Spanningshoofdpijn.... de kriebels in m'n maag. We zitten met een groot evenement vandaag van 240 personen. Dus nog heel wat voorbereiding, en dit met een medewerker die zwaar depressief is. Ik kan 't goed geloven. Wat wij hier al met haar meegemaakt hebben de laatste weken. Ik heb er mijn slaap al voor gelaten. Maar nu trek ik het mij niet meer aan. Ik moei mij niet meer met haar privé. Buiten luisteren, reageer ik niet meer te veel, want ze slaat het toch allemaal in de wind. En vanmorgen is ze met het nieuws binnengekomen dat ze dus zwaar depressief is. Ik kan 't goed geloven. Pfft... dat is alleszins heeeeeeel drukkend om constant met zo iemand te moeten werken. Een beetje gerust laten, proberen zo gewoon mogelijk te doen en proberen dat ze maar juist haar werk moet doen. Want ze heeft hier iedereen de laatste 3 weken wel serieus in de ban gehouden. Hopelijk verloopt vandaag zonder al te veel gezaag. Ik zal blij zijn als de receptie zonder vele zorgen gepasseerd is. Want de inrichters willen natuurlijk ook fantastisch scoren en komen je dan zo nog eens voorzichtig opjagen, dat het moet prestige zijn, dat het moet in orde zijn, dat we toch allemaal wel een beetje in gelijke tenue zijn... Pfft. We doen ons best ! Meer kan ik daar niet over zeggen.
'k Zat vanavond een artikeltje te lezen over happy singles. Iemand had daar een onderzoek naar gedaan en blijkt dat het merendeel singles eigenlijk een façade opzet. Ook omdat ze niet willen zitten janken, dat dat zo niet overkomt en dat je dan ook moeilijker aan de bak raakt voor eventueel een lief als je altijd maar zit te janken. En dat vele singles na een lange relatie ook nog moeite hebben om de juiste draai te vinden, dat je normaal de helft van de duur van je voorbije relatie er nog mee bezig bent, dat het nog blijft sluimeren. Wjaa, kan wel kloppen denk ik. Ik heb dat zo met mijn 'grote verliefdheid' gehad hé Twee jaar holderdebolder geweest van iemand, rooie kop krijgen, bevende handen, niet te doen. Verslechtert met te verouderen zeker ? Hoe is dat ook weer van die oude schuur ? (die in brand staat dus ))) Jaah.... ik mag toch ook wel zeggen dat het zo een klein jaartje geduurd heeft eer het er echt uit was. Nu en dan kreeg ik nog eens een opflakkering Maar eigenlijk is mijn proces versneld geweest op het moment van de 'ontknoping', dat ik met de waarheid naar voorkwam, een waarheid waar de persoon in kwestie eigenlijk niks van wist. Moet nogal een beetje een 'attaque' zijn als er daar een getrouwde madam u komt vertellen dat ze eigenlijk toppezot van u is ... Nu, gelukkig is dat alles goed geëvolueerd in een toch wel zeker vertrouwen in elkaar. Achteraf bekeken ben 'k daar wel content van, want de eerste keren da'k die persoon dan terug op het lijf liep wist ik ook niet zo goed weet met mezelf. Maarja... ik had ook zo'n beetje een façaderelatie.... De druk, de spanning..... 't deed er al geen goed aan. Winkel starten, kindjes kopen, vele investeringen.... De boog stond soms nogal serieus gespannen. En dan schoot ie eens af in een harde ruzie, een verwijten, kwaaie blik en geen woorden of juist heel veel woorden. Ondertussen vind ik dat er wat van die façade weggevallen is en dat de fundamenten toch wel weer wat verstevigd zijn. Ik ben ook eens meer al de goeie dingen beginnen te bekijken en de minder goeie wat meer proberen te relativeren. Nobody's perfect. De kracht van een relatie volgens mij is voor een groot stuk ook het kunnen accepteren van de andere z'n minder goeie kanten, er kunnen mee omgaan. En ik las ook nog in datzelfde boekje dat de één van de krachten van een koppeltje hun relatie af en toe een dosis gezonde humor was. Mjaa... die is er ook wel terug meer bij van ons. Mijn humor is soms wel een beetje gek of onnozel, maar ik heb altijd onthouden dat je steeds een beetje het kind in je moet bewaren.... En voor de rest hebben we op 'n bepaald vlak ook wel positievere vooruitzichten wat het allemaal wel draaglijker maakt. Het blijft goed oppassen, maar als het al draaglijker is, is dat ook een deel van ons plezier van elke dag. Iedere morgen met kopzorgen opstaan en gaan slapen is ook heel drukkend. Nu, niet te veel boffen over 'm'n geluk', want achter te veel geluk zit dan vaak weer wat ongeluk verscholen, maar ik wil toch proberen zoveel mogelijk te genieten van alle kleine dingen.
