Ik zie het niet meer zitten, ik ga naar Amerika ....
Ben weer bezig aan m'n administratie. Het is om bij te huilen. Moet ik dan weer gaan zagen tegen m'n vent ? Moeten we dan weer zitten discusiëren en ruzie maken ? Vitten, boos kijken naar elkaar. Moeten we dan weer onze kloten afdraaien en werken, werken, werken ? Ik ben het kotsmoe, kotsbeu. Als het tegen de congé niet beter is, dan denk ik dat we er maar beter mee stoppen. Ondanks het feit dat het niet meer erg motiverend is, heb ik ook wel geen zin om alles op te geven, alles, waar we zo veel voor gewerkt heb. En ik denk dat we bijna niet anders gaan kunnen. We hadden het al zwaar, en deze crisisperiode waar alles steeds maar duurder lijkt te worden, maar de opbrengsten minder, zal ons dan uiteindelijk toch nog nekken zeker ??? Ik heb geen zin om uit dit huis weg te gaan, ik heb geen zin om mijn kindjes eventueel van school te veranderen. Ik heb geen zin om mijn ouders al die pijn aan te doen, ze hebben er ook al zovele centen in gestoken. En door heel deze boel, al een paar jaar aan een stuk, die steeds zwaarder en slepender lijkt te worden, die steeds meer de relatie tussen mij en mijn man versteent.... het is niet bevorderend voor ons beiden tov elkaar. Je bent het zat en kotsmoe. En het is zo'n mooi weer vandaag, en we zijn gezond. We zouden moeten dartelen in de wei Ik probeer altijd mijn humor en mijn luchtigheid te bewaren in het dagelijkse leven, maar als ik dan met m'n neus in m'n papieren zit, dan .... jaaah.... dan zakt m'n moed zo diep.... Ik heb het al gezegd. Mocht ik een zwak individu zijn, ik zou vluchten van deze wereld. Maar dat is ook geen oplossing. Er zijn zo vele dingen waarvoor je het wel blijft doen. Omdat je er samen wilt door raken, voor je kinderen, voor al die dingen die we uit de grond gestampt hebben, voor dingen die anderen met ons helpen verwezenlijken hebben. Zijn wij gewoon te dom om dit te doen of hebben wij ook wat tegenslag ? Volgens de buitenstaanders scheppen wij geld met bakken. In werkelijkheid vullen wij putten met kleine schopjes.... Het geeft niet meer op. Ik vraag mij steeds meer en meer af voor wie of voor wat we het nog doen. Het brengt enkel meer en meer negativisme met zich mee. Ik zie het niet meer zitten, ik ga naar Amerika.... Dat we dat maar eens konden doen hé..... Maar daarmee is het niet opgelost, met te vluchten....
O, dagboekje, best dat ik jou hier heb... En ook mijn vriendin waar ik alles aan kwijt kan, nog veel meer details dan hier.... Mijn man heeft het dus allemaal geregeld dat mijn schoonpa meegaat in mijn plaats om dat feest te gaan verzorgen. Dan kan ik makkelijker weg naar die dansshow van onze dochter. En dan gaat hij met zijn pa naar het voetbal van de plaatselijke ploeg vanaf 15 uur. Mooi geregeld hé ?! En eerst had hij GEEN tijd om te gaan naar de show van zijn dochter, kon hij daar onmogelijk raken, moest hij persé zoals ieder jaar nog wat blijven nagenieten aan de bar, omdat we toch niet zomaar konden weglopen, we bleven daar al ieder jaar wat hangen. En nu kan hij plots WEL rap weg van dat feest, OMDAT hij naar het voetbal wil gaan kijken. Dansshow van zijn dochter gaat niet, voetbal van de plaatselijke ploeg wel. Ewel, eigenlijk kan hij die voetbal in zijn achterste steken. Potverdorie. Ik zeg er geen woord meer over, maar ik trek mijn conclusies. Ik had dat toch wel niet gedacht dat hij toch naar dat voetbal zou gaan. Voor mij komt dat over dat dat voetbal VEEL belangrijker is dan de activiteit van zijn dochter. Hij heeft het zijn ouders altijd verweten dat ze nooit naar zijn bezigheden zijn komen kijken en nu doet hij het zelf. Hij werkt heel veel en heel hard, daar kan ik niks over zeggen. Soms veel te hard, en hij mag zijn ontspanning hebben, zeker en vast, dat kan mij totaal niet schelen, maar ik vind de activiteit van onze kleine meid, waar ze zo naar uitkijkt, toch wel veel belangrijker dan een kampioenenviering van een plaatselijke voetbalploeg.
