Het was een mega-zot-druk-weekend. We hebben van zaterdag op zondag maar 2 uur geslapen. Zondagvoormiddag hadden we dan nog zoveel werk. Zondagnamiddag was ik een zombie en alles wat m'n dochters vroegen was te lastig. Ik ben pas sedert vandaag, dinsdag, volledig hersteld en we staan al weer in onze startblokken voor de voorbereiding van het volgende feest dat we moeten gaan verzorgen. Donderdag en zondag mogen we dan nog eens zelf onze voetjes onder tafel schuiven. Dan zet ik m'n verstand even op nul en zal ik genieten van het moment, surtout donderdag, want de vrijdag is dan weer bloedserieus voorbereiden. Ik zeg zondag tegen m'n oudste : 'Waarom doen papa en mama dat eigenlijk hé ?' (zo met een beetje de vraag voor mezelf : waarom ? Om onszelf zo af te peigeren ?) En ze antwoordde : 'Om centjes te verdienen hé mama'. 'k Vond 't wel grappig. Er was op dat feest ook een juf van m'n oudste aanwezig die naar mijn oordeel wel vrij recht voor de raap is en gezegd heeft hoe zij de carriere van m'n dochter in haar lagere school-tijd inschat. Jaaah.... dan denk ik : kon ik maar eens wat meer aandacht schenken aan haar, dat extra zetje geven bij haar leerstof, bij het verwerken..... Nu, ik vind, het is de kunst te vinden welke talenten je hebt en die je dan moet ontwikkelen. De ene heeft deze meer met z'n brein, de andere met z'n handen. En beiden zullen zich het meeste amuseren in hun werk en zich het best voelen in hun vel als ze de juiste keuze eruit weten te filteren. Ons medewerkstertje waar ik vroeger al eens een paar teksten aan wijdde zit nog steeds in zware miserie. Ze smelt letterlijk weg. Vroeger woog ze 90, nu nog amper 65. Ze kwijnt weg, allemaal van de miserie en de zorgen. Nu, de man waar ze bij is heeft ook geen manieren. De ene helft van de dag zeggen : ik zie je graag en de andere helft van de dag haar een 'schop' in haar achterwerk geven en ruzie maken..... Jaah... ik hoop dat het nu toch snel opgelost raakt en dat ze geen onverantwoorde dingen doet, want het is het allemaal niet waard. Alé, op naar een volgende mega-zotte-vierdaagse. Zijn wij toch ZOT ;-)
Gisterenavond vroeg m'n dochter van 7.5 : 'Mama, ik heb een vraag maar ik weet niet of je er kan op antwoorden ? Waarom leven wij ? Ik vind dat zo raar, dat wij leven, waarom ? Hoe komt dat ?' Het eerste wat ik dacht was : 'Och gottekes toch, ik hoop dat jij niet zo zwaar worstelt met dat angstig gevoel over leven en dood zoals je mama.' Ik heb haar proberen te antwoorden. Dat dat uit de natuur ontstaan was, alles, en dat ik ook niet juist weet hoe dat er allemaal komt. En ze vroeg ook als je dat wist wanneer je stierf. Ik zei : 'Neen, meestal niet. En je weet ook niet wanneer dat gebeurt. Daarom is het zo leuk om te leven en daarom moet je er van genieten.' Ik vond het toch zware 'avondkost'. En verder is het heeeeeeel druk. Ik heb al weer last van dat bedrukkende gevoel, af en toe wat steekjes in de borststreek. Dat wijst erop dat als ik kan ik best niet te laat naar mijn bed gaat, want het wordt weer een intensief zwaar weekend van vele uurtjes. En dan wou ik nog vermelden dat ik voor mezelf tot de vaststelling gekomen ben dat ik gewoonweg 2 mannen heb in mijn leven die mij het meeste interesseren, waar ik het meeste gevoel voor heb, die het meeste indruk op mij maken. Ik ben tot die vaststelling gekomen nadat ik wat zat te rommelen op een ontmoetingssite uit nieuwsgierigheid. Dan kom je al snel tot de vaststelling dat wie je in huis hebt eigenlijk heel veel kwaliteiten heeft. Neen, eigenlijk zou ik hem niet snel willen missen, ook al pruttelen en ruttelen we soms wel veel op elkaar. Maar we kennen elkaar, we weten hoe de ander bestaat, zenuwachtig is etc..... En de andere persoon is iemand waar ik hier vroeger al veel over geschreven heb. Het is iemand die gewoon in m'n hart blijft zitten, voor wie ik een grote sympathie, voorliefde heb. En waarvan ik heel blij ben dat wij gewoon goed opschieten, toch wel een vriendschap hebben voor elkaar. Maar dat zal ook niet meer zijn en eigenlijk hoeft dat misschien ook niet. Dat je-goed-voelen-en-gewoon-jezelf-kunnen-zijn tegen iemand buiten je vaste relatie is voor mij een hele grote waarde. Ik ben blij dat ik hier op deze gemeente komen wonen ben en dat ik hem heb mogen leren kennen. En voor mij is dat zo goed. Als wij regelmatig een goeie babbel hebben en eens lachen en grappen, dat kan zo'n deugd doen.