Woensdag mij gaan wegen. Gestart met een nieuw blaadje. Reactie viel gelukkig nog mee. Hij was blij zijn verloren dochter terug te zien. Haha ! Ik ben nu echt met goeie moed weer gestart dat ik het niet steeds meer zo op mijn heupen krijg van mijn heupen Het is nu niet dat dat bij mij zooooooooo'n extreme vormen aanneemt, maar het is toch beter wat in de lijn te blijven. Het is veel aangenamer om je te kleden en zo, en je ziet er ook wel vlotter uit vind ik. Morgen gaan we gaan eten met 't werk en dan nog een stapje zetten. Mijn man had zich al wat nieuws aan geschaft Jaah.... hij en kleren. Hij is hier de vrouw in huis wat betreft kleren kopen. Ik sta altijd te veel te twijfelen of ik vind het niet goed genoeg of er hangt al iets in mijn kast dat er sterk op lijkt of ik vind het te veel geld voor wat het is. Ik ben deze middag eens meegegaan naar een kleerwinkel met iemand die bij ons werkt. Snel. Zij heeft iets gevonden. Ikke niet Mijn man zei : 'Heb jij nu weer niks mee?' Ik ben dan hier op eigen bodem nog eens gaan snuffelen in de rekken. En ja, ik heb wel iets gevonden wat me aanstond. 't Is natuurlijk weer iets met veel zwart bij. Typisch ik. Ik kan er niet aan doen, ik vind dat vaak stijlvol of nog iets verslankend. En met m'n rooie kop haar voor't moment contrasteert dat wel niet mis vind ik. Ik was eigenlijk wel content met m'n tenuutje dat ik nu steeds aan doe als we eens uit moeten, maar wilde ipv een broek wel eens een jurkje of een rok. Dus ik heb nu een jurkje. Alé, morgen dus eerst gaan chinezen en dan nog eens de bloemetjes buiten gaan zetten. De baas trakteert En wat betreft onze werkneemster met haar 'grote problemen'. Het is gelukkig al allemaal wat getemperd en dat 'project' waar ze eens voor zou informeren zal toch nog GELUKKIG niet zo interessant zijn. Ik zeg tegen haar : 'Je zou je zekerheid van werk laten schieten en nog in een grote hoop miserie belanden.' Ik ben blij dat ze het niet doet. Maar achter dit komt er wat anders..... We zien wel.
Hoh, ze zit zo in de miserie, dat meiske dat bij ons werkt.... Een relatie van zo'n 9 jaar was stuk gelopen. Hij had altijd 'tijd'. Zij wou trouwen, wou een kindje. Hij was best wel heel goed voor haar, maar ging graag een pintje gaan drinken achter z'n werk, maar vertelde dat niet altijd. Zei dat hij had langer moeten werken. Dit alles begon haar zo te irriteren en ze belandde in de buurman z'n armen voor een korte heftige relatie. Gelukkig is die niet blijven duren. Toen is ze bij de papa van haar kind geland. Al snel was ze in verwachting, nu ze hadden er de leeftijd voor om niet te lang meer te wachten en als ze zich allebei zeker voelden van hun stuk.... Maar integendeel .... een kindje met wat gezondheidsproblemen, 2 karakters die toch totaal verschillend bleken te zijn, hij een enorme controlezucht, zij meer van rif-roef-raf.... het werd steeds moeilijker... tot ze een vroegere vriend van haar eerste vriend op het lijf liep waarmee het ook al altijd goed klikte..... Verliefdheid .... en ze is er gaan bij wonen..... Maar blijkbaar loopt daar ook niet alles van een leien dakje.... Ik heb eigenlijk echt wel met haar te doen. Eigenlijk is ze een harde werker, maar veel te goed tov de mannen met wie ze een relatie deelde als ze er van weg gaat. Ze laat zich altijd maar pluimen. En als je dat zo allemaal ziet en hoort, dan besef je toch ook wel dat je soms eens moet volharden, doorbijten, er durven in geloven .... ook na een periode van volledig wantrouwen of ongeloof.... Het is niet altijd rozegeur en maneschijn en niemand is