1) uitleg : dit bloggen-dagboek is voor mij echt wel een noodzakelijke uitlaatklep. Ik kan heel goed typen en de woorden vliegen vaak letterlijk uit mijn vingers. Ik heb dit nodig. Ik kan zo m'n eigen stress (en eigenlijk haat ik dat woord) wat meer temperen. Ik begin weer steeds meer de behoefte te krijgen van op een onbewoond eiland te gaan zitten (ik bedoel daar mee, mij terugtrekken alleen) waar ik enkel de noodzakelijke dingen nodig heb : water, wat eten, de zon zonder veel wind, de noodzakelijke electriciteit en mijn gsm en vooral de natuur. En niks anders. Alleen tijd voor jezelf.... om te genieten .... om tot innerlijke rust te komen ... Maar het probleem is mocht je uit die situatie terugkeren dat je dan weer in dezelfde drukke boel terechtkomt en in een paar minuten weer helemaal opgedraaid bent. De beste oplossing is eigenlijk : kiezen voor een ander soort leven. Je kan er wel facetten van behouden, maar er zijn dingen die zouden moeten veranderen. Probleem is : we zitten met onze handen en voeten vast aan allerlei verplichtingen, dus maken er we beter maar het beste van en slaan we ons er met trekken en duwen door. En zaag ik het hier verder op papier af....
2) Aanvulling op het artikel, 2 artikels voor dit. Ik zat te 'klagen' dat mijn man beter in z'n bed zou kruipen dan naar z'n 33 films kijken.... Ik had toen nog tegen hem gezegd : 'Als jij daar zo'n behoefte aan hebt, zou ik mij dan liever abonneren op zo'n zender, dat zal veel goedkoper zijn, maar wat nog beter is, is : meteen met mij in bed kruipen. Dat kan daar ook leuk zijn.' En hij heeft mij toch een beetje geloofd Midden in de nacht werd ik 'overvallen'. Nu, dat hebben we er dan zeker wel eens voor over. Er moet toch wat actie blijven hé, ook al is het op een moment waarvan je dan zegt : 'help, midden in mijn slaap'. Maar als je dan niet toehapt, dan is hij ook weer wat mistevreden en stimuleert dat ook niet verder voor een regelmatig 'onderhoud'
3) 'Hij' was dus weer van reis. Is gisteren langs geweest. Was heel happy. Ik had hem nog terug geantwoord op z'n sms, dat heb ik hier misschien ook wel vermeld. Ooooh, z'n oogskes blonken weer zo hé. Ik mag er toch niet te veel naar kijken. En zo'n smile. Wauw. Alhoewel hij normaal een vrij serieus opzicht heeft. En hij stond vol temperament... Hi,hi, onze hulp dacht verzeker : die is nogal enthousiast tegen mijn bazin. Ik zag haar zo eens kijken. Want ik weet dat ze hem ook wel 'mooi' vindt. En ik had zo de indruk, aan de dingen waarover wij spraken, dat hij gedurende zijn reis heel mijn FB heeft zitten lezen.... Ik denk dan soms : 'Hij zou eens, door wat ik geuit heb, beginnen denken zijn over mij, over hem, over hoe of wie ik ben, en dat zijn interesse begint te groeien....' Hij zou mij dan nu plots toch eens 'aanvallen'. Ik weet niet wat ik zou doen. Ik zou er niet onverschillig tegenover staan, het zou afhangen van het moment. Ik weet dat het toch geen toekomst heeft. En beter een goede vriend, dan een relatie die toch niet mogelijk is hé.... En hem ken ik toch maar oppervlakkig. Mocht ik hem even goed als mijn man kennen, dan zou ik waarschijnlijk ook wel ditjes en datjes weten... dat is de gewoonte of de 'bijna totale kennis' van de ander.
