Ben vanavond gezegd geweest dat ik toch wel 'een gedacht' heb. Was eigenlijk licht in m'n achterste gepiekt, maar het zal wel niet kwaad bedoeld zijn. En daarbij, waarom zou je geen gedacht mogen hebben ? Dat wil daarom niet zeggen dat je koppig bent. Maar ja, misschien ben ik toch wel. Ik heb wel een eigen gedacht. Het is niet omdat iedereen zwart zegt dat ik daarom ook zwart ga zeggen. Integendeel, ik zou me nog durven wagen op wit. Mijn mening is dat je niet 'tegen alles' moet zijn, maar je moet ook geen zo'n dwaze meeloper zijn die roept als een ander roept, die lacht als een ander lacht. Nee hoor, daar kunnen ze van mij de pot op. Als ik geen 'goesting' heb of ik ben er niet mee akkoord of het zint me niet : 'de pot op'. En dat ze van me denken wat ze willen. En eigenlijk werd het van iemand gezegd die mijn inziens toch zelf wel een heel eigen gedacht heeft, wat ik zeker niet verkeerd vind. En die zeker niet met de meute gaat meelopen. Integendeel : hij zal zelf vaak de andere kant oplopen. Neh, 't lag op m'n maag. Zoals m'n pijne kop (migraine) vanmorgen. En 'Helaba' sayed 'hellooo !' Leuk ! Heb z'n blog een beetje gevolgd. Heeft een niet te onderschatten tocht gemaakt. Wel niet voltooid, maar wat doet het er toe. Doe het maar eens na. Ik zou't niet kunnen. Maar terwijl is hij weer zoveel ervaringen rijker... en vermoed ik zal zijn 'zicht' op bepaalde zaken ook wel eens anders zijn dan voorheen, door zijn nieuwe ervaringen. Ik 'in mijn kot' zit hier altijd maar over hetzelfde te 'zagen'. hahaha .... Want ik kom er niet ver buiten. Dus kan ik ook niet veel meer ervaren. Maar ... dat is hetgene waar ik voor koos. Ik heb mijn verbintenissen, dus ik probeer ze zoveel mogelijk na te leven, met het nodige geruttel, gepruttel en gezaag. Groetjes, de madam met het gedacht.
Ben momenteel aan 't schilderen. And I like it. Na een klein jaar ben ik eindelijk aan de kamer van m'n oudste dochter begonnen. Ze mocht behangpapier hebben voor haar verjaardag. De slimmen natuurlijk zo enthousiast eerst beginnen een deel te plakken en dan achter de verf voor 't plafond geweest. Met daarbij de opmerking van mijn ma : begin je normaal niet EERST met 't plafond en dan pas behangen ? Oh gottekes toch, ja natuurlijk. Da's inderdaad het meest praktische Dus, zondag maar de hele plafond geschilderd. Prachtig roze. 'k Had die nacht maar 3 uur in m'n bed gezeten, want we hadden weer een feestje moeten verzorgen. En voor de boordjes tegen 't behangpapier had ik er wat tape bovengedaan die normaal je papier niet beschadigt..... Ik zeg : normaal. 't Was iets van niets en juist aan 't laatste papier kwam er een heel stuk af. Jeezes... Van 'koleriek' ben ik er dan maar roze beginnen op schilderen met het idee van : die moet er dan maar weer af ! En vandaag heb ik voor de tweede keer het plafond geschilderd .... en 'k had nog meer prijs : met als gevolg dat bijna al m'n papier er terug af gaat..... Dubbel werk dus. Maar liever in orde dan met van die roze 'lekers' op 't behang. Zodus ben ik met m'n schilderwerken in gang geschoten en heb ik ook de 'gang' aangepakt. Die doen we in een soort chocolade-achtig bruin, omdat je er niet te veel de vetvlekken van onze vingers zou op zien. En op de korte stukken muur doe ik een fel kleur : het werd groen. Wou eerst blauw, maar vond m'n gedacht er niet in, omdat ik in keuken met m'n aquablauwe stoelen zit en dat ligt juist naast elkaar.... vandaar. Ik heb het getoond aan mijn echtgenoot en die heeft wel van ja geknikt dat het oké was. Moest hij het echt lelijk vinden hij zou het wel zeggen. Ik heb eigenlijk zelf een beetje de beslissing genomen in die kleuren, want als we ze samen nemen zijn het vaak eindeloze discussies..... 'k Weet niet.... ofwel voelt hij zich gewoon niet goed, want zaterdag was hij ook niet echt goed.... maar hij was zo stil vandaag.... 'k Ben -k-ik zo gewoon zeker dat hij 'ruttelt' tegen mij dat het mij raar doet als hij niks zegt ? En hij pruttelt zoooooo graag tegen mij. Mij best niet te veel aantrekken zeker. Zo, ik ben er mee weg, want ik moet nog naar een vergadering. Doei !