Gisterenavond vroeg m'n dochter van 7.5 : 'Mama, ik heb een vraag maar ik weet niet of je er kan op antwoorden ? Waarom leven wij ? Ik vind dat zo raar, dat wij leven, waarom ? Hoe komt dat ?' Het eerste wat ik dacht was : 'Och gottekes toch, ik hoop dat jij niet zo zwaar worstelt met dat angstig gevoel over leven en dood zoals je mama.' Ik heb haar proberen te antwoorden. Dat dat uit de natuur ontstaan was, alles, en dat ik ook niet juist weet hoe dat er allemaal komt. En ze vroeg ook als je dat wist wanneer je stierf. Ik zei : 'Neen, meestal niet. En je weet ook niet wanneer dat gebeurt. Daarom is het zo leuk om te leven en daarom moet je er van genieten.' Ik vond het toch zware 'avondkost'. En verder is het heeeeeeel druk. Ik heb al weer last van dat bedrukkende gevoel, af en toe wat steekjes in de borststreek. Dat wijst erop dat als ik kan ik best niet te laat naar mijn bed gaat, want het wordt weer een intensief zwaar weekend van vele uurtjes. En dan wou ik nog vermelden dat ik voor mezelf tot de vaststelling gekomen ben dat ik gewoonweg 2 mannen heb in mijn leven die mij het meeste interesseren, waar ik het meeste gevoel voor heb, die het meeste indruk op mij maken. Ik ben tot die vaststelling gekomen nadat ik wat zat te rommelen op een ontmoetingssite uit nieuwsgierigheid. Dan kom je al snel tot de vaststelling dat wie je in huis hebt eigenlijk heel veel kwaliteiten heeft. Neen, eigenlijk zou ik hem niet snel willen missen, ook al pruttelen en ruttelen we soms wel veel op elkaar. Maar we kennen elkaar, we weten hoe de ander bestaat, zenuwachtig is etc..... En de andere persoon is iemand waar ik hier vroeger al veel over geschreven heb. Het is iemand die gewoon in m'n hart blijft zitten, voor wie ik een grote sympathie, voorliefde heb. En waarvan ik heel blij ben dat wij gewoon goed opschieten, toch wel een vriendschap hebben voor elkaar. Maar dat zal ook niet meer zijn en eigenlijk hoeft dat misschien ook niet. Dat je-goed-voelen-en-gewoon-jezelf-kunnen-zijn tegen iemand buiten je vaste relatie is voor mij een hele grote waarde. Ik ben blij dat ik hier op deze gemeente komen wonen ben en dat ik hem heb mogen leren kennen. En voor mij is dat zo goed. Als wij regelmatig een goeie babbel hebben en eens lachen en grappen, dat kan zo'n deugd doen.
