En toen hadden we nog 1 week te gaan voor ons verlof met nog slechts 1 personeelslid (1 ontslag, 1 geopereerd en ondertussen in verlof). Best dat ons 1e personeelslid dan wat extra wou komen. Maar het was wel een zware week, vooral de opkuis. Want alles moet dan van kop tot teen gepoetst worden. Het was 22 u gisterenavond. We waren al bezig van 's morgens 8 uur..... En zoooooooo'n mooi weer. Dat vond ik wel het jammerste. Gelukkig is het vandaag ook mooi weer ! We hebben er in ieder geval al van genoten op onze eerste verlofdag. Lekker onnozel gedaan en met waterpistolen zitten spuiten, wat gerelaxed en buiten gegeten. Vanavond nog 2 afspraken. Eentje naar de dokter voor m'n oudste die haar voeten nogal scheef zet en een afspraak voor 'de business', feestje na ons verlof. Eens ons verlof voorbij is vertrekt de oudste op kamp en tegen dan is de vakantie weer ver geschoven.... Voor mij mag het die 2 weken nu zo'n fantastisch weer zijn. Goed om de batterijen op te laden. Want het is toch wel weer nodig. Want we hebben echt wel heeeeeel veel gewerkt de laatste maand. Nu ja, .... nog wat papieren doen sé, terwijl papa en de kids ergens naar toe zijn en dan nog wat genieten.....
Het was een bewogen zaterdag. De laatste dag van onze kokkin. Na bijna tien jaar. Ondanks het feit dat de onderlinge relatie vaak wat stroef zat het laatste 1,5 jaar, deed het ons beiden en ook haar wel iets. Ik heb er warempel een traantje voor gelaten. Wij zijn eigenlijk veel te persoonlijk met ons personeel. Jaah.... als je zo bent, kan je het niet veranderen hé. Morgen de eerste dag waar we het zelf volledig in handen moeten nemen. Het zal nog een zware week worden qua werken en dan... verlof.... en weeral moeten de centjes bedelen. Het komt me soms zo de oren uit. We moesten op dit moment al veel verder gestaan hebben. Al iets kunnen ondernemen, investeren in iets nieuws. Maar we zijn geremd. Ons geld lijkt te verdwijnen aan kanten waar je het niet kan denken. Hopelijk, echt hopelijk voelen wij snel verandering met een personeelslid minder. Kunnen we het fysisch ook aan en voelen we het snel in onze portemonee. Ik hoop het echt. Ik hoop het echt, uit de grond van m'n hart. Ondanks het feit dat je steeds probeert courage te hebben, ondanks het feit dat je steeds probeert vooruit te streven, krijg je soms toch eens een bonk op je hoofd.... Ik heb inwendig al weer vele zenuwen over wie mij deze week zal opbellen met de vraag of ik nog eens aan hen wil denken om te betalen...... Ik zit bij momenten zot van de jeuk in mijn haar. Dat is uitslag .... van de zenuwen die ik niet heb, zeg ik dan al lachend. Zaterdag heeft mijn man onze ex-kokkin het beste toegewenst en haar nog eens dicht genomen..... Ze hadden nochtans zoveel discussies de laatste tijd, maar hij was er toch ook wel echt van gepakt. Ik had nog een kaartje voor haar geschreven dat ze met haar boot moet voorwaarts varen, niet achterwaarts, maar door alle stormen heen. En dat we haar veel succes wensen in haar verdere carrière en ook privé. Ergens ging het niet meer tussen ons en ergens willen we haar ook niet laten gaan. Maar wij moeten ook een beetje aan onszelf denken. Ik hoop dat ik de kwaliteit kan houden, want ik ben ook geen expert. Ik heb alleen al veel geleerd door de jaren, met mijn ogen, door te helpen, de ervaring van in de job te zitten.... Ja, ik zal m'n best doen.... Hopelijk verbrand ik me letterlijk niet te veel, want daar ben ik wel een krak in. Seffens ben ik volledig toegetakeld op m'n armen en denkt men wellicht dat ik aan zelfverminking doe. Het zal vooral een kwestie van goed plannen zijn. Hopelijk lukt het ons allemaal. Ik hoop het echt.
Er zijn zoveel dingen die ik er uit zou willen tikken. Mijn persoonlijke emoties hebben vaak weer felle rukwinden doorstaan.
Felle discussie's met mijn man. Ontgoocheld in bepaalde mensen. Ik vermoed dat ik zelf gewoon te eerlijk ben. Soms te emotioneel binnenin. Ik ben vermoeid. Tijd voor verlof. En onze financiën, die blijven nog steeds een moeilijke dobber. Als gevolg daarvan zijn wij dus ook overgegaan tot ontslag van één van onze personeelsleden. Zaterdag is haar laatste dag. Hoeveel keer mijn man mij al op stang gejaagd hebben dat we ons best zullen mogen doen en dat het goed zal mogen zijn als zij er niet meer is, en dat het nooit zal gaan, dat het altijd een zottekot zal zijn etc.... etc.... het is niet te geloven. Soms heb ik het gevoel dat iedereen die beaamde dat het een goed idee was om het op een andere manier te doen nu plots de indruk geeft van : zal het wel lukken ? Zal JIJ dat wel kunnen een groot deel van haar werk overnemen ? JIJ hebt TOCH NIET die KWALITEITEN. Het zal inderdaad een goede organisatie vergen. De ruzie's met m'n man waren soms weer heel fel. Ik had soms het gevoel dat er sowieso een negatief feit aan verbonden hangt. We hebben twee keuzes : Ofwel doen we verder zoals vroeger en gaan we onderuit/failliet. Ofwel nemen we een moeilijke beslissing die niet meteen van een leien dakje zal lopen en laaien de ongenoegens zo fel op dat er een scheiding van komt. Er zijn een paar weken geweest waar mijn man me psychisch niet meer met rust liet. Het was verschrikkelijk. Je ging er op de duur eigenlijk onderuit beginnen gaan, je beginnen afvragen : waarom ? Waarom doe ik steeds meer m'n best en krijg ik steeds meer onder m'n voeten ?' Precies alsof hij mij haatte. Hij zei eens tegen mij dat ik enkel mijn kinderen graag zie en niet hem. Dat hij enkel dient om te werken. Jaaah..... inderdaad werken is hier zo wat het hoofdaandeel. 's Avonds zakken we in onze zetel, hij voor tv, ik voor de pc (want meestal zie ik niet graag waar hij naar kijkt) en gaan we apart slapen, waardoor er van de rest ook niks of bijna niks meer in huis komt. En dat is ook niet gezond. Hij zegt dat het aan mij ligt. Ik vind dat het evenveel aan hem ligt. Als ze me 's nachts om 12 uur nog wakker rammelen voor dergelijke zaken en ik ben al vermoeid na m'n werkdag van meer dan 10 uur en ik heb de hele dag 'een boze baas' gehad.... Neen.... dan heb ik ECHT geen zin meer. Weet je waar ik de laatste tijd ook veel problemen mee heb ? Ik voel me zo verouderd. Ik weet niet : het is precies alsof er vanbinnen in mij dingen veranderen, lichamelijk, psychisch, waardoor ik me op korte tijd plotseling veel ouder lijk te voelen......Ik wil er zeker niet tegen mijn man van babbelen want hij zou toch maar met me lachen. Ik ben al wat ouder dan hem.
Ik verlang zo tegen dat we eens een paar maanden verder zijn en hopelijk draait alles dan veel vlotter op werkvlak dan dat we verwacht hadden. Want het begint serieus door te wegen op mij. Volgende week hebben we enkel nog onze weekendhulp. Want ééntje is haar contract dan beëindigd en de andere is ondertussen geopereerd. Het worden nog superharde dagen tot aan het verlof.
Harde noten om te kraken.
En dan nog een goeie noot. Onlangs moesten we nog een feestje gaan doen waar ook een gast in mijn leeftijd mee was. Knappe en sympathieke gast. Met denk ik wel een beetje hetzelfde gevoel voor humor als ik. Ik vond hem echt tof en sympathiek en zou het wel leuk vinden hem als een betere vriend te hebben, maar dat is bij mij toch nooit het geval. Hij woont ook niet echt dichtbij waardoor we niet zo veel gemeenschappelijks hebben. Maar 't was wel 'n toffe. Eentje om van te dromen op een slecht moment waardoor het dan wel weer beter gaat.
Vroeger had ik ook zo wel een 'dreamlover' waar ik mijn kracht uit putte. Dat is volledig over nu. En dat ligt niet aan mij. Dat ligt aan zijn reacties. Tja.... dat is het leven.
Misschien heb ik dat wel nodig zo'n 'dreamlover' om mijn kracht te putten voor mijn eigen relatie. De meeste dromen zijn toch bedrog
En ik voel me voor het ogenblik ook een verschrikkelijk dik monster. Kilo's raken er nog zo moeilijk af. Ik weeg +/- 75 kg en ben er maar 1m60. 8 kg zouden daar toch af moeten. Maar het lukt niet meer. Ik heb er de kracht niet meer voor.
Ik heb het lang niet gezien dat ik toch wel serieus aan 't bijkomen was en ja, het hangt er nu aan hé. Ik probeer het voor m'n buitenwereld op een positieve of schalkse manier te bekijken, maar vanbinnen heb ik er zo'n pijn van. Dat ik dik, fat ben en zo geen (sexy) uitstraling heb. Heb ik die trouwens al ooit gehad ? Ik loop ook niet recht en ik heb heupen waar je potten kan op dragen.... Pft.
Zo echt eens ontspannen, dat staat bijna nooit meer op onze agenda. Uitrusten, chillen.... wat is dat ?
Genieten...... neen : ARBEITEN !
Zelfs genieten van kleinere dingen is moeilijker geworden omdat al het andere mij zo overheerst. Ik ben moe, uitgeput en toch wil ik nog kracht hebben en optimistisch zijn. Ik zou eens los en ongedwongen moeten kunnen babbelen met iemand neutraal. Ja.... met mijn dagboek. Mijn dagboek waarvan ik wel zou willen dat ooit m'n dochters het nog wel eens lezen. Maar dan gaan ze denken dat ik een treurige mama ben, omdat ik op m'n vaak moeilijke momenten hier m'n woorden opschrijf.....