Zondag hadden we in de namiddag een afspraak. Mijn man vroeg of het mogelijk was die te verplaatsen. Er was juist voetbal en hij zou in het café gaan kijken. No problem. Ik moest zelf ook nog ergens naar toe met de kids en zo had ik wat meer ruimte. Ik had gevraagd als ik dan thuis was tegen 18u15 dat hij dan onmiddellijk thuis zou zijn, zodat we konden vertrekken. Toen ik thuis kwam, een half uur later dan gepland, was hij na 'n kwartier nog niet thuis en hij zat gewoon aan de overkant van de straat, dus hij had mij zeker zien thuiskomen. No problem voor mij hoor. Ik zou wel voor de deur oprijden, binnengaan en melden dat we weg zijn. Maar 'k vond het van aan de andere kant toch wel een beetje straf, ik was zelf al een half uur later thuis geraakt, dus het begon al te nijpen voor onze volgende afspraak, dat ik hem dan NOG moest gaan halen. Maar ik doe dat dan kort en krachtig : Ik ben NU weg. En we waren ook meteen weg. 's Avonds is hij goed in z'n bed geraakt... het was tijd : 's middags 2 schuimwijntjes en een rode wijn, in de namiddag x aantal biertjes, 's avonds een aperitief van het huis, een biertje en 2 Irish Coffees. Je zou van minder slapen hé Maar tegen zo'n mix zou ik niet kunnen hoor. Nu dat kan mij niet schelen, zolang hij mij niet tot last is. Maar zo alles door elkaar naar binnen gieten. Bweuk... Heb je daar dan nog genot van ? En hij weet dat ik toch ga rijden, dus dat is al een garantie voor hem. Hi, hi. Maar wat ik ook wel straf vond en ik ga nu zien wat hij gaat doen. En ik ga er niet te veel proberen over door te drammen. Ik zou echt eens willen zien voor wat hij kiest. En voor mij bepaalt dat VEEL. Dit weekend zitten we met enorm veel werk en onze oudste dochter moet net optreden in haar dansschool. Dat is de zaterdagnamiddag om 15 uur, maar dan kan geen van ons beiden weg, maar ze mag wel mee doen. En zondagnamiddag om 15 uur. Zondagmiddag moeten we net een groot feest gaan verzorgen. Tegen 14 uur moet dat redelijk rond zijn. Dus kan ik dat nog net halen tegen 15 uur om daar te raken. Ik had gevraagd aan mijn man : Ga je ook niet mee ? Hij : 'Maar neen dat gaat niet lukken. We gaan ons weer heel de tijd moeten opjagen om daar te raken en ik zou liever met onze helper, zoals ieder jaar, daar nog wat drinken en een klein beetje blijven hangen, zoals op andere jaren. Ze zouden wel zeggen : die zijn rap weg.' Waarin ik hem wel grotendeels gelijk heeft. Ik vind het belangrijk dat toch minstens 1 van onze 2 kan gaan kijken naar onze dochter. Dus ik heb er niet te veel meer verder op aangedrongen. Nu zegt hij zondag tegen mij in de auto : 'Zondag is het de laatste match van de plaatselijke voetbalvereniging en ze zullen normaal kampioen spelen, dus 't zal geestig worden'. En ik : 'Ah, maar je zal niet kunnen gaan, want we zitten met dat feest.' Hij : 'Ah, ja, tjuu, ... maar ja, het is om drie uur. Ik zou dan nog kunnen gaan.' Ik kon met de slag ontploffen : hij kan al heel de tijd niet gaan naar het dansoptreden van zijn dochter en als het voor dat voetbal was dan gaat het plotseling meteen wel. Ik zei : 'Zondag om drie uur is dat optreden van onze dochter ook.' En dan hield hij zich in en dacht waarschijnlijk : 'Shit, nu ga ik toch niet kunnen gaan, is juist op hetzelfde uur en ik ging niet gaan naar dat dansen'. Ik zei dan nog : 'Kijk, jij doet wat je wilt. Als je graag gaat moet je gaan hé.' Maar hij zal ook wel aan de toonaard in mijn stem gehoord hebben dat dat mij niet zo fel beviel. Ik heb er dan een later moment nog wel eens over opgesmeten, maar nu ga ik het bewust gerust laten en eens zien voor wat hij