perfect.... Maar van waar kan zij het vertrouwen hebben ? Ze is opgevoed met een alleenstaande mama met 3 kinderen die een horecazaak openhield. Ze heeft nooit de basiswaarden geleerd. Ze kent de warmte van een nest niet. Ze grijpt naar idealen over een 'perfect gezin, een perfecte relatie'.... Ze is nu zo wanhopig dat ze aan 't overwegen is van ook een zaak over te nemen zodat ze op eigen benen kan staan. Haar kindje waar ze zo aan gehecht is zou ze automatisch minder tijd voor hebben. Ze heeft ook zo'n ideaal beeld over zelfstandig zijn. Maar zelfstandig zijn is niet altijd een droom .... Maar als alleenstaande moeder een zaak runnen..... dat zal ook wel niet van een leien dakje lopen. We gaan haar een beetje moeten helpen. Ondersteunen, haar in de goede richting helpen. Want, zij zegt het zelf, wij zijn toch nog een basis waar ze kan op terugvallen. Een houvast. Haar werk. Ze mag dat dan toch ook niet laten schieten. En ik zeg ook vaak eens tegen mijn man : 'Ze heeft niet echt nog familie waar ze kan op rekenen, maar wij zijn ook een beetje familie voor haar.' Jaaah.... hopelijk komt het snel allemaal op z'n pootjes en raakt ze snel door haar verwarde periode....
Vandaag weer opgestaan met een mega-zere kop.... Gelukkig is het nu al iets verminderd. Is altijd nog maar druk die van mij afvalt zeker, stress-gif die er uitkomt zeker ? Gisteren ben ik vrij vroeg gaan slapen. Husband was nog naar een vergadering. Ik moet mijzelf nu wat verplichten tijdig naar m'n bed te gaan dat ik stap bij stap mezelf weer kan opkrikken. Want ik wil nu eens blijven doorwerken tegen dat mijn financiën mij meer zinnen. Er zal in de eerste weken ook nog 't één en 't ander met mijn ouders moeten besproken worden en met de boekhouder... hoe we 't nu allemaal gaan doen voor dit jaar. We moeten een goede keuze nemen, zodat we voelen dat we steeds meer vooruit gaan. En ik geloof in dit jaar. Ik geloof dat wij stappen vooruit gaan kunnen zetten. En ik heb ook vastgesteld betreffende m'n dochter en haar rapportje, dat de vakken die zij thuis met mij wat moest voorbereiden alletwee wel vrij goed waren. En dan had ik zo het idee : mocht ik daar nu toch eens iets wat meer tijd kunnen insteken, eens iets extra herhalen of zo .... Het zou haar alleen maar ten goede komen. Het kind moet got toch zo veel leren .... leren zorgeloos en vast fietsen (want ik wil nu echt wel dat ze dat vlotjes onder de knie heeft), leren zwemmen (naar aanleiding van het zwemmen dat ze dan met school zullen doen vanaf maart, cursus start ook nu, maar vorig jaar klaagde ze dat ze bij de sterkere wou zitten, dus zal zo'n zwemcursus haar wel deugd doen), 2 extra juffen voor haar lezen etc... op school, een extra wiskundetaak die de andere kinderen niet meehadden, alleen zij ...., een logopediste, en als ontspanning dansen en de jeugdbeweging... Heeft mijn meid een druk programma zeg... En zondag zei ze tegen me : 'We gaan dan op een zondag nog eens leren fietsen.' Maar ik zei : 'Jaah... 't is dan weer je jeugdbeweging waar je naar toe trekt.' En ze besefte zo dat als zij elke zondag weg is naar haar jeugdbeweging ze dan eigenlijk niks meer met ons kon doen op zondagmiddag, want dat is zo een beetje de enige dag. Ik zeg tegen haar : 'Je moet dat daarom niet laten om te gaan hé. Maar je kan wel eens afwisselen. Eens naar de jeugdbeweging, en eens iets met thuis doen. We zien wel.' En ze was akkoord Want ik zou nu ook niet graag hebben dat ze dat terug laat schieten, ze amuseert zich en ze heeft er ook wel deugd van : ons braaf meisje.... Heb mij vorige week een kriek gelachen met de kleinste. Ze moesten mee met de auto. Zegt de oudste : 'Kom, hup,hup, met de geit.' En de kleinste van 4.5 : 'Ik ben geen geit.' 's Avonds dronken we nog een 'aperitiefje' en de oudste slurpte haar drankje uit en zei dan zo : 'Mama, mijn benzine is op!' Zoals d' echte De kleine dingen die het leven leuk maken hé ;-)
