Ik denk dat ik het gevonden heb wat mankeert. Het is een soort 'moeheid' in vele dingen. Het ene moment zie ik alles heel goed zitten, het andere moment zie ik door het bos de bomen niet meer. Is dat de sleur na 8 jaar ? ! En dat het niet snel genoeg de goede richting uit gaat naar mijn gedacht ? Ik was vroeger nogal een vrij mens en hield nog redelijk van verandering, alhoewel ik ook aan een zekere vaste basis vasthield. Ik heb een zekere 'moeheid' in al m'n verplichtingen, in alles wat ik moet doen, omdat ik het moet doen, anders zal het niet lukken. Altijd courage, altijd hup vooruit, maar tegenwoordig blijf ik nogal gemakkelijk haperen. Wordt ik ondersteboven gegooid van mijn eigen 'moeheid', van mijn eigen emoties. En dan vreet ik. Ik vreet als een varken. Chocolade. Wat ik vandaag al weer binnengespeeld heb : 2 chocoladerepen, 2 of 3 koffielepels choco van Nutella en 150 gr chocoladepaaseitjes. Ik was mijn dag nochtans weer met het goeie gedacht gestart van goed op mijn voeding te letten, maar na 10u30 is het weeral fout gelopen, ik heb me weer laten gaan aan mijn eigen zwakheden. Ofwel is mijn karakter te zwak, tja dat zou ook nog kunnen.....Dat ik gewoon te zwak ben en niet sterk of dapper genoeg om mijn eigen zwakheden te overwinnen. Vanavond moet ik mij gaan wegen. Jeezes, ik denk dat er eentje serieus ontgoocheld zal zijn in mij. En ik eigenlijk wat beschaamd tov van hem, want jah, hij heeft ook al zoveel tijd aan mij gehangen.... en ik vind dat dan zo arrogant dat ik vreet, dat ik er mijn voeten aan veeg, dat ik mij laat gaan. Ik ben nu een boekje aan 't lezen van een vrouw van 39 die haar valiezen pakt en naar Florence vertrekt, zogezegd voor kort, maar ze blijft veel langer weg dan verwacht en is dus vermist. Ze zoekt terug naar haar 'emoties' of 'belevingen' van vroeger, datgene wat ze nu mist, dat er niet meer is, die verdwenen is. Soms zou ik zo ook eens mijn valies willen pakken en alleen reizen. Maar dat kan ik niet. Ik zit aan alles vast, ik zou veel te veel mensen ontgoochelen. Ik zou vanalles in de war sturen en ontwrichten. Dus scharten we verder, door de goede en de kwade dagen. Amen Hi, ik zat zo gisteren te denken toen ik aan 't lezen was : ik ga ook eens een boek schrijven. Vroeger was ik sterk in opstellen. Ik weet niet, mocht iemand dit hier nu lezen of ze m'n schrijfstijl te langdradig vinden of niet ... maar ik moet toch niet echt onderdoen voor bepaalde boekenschrijvers denk ik. Ik zou dat boek noemen : 'Het leven van een ... vrouw' of 'Een vat vol emoties' of nog beter !!! 'Een vat vol emoties en chocolade' en dit dagboek wat aandikken met nog wat andere gebeurtenissen of anekdotes en er één verhaal van maken.
Pfft. Ben moe. We zijn gisterenavond weggeweest. Het is eigenlijk wat in het water gevallen door mijn fout. We zijn naar een Comedy show gaan kijken en ik heb 2 uren zitten wemelen tussen wakker en slapen, met de nodige heupstoten van mijn man erbij. Straf vervelend voor hem, maar ik kon het niet helpen. Ik viel gewoon telkens weer in slaap. En het was ook maar van 2 dingen dat die typ kon praten: kut en kak. M'n humor is anders. Het legde nochtans goed aan zijn show, maarja... Daarna zijn we nog naar een dancing geweest, maar de hele zaak was al wat verloederd. Door mij. Jah, ... ik denk dat ons grootste probleem is dat wij hele dagen samen zijn waardoor er zo iets heerst van 'ik heb je wel graag en ik zou je nog niet zo goed kunnen missen' en dan ook nog een zeker 'moeheid' tegenover elkaar van 'laat me gerust, ik wil mijn ding doen'. 't Is allemaal zo raar. En dan kwam vanmorgen een fluitende 'hij' binnen. Kreeg ik het even weer. Maar heb op m'n tanden gebeten. Het gras lijkt elders altijd groener, maar dat is het daarom niet. Keep this in your mind.
