagt is het eerder op een toon als tegen een hond. Snak en bijt. Ewel daar snak en bijt je ook van. Ik ben ook een volwaardig mens. Ik moet niet als een koningin behandeld worden, maar de manier waarop je iets vraagt aan iemand kan veel doen aan de motivatie van die persoon. En als je er tegen praat, dan praat je tegen een muur. En als hij al zijn mond open doet, dan geeft hij je de indruk dat je eigenlijk echt maar weinig uitsteekt. En soms moet je al weer eens oppassen als je net voor zijn voeten loopt dat je er niet onder zit bij wijze van spreken. Ik versta het heel goed dat er heel veel voorbereiding is, en het technische gedeelte valt grotendeels op hem. Maar soms overdrijft hij toch ook wel vind ik. De administratieve kant is voor mij. Tja, samenwerken .... Op zo'n manier is het niet erg motiverend...
't Is erg, 't is erg. 7 jaar heb ik het gekund. Met veel motivatie. Mijn werk. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Al een heel zwaar jaar gehad toen mijn kleinste geboren werd, 3 jaar terug. Ja, ik had dan eigenlijk al 3 kindjes : de winkel en mijn 2 kids. En dan nog een man waar je rekening mee probeert te houden, maar die door al je bezigheden deftig naar achteren geschoven wordt. Grote belasting op je relatie. Soms haast niet uit te houden voor beide partijen. De stress, het werk, de kids, etc... En nu, dat is alsof ik in een grote zak gevallen ben. De zak van 'waar is mijn goesting' ?
Ik veronderstel dat als de winkel opengaat ik wel weer mijn draai zal vinden. Mijn man is dus van gisteren al bezig aan kleinigheden, vandaag al het serieuse werk, van vanmorgen 9h30 tot vanavond 20h. Morgen terug, vrijdag terug en zaterdag is de winkel dan open. Ik heb al een stuk administratie gedaan, eten klaargemaakt, wat voor de kids gekeken, boodschappen voor de winkel gedaan.... Ik heb dus eigenlijk niet zo met die snee gewerkt, want tussenin dwaalde ik wel es af naar dit of FB, ook al zo'n verslaving die ze beter niet hadden uitgevonden. En in m'n binnenste erger ik mij er aan dat het weeral 20 h is. Op gewone werkdagen is ht minstens 21 h.... Wat heb je dan nog aan je dag?
7 jaar heb ik mij kromgewerkt. Nu wil ik het anders. Ik wil nog wel veel werken, maar ik kan er niet meer tegen dat het 's avonds altijd zo laat is, dat het de zondagmiddag 14h30 is tegen dat we gedaan hebben. Niks heb je nog voor jezelf, voor je kids, voor je partner. Het enigste wat je er van wordt is stressy en kort van stof. En seffens zijn we oud en versleten. Maarja, ik denk dat het bij ons zal zijn : eerst versleten en dan oud...
Tja, wat doe je er aan ? Verder ploeteren... Ik kan niet anders. Het is als het zwaard van Damocles, of hoe heet die typ ook weer, die boven mijn hoofd hangt. Want sowieso zit ik nog met tal van afbetalingen aan mijn been tegen dat ik zo'n jaar of 65 ben.
En dan kan ik in't oudemannenhuis gaan zit. Of oudevrouwenhuis. Nu liever tussen de mannen :) Dan voel ik mij misschien weer wat aantrekkelijk als ik als oude vrouw van al die oude mannen aantrek heb :D
Ik was altijd positief, ik zag het altijd zitten, veel meer dan mijn man. Die eerder pessimistisch ingesteld is van mentaliteit. Maar nu kan ik dat niet altijd meer. Positief zijn. Het komt misschien wel weer terug.
Soms kom je iemand tegen in je leven die meer indruk op je maakt dan de anderen.
Je probeert het te vergeten je denkt dit is geen realiteit je kan dit niet doen
Want er zijn zoveel andere dingen waarvoor je het niet kan of niet mag doen
En toch het blijft aan je hangen .
Telkens weer een rode kop, telkens weer die trilling in die handen, telkens weer proberen
zo gewoon mogelijk te doen.
Het is lang geleden dat ik er zon last van had, en al zo lang.
Het beheerst mijn dag. De uren dat die iemand al door mijn hoofd gespeeld heeft het laatste jaar, het is niet normaal. En dan denk ik : mocht dit toch werkelijkheid worden : zou die iemand dan ook de persoon zijn zoals ik die verwacht ? Of zou ik als van uit de lucht op een harde steen vallen ?
Soms denk ik : als een ander het tegenkomt, waarom mag ik dat dan niet tegenkomen?
