Het leven kan zo danig ingewikkeld zijn. Soms zou je dingen willen doen, maar je kan ze niet doen. Gevoelsmatig voel je je daar dan wat ongelukkig of geremd door.... raak je er soms wat gefrustreerd van. Gisteren .... Bonk, bonk, bonk,.... ik kreeg het weer aan m'n hart. Ik word dan zo bloedserieus, gewoon omdat ik het wil wegsteken. Dat ik niets wil uitlokken wat moeilijkheden zou veroorzaken. Het is nu al meer dan 1.5 jaar, .... die hormonen ... die dansen ... die springen ... als ik jou zie. Ik zat het gisteren nog te denken .... kan dat nu niet dat je 2 mensen graag ziet ? Ohgottekestoch .... ik kan zeker niet klagen van mijn man. We hebben onze gaven, we hebben onze gebreken. We zijn inderdaad misschien heel verschillend in bepaalde dingen. We zijn miscchien wel niet het ideale koppel. Maar tot op heden rooien we het door dik en dun. Met ook heel wat te relativeren natuurlijk. Ik heb destijds voor hem gekozen omdat ik hem echt 'goed' vond, omdat ik hem 'betrouwbaar' vond, omdat hij geen ouderwetse zak was, omdat hij iemand is die vooruit wil. Wat ik er bij moet nemen is dat hij een enorm stressbeest is, dat hij zou klagen dat hij veel moet werken, maar dat hij eigenlijk niet goed kan stoppen van werken. Dat hij soms zo danig in z'n werk en in z'n tv (voetbal) of krant verdiept is, dat hij precies op een andere planeet zit. Dat luxe voor ons een verschillend begrip is. Ik ga meer voor 'de noodzaak', hij gaat meer voor 'het mooie en vaak ook het duurdere'. Tja, en dan is er die andere waar ik steeds maar de kriebels van krijg. Die ik graag meer in mijn persoonlijk leven zou willen betrekken. Ik denk dat wij qua denkwijze meer op dezelfde lijn zitten. Manier van leven of opvatting over het leven, misschien wel meer in dezelfde lijn denken. Ik zou zo graag hebben dat hij eens door het lint gaat en mij vastpakt, mij knuffelt, mij zoent... Al is het maar één keer.... Maar ik zal het zeker niet uitlokken. Ik durf niet. Omdat ik ergens bang ben dat ik daarmee de grootste flater zou begaan. Want ik denk wel zo veel, maar waarschijnlijk staat hij daar niet eens bij stil en ben ik maar een gewone kennis waar hij gewoon vriendelijk tegen is.... En ik begrijp het nog altijd niet en ik zal het ook nooit begrijpen waarom die nog alleen is.... Soms denk ik dat hij vroeger eerder een schuchter en verlegen type was, die met te verouderen uitgegroeid is tot een aantrekkelijke, zelfbewuste jonge veertiger.... die geniet van zijn leven. Die ergens wel een band zou willen hebben, maar die ook geniet van zijn vrijheid.... Waarom kan niet alles lopen zoals je het denkt? Zonder daarmee rumoer te zaaien... 't Leven is ingewikkeld ....
zet het uit je hoofd Mandy, zet het uit je hoofd ! En scharrel je energie tesamen, scharrel je energie tesamen.... Soms denk ik dat ik oververmoeid en overstresst ben.... nooit een moment om eens deftig tot rust te komen. Buiten alle dagelijkse bezigheden houden dingen in mijn fantasie mij ook nog steeds een beetje bezig. Zoals ik al meerdere malen zei, ik heb het al beter kunnen plaatsen, maar sommige momenten wil ik het niet plaatsen. Ik breek uit dat je niet zo maar kan gaan en wandelen zoals je wilt zonder anderen daarmee te kwetsen. En feit is : keep it cool ! Er is van aan de andere kant toch NIKS meer dan gewoon wat babbelen tegen elkaar. Zet het uit je hoofd ! Het enige wat ik er mee zal doen op termijn is mezelf erin frustreren, mezelf ongelukkig maken .... omdat dit onbeantwoorde gevoel nooit beantwoord is. Maar het hoeft ook niet beantwoord te worden, want het past gewoon niet in mijn leven, ik bedoel het kan er niet in passen. En het zou toch maar tot een negatieve afloop leiden. Jammer dat een mens niet ALTIJD zijn gevoelens kan uiten, ik ben daar al zo'n moeilijke in, tenzij dan tegen mijn dochters heb ik daar weinig problemen mee. Maar het zou toch maar fout zijn, en het is iets wat toch geen toekomst kan hebben. Want ik heb zelf een echtgenoot die ik eigenlijk nooit in de steek zou laten, tenzij hij mij in de steek laat. Maar het is zo raar dat er daarnaast nog iemand kan zijn waarvoor je wegkwijnt als je hem ziet. Waardