Soms vraag ik me af : is de maat vol of wanneer is die vol ? En relativeren we beter niet ipv te piekeren ?

Dit weekend hadden we een 'goed gesprek' Het ging eigenlijk een beetje over onze toekomst. We zijn nu min of meer geschikt, als we genoeg voor ons huis krijgen, dat we het verkopen aan onze buur. We zijn ondertussen aan het uitkijken. Ik heb een prachtig huis gezien waar alles is wat ik graag zou willen, instapklaar, ruim, ook voor de kids heel tof. Valt goed mee van prijs en is geen km van m'n ene werk.

Is wel op een andere gemeente, maar blijft in de buurt.

Maar dan is er 'het gedrag' van m'n man.... ik erger me steeds meer en meer.... ik stel me steeds meer vragen....

Zoals m'n chatmaatje het zo mooi zegt solliciteert hij openlijk naar andere vrouwen. En hij kan ook z'n liefde niet voor z'n koffiemadam wegsteken. Hij geeft het toe ! Ik heb het eigenlijk letterlijk gelezen: Ik zie je graag xxxxxx !    Jah, wat moet je daar als echtgenote weer van denken. Weer je ogen toe doen ? Ik heb het hem gevraagd en ik heb ook gezegd. Je zegt altijd dat je iets mist in je leven : is het dan misschien dat ? Ik zei dat hij een keuze moet maken voor z'n eigen geluk. Dat ik veel liever heb dat hij dan gelukkig is zonder mij dan met mij. Want dat vreet ook aan mij. Maar als je dan aanstuurt op z'n koffiemadam, ja hij is er nog altijd verliefd op, maar ja, dat is ook oppervlakkig en hij weet ook niet hoe het werkelijke leven met haar zou zijn. (Maar dat weet je nooit he). Ik dacht ook dat ik met een hele vrolijke onbezorgde jongen samen was. En zij blijft ook het contact aanhouden. Heeft nochtans al een paar relaties gehad, maar komt toch niet naar hem.... Ik begrijp dat niet goed. Akkoord dat zij misschien wel heel materialistisch ingesteld is en dat het haar bij een man vooral daar om draait. Ze werkt wel veel, maar ze hangt ook graag de prente uit. En denkt zij dat zij dat met mijn man niet kan. Hij heeft toch ook z'n vast werk en hij is geen 'bucht'. Oh ja, ik kan er blijven over zeveren. Het is al tien jaar dat die vrouw passief meedraait in onze relatie. Ik heb dat hem ook gezegd. Hij verlangt volgens mij wel naar die keuze, maar is bang om die onbekende keuze te maken.

Daarmee dat ik dan ook zou willen weten als hij het nog effectief ziet zitten om een ander huis te kopen of als we beter de boel en 2 doen en elk ons eigen leven leiden. Of blijven we samen en zijn we ook samen of blijven we ogenschijnlijk samen maar gaan we elk onze weg ? ...... Het zijn allemaal mogelijkheden. Er moeten gewoon afspraken gemaakt worden. Duidelijke. Want ik kan er niet meer tegen. We hebben nu financieel nochtans een meer stabiel leven, we zijn een jaartje verder en alles loopt zo ongeveer zo als het zou moeten lopen. En dan stuurt het aan op een situatie waarmee we al dat wat we nu het laatste jaar in een veilige baan trachten te krijgen weer plots op een heel ander spoor kan gaan.

Eigenlijk denk ik dat ik gewoon veel te braaf en veel te verdraagzaam ben. Dan gingen wij misschien nooit financieel zo diep gegaan zijn met onze zaak, mocht ik wat harder opgetreden hebben. Maar soms is hij als een kind die z'n lip pruilt tegen dat hij z'n gedacht krijgt. Hij is nochtans niet slecht hoor

Misschien zijn wij beiden aan een nieuw hoofdstuk toe, alhoewel ik liever het ouderwetse klassieke patroon zou willen bewaren, maar waar we rechtuit en hartelijk gelukkig zijn met elkaar.

Met mijn werk zit alles snor en dat van mijn man ook. De kids stellen het goed op school.

Maar ik zit terug vaak met zo'n moeilijke gevoelens.

Eerst en vooral is er het gevoel tussen mijn man en mij. Oh, ik weet soms niet meer waar ik het heb of wat ik eigenlijk mag geloven.

Momenteel ben ik getrouwd met een gsm-verslaafde man. Staat ie op : gsm-kijken, komt ie thuis : gsm-kijken, zit ie voor de tv : gsm-kijken..... constant. Veel verhalen krijg je daar toch al niet van, want er gebeurt niks op zijn werk. Of toch heel weinig....

En dan blijft er die goeie hartsvriendin met wie hij zo'n lieve berichten uitwisselt..... Ik vraag me soms af : is dat een beetje uitdaging tov elkaar of zit er daar dan effectief toch meer achter. 'Spelen' ze wat met elkaar via sms'jes of toch niet. Tegen mij zegt hij altijd dat hij niet met haar zou kunnen samenleven. Maar hij stuurt altijd wel van die lieve berichtjes en zij ook dat ze elkaar missen etc....

En zo eens echt boffen tegen mij van 'Je ziet er goed uit' of 'je staat er snel op'.... Neen, 't is eerder 't omgekeerde.

Maar sinds kort heb ik ontdekt dat ik mijzelf eigenlijk niet altijd zo gewoontjes mag op hebben. Ik heb ook mijn schoonheid.

