Heb ik er mij nu definitief naast gezet ? Pfft... ik weet het niet. Soms denk ik van wel. Tov m'n man vind ik dat ik wel een beetje op m'n eiland leef. Er zijn soms meer krachten die afstoten dan aantrekken. Ik heb al beseft dat 'hij' in een heel ander leven zit. Heel andere manier van leven. Voor mij soms eens een 'trunt' als ik hem bij half koud weer al helemaal ingeduffeld zie lopen zoals een ijsbeer... Denk ik :'teer pietje'... Maar het blijft een toffe kerel. Ik ben een rare zeker ? Mijn man denkt dat waarschijnlijk vaak eens. Ik denk dat 'hij' dat ook wel eens denkt van : ' Het is toch 'n speciale ze'. Nu ja, dat ze denken wat ze willen. Ik spring al genoeg naar een anders z'n botten. Laat me gewoon mezelf zijn...
Het maakt me kapot dat ik verliefd ben op jou. Al zo lang. Je zal nooit weten wie ik ben, mijn keuzes zijn vroeger al gemaakt en daar probeer ik mij aan te houden. En het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink dat jij dat doet in de mijne. Een illusie is ook vaak geen realiteit. Ik probeer het te plaatsen ...
searching for answers (zinnetje uit liedje Utopia) ... Dat is het hé .... Soms wil ik uitbreken.... Ik zit weer in een neerwaartse spiraal .... de stress begint me onbewust weer de keel af te snoeren .... Ik wil vooruit gaan, maar het lukt me niet. Ik heb een hele planning voor vandaag. Ik wil die afwerken, ik wil dingen extra doen, maar het zal me weer niet lukken. Er zal weer meer blijven slingeren dan dat er afgewerkt raakt, gewoon omdat ik mij veel te snel laat afleiden, verdwaal in mezelf ... Ik wil vluchten en ik wil oplossen... Het is niet van dat ik door deze periode wil, gedeeltelijk wel misschien, maar ons leven is zo belastend... Je moet altijd maar ademen, maar je kan niet of heel weinig naar adem snakken. Ofwel regel ik mijn leven niet efficiënt. Ik vind dat ik ook oneerlijk ben tov mijn man. Ik heb hem graag, maar mijn gedachten zweven veel te veel weg naar die utopie... Veel te veel.... Ik zou die utopie ergens willen realiseren en ergens ben ik er ook bang voor.... En ik heb ook iets dierbaars van hem afgepakt. Dat dierbare dat ikzelf van iemand anders zou willen krijgen, dat heb ik van hem afgepakt. Het was mijn bedoeling niet, ik wilde alleen sympathiek zijn, maar de reactie was zo hevig en zo fel dat er schade berokkend is.... En daardoor voel ik mij schuldig, voel ik mij oneerlijk tov mijn man. Het is misschien raar gezegd, maar hij heeft liefdesverdriet ... Ik denk dat hij razend zou zijn mocht ik zelf iets dergelijks hebben, en temeer door hetgeen wat er gebeurd is met hem, S en mij. Stomme dingen die niet mochten gebeurd zijn.... Bwa, en zaterdag had ik het weer plotsklap zitten hé... Niet meer verwachtende en dan staat hij daar... Boink, toink, boink.. m'n kop schoot al weer als een tomaat en ik was klunzig... Ik negeerde hem eerst.... Als hij dat niet gezien heeft dan is hij zo blind als een mol. Soms denk ik, je moet dat toch op hebben... Maar misschien laat hij het liever rustig omdat het ook niet praktisch is. Maar ik zou toch graag eens tot het 'intieme gesprek' komen en hopelijk niet al te veel ontgoocheld zijn.... Aan de blik in zijn ogen bij het weggaan vond ik hem tov mijn man iets hebben van :'jah, jouW vrouw hé...' of een blik van 'ik zou wel willen, maar jij hebt de verbintenis'.... Oh.... pfffft.... De laatste weken hebben mij weer totaal overhoop gehaald en dat valt ook wel aan m'n weegschaal te merken. Onze verkoopster die weg is, dat lukt wel allemaal met het werk, maar het is soms intensiever en niet te veel geen extra zijpassen zetten of we raken er niet meer. Het zal onbewust ook wel op mij werken. Dan wat er die 13de gebeurd is, ... ik vind het nog altijd banaal en ook wel heel erg... Ik kan het zo moeilijk verteren ... omdat ik zou willen dat het in zijn oude waarde hersteld wordt. En wat vorige week zondagavond gebeurde : enerzijds ben ik er vergevingsgezind over en van aan de andere kant vind ik dat het totaal geen verantwoording kan krijgen.... Want het is ook al niet meer de eerste keer. De serieuse dip van eind 2007 en de stomp tegen m'n bil, waarvan die blauw zat en ik spakte.... Hij reageert zich altijd fysisch af... Gooien, smijten, stampen, duwen... Ik weet wel dat het van mij meer een 'snedige tong' is als ik uitgedaagd wordt... Oh, ik heb het weer zo lastig vandaag. Ik ben moe, ik zou kunnen huilen, ik wil veel werken en ik ben lui.... Pfffffft.....