Mijn eerste woordjes in dit nieuwe jaar Het is een mega-drukke tijd geweest. Collega gesloten in deze drukke periode, dus we hebben serieus plankgas mogen geven. Niet normaal eigenlijk. Allemaal wel goed voor de portemonee, maar op zo'n tempo zou je't toch niet kunnen blijven uithouden. Zot.zot.zot. Kerst- en eindejaarsperiode vrij goed doorgekomen. Alleen achteraf : totaal kapot. Moe, fysiek en psychisch. Beetje bij beetje gaan we ons weer oplappen. Vrijdag hadden we dan nog een vrije dag genomen, maar dat was er meer één om samen iets te doen met de dochters en 's avonds hadden we dan ook nog onze verplichtingen aan een kerstboomverbranding met als gevolg dat ik de dag na mijn vrije dag stratemoe was en barstende koppijn had. Onze dochters hebben het in deze periode best wel goed gedaan. Goed hun plan getrokken. Ik probeer dat dan altijd te compenseren met iets waarmee je toont dat we ze niet vergeten zijn, al is dat simpelweg eens samen naar een tea-roompje. Vinden de madammen bereleuk. Vandaag was ik ook zooooo moe. Eerst een klein halfuurtje gerust na ons middageten van 14 uur En rond 16 uur zijn we dan nog wat gaan oefenen met de fiets, want de oudste is nog wat onzeker en het was ondertussen al zo lang geleden. En zo'n mooi weer. Ik wou daar absoluut van genieten en ik heb er deugd van gehad. De kids hadden dan vanavond nog in bad gezeten en de oudste haar wangen bloosden als krieken, van buiten te fietsen en dan in bad. Van zo'n dingen kan ik ook deugd hebben. En dit jaar : ben ik terug al veel meer overtuigd van mijn eigen man. Door ook dingen rondom mij te zien gebeuren in andere relaties. De 'clue' van een goede relatie is volgens mij niet enkel verliefd zijn, want dat tempert. Maar de liefde die er is van bezorgdheid, van ook elkaars minder goede kanten te kunnen accepteren, van samen steeds wat water bij de wijn te doen. Ja, ik had vorige week ook plotseling een stressmomentje van mijn stresshebbende husband. Hij bleef maar doorjanken over iets en ik kreeg het zo op m'n heupen dat ik een pak naar hem zwierelde in mijn franse colère. En zwiep, hij trok nog net op tijd zijn hoofd in. Achteraf moest ik eigenlijk wel lachen met mijn eigen stoot. En surtout met mijn man zijn snelle reactie. Zo zie je dat is zo'n beetje van 'katje-mie-katje-were' (zie een vorig bericht, alhoewel dat katje-mie met een onverantwoorde hardheid was, maar we moeten relativeren...) En ik wou ook nog even vermelden dat er ook iemand is geweest vorig jaar die mij mijn ogen doen openen heeft en mij uit de irrealiteit doen stappen heeft van verlangen naar .... iets wat je eigenlijk toch niet weet. Het grijpen naar die roze wolkjes die je toch niet kan omklemmen... Ik zocht iets elders wat ik thuis niet meer leek te krijgen en waar ik mij ook helemaal voor afsloot. Maar soms moet je dan in die kwade momenten je koe bij haar horens grijpen en er toch durven aan werken dat het geloof in elkaar weer sterker wordt. Ik mag deze nuchtere, realistische persoon dankbaar zijn. Het is misschien wel een beetje jammer voor hemzelf dat hij soms wat al te realistisch is. Ik in feite ook. Want soms moet een mens zich toch eens meer durven laten gaan... maar ja, als het je karakter niet is...