't Is heel druk waardoor ik ook weinig tijd heb om hier te kriebelen. Gisteren 2 feestjes die we moesten gaan verzorgen. 'n Werknemer die van een half uur ver komt had zich overslapen. Hij belde een kwartier vooraleer hij hier moest zijn op. Ik kon hem schieten tot aan de maan. Mijn man was natuurlijk ook weer op z'n hoogste toerental daardoor. Van de zenuwen hebben ze hem verzeker horen roepen tot aan 't begin van ons baantje. Man, man.... Hij heeft daar ook weer niet veel deugd van gehad hoor. En wat die kerel die te laat dan al geblunderd heeft. Niet te doen. Voor een ervaren werknemer..... Die had duidelijk te lang de bloemetjes buitengezet, zijn ogen zaten nog helemaal rood gesprongen. Ik heb het hem kort en krachtig gezegd dat ik er niet ging blijven over zagen, maar dat dat op niks trok en dat we daardoor nu helemaal chaotisch gestart waren. Gelukkig hebben we het snel terug in de rechte lijn gekregen en had de andere werknemer die mee was zich al meteen verontschuldigd bij aankomst. Want bedoeling was dat zij daar een half uur vroeger waren en ze waren 5 minuten na de mensen daar..... Trekt er niet op hé. Ik heb m'n winkel moeten sluiten om sneller mee te kunnen en er kwam natuurlijk heel de tijd volk binnen. Dan maar de gordijnen dicht gedaan en de sleutel op het slot en heel laconiek : 'Maar jullie mogen nog weer buiten hoor ! Maar dit is een noodgeval !' Jaaah.... 't was een intensief dagje. Ik ben op dat feest met een knalrode kop toegekomen... Van wat zou dat zijn ?
'k ben moe 'k ben zot en 'k heb nog een glaasje wijn gedronken. Die een klein beetje aan 't dolen is in m'n hoofd. Maar da's niet erg. 'k Ben toch thuis. Gisteren was een 'down' dagje,'n serieus. Vandaag heb ik mij herpakt. Nieuwe moed. Ja Bassie van Adriaan blijft nog steeds mijn lijfspreuk. Probeer ik zelfs aan mijn dochters mee te geven. 'Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.' Waarmee ik bedoel dat je je niet altijd meteen druk hoeft te maken, maar voor de beste oplossing moet zoeken. Gisteren nog telefoon met m'n pa gehad. Hoh, daar is ook zo'n stom misverstand met zijn zus ontstaan die dan nog met mij te maken heeft. Iemand die het leuk vindt om roddels rond te vertellen had mijn tante wijs gemaakt dat ik een groot feest gegeven had voor de hele familie voor 'n veertigste verjaardag en dat zij de enige waren die niet gevraagd waren. En ze was natuurlijk gepiekt. Ik was er eigenlijk meer niet wel van dat daardoor mijn vader in het gedrang moest komen. En er is helemaal niks van aan! No party ! Ik heb er een jaar geleden misschien wel zitten van babbelen, maar ik heb dat dan teruggeschroefd tot 'heel beperkt'. Mij vanavond nog gaan wegen. Al vier weken hetzelfde resultaat. Eigenlijk is dat niet echt goed vind ik voor mezelf : het moet zakken. Maar naast het aantal dagen van karakter heb ik er evenveel van geen karakter op een week. Zodanig dat dat resultaat weer niet uitmuntend is. Had ik maar een ander leven ???? Ik ben het vaak wel moe van altijd moe te zijn,van altijd te weinig tijd te hebben voor dingen die ik ook graag zou doen, van tijd te hebben voor gewone dingen. Maar wat zou ik doen ? De 'meester' heeft al tot drie maal toe aangehaald dat ik wel een geschikte persoon zou zijn in het onderwijs na hun bezoek aan onze winkel. Vind ik wel een fantastisch compliment. Ik ben er eigenlijk wel enorm mee gevleid. Maar zie je me daar nu nog aan beginnen ? Neen, ik ben te oud. Ik zou misschien ook wel graag in een decoratie-en bloemenzaak gaan werken. Toen ik zondag in de bloemenwinkel liep om iets voor de mama's te halen ik ging weer ver over m'n toeren. Ik weet dan vaak niet waar eerst te kijken... ik kom gewoon gek in zo'n zaak. Ik vind het allemaal zo prachtig, zo fantastisch..... Maar .... ja ... ik zou daar toch ook nog veel moeten leren. Zouden we soms niet beter eens alles over boord gooien en gewoon onze zin doen ? Maar dat gaat niet altijd hé. Dat is gewoon de realiteit. De meeste dromen zijn bedrog.... maar zijn wel leuk om ze te dromen .... ;-)