'k Ziet weer beter zitten. Dacht al da'k niet meer zou moeten gaan voor m'n controle van gewicht. Het is inderdaad er wel wat over. Maar we gaan het nog eens proberen hé. Ik moet mij eigenlijk weer eens een doel voor ogen stellen ook. Een streefdoel. W' hebben bijna 'n uur zitten tetteren over gewone dingen, maar da's altijd wel leuk. Het was eigenlijk wel een opluchting voor mij. Ik ontzag het mij zo van te gaan. Dacht dat m'n 'controleur' fel ontgoocheld ging zijn, maar dat viel al bij al nog mee. Hij was blij van me eens terug te zien En ik ook. Dus .... we werken er terug aan, met goeie moed.
En weet je wat 't ook is ? Een mens zit 'gebonden' aan zovele verbintenissen die je niet zo maar kan wijzigen. Voelt zich dan soms eens te veel gebonden, maar je moet daar leren mee leven. Ik ben ook niet direct een mens denk ik die graag aan van alles en nog wat gebonden ben, maar als je ouder wordt is het automatisch zeker ? Je hebt ook meer je verplichtingen tov anderen. Soms verlang ik naar die groene tuin, naar die rust, naar het ontspannen kunnen leven maar er zijn zoveel dingen waardoor dat niet mogelijk is : - de huidige situatie waar je je in bevindt kan je niet zomaar wijzigen doordat je samenleeft met andere mensen en dan moet je eerst al hetzelfde idee hebben om te veranderen. Veranderen doe je dan ook niet in één twee drie, want je begint dan te denken wat je eigenlijk wel leuk of de moeite waard vindt en wat je zou missen of erdoor verliezen. Ik weet ook wel dat je niet alles kan hebben. Er is ook niet altijd de mogelijkheid om te veranderen en dat heeft dan ook soms wel met de financiële kant te maken, dat dat nu nog niet mogelijk is. Iets anders aangaan is ook terug een risico nemen, je leven omgooien en is van aan de andere kant weer een nieuwe uitdaging. Je kan ook niet alles wat je graag zou willen in je leven tesamen hebben of combineren. Want als het allemaal te perfect loopt, schuilt er vaak achter het hoekje iets zeg ik vaak. Je moet nog een beetje je vragen en je verlangens hebben, je frustraties .....
'k Zit weer 'gekl....' met die verstopte neus. 't Is al van in 't voorjaar. Pijne kop, groene slijmen, door de neus praten, verstopte neus, niet voldoende kunnen ademen..... Volgende week laat ik dit eens controleren in de kliniek. Waarschijnlijk chronisch ontstoken of een allergie. 't Is al van in het voorjaar dat ik er mee sukkel. 'k Ben vandaag met een verschrikkelijk pijne kop opgestaan en 'k was ook moe. Na drie latten chocolade is dat al weer aan 't beteren. 'k Denk da'k vandaag 'vies' (boos) naar huis zal komen. Ik moet nog op controle, ben wel 2 kg verzwaard. Dus zal de conclusie wel zijn van : 'stop ermee'. 'k Zal't wel missen, want ik ga wel graag hoor. 't Is een plek waar da'k anders wel op m'n gemak zit en al eens iets meer vertel dan tegen een ander. Maar als het doel geen resultaat oplevert is het nutteloos van te blijven gaan. En daarom zal ik dan ook wel boos zijn op mezelf, omdat het me niet lukt, omdat het me al zo lang niet lukt en dat ik het steeds maar zit te verdoezelen met vanalles en nog wat en er nog blijf in geloven, maar er eigenlijk niet meer in geloof, want anders zou het lukken. Ik wil het niet inzien dat het niet meer lukt. Zoals ik al eerder vermeldde : ik zit al twee jaar te lummelen