kiest. En dat zal voor mij toch veel bepalen over mijn verdere toekomstperspectieven. Niet dat ze drastisch gaan wijzigen, maar over mijn ingesteldheid, waar ik wel of niet voor ga en waar ik wel en geen rekening (meer) mee houd. Als het anders een zondagnamiddag is en we zijn allebei nogal moe, dan ziet hij het de zondagnamiddag vaak niet zitten om ergens naar toe te trekken voor de kinderen. Ja,ik mag gaan, maar hij gaat rusten (en achter mijn pc kruipen ) Maar als het voetbal is, dan heeft hij haast geen tijd van te eten, is hij ook wel moe, en komt hij 's avonds zeker niet voor 20 uur thuis. De match is altijd om 15 uur. Trek je conclusies. Ik zat hier vanmorgen in de Flair te lezen, verhalen van madammen die bedrogen waren door hun man, maar het had volgens mij ook veel te maken met openheid en verdraagzaamheid in een relatie. Je moet elkaar nu ook de keel niet toenijpen vind ik, elk heeft een eigen persoon van bestaan en je moet toch niet direct wantrouwig zijn. Maar soms denk ik dan : erger ik mij hier op papier soms wat overdreven aan mijn man, maar ik verdraag het of sta het oogluikend toe of zo, of is het eigenlijk effectief zo dat ik kordater zou moeten optreden ? Maar iedere man is zo 'n beetje gelijk zeker als je hem wat langer kent ?
Ja, ik moet toch nog eventjes doordrammen over de beruchte 'hij' waar ik nu ondertussen mijn antwoord wel ken Hij is op reis geweest, alleen. M'n gsm was stuk geweest en 'k was alle nrs kwijt dus had ze via FB teruggevraagd. Vanmiddag kreeg ik smsje met z'n nr + verslag van z'n reis : 'De reis was zonnig en ontspannend maar af en toe wat eenzaam.' Dat laatste woordje bleef wel hangen bij me : eenzaam.... Tja.... het kriebelde toch weer bij mij vanbinnen. Het zal toch altijd een speciaal gevoel blijven geven. Het is toch een zwaar onbekend hoofdstuk uit mijn leven geweest en je laat het niet van vandaag op morgen los, maar ik mag niet klagen. Mijn uiting is misschien wel het beste geweest. Toch zeker voor mezelf. Want ik was mezelf aan 't opvreten....
En mijn eigen ventje : ja, best wel goed ventje, maar soms zooooo kort. Soms denk ik dat ik zijn hondje ben. Bv vorige week kwamen we terug van een feestje. Ipv van de autostrade te nemen wou ik de kleine weggetjes nemen, vind ik altijd eens leuk. Maar mens heeft hij daar zitten van janken dat ik een andere kant op reed. Ik werd zo danig kwaad dat ik dan toch maar op die autostrade gereden ben. Vanmorgen vroeg ik ook iets waarover ik twijfelde : jongens, wat ik daar weer allemaal naar mijn kop kreeg. En dan lees je een smsje dat hij aan z'n getrouwde vriendin verstuurde (die andere, de bitch is niet getrouwd) : 'Jij geeft zoveel om mij en dat is zo fijn hé en omgekeerdX' of onlangs over 'hoe goed ze konden praten met elkaar'. Grrrr.... dat hij eens die lieve woorden tegen mij zegt hé. Onlangs had ik een hele hoge factuur van Telenet. 33 filmpjes aan 4.5 Euro. Zegt genoeg hé. Ik informeerde me bij Telenet : 'Mevrouw, u kijkt nogal veel erotisch zie ik'. Ik niet, mijn man. Hij zou beter in zijn bed kruipen bij mij en daar zijn erotiek naar boven halen. En hij doet dat zo half en half achter m'n rug, omdat hij weet dat ik daar niet zo goed tegen kan. Maar ik kan daar gewoon niet goed tegen omdat ik altijd de indruk krijg dat dat veel beter is en dat ik niks kan. En dan heb ik eigenlijk ook soms geen zin meer. En ik moet toegeven dat de stress die mijn leven doorweeft daar ook wel een groot stuk mee te maken heeft. Hij wil het zo altijd op mij steken, maar ik vind dat hij er eigenlijk evenveel schuld aan geeft. Jaah.... we blijven verschillend.