Ik heb hier vanmorgen al tranen met tuiten gehuild. Om m'n oudste dochter. Het meisje gaat zo graag naar school, zet zich in de klas best in. Maar het dreigt te kapseizen naar slecht. Haar tafels, haar tientallen, ze slaat het bij momenten allemaal door elkaar. Hun testjes worden onder tijd afgenomen. En ik denk dat het dan compleet één malemolen in haar hoofdje zal zijn. Een hoogvlieger moet ze voor mij niet zijn. Als ze alles snapt en ze kan steeds zonder veel problemen het jaartje door, dan ben ik al tevreden. Maar het lijkt er niet op. Het lijkt er gewoon niet op. Ze snapt het gewoon niet. Ze moesten 60 oefeningen maken op 8 minuten, 30 maaloefeningen, 30 deeloefeningen. Ze heeft er van die 60 18 kunnen maken en van die 18 heeft ze er slechts 11 juist. Ik krijg dan meteen weer zo'n schuldgevoel dat ik eigenlijk maar een mama ben die tijd heeft voor haar dochter als ze naar haar bed moet. Heel weinig kan ik haar eens deftig opvolgen in haar huiswerk. Ik bekijk het altijd, ik controleer het meestal wel. Maar mij er echt eens bij zetten en eens samen kijken, neen, dat lukt meestal niet, want dan is onze winkel nog open en moet ik om de haverklap naar de winkel en dat is ook niet ideaal voor de concentratie. Dus, heb ik nu maar gevraagd aan de logopediste of dat ze toch maar weer 2 x op de week niet kan. Als de mama het niet kan dan moet ze het aan een ander over laten hé. En van hen is dat ook wel verantwoord en juist zoals ze het bijsturen en verder proberen te verbeteren. En zo lig ik weer in m'n grote strik vernesteld : geen tijd voor de opvolging van mijn kinderen, die best wel goede plantrekkers zijn. Geen tijd om m'n eigen kot eens deftig aan de kant te doen. Ik zou het liefst van alles mijn eigen huisje in orde houden. Ik tracht tijdens de week er af en toe eens snel met mijn borstel door te gaan. En dan ligt er een briefje van de poetsvrouw, die waarschijnlijk wat verveeld zat dat ze niet rond geraakt was, dat ze iedere week toch een uur moet opruimen eer ze kan beginnen te kuisen. Slechter alsof het hier een koeistal is...... Ik ben er eigenlijk al heel de week een beetje van gepiekt. En ik tracht dan 's avonds nog steeds wat effen te doen, m'n kids te stimuleren dat ze ook hun spullen moeten opruimen .... Maar 's morgens zijn we in route van rond 5u30 tot 's avonds rond 20u30 soms later.... En dan was vorige week ook al zo druk waar ik nog 2 à 3 x weg moest 's avonds voor het werk.... En dan wil ik nog wat tijd aan mijn kinderen spenderen. Maar eens een tekstje lezen met de oudste komt er meestal ook niet meer van, of een oefening maken op haar rekenen. Want dan is het eigenlijk al te laat en kan dat kind niet meer zuiver denken omdat ze te moe is. Waar is m'n boerderijtje en het groen, de rust en de tijd ..... de tijd voor zovele dingen waar ik nu de tijd niet heb .... ik snak er naar.... Help.....
'k Heb soms het gevoel da'k weer in een strik zal draaien. Emotionele knoop. Heb liedje gehoord van 'Fly away' van Lenny Kravitz. Dat zou ik wel eens willen kunnen af en toe. Ik heb het bij momenten weer lastig met mezelf over vanalles en nog wat. Het is mijn karakter zeker ? Maar ik laat het niet altijd blijken naar de buitenkant. Maar het is soms zo moeilijk als het je allemaal overvalt. En in m'n bovenkamer circuleert er dan zoveel. Nu, m'n bed in zal al weer wonderen doen tegen morgenochtend. Doei.