Het kan toch zijn dat ik mijn man niet kan missen, maar het kan toch ook dat ik nog iets voel voor iemand anders ?
Moet ik mij aan mijn klassiek stramien houden ? Of kan er naast mijn vaste relatie nog iets zijn ? Zou ik dat DURVEN wagen mocht ik er mee geconfronteerd worden ?
En dan denk ik : als ik er eens kan over dromen, dan voel ik mij er beter bij, en ben ik niemand tot last . Een fictieve relatie waarmee ik niemand ambeteer
- een ander moment - t Heeft iets te maken met mijn hormonen. Ze worden zo wild. Het is sterker dan mezelf.
Sluiten die wilde dansen in mijn lichaam aan met de realiteit ?
- een ander moment - Pfft ik heb het weer lastig vandaag. Ik weet dat x voor een paar dagen weg is. Ik wil x iedere dag zien of horen. Das toch ook niet normaal. Ik baseer mij op onreeële feiten.
Het is een droom die ik niet zou durven geloven, mocht het waar zijn dat omgekeerd die hormoontjes ook zo daveren in zijn lijf. Maar er is daar toch geen gezond vervolg voor. Je kan elkaar enkel graag zien, maar er niet echt mee naar buiten komen. En daarom probeer ik het zoveel mogelijk te onderdrukken en om te zetten in : maak er een goeie vriendschap van.
Maar x is gewoonweg zo tegen iedereen zeker zoals hij tegen mij is
Ja, het kan een getrouwde vrouw ook overkomen, ondanks het feit dat ze haar eigen man toch ook wel graag ziet, moeilijk zou kunnen missen. Je ergert je altijd aan dingen als je hele dagen samen werkt, en je wilt elkaar ook wel vrijheid en ruimte geven. En je zou toch nog altijd opkomen voor elkaar, dat weet ik. Maar het is soms zo verstikkend, altijd maar tesamen heel die boel verder sleuren, het proberen te verbeteren, uit het slop te trekken waar we nog niet uit zijn.
- een ander moment - Geîriteerd omdat we weer moeten beginnen werken, of geïriteerd omdat ik weet dat x weg is ? Door het een beetje er uit te schrijven, heb ik voor mezelf al iets overwonnen, denk ik. Dat ik het meer een plaats kan geven, dat ik er zo niet meer van af zie. Dat ik weet dat dit alles altijd fictief zal blijven. Dat het beter zo is. Want waarschijnlijk heeft hij zo ook wel zijn privé-wegen, waar ik de details niet van ken. Ik weet dat hij alleen is, maar dat wil daarom niet zeggen dat er iets broedt voor iemand anders, of dat hij wacht op iemand. En bij momenten zie ik er dan toch weer van af. Maar maak je geen illussies, meid, je bent een getrouwde vrouw. Hij DENKT daar gewoon niet aan dat ook ik kan een boontje hebben voor hem. Een heel groot boontje wel....
Het verlof is bijna gedaan en ik zie het eigenlijk echt niet zitten om er opnieuw in te vliegen. Ik ben zelfstandig. Samen met mijn man. Pffft .... de sleur ... het ju-ju-ju .... het nooit-geen-tijd-voor-je-kids-voor-je-eigen-en-voor-je-partner .... Je altijd overal naar toe moeten haasten, je door je financiën slepen, je door je huishoudelijk werk slepen, je door je administratie slepen, nooit iets volledig kunnen afwerken zoals het hoort. Er overal met de grove borstel moeten doorgaan, maar toch fijn afwerken. Ik ben het moe om altijd maar te moeten hollen. Ik ben bezig het aan't afreageren op mijn man, met te zagen... Maar er verandert toch weer niks, en we komen toch weer geen stap vooruit .... alles blijft onveranderd. Er is niks die je moed kan geven om terug gemotiveerd te starten. Dat zorgt dan natuurlijk weer voor spanningen. Ik kan er ook niet tegen dat er van onze kleine 3 weken verlof alweer 1 week volledig besteed wordt aan ons werk. En ik heb geen goesting. Het is zo'n mooi weer. En de kids vinden het ook wel leuk dat papa en mama iets meer tijd hebben. Ik denk dat dat mij de das omgedaan heeft : een zwaar jaar achter de rug van verbouwingen en werk en dan vertelt een oppas van't school hier in geuren en kleuren dat mijn dochter nogal een beetje content zal zijn dat haar papa en mama in verlof gaan zijn en dat ze eindelijk eens tijd gaan hebben voor hen. Pfft.... ik heb gekozen voor een zwaar leven, ewel 't is een zwaar leven. En na 7 jaar wordt het mij plots te veel heb ik de indruk.