Dit is weer één van mijn zwarte dagen. Pfft. Ik zie niks meer zitten. Mocht ik een zwak individu zijn dan zou ik uit dit leven stappen. Maar ik ben sterk en ik ga vechten. Ik kan misschien wel eens serieus in de put zitten, en daarvoor dient dat hier dan ook wel een beetje. Het helpt allemaal. We mogen ons heel gelukkig prijzen dat we gezond zijn. En ik ben VOOR mensen die optimistisch zijn. Ik probeer altijd optimistisch ingesteld te zijn, maar als je met zovele druk zit van alle kanten dan wordt dat optimisme steeds kleiner. Het is al zo ver gekomen dat ik qua toekomst altijd maar zorgen zie.... Ik probeer er mij zo goed en zo kwaad mogelijk door te trekken, maar soms heb ik wel eens dagen als deze en gisteren. Ben gisteren serieus in de clinch gegaan met één van mijn personeelsleden en het zit nog niet helemaal goed. Al dat gezaag en gezever, ik ben het kotsmoe. Ik moet altijd maar sleuren, trekken, schipperen. Het lijkt alsof dit mijn job is.... En soms denk ik dan : Als je met al die druk en zorgen, bekommernissen aan je hoofd zit : maak je jezelf op termijn daar niet een beetje ziek mee ? Mocht ik kanker krijgen, dan steek ik het zeker daar op... Want pessimistische mensen zijn naar mijn oordeel nog meer vatbaar voor deze vreselijke ziekte, door hun doemdenken.... die voor niks in je hele lichaam goed is. Dan denk ik : er moeten toch betere oplossingen zijn die je leven aangenamer kunnen maken. Best dat we hier nog die 2 kleine meiden lopen hebben, die ook wel eens ambetant kunnen zijn, maar die heel vele vrolijke, onschuldige noten in je leven brengen, waardoor je weer een beetje opgebeurd raakt .... En eigenlijk heb ik gewoonweg ook geen zin om heel deze boel die wij over acht jaar uit de grond gestampt hebben zomaar van de hand te doen. Er zit te veel arbeid in, van ons, van mijn man zijn broer, van mijn ma die hier iedere zaterdag de strijk komt doen, van mijn ouders die al een paar keer financieel gesponsord hebben. We hebben onze woonst vorig jaar volledig verbouwd en alles is nu naar onze zin, alleen nog wat afwerking... Ik heb geen zin om alles zomaar op te geven. Maar ik stel mij steeds meer en meer de vraag of het eigenlijk ooit wel zal lukken. De tijd is er ook niet op verbeterd. Vorige week hoorde ik dat er nu zovele zelfstandigen zijn die al gaan aankloppen bij het OCMW. Wij gaan hier moeten concrete maatregelen treffen, maar dingen veranderen met mijn man dat loopt ook al niet van een leien dakje. Dat zijn meer discussies die tot niks leiden of het is ruzie.... Pfft. Kotsmoe ben ik het. Kotsmoe. Personeel, financien, werkdruk, lange werkuren, weinig vrijheid en het goed bedelen om jezelf nog iets te gunnen (dwz proberen zo goed en kwaad mogelijk van kleine prullen te genieten....) Ik hoef geen luxe, maar ik wil toch een beetje gemakkelijker willen leven. Een beetje meer harmonie in alles. En niet dat je altijd zo sterk moet trekken aan die emmer, dat ie niet in die diepe put valt.... op gelijk welk vlak....
