De krokusvakantie is voorbij. Had mij voorgenomen een goede dag ervan te maken zolang ik nog werkloos ben en ik ben weer vernesteld in m'n eigen kluwen. Ik voel me zo doelloos.

Nog altijd geen werk..... geen doel.... en van aan de andere kant ben ik er wat angstig voor.... voor dat werk.... dan heb je weer verplichtingen, moet je weer presteren, ben je weer meer gebonden.

Mocht ik mijn kinderen niet hebben, ik nam mijn rugzak en ik trok weg voor een tijdje. Weg van alles, weg om alles op een rijtje te zetten.

Ik voel me ook ambetant omdat ik financieel niet genoeg binnen breng. Het lukt wel allemaal tot nu toe, maar deze maand zijn er toch een paar onverwachte af gegaan en moet ik er ook nog een paar betalen.

Zo doelloos..............................................................

Dan ben ik moe en leg me wat te slapen. Dan eet ik speculoospasta, maar krijg last van oprispingen.

Dan neem ik de fles Limoncello en doe mezelf een flinke geut, waardoor ik me een beetje high voel.

Dan wil ik liefde, maar ik kan ze zelf niet geven. Ik kan de liefde, het zorgen voor wel geven, maar ik scherm me af. Ik kan geen passie geven. Er is er weinig. En ik verlang naar passie. Het zorgeloos loslaten en genieten van je eigen lichaam en dat van een ander.

Er is hier nog één iemand op mijn gemeente die niet al te diep in mijn ogen mag kijken. Ik kom hem regelmatig tegen maar hij houdt zich ook (bewust) afzijdig. Toch zou ik hem graag eens te stekken hebben (in mijn bed). Ik heb over zovele jaren 'last' van hem gehad. Dat is dan wel gepasseerd. Zag hem ook niet meer zoveel. Vorig jaar op een trouwfeest tegen gekomen. Hij had wel wat gedronken, en heeft toen bijzonder mysterieus tegen me gedaan. Maar ik voel altijd zo'n aantrekking als hij in mijn ogen kijkt. Ik verdrink. Hij heeft, denk ik, net zo'n relatie, als ik met mijn man. Eén van hoogtes en laagtes en toch bij elkaar blijven.....

Waarom is altijd zo fucking moeilijk terwijl het eigenlijk niet moeilijk mag zijn ? Terwijl ik kan genieten en vrij ben.... Waarom ?