voor die paar kilo's. Het laatste jaar is dat meer blijven plakken dan wat anders. Ik wou nog iets lager gaan dan het resultaat dat ik kon bereiken en sedertdien is het weer de verkeerde kant uitgegaan. Ik geef daar oa de reden aan dat dat dan eigenlijk te lang beginnen duren is waardoor ik de moed of het enthousiasme niet meer had om vol te houden. Oh ja, wat zit ik hier weer te zagen. Hoorde vandaag van iemand van een jaar of 27 die'k ken die blijkbaar een borst zou geamputeerd zijn. Met twee kleine kindjes. Moet verschrikkelijk zijn en je stelt je waarschijnlijk dan ook duizend vragen over je toekomst en over je kinderen. Dat ik dan denk : 'Waarom zit ik hier telkens maar over die paar luttele kilo's te zagen?' Nu, ik wil wel 'in schoonheid' ouder worden en geen vette gans..... En daarom wil ik dan die paar kilo's wel kwijt en irriteer ik me dan weer als ik m'n 'mooie' kleren mag aandoen, van .... ja.... 't zit niet zo gemakkelijk meer en je ziet het toch wel dat ik 'op m'n zwaarste' sta. Want wat komt er dan achter 'dat zwaarste' vraag ik me soms af. Als ik niet oplet : nog zwaarder, want ik moet minder moeite doen om er iets bij te krijgen natuurlijk. En andere keren zeg ik dan : 'Pfft.... ik trek het me allemaal niet meer aan ! 't Kan de boom in!' 'k Heb congé nodig oh ja .... 'k ben weer'n beetje in m'n 'zagersperiode' zeker.... pfft.
Ook al voel ik mij vandaag zo niet meer, ik moet de gevoelens die de laatste dagen in mijn hoofd en in mijn vel gezeten hebben hier toch eens op papier zetten. Soms vraag ik mij af : mijn dochters zouden dat nu later eens moeten lezen : hoe zouden zijn reageren. Zullen zij als zijzelf rond mijn leeftijd zijn ook met dezelfde dingen blij zijn of worstelen zoals ik ? Was mijn moeder ook zo ? Wat was de reden waarom ze destijds zo gemakkelijk naar alcohol greep ? Soms denk ik dat ik net als haar ben toen. Alleen : ik eet chocolade en ik vreet. Vreten, vreten, vreten..... 't is weer erg geweest. Iedere morgen sta ik met hetzelfde idee op : vandaag doe ik het goed en halfweg de dag bezwijk ik dan weer voor mijn eigen zwakheid. Na mezelf eerst al tientallen keren een verbod op te leggen.... Donderdag ben ik weggeweest met mijn vriendin. Ik was weer zo superstil. Nu, mijn oudste dochter vertrok een paar dagen daarna op kamp voor een week, de eerste keer, dus dat had er onbewust ook al iets mee te maken vermoed ik. Alhoewel ik van de veronderstelling uitga dat ze op kamp gaat met haar vriendinnen en het enorm zag zitten. De kleinste moest van mij dan deze week op sportkamp, zodat ze ook haar bezighouding had. Maar die zag het niet zo goed zitten..... Maandag gejank en gehuil van die kleine meid. Ik had haar beloofd dat ze dinsdag mocht thuisblijven. Maar dan vond ze't de maandag toch leuk en zo is ze de dinsdag ook gegaan. Misschien hou ik haar toch nog een dagje thuis, want die kleine meid heeft nooit de tijd om eens alleen te zijn en daar heeft zij wel eens behoefte aan. Zaterdagnamiddag zei ze laconiek : 'Ik vind het niet zo erg dat mijn boze zus op kamp is.' Vanmorgen en gisterenmorgen was het : 'Ik mis mijn zus.' Dit zat ik ook nog te denken vorige week : 'Ik zie mijn dochters veel te graag.'
Vaak heb ik het gevoel dat ik gevangen zit in mezelf. Ik ben bezig de oorzaken ervan aan het zoeken.