Ik ben begonnen met dit blog als een soort uitlaatklep, om mijn eigen gevoelens, frustraties, werkdruk, ... wat onder controle te krijgen. Ik wil niet naar iemand toegaan die mij daarin begeleidt als ik in een 'put' zit, ik wil zelf door mijn moeilijke periodes spartelen. Helemaal alleen kan ik dit toch niet. Ik heb ook wel veel steun aan 1 vriendin die ook een soort dagboek voor me is. De eerste keer dat ik op mijn blog een reactie kreeg voelde ik mij betrapt... Ik dacht : Jeetje, nu heeft iemand daar alles zitten lezen over wat ik denk en voel (op de kritiekste momenten nogal vaak ), die weet meer dan wie dan ook. Maar het is een blog, en dat weet je, dat iedereen die er toevallig op verzeild raakt dit kan lezen. Gisteren kreeg ik een tweede reactie. Ik was eigenlijk al een beetje in afwachting ervan... 't Doet wel 'ns deugd dat mijn verhalen andere mensen toch wel boeien, wat ik nu niet meteen gedacht had. Want als je zo alles na elkaar leest, herhalen bepaalde zaken zich vaak en dan denk ik dat dat misschien wat tot langdradigheid leidt. Maar nu vind ik het eigenlijk niet erg meer ;-)
En ik wou nog even dit ene kwijt : gisteren kwamen wij terug van een uitstapje (een paar dagjes verlof genomen, samen met de kids, deed wel eens deugd). We waren aan zee geweest. Het herinnerde me aan een tv-feuilleton, Sarah. Vond het eigenlijk wel grappig. Ik was aan't denken aan de beruchte 'hij' waar ik al zovele woorden aan besteed heb, dat 'hij' op reis is. En dacht : 'hij' is daar alleen, zal heel veel tijd hebben om te denken, en zal waarschijnlijk wel eens aan mij denken ook, met mijn 'kuren', mijn uiting van de laatste maand... Misschien zit ie ook wel naar de zee te kijken terwijl hij over mij aan 't mijmeren is, net op het moment dat ik naar de zee zit te turen. Misschien begint ie toch nog meer te zien in mij door daar alleen op dat eiland te zitten... Zo ging het met Sarah ook destijds... En het is ook met Sarah dat ik destijds eens werd vergeleken door mijn eigen man en ik heb hem dat toen heel kwalijk genomen. Van bepaalde punten had ie misschien wel gelijk, want met het vele werken en 2 kleine kids zou je jezelf al eens wat durven verwaarlozen, maar mij met zo'n achterlijk, ouderwets spook vergelijken zoals ze eerst was vond ik echt erg. Maar ik weet dat ik mezelf geen dergelijke blaasjes meer mag wijsmaken, dat ik mijzelf niet meer mag opschroeven. Daarom is het wel beter dat ik het allemaal eens verteld heb aan hem en hij heeft dat mij ook niet kwalijk genomen. En dat we gewoon goed kunnen blijven opschieten met elkaar. Een leuke vriend is ook goud waard. En ik voel mij daardoor ook wel weer beter, zodat ik onbewust waarschijnlijk ook anders reageer tegen mijn eigen man. Ik heb uit het laatste klein jaar veel geleerd. Heb vele moeilijke momenten gehad. Het zal financieel nog een lange zware periode zijn, maar ik denk dat ik psychisch weer sterker sta. En ik weet dat ik er meer zal van genieten !!! En dat we ons leven ook wat vrijer moeten nemen, want het is toch nog voor zovele jaren dat wij onder een zware werk en financiële druk staan, dus kunnen we er beter terwijl toch maar ontspannende momenten tussen steken en eens iets wat we eerder gingen laten, toch doen ! Want als ik morgen ziek zou worden, dan is het te laat. En dat zou dat voor mezelf en mijn gezin wel jammer vinden. Make happy moments of little times !
Ik wil hier toch nog onze berichten even noteren, want ik wil het eigenlijk nooit kwijt.
Als een mens nooit open is dan weet men het nooit. Maar misschien is het wel het stomste wat ik in m'n hele leven ooit gedaan heb...
