Het is eeuwen geleden dat ik hier nog eens was, dus dat is misschien wel een goed teken
Er is ook zo veel gebeurd.
Ik ga proberen te beginnen bij het begin.
Eerst heb ik dus een tijdje gemaild met iemand die ook getrouwd is, een beetje om de frustratie van jaloersheid tov mijn man die z'n jeugdliefde niet kan vergeten te verzachten.
Dat is stilgevallen omdat die man door z'n uiting thuis dat hij z'n relatie al x jaar beu was. Hij had dan ook geen zin meer in pennen.
Ik werd terug gedreven naar chatsites, datingsites. Het is iets dat sterker is dan jezelf en vooral als je in een relatie zit met een man die vaak op z'n eigen eiland blijft zitten.
Ik heb daar een gast uit een naburige gemeente leren kennen. Een echte player, maar met enorm veel trekjes als mijn eigen man, eigenlijk iets erger allemaal, en ook iets jonger.
Die heeft me over de streep getrokken om vreemd te gaan. Ik ben daar een paar keer geweest tussen februari en april, keer of 4 zeker. En toen is het gestopt.
Begin juli heb ik iemand nieuws leren kennen via chat, die ik vroeger zelfs nog gezien had. Ons contact is zo intens beginnen worden, dat ging van zeveren en lachen tot serieus babbelen. De eerste keer hebben we elkaar dan in september gezien, op één van de bloedheetste dagen. Die persoon draagt eigenlijk een dagelijkse sleur met zich mee, een aftakelende ziekte, maar is naar mij idee veel positiever en relativerender dan veel mensen en zeker dan mijn eigen echtgenoot. Die man zit in een latrelatie waar geen sex meer bij komt kijken. Op die bloedhete dag had ik een date bij hem thuis, meteen in zijn kamer. Dat was ook het meest praktisch
Zoals we al vaak eens over gesproken hadden, waren mijn man en ik al een tijdje tot de overeenkomst gekomen van een open relatie. Omdat onze eigen relatie niet altijd zo super was, maar we elkaar toch niet kunnen missen. Dat ons dat ook wat uitdaging zou geven.
Het geeft ons inderdaad wat uitdaging.
Van die tweede man heb ik verteld, van die eerste niet. Maar ook maar pas op het moment dat hij met iemand uitkwam, want ik durfde het ook niet zeggen. Probleem is wel dat mijn man verliefd geworden is op de vrouw die hij heeft leren kennen en dat zij single is, dus niks te verliezen heeft. Hij is vorige week om 7 uur thuis gekomen. Was daar blijven slapen. Ik wist ervan, maar had toch gehoopt dat hij wat vroeger ging thuis zijn. En als je dan toevallig eens dingen leest over jezelf, dat je maar een 'koele' bent en dat hij ergens naar toe mee gaat om 'haar tevreden te houden'. En dat hij dingen aan haar schrijft die hij nooit tegen mij gezegd heeft, dat hij zich goed en op zijn gemak voelt bij haar, dat hij nog uren kon doorgaan met haar..... dan begint je wereld dicht te klappen.
Als je dan alles uit het verleden op een rijtje gaat zetten komt dat telkens neer op : weinig geloven in mij, mij niet vertrouwen in de dingen die ik doe, dat ik te dik of te lelijk ben, dat ik altijd van een ander gedacht ben, fysiek geweld (in het verleden) en vernedering, dat alles wat fout loopt mijn schuld is, dat hij bij mij blijft voor de kids en omdat dat financieel ook het makkelijkste is....
En aan de andere kant doet hij dan met momenten wel lief tegen mij, ofwel wil hij me nu gewoon 'paaien'.....
Je zou het soms niet meer weten.
Ik had ook gehoopt dat ik dan met mijn 'secret lover', zoals je het kan noemen, deze week toch eens ging afspreken, want ik ben terug thuis na nogal woelige histories ivm werk. Neen, hij heeft nochtans tijd genoeg vandaag. Kon gemakkelijk iets gearrangeerd hebben. Blijkbaar geen zin genoeg. Zo voel ik mij altijd en overal de tweede keus en dat ben ik strontemoe.
Altijd ben ik een tweede keus. Ofwel heb ik een man die met z'n gedachten bij een ander zit ofwel heb ik een minnaar die met een latrelatie zit waar hij niet onderuit lijkt te kunnen.
Strontemoe. Ik heb vandaag moeten slapen omdat het echt wel nodig was. Ik heb in niks geen rotte zin. Vanavond moet ik wel nog een aantal uren gaan werken. Gisterenavond ook en ik had zoiets van : dat de uren maar snel schuiven. Anders had ik dat niet. Ik heb het idee veel dingen te willen doen, maar ik heb er gewoon geen kracht voor.
Ik heb al jaren gesleept aan vanalles, onze zaak destijds, het financiële, mijn man vorig jaar toen hij zo depri was, maar buiten pillen ook geen verdere behandeling wou, een vriendin van mij die ik van haar slechte gedachten wou afhelpen, waar ik op een avond heel plots naar toe moest omdat het echt nodig was, en dan nog ferme krassen in mijn nieuwe auto rijd. Dan vraag ik mij af op een slecht moment : als ik helemaal onderuit zou gaan, wie zou mij dan echt helpen ? En zou ik het willen dat iemand mij helpt ?
Soms denk ik dat ik mezelf voorbij aan het steken ben als ik het heel druk heb, zoals de laatste tijd geweest. Eigenlijk veel te druk. Een fulltime werken, huishouden en om de drie weken nog een job van 20 uur.... Het leek allemaal te veel te worden. Nu heb ik enkel nog die laatste job, moet terug op zoek naar ander werk en ben ik zo wat stil gevallen en ook in een put gevallen. In combinatie met de gevoelshistorie over de minares van mijn man. Allemaal wree gezond..... Misschien is het beter als ik blijf hollen en mezelf zo wat voorbij steek, dan heb ik ook minder tijd om te denken. Want als ik te veel tijd heb om te denken is het ook niet goed.