Ik ben het ook kotsmoe om altijd maar op dat eten te letten. Het is al meer dan 2 jaar dat ik zit te lummelen voor een paar kilo's. En ik ben het zo brakend moe met als gevolg dat ik steeds meer de tegenreactie krijg om te eten, te eten en te vreten. Met als gevolg dat die heupen en die buik van mij nog meer gaan uitzetten. I hate it. I hate it. Dan moet je altijd weer extra opletten wat je aandoet, want anders zie je die kwabbebandjes en dat vind ik zo ontzettend 'ugly'. Maar eerlijk gezegd ik kan er vaak de moed niet meer voor opbrengen.
Ik denk dat ik soms ook de dupe ben van m'n eigen verdraagzaamheid. Maar ik ben gewoon zo. Ik wil mensen altijd nog een kans geven omdat ik weet dat dat vaak in bepaalde situaties is dat mensen (mijn man dus) gaan overreageren en dat je dan vanalles naar je hoofd geslingerd wordt. Het is ook zo dubbel hé. Mijn man is best wel een goeie kerel en hij heeft zijn gaven. En zijn minder goeie kanten. Zoals ik natuurlijk. Maar soms mag ik nogal wat incasseren. Zondag laatst moest hij een adres zoeken en hij vond het niet en ik kreeg al weer een zenuwachtig tierende telefoon. Alles was natuurlijk weer mijn fout. Ik stond wel alleen met een 8-tal mensen in de winkel en kon hem niet onmiddelijk helpen. Het is vroeger eens zo erg geweest dat hij me vanalles naar het hoofd slingerde van verwijten en opmerkingen dat zijn ma zei : 'Als je nu niet zwijgt ben ik weg.' Ik denk dat ik toch veel verdraag en het ook heel sterk relativeer, het op den duur een beetje als op een eend laat regenen. Het is ook zo als je iets doet. Van de tien dingen die je doet moet hij er aan zeven iets veranderen of is het niet goed. Ofwel kan ik geen kritiek verdragen, dat kan het ook zijn. Ik heb al vaak eens gezegd : 'Het zal pas zijn als ik op m'n sterfbed lig dat je eens zal kunnen boffen zeker tegen mij ?' Zaterdag laatst waren we bij een collega die vroeg hoe de zaken gaan. Ik en iemand die mee was : 'Goed, we kunnen niet klagen, we hebben goed ons werk.' Hij : 'Och, 't is geen vetten.' Zo bv over de vakantie. 'En goed gesteld?' Hij : 'Wooo.... we hebben veel slecht weer gehad en we zijn niet weggeweest.' Ik : 'Ik ben blij dat die laatste week toch nog goed weer was en we hebben er goed van geprofiteerd. We zijn niet naar het buitenland geweest, maar we zijn veel weg geweest.' En zo kan ik nog een tijd doordrammen over de vaak negatieve uitingen die hij heeft. Wij gaan bv heel ons leven sukkelaars zijn want we kunnen niet verder investeren en alles wat hij voorstelt wordt door mij afgebroken. Akkoord, soms moet eens geïnvesteerd worden, maar ik ga van de veronderstelling uit : maak dat je het effenan kan betalen en dan je niet steeds nog hoger grijpt dan je al kan.' En ook : als iets goed is moet je nog niet meer willen of het willen veranderen. Ik ben meer van 't idee dat je soms ook eens moet selecteren. En zo kunnen we blijven doordrammen over hoe verschillend we wel zijn .... In de vakantie hebben we dagelijks ruzie gemaakt, nu is het terug beter. 't Moet zijn dat hij meer ontspannen is van te kunnen werken. Soms denk ik dat hij best wel een goeie papa is, maar niet echt zo'n gezinspapa. Moet precies ook niet hele dagen achter m'n gat lopen, maar voor bepaalde dingen heb ik er toch wel graag de papa bij. Die vrouwen willen ook altijd te veel zeker ? ! ;-)