'k Heb veel werk verzet vandaag, maar nog niet alles. Om verder te gaan over die 'investeringsplannen' van mijn man. Ik wil dat gerust wel eens nagaan hoeveel dat allemaal zou kosten. Ik wil eerst eens al de meest moderne zaken gaan bezichtigen. Als ik verander wil ik het goed doen en wil ik ook een stuk voor eigen gemak kiezen. De laatste 10 jaar heb ik er al twintig gewerkt Ik ben eigenlijk ook weer moe, maar 'k moest al lang in m'n bed zitten. Vanavond, na werk op verplaatsing (op onze vrije dag!) nog een bespreking gaan doen. Morgenavond terug en daarna nog even op de weegschaal gaan wippen. Ik hoop dat m'n slecht karakter van deze week niet te veel zal doorwegen. Maar 't was deze week wel van vermoeidheid. Slecht karakter. Niet te doen. M'n 'begeleider' lachtte dat hij een slot op m'n kast zal komen zetten zoals de ridders vroeger deden van hun vrouwen toen ze ten strijde trokken. En toen zei m'n man gisterenavond plots : en als we niet investeren kunnen we er ook mee stoppen. Ja, dat is wel degelijk het feit. Ik wil wel verder doen, maar het zal niet zijn om me nog 10 jaar uit te sloven. Zomaar stoppen zou ik ook niet kunnen, maar soms moet je ergens de keuzes maken over wat je verder wilt in je leven, voor de tijd die we hebben. En ik ben het een beetje moe van altijd moe te zijn. Maar eerste oplossing daarvoor is : kruip nu in je bed Mandy !!!!
De laatste tijd zit mijn 'husband' met nogal veel investeringsideetjes in zijn hoofd. Sedert hij naar die verdomde beurs geweest is waarvan hij zo tuureluut was. Akkoord, er moet over nagedacht worden. Dat is ook iets dat moet evolueren, rijpen. En je moet daar niet mee wachten tegen dat je 15 jaar bezig bent met je winkel. Eens vernieuwen, eens opnieuw aandacht trekken naar de klanten.... kan nooit geen kwaad. En van aan de andere kant wil ik ook niet onbedacht geweldig investeren, dat we het weer moeilijk hebben om er door te scharten. Ik heb hem vanmorgen gezegd dat ik zeker nog wil investeren in de zaak, maar dat ik niet tot aan mijn pensioen voor leningen ga werken (nu eigenlijk zal dat al niet veel schelen, met onze lening van de woning erbij). Dat ik enkel nog wil investeren in ons gemak (dus niet nog meer werken) en zaken voor de opwaardering van de zaak (mooier maken, afwerking, modernisering).... Dat er meer is dan werken alleen. Dat ik nu ook wat van mijn leven wil genieten en niet als ik op pensioen ben, want daarvan is er nog geen garantie dat ik dat haal Hij reageerde weer zo'n beetje van : wablieft, we werken tot we er bij vallen. Goed dat hij zoveel werkkracht achter de zaak wil steken, maar er bestaat meer dan werken alleen. Alhoewel, als hij dan uit gaat, dan gaat hij uit ! Een man met veel energie, power hé ;-) We hebben deze namiddag toch wat moeten slapen hoor, na een driedaagse van 46 à 50 uur werken, geslapen.... Pfft... was ik versleten, was ik moe..... En ik zie daar zo van af. Ik wil dan eens iets anders doen, iets met de kids, of iets opruimen, maar als ik dan wat vrije tijd heb ben ik zo moe dat ik eerst wat moet slapen en tegen dat je begint op je positieven te komen is de dag al weer voorbij. 't Ventje was deze namiddag nog naar 't voetbal gaan kijken op café. Ben ik dan met mijn dochters nog gaan tea-roomen. Was wel leuk )) Ik dacht zo bij mezelf : en binnen tien jaar.... dan zijn 't al madammen van 17 en 15...... Dan zou ik dat ook nog wel willen doen. Maarja, tegen dan gaan ze misschien liever alleen ;-)