Ik ga eerlijk zijn en ik ga rechtuit zijn. Ik heb geen zin om er nog langer doekjes rond te winden. Het kan me gewoon niet meer schelen. Ikzelf kan met het idee niet meer leven, want ik maak mezelf er alleen maar ziek mee. Ik ben zogoed als 2 jaar verliefd op jou geweest en bij momenten heb ik er nog serieus last van. Dat ik daar vanavond was,was geen toeval.Mijn vriendin weet het maar al te goed. Op alle mogelijke manieren heb ik het al naast mij proberen te zetten. Het is gewoon een gevoel dat sterker is dan mezelf. Ik ben bij jou met H begonnen, niet om jou in te palmen, maar om effectief dat doel te bereiken en ook om alles beter te kunnen plaatsen. Ik hoopte dat mijn illusies vanzelf wel zouden passeren, maar dat deden ze niet. Bij momenten heb ik het al goed geplaatst, dat ik zeg van : ik heb mijn keuzes gemaakt : dit kan gewoon niet meer. Ik heb mezelf vaak wijsgemaakt : wij kennen elkaar ook niet echt, dit zijn louter illusies... En daarbij ik ben zeker niet het ideale type, zoals jij je het voorstelt. En dan denk ik ook : het is niet omdat ik in jouw ogen verdrink dat jij dat doet in de mijne. Dat besef ik ook wel. Verliefd zijn is niet verboden. Ik wil hierop geen enkele commentaar van verschoning, of troosten of afwimpelen. Je weet het nu, dat er iemand een heel groot boontje voor je heeft / had. Een getrouwde vrouw dan nog wel...Jeezus... Ik heb mijn keuze gemaakt, 8 jaar geleden. Toen kende ik jou nog niet. Ik vond dit toen mijn beste keuze en ik weet dat hij zeker geen slechte man is, maar soms wel een hele harde en waarvan ik weet dat hij niet met zijn grootste liefde is getrouwd. Ik wil gewoon dat je mijn gevoelens respecteert en ik wil er geen verdere commentaar over. Vanaf volgende week kom ik niet meer op bezoek. Ik zou het gewoon te genant vinden. Ik zal zelf wel mijn boontjes trachten te doppen. Het is iets waar ik gewoonweg door moet. Ik heb zoveel verbintenissen waar ik nog moeilijk onderuit kan en wat ik voel en denk is daarom niet wat jij voelt en denkt. Ik hoop voor jou dat je ooit eens je ideale vrouw tegenkomt, want ik heb het nog nooit goed begrepen hoe een man als jij nog steeds alleen is. Grtz. 't Ga je goed en over mij moet je zeker niet inzitten. Ik ben 't gewoon van te scharten en verder te scharten.
Antwoord van hem :
Dit is zijn sms : 'Dag Mandy, ik las je mailtje en je vroeg om niet te reageren. Toch dit smsje om te zeggen dat ik heel erg verbaasd was over de inhoud. Ik wist echt niets over jouw gevoelens. Ik begrijp dat je liever niet meer komt. Ik hoop dat jij het niet erg vindt dat ik nog naar je winkel kom ? Ik vind het wel heel moedig dat je die mail stuurde. Ik weet hoe het voelt. Heb net hetzelfde meegemaakt. Wees niet bang dat ik er met iemand anders over praat. Dat zou ik nooit doen maar ik wil jou ook niet aanmoedigen want mijn hart ligt bij iemand anders, al vele jaren. Daarom ben ik nog alleen Grtz
En dan wou ik persé ook nog'ns 'n bericht terugsturen...
Merci voor je sms. Ik ben eigenlijk wel blij dat je toch nog een reactie gegeven hebt, gelijk hoe. Enne, je moet het zeker niet laten om naar de winkel te komen. De periode van trillende handen, rode kop en knikkende knieën is gelukkig al gepasseerd Ik wist niet dat een mens dat in zo'n zware gradatie kon krijgen.
En als mijn producten op zijn zal ik er wel weer bestellen en wil ik nog wel komen, maar het is beter dat ik niet meer iedere week kom. Ik heb nu ook definitief beslist dat ik ga zumba'en.
Ik heb nu mijn zieltje blootgelegd, maar ik zou het aangenaam vinden als we gewoon met elkaar konden blijven omgaan zoals voorheen. Ik zal misschien automatisch wel wat spontaner worden, want voor mij is het eigenlijk wel een groot vraagstuk, een zware last die van mijn schouders valt. Ik ken nu de oplossing van mijn vraagstuk. En het is 't beste als je het correcte antwoord krijgt.
Ik wilde alleen nog dit eens vertellen. Eind 2007 ging het heel slecht tussen mijn man en mij. Hij heeft mij toen heel zwaar en diep vernederd en dat is iets wat mij toen serieus gekrenkt heeft en wat ik nooit volledig zal vergeten. Maar wij hebben al zo vele verbintenissen met elkaar dat we er maar beter het beste van maken. 't Is best wel een goeie gast die vooruit wil, zolang hij zijn 'momenten' niet te veel krijgt. Ik heb er ook leren mee leven dat mijn man een paar hele goeie vriendinnen heeft, één van die twee is zijn eerste grote liefde en soms denk ik ook z'n enige echte. Ik weet dat hij met beiden vrij regelmatig sms't, soms eens belt of er eens wat mee gaat drinken. Als je hele dagen samen werkt, vind ik, moet je elkaar ook wel enige vrijheid gunnen, maar velen zouden toch al hysterisch gaan reageren van wat er soms in die sms'jes staat.