Jaah... dikkertje-dap ... ik ben weer goed op weg.... Mijn weegschaal is een ware ramp, of tenminste deze die er op staat We hadden het er met nieuwjaar nog over met mijn ouders. Mijn ma vermagert van 'stress', mijn pa verzwaart van 'stress'. Ik ben dus type 'pa'. Mocht al de chocolade die ik opgegeten heb in mijn lijf blijven zitten dan ben ik zeker al een 'vol' chocoladefiguurtje. Maar niet dat alleen : ik heb gewoon geen maat bij momenten. De vermoeidheid speelt mijn vreetzucht ook altijd wel parten. Ik moet mij woensdag gaan wegen. Ik zie er tegenop, want ik had met grote overtuiging gezegd dat ik naar mijn 40ste toe, begin maart ging maken dat ik weer piccobello binnen de lijntjes zat en integendeel ik zit er nog meer buiten. Grmbl.... En dan zit ik al weer met een volgend dilemna. Wat doe ik met mijn 40ste verjaardag? Ik heb nog nooit iets speciaals gedaan en mijn eerste idee was eigenlijk dat ik een wilde fuif wou geven met een heleboel mensen, waaronder mijn oude vrienden van de jeugdbeweging vroeger. Maar toen ben ik beginnen denken van hoeveel ik er eigenlijk al gevraagd was en hoeveel heel dat boeltje mij zou kosten. Dan ben ik tot het besef gekomen dat ik het beter kleinschaliger hou. Want 't loopt al niet over in onze portemonee. Na de feestdagen is ze wel wat aangedikt, maar ik heb ondertussen al m'n te betalen rsz op de lonen binnen en dat is ook weer zo'n ferme patat. En nu weet ik helemaal niet meer WAT ik wil doen met mijn 'nieuwe voordeur'. Ik verander om de haverklap en ik krijg ook niet echt een tip van mijn husband. Ik wil iets doen, maar ik weet niet wat. En nu kwamen ze hier gisteren nog binnen met een affiche van de jeugdbeweging waar mijn dochter in is, voor een spaghettifestijn... op mijn verjaardag. Dus kan ik spaghetti gaan vreten op mijn verjaardag Doe ik ook iets en zal het normaal ook wel een leuke avond worden..... En zo is het altijd wel iets waar ik denkwerk mee heb. Maar ik heb dan soms zo de indruk van mijn man : als het zijn beurt zal zijn dat hij eens aan een 'speciale' leeftijd zit, dan zal het niet op kunnen en van mij : oh ja, ik moet het maar zelf beslissen wat ik wil. Met nieuwjaar was ook al zo'n anekdote. Het ging hem over kadootjes Ik moest die voor mij maar zelf kopen. Hij had daar geen tijd voor en dan kon ik zelf kiezen wat ik wou. Dus ikde traditionele kadootjes bijgehaald om op nieuwjaardag met de schoonfamilie open te doen. Is zo'n beetje traditie, maar we overdrijven wel niet hoor. Dus, ik de kadootjes voor de dochters gegeven, voor het ventje gegeven. Ik krijg een dikke plakkende zoen van mijn ventje dat hij tevreden is met zijn kadootje...... we aperitieven verder, we eten verder en daarna moesten we dan naar mijn ouders.... We willen vertrekken.... maar daar lagen nog 2 pakjes ... de mijne. Ik had ze express niet willen open doen omdat ik vond dat hij toch tenminste er mocht naar vragen waar de mijne waren om mij deze 'symbolisch' te kunnen overhandigen. Ik zei : 'k Ga maar mijn eigen kadootjes zelf uithalen en opendoen hé....' terwijl hij er bij stond. En zijn reactie was zo van : 'Ahja, heb jij ook een kadootje... ik wist dat niet.' En ikke : 'Ewel ja... je zei toch dat ik het zelf moest bijhalen. Maar ik vond dat je toch de moeite mocht doen het mij te 'geven'. Het is misschien allemaal banaal. Maar dat zijn zo van die kleine details die mij toch wel eens kunnen steken. Ik vraag al niet veel, ik ben geen luxekonijn... maar 't was gewoon het 'gebaar' die voor mij telde. En verder .... Ik heb de laatste dagen : vrijdag, gisteren, vandaag ook wel goed beseft dat wij weinig 'tijd' hebben. Tijd voor gewone kleine dingen. Wij hollen soms zo door alles heen.... waardoor 'tijd' vergeten wordt. We voelen ons soms al ongemakkelijk als we tijd over hebben. En nu ga ik slapen of ik raak niet 'op tijd' uit mijn bed ;-)
Twee jaar holderdebolder geweest van iemand, rooie kop krijgen, bevende handen, niet te doen. Verslechtert met te verouderen zeker ? Hoe is dat ook weer van die oude schuur ? (die in brand staat dus 
))) Jaah.... ik mag toch ook wel zeggen dat het zo een klein jaartje geduurd heeft eer het er echt uit was. Nu en dan kreeg ik nog eens een opflakkering 
