Felle discussie's met mijn man. Ontgoocheld in bepaalde mensen. Ik vermoed dat ik zelf gewoon te eerlijk ben. Soms te emotioneel binnenin. Ik ben vermoeid. Tijd voor verlof. En onze financiën, die blijven nog steeds een moeilijke dobber. Als gevolg daarvan zijn wij dus ook overgegaan tot ontslag van één van onze personeelsleden. Zaterdag is haar laatste dag. Hoeveel keer mijn man mij al op stang gejaagd hebben dat we ons best zullen mogen doen en dat het goed zal mogen zijn als zij er niet meer is, en dat het nooit zal gaan, dat het altijd een zottekot zal zijn etc.... etc.... het is niet te geloven. Soms heb ik het gevoel dat iedereen die beaamde dat het een goed idee was om het op een andere manier te doen nu plots de indruk geeft van : zal het wel lukken ? Zal JIJ dat wel kunnen een groot deel van haar werk overnemen ? JIJ hebt TOCH NIET die KWALITEITEN. Het zal inderdaad een goede organisatie vergen. De ruzie's met m'n man waren soms weer heel fel. Ik had soms het gevoel dat er sowieso een negatief feit aan verbonden hangt. We hebben twee keuzes : Ofwel doen we verder zoals vroeger en gaan we onderuit/failliet. Ofwel nemen we een moeilijke beslissing die niet meteen van een leien dakje zal lopen en laaien de ongenoegens zo fel op dat er een scheiding van komt. Er zijn een paar weken geweest waar mijn man me psychisch niet meer met rust liet. Het was verschrikkelijk. Je ging er op de duur eigenlijk onderuit beginnen gaan, je beginnen afvragen : waarom ? Waarom doe ik steeds meer m'n best en krijg ik steeds meer onder m'n voeten ?' Precies alsof hij mij haatte. Hij zei eens tegen mij dat ik enkel mijn kinderen graag zie en niet hem. Dat hij enkel dient om te werken. Jaaah..... inderdaad werken is hier zo wat het hoofdaandeel. 's Avonds zakken we in onze zetel, hij voor tv, ik voor de pc (want meestal zie ik niet graag waar hij naar kijkt) en gaan we apart slapen, waardoor er van de rest ook niks of bijna niks meer in huis komt. En dat is ook niet gezond. Hij zegt dat het aan mij ligt. Ik vind dat het evenveel aan hem ligt. Als ze me 's nachts om 12 uur nog wakker rammelen voor dergelijke zaken en ik ben al vermoeid na m'n werkdag van meer dan 10 uur en ik heb de hele dag 'een boze baas' gehad.... Neen.... dan heb ik ECHT geen zin meer. Weet je waar ik de laatste tijd ook veel problemen mee heb ? Ik voel me zo verouderd. Ik weet niet : het is precies alsof er vanbinnen in mij dingen veranderen, lichamelijk, psychisch, waardoor ik me op korte tijd plotseling veel ouder lijk te voelen......Ik wil er zeker niet tegen mijn man van babbelen want hij zou toch maar met me lachen. Ik ben al wat ouder dan hem.

Ik verlang zo tegen dat we eens een paar maanden verder zijn en hopelijk draait alles dan veel vlotter op werkvlak dan dat we verwacht hadden. Want het begint serieus door te wegen op mij. Volgende week hebben we enkel nog onze weekendhulp. Want ééntje is haar contract dan beëindigd en de andere is ondertussen geopereerd. Het worden nog superharde dagen tot aan het verlof.

Harde noten om te kraken.

En dan nog een goeie noot. Onlangs moesten we nog een feestje gaan doen waar ook een gast in mijn leeftijd mee was. Knappe en sympathieke gast. Met denk ik wel een beetje hetzelfde gevoel voor humor als ik. Ik vond hem echt tof en sympathiek en zou het wel leuk vinden hem als een betere vriend te hebben, maar dat is bij mij toch nooit het geval. Hij woont ook niet echt dichtbij waardoor we niet zo veel gemeenschappelijks hebben. Maar 't was wel 'n toffe. Eentje om van te dromen op een slecht moment waardoor het dan wel weer beter gaat.

Vroeger had ik ook zo wel een 'dreamlover' waar ik mijn kracht uit putte. Dat is volledig over nu. En dat ligt niet aan mij. Dat ligt aan zijn reacties. Tja.... dat is het leven. 

Misschien heb ik dat wel nodig zo'n 'dreamlover' om mijn kracht te putten voor mijn eigen relatie. De meeste dromen zijn toch bedrog :-)

En ik voel me voor het ogenblik ook een verschrikkelijk dik monster. Kilo's raken er nog zo moeilijk af. Ik weeg +/- 75 kg en ben er maar 1m60. 8 kg zouden daar toch af moeten. Maar het lukt niet meer. Ik heb er de kracht niet meer voor.

Ik heb het lang niet gezien dat ik toch wel serieus aan 't bijkomen was en ja, het hangt er nu aan hé. Ik probeer het voor m'n buitenwereld op een positieve of schalkse manier te bekijken, maar vanbinnen heb ik er zo'n pijn van. Dat ik dik, fat ben en zo geen (sexy) uitstraling heb. Heb ik die trouwens al ooit gehad ? Ik loop ook niet recht en ik heb heupen waar je potten kan op dragen.... Pft.

Zo echt eens ontspannen, dat staat bijna nooit meer op onze agenda. Uitrusten, chillen.... wat is dat ?

Genieten...... neen : ARBEITEN !

Zelfs genieten van kleinere dingen is moeilijker geworden omdat al het andere mij zo overheerst. Ik ben moe, uitgeput en toch wil ik nog kracht hebben en optimistisch zijn. Ik zou eens los en ongedwongen moeten kunnen babbelen met iemand neutraal. Ja.... met mijn dagboek. Mijn dagboek waarvan ik wel zou willen dat ooit m'n dochters het nog wel eens lezen. Maar dan gaan ze denken dat ik een treurige mama ben, omdat ik op m'n vaak moeilijke momenten hier m'n woorden opschrijf.....