Hoh, ik hoop voor jou dat je dan toch je geluk kan vinden bij die persoon waar je al zo lang van droomt. Misschien eens doen zoals ik en uit je bolster komen... maar dat heb je misschien al gedaan. Als zij dan toch nog zo veel tijd nodig heeft om tot een definitieve beslissing te komen, dan moet er toch iets zijn wat haar tegen houdt. Jullie zijn toch geen tieners of twintigers meer. Als je van iets overtuigd bent, dan ga je er toch voor ? Je kan toch niet eeuwig blijven wachten en je leven aan haar laten voorbijgaan ?
In ieder geval bedankt voor je eerlijkheid. Groetjes, Mandy
En toen was ik 'hem' al een paar keer tegen gekomen, voelde me zo ambetant, gegeneerd... En ik heb dan nog een sms'je gestuurd...
Hey, 'Mijn excuses vr vorige week. Ik had beter heel hard op m'n tong gebeten, niks gezegd en het ging met de tijd vanzelf wel passeren. Ik zal je hierover zeker niet meer ambeteren.' En dan gevraagd of ik volgende week weer mocht gaan en dat ik eigenlijk nog producten nodig had ook. Ik kreeg vanavond dan toch sms'je terug dat hij 'nog niet zo rap geambeteerd is wi' en dat het ok was om te gaan. Vond ik wel leuk en daardoor was voor mij het ijs terug gebroken. Oef.
Toen ben ik er geweest en heb mij zo spontaan mogelijk gedragen. Hij kwam er nog even op terug en nam het mij zeker niet kwalijk en zei dat die dingen wel eens kunnen gebeuren. Eigenlijk is dat toch wel een eer voor hem hé Ik was blij dat we zo vlot en los met elkaar konden opschieten en ik heb er zo weinig mogelijk proberen op in te gaan als hij nog eens informeerde naar dat avondje uit waar hij ook was. Het was een hele grote opluchting voor mij dat het allemaal zo vlot verlopen was. Ik wist dat hij nog moest blokken voor 'n examen en op reis zou gaan. Heb het vaneigens niet kunnen laten om nog 'n sms'je te zenden om hem succes met zijn examen te wensen en dat hij van zijn reis geniet. Hij heeft ook nog iets teruggestuurd, waar ik eigenlijk nog weer kon op antwoorden, maar dat heb ik dan wel niet gedaan, omdat ik vind dat dat door al de gebeurtenissen niet echt past. Ik wil gewoon dat hij mijn spontane kant kent, want ik vind het een leuke gast om in m'n leven te kennen. Wel wat serieus van aard, maar hij ligt me wel. Hij mij meer dan ik hem veronderstel ik. Maar ik heb gelukkig alles al vrij goed geplaatst. En daar ben ik blij voor. Het is misschien nog allemaal zo slecht niet geweest dat ik mij eens geuit heb. Het is een hele verlossing voor mezelf....
Ik probeer altijd mijn humor en mijn luchtigheid te bewaren in het dagelijkse leven, maar als ik dan met m'n neus in m'n papieren zit, dan .... jaaah.... dan zakt m'n moed zo diep.... Ik heb het al gezegd. Mocht ik een zwak individu zijn, ik zou vluchten van deze wereld. Maar dat is ook geen oplossing. Er zijn zo vele dingen waarvoor je het wel blijft doen. Omdat je er samen wilt door raken, voor je kinderen, voor al die dingen die we uit de grond gestampt hebben, voor dingen die anderen met ons helpen verwezenlijken hebben. Zijn wij gewoon te dom om dit te doen of hebben wij ook wat tegenslag ? Volgens de buitenstaanders scheppen wij geld met bakken. In werkelijkheid vullen wij putten met kleine schopjes.... Het geeft niet meer op.
Grtz 