Het is vakantie geweest. Ik ben wat tot rust kunnen komen. Het is niet dat we veel gedaan hebben, en ik had ook niet echt geen zin. Maar gewoon eens niks doen is ook eens leuk. Mijn boek is uit. Oef... Heb er wel eens deugd van gehad om mij daar aan te wagen. Heb wel gemerkt dat ik toch vrij vermoeid moet zijn, want ik val nogal vaak in slaap. Niet dat het boek me niet interesseerde, neen, omdat ik steeds maar wilde doorlezen en dat mijn fysiek dat niet meer aankon. Mijn man is niet in zijn haak. Ik denk dat het nu zijn beurt is dat hij in een crisis zit. Er is iets met hem. Het zal ook wel verschillende facetten tesamen zijn zeker ? Maar je krijgt daar ook weinig iets uit, of het is als hij uitbarst. En dat is dan wel heeeel explosief vaak. Ik heb soms het gevoel dat het nooit goed genoeg is voor mijn man. Dat hij altijd nog wat anders wil dan dat hij heeft. Ik vraag mij soms af of hij zich ooit in zijn leven al echt gelukkig gevoeld heeft of echt kan genieten (van kleine dingen). Toch weinig hoor.... Ik vind soms dat hij zichzelf ongelukkig maakt... Hij kan ook zo aan de tv geplakt zitten, dat ik dan denk, kom... doe'ns iets anders ... hij hoort mij niet ... hij ziet mij niet... hij ziet onze dochters niet ... hij hoor hen niet.... alleen die verdomde tv. Ik heb hem gisteren gezegd dat ik het voel dat er iets 'loss' is, en dat hij moet kiezen waar hij denkt dat hij het beste kan voor gaan. Ook al is dat die vriendin. Want ik denk dat hij zich een beetje afgewezen of verlaten voelt door haar en dat dat hem zo veel pijn doet. Ik zie niet graag mijn man ongelukkig. Ik heb dan nog liever dat hij gaat voor wie hij echt valt dan dat hij zijn hele leven ongelukkig is. Ik wil niet hebben dat hij doordat hij mij niet durft loslaten heel zijn leven ongelukkig is. Er is voor alles de mogelijkheid afspraken te maken. Hij is er bang voor en durft er niet voor gaan ... ook wel voor z'n dochtertjes hoor.... En zij tracht hem vriendelijk af te wimpelen omdat zij ook zijn gezinnetje niet naar de knoppen wil helpen... maar ik vraag mij af... ze is ook niet in haar haak. Is dat door hem of door wat anders ? Waarom houden mensen hun gevoelens zo in ? Wat betreft mezelf. Ik heb een heel kwaaie en lastige week gehad, maar ik heb het weer overleefd en ik zie het weer nuchter. Niks meer denken. Met het financiële aspect moet ik leren leven en er het beste van maken. Met het (ver)liefde aspect moet ik naast mij zetten. En het zal mij nog wel volledig lukken. Het is wel leuk als je het gevoel hebt dat je bepaalde mensen wel kunt vertrouwen en ik hoop dat dat omgekeerd ook zo het geval is, maar dat denk ik wel. Ik ben gewoon een te eerlijke geest, alleen uit ik niet alles
En dit was mijn schrijven aan... maar posten zal ik het nooit
Soms kom je eens iemand tegen in je leven die een hele diepe indruk op je maakt. Je probeert het te vergeten, maar het blijft in je gedachten sluimeren.
Iemand graag zien is niet verboden.
Ik wist niet dat gevoelens zo sterk je dagelijkse leven konden beïnvloeden.
Maar het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink, dat jij dat doet in de mijne.
Omdat de situatie het ook niet toelaat, dwong ik mezelf tot de realiteit. Maar soms had ik daar gewoon geen zin in. Ik heb dit alles een plaats proberen te geven. Het is me na lange tijd redelijk goed gelukt.
Soms is het jammer dat je niet alles kan uiten zonder scrupules en dat iets wat mooi kan zijn nooit mag bestaan.
Maar soms blijft alles ook beter zoals het is.
Zoeken wie ik ben heeft geen zin. Je zou misschien toch maar ontgoocheld zijn. En voor mezelf wil ik de illusie mooi houden.
Geniet van het idee dat er iemand is die een boontje voor je heeft, een heel groot boontje dan wel.
ik zou zoveel kunnen zeggen, maar ik kan het niet. Heel mijn verhaal is een smeltkroes van vele facetten tesamen. Ben ik ongelukkig ? Niet echt. Maar ik ben geremd. Geremd in vele dingen. Je neemt beslissingen, dus je zit er aan vast. Soms denk ik dat ik zelfs mijn man z'n wereld afrem, verpest, door averechts te zijn. En soms remt hij ook de mijne af. Zijn wij het ideale koppel ? Ik ga niet zeggen dat we een slecht koppel zijn, maar ook niet het ideale. Onze relatie wordt wel heel zwaar belast door ons werk. En mochten we dan nog een ander werk gehad hebben, dan weet ik ook niet of we dan een idealer koppel zouden zijn. Hij is best wel een hele goeie gast, maar we zijn zoooo verschillend. Een heel verschillende visie op vele dingen ... En zoals ik al zo vaak gezegd heb, al is het voor hem nu misschien wel wat bekoeld door zijn ontgoocheling op 13 november, hij is niet met zijn grote liefde getrouwd. Hij ziet mij wel graag, maar die ander is specialer. Als dat van haar ook zo is, is dat voor mijn niet echt het probleem. Het enigste dat ik niet zou tegenkunnen is dat ze zijn gevoelens misbruikt.
Dat van mijn man is wel een beetje stuk gelopen door mijn schuld. Ik wilde sympathiek zijn, maar heb het wel een beetje verkeerd aangepakt en daardoor is heel de vriendschap met zijn vriendin gekapseisd en bekoeld. Hij stuurt nu toch al weer mailtjes met haar en hij is al in haar zaak geweest. Dat is toch al weer een begin, maarja... en toch zit zij ergens mee. Want ze voelt zich geen 100 %. Heeft het te maken met mijn man of met iets anders ? Een beetje de 2 zeker ? Ze werkt ook nogal veel. Ben ik te braaf dat ik dit zo maar toe laat ? Datgene wat mij soms het meeste kwetst zijn de zinnetjes die naar haar gesms't worden, dingen die hij van zijn leven nog nooit tegen mij gezegd heeft.... Dat steekt dan wel eens. En dan besef ik, het moet zijn dat het van hem heel diep zit en ik hoop dat zij niet met zijn gevoelens rammelt.... Eén van z'n laatste sms'en was : 'Ik wist nie wat denken, ik heb je gemist' Als je iemand mist, is het omdat ze je nauw aan het hart liggen..... Maar mocht ik plots met iemand uitkomen.... dan vraag ik mij af .... zou hij er wel tegen kunnen ?