Is het de rijpheid van 45 te worden ? Maar ik vind van mezelf dat ik precies beter 'in de markt' lig......

In december was ik een paar keer na elkaar zo kwaad of ontgoocheld over z'n gsm-gedrag in combinatie met zijn tienermanieren als hij uit gaat. Door de neus geraken lijkt wel een sport..... We zijn eens naar de Chinees gaan eten en hij was al redelijk goed aangeschoten. Heeft aar dan nog eens alcoholische dranken in z'n 'kip' gegooid.... Z'n blik bleef maar aan die gsm gekluisterd, en maar scrollen en maar scrollen. Misschien hebben we 10 woorden gesproken. En als z'n batterij plat was is hij in slaap gevallen. Dit was dus het meest (????) aangename etentje van de laatste 10 jaar.....

Door mijn kwaadheid ben ik beginnen surfen op Twoo. Dat is het vervolg van Netlog, maar eigenlijk meer een datingsite. Ik had zoiets van : jij borrelt er maar op los en tussen de opborrelingen voel je je megadown...... Het is ook niet allemaal zo makkelijk voor mij om daar steeds maar mee om te gaan, om hem door al z'n worstelingen heen te slepen. Ik kreeg het zo kwaad dat ik wat nieuwe contacten zocht.... en wat het bracht dat zag ik wel. Het is eigenlijk een beetje virtueel vreemd gaan.... Ja, dat doe ik dan als het thuis op vierkante wielen loopt....

Ik heb er ondertussen een paar mensen leren kennen. De één is op een relatie uit, de ander op een vriendschap.... 

Ik hoop er een goed maatje te vinden en die kans zit er wel in. Een goed maatje voor een lach en een traan. Om elkaar sterk te houden in goede en kwade dagen in onze vaste relatie. Het hart onder de riem, de ondersteuning..... want eigenlijk zien we onze partner wel graag. Alleen de omstandighedenen de tussenwerpselen maken het soms zo moeilijk.

En dan nog een ander geval.

Mijn auto. Die is kapot. Ik moet er al evenveel kosten aan doen zoals hij gekost heeft. Dat was amper een 1250 Euro. Ik heb een nieuwe gekocht. Maar het is precies alsof niemand die mij gunt, tenzij mijn dochters en mijn ma.

Mijn man benijdt me toch wel een beetje..... maar hij reed wel met de mooiste en jongste he. En de mijne is kleiner....

Mijn pa gaf een enorme commentaar..... De tranen schoten in m'n ogen.

Mijn man z'n broer commentarieerde : kopen jullie weeral een andere auto ?

Nu wij beiden een goede fulltime gaan werken, verdienen we beter dan toen we zelfstandig waren.

We hebben het niet altijd op de juiste manier gedaan. Maar dat is passé. 

We hebben echter wel enorm veel financiële hulp nodig gehad, of heel onze boel was verkocht.

Wij moeten op dat bedrag nu wel een intrest betalen. De rest verwachten ze niet terug, tenzij we ons huis verkopen.

Ik kreeg het daar door mijn neus gedraaid van mijn pa, dat we al genoeg schulden gemaakt hadden in ons leven (wat waar is..... en altijd weer gered geweest....) Ik moest die kosten doen aan mijn auto volgens hem en met mijn bak van 13 jaar verder rijden. Ik voelde me zo gestraft. Ik had zoiets van (wat mijn ma dan wel begreep) : waarom moet ik met die oude brokke rijden ? Precies alsof ik gestraft ben. Het is niet dat dat me teveel is. Dat maakt me nu niet echt uit. Maar mijn man zal zeker nooit met mijn auto rijden, tenzij in nood, want hij rijdt liever met de mooiste..... Waarom mag ik dat niet ? Ik heb expres niet te zot gedaan : een tussenslag stockmodel gekocht met saloncondities met een ballonfinanciering. Dat is dat je een voorschot betaalt (ik ga 2000 Euro betalen) en dan maandelijks 150 Euro. Het restbedrag betaal je na 5 jaar. Ik vond dat een goede formule in de situatie dat we nu zijn.

Het is al stabieler dan toen we zelfstandig waren, maar het interessantste ware natuurlijk dat ik nog een jaar had kunnen rijden met die auto, dan was onze ander auto ten einde krediet. Maar dan nog eens meer dan 1000 Euro betalen om te repareren..... als je dan met 1000 Euro meer op te leggen een nieuwe wagen kan kopen, waarvan de afbetaling niet zwaar valt.... Dan is het voor mij dan toch snel beslist hoor..... 

Ik was zo ontgoocheld, zo kwaad. Ik probeerde het nu op een redelijke manier te doen, en dan krijg je nog een hele litanie naar je hoofd. Ik had zoiets van: 'Ewel, dan verkopen we ons huis'. Dan betalen we alles terug en dan moet er van die kwestie niet meer gezeverd of doorgestoken worden. Ik ben heel blij dat ze ons destijds geholpen hebben, maar ik voel me daar soms zo mega-schuldig over....zo mega-schuldig dat ik er steeds meer een slecht gevoel bij krijg.

Ik rep geen woord meer over m'n oude of nieuwe auto, tenzij ze er naar vragen. En het zal lang duren eer ik eens met mijn nieuwe auto tot bij m'n ouders zal rijden. Ik begrijp zijn bezorgde reactie wel. Maar ik voelde me zo gekwetst.

Tja,... en nu gaan we naar bed. De stoom is er weer eens af.