Vandaag was de eerste dag dat de winkel terug open was. Alles is vlotjes verlopen. En we hebben een half uurtje vroeger dicht gedaan : nieuwe reglementering. Vandaag waren we dan al klaar tegen 19u30. Maar vandaag is ook de eerste dag, dus is er ook nog niet zoveel werk. Ik hoop dat we het de kalme dagen toch nog zo kunnen doen dat we klaar zijn tegen 19u30 en de drukke dagen 20u. Da's al een heel verschil met 20u30 - 21u. Want vanaf 20u30 begint mij dat toch serieus mijn voeten uit te hangen. Het is ook een beetje voor de kids. Ze worden groter, ze trekken al zo veel hun plan. Er zal ook steeds wat meer huiswerk zijn. En als het te laat wordt kunnen ze zich ook niet meer concentreren. Vandaag eens geen opmerkelijke discussie gehad met de husband. Niet te heftig gereageerd op dingen die me eigenlijk soms wel op de zenuwen werken. 't Moet zijn dat we toch nog het meeste deugd hebben van te werken zeker ;-) Neen, dat nu niet. Maar 't zou wel leuk zijn voor ons persoonlijk ook als we iets vroeger klaar zijn met ons werk 's avonds. Hebben we nog een half uurtje per dag extra vrije tijd = op een week toch 2 uurtjes extra. 't Zijn kleine dingen, maar 't zijn die die hem doen. En in de vakantie hadden we er nogal zitten op hameren dat hij soms toch te veel wil werken en nu is het zo de hele tijd van : 'Ik mag zoveel niet meer werken hé. Ik ga er mijn voeten moeten aan vegen.' Nu, ik laat hem maar wat zeggen. En ook toen ik vanavond dus dat halve uurtje vroeger sloot : 'Ik hoop dat je je het niet beklaagt.' Ik antwoordde hem op beide punten dat hij niet bang hoefde te zijn om meteen zonder werk te vallen. Dat hij nog wel genoeg zal weten wat gedaan.
Morgen gaan we weer van start met de winkel. Mijn man is natuurlijk al enkele dagen bezig met voorbereidingen. Van mij is dat dan meer administratief en decoratie etc.... En zaterdag vertrekt m'n grootste meid op kamp, dus die haar valies moest ik vandaag ook nog klaarmaken en binnenbrengen. Net toegekregen, alles zat er dan wel in. Ook een slaapzak. Ben vanmorgen eens met haar naar de tandarts geweest. Blijkbaar zit ze met 3 tanden met bederf en heeft ze ook een abces gehad. Maar ik was er al wat later geraakt door wegomleiding en daarmee kon ze dan niks meer doen. Ik mag nu vrijdag nog eens terug en voor de rest heb ik pijnstillers gaan halen voor mocht ze daar nog last hebben van haar tanden. Eerst was de afspraak voor na het kamp, maar ik heb dan vanavond toch nog eens terug gebeld... 't Is toch beter als ze nog kan gaan. Haar eerste keer .... op kamp .... wauw ..... Ik ben er toch wel mee bezig, maar ik probeer niet al te veel. De kleinste moet dan volgende week op sportkamp van mij, maar dat was tegen haar zin en we zijn tot een 'deal' gekomen dat ze op onze sluitingsdag mag thuisblijven.... en de kleine juf was meteen akkoord. In ons verlof hebben we lekker veel geluierd, genoten en weggeweest. En mijn man en ik ook vaak eens gekibbeld. We zijn er zo'n kraks in. Dan vraag ik mij soms af : 'Waarom is dat allemaal nodig? Al dat gekibbel.' Maar 't is toch zo raar.... Ook al wil je het niet : voor we het beseffen zitten we al weer te kibbelen. Wel een beetje vervelend vind ik.... pfff.... altijd dat gekibbel.... 't Zal wel aan mezelf liggen. Ik ben een raar mens. Mijn man was tegen een hem nauw verwant persoon bezig over dat ze thuis nooit hebben 'leren praten'. Dat er niet over gesproken wordt of dat het afgebroken is. En eigenlijk doet hij juist hetzelfde. Hij kan ook niet praten..... zoals het hoort ..... door te luisteren. Dat is meteen al roepen als hij iets te zeggen heeft. Ja, zo hoor je hem ook het best. Ik was eigenlijk wat kwaad op mijn ma toen ik er laatst was. Niet zo echt kwaad, eerder misnoegd. De dingen waar ik zat over te mopperen tegen hen ivm ons kreeg ik dan nog geen gelijk in ook. Dus .... ik ben een trunt. Ik ben een raar schepsel. 'k Ga er mij maar niet aan storen zeker en morgen er weer proberen een goede dag van te maken. En 't zal er weer invliegen zijn.... We sluiten nu wel een half uurtje vroeger... Het zal voor de kinderen ook wel weer even wennen zijn als de papa en de mama niet meer zoveel rond hen zijn, want het knuffelgehalte was HEEL hoog
is dat al weer aan 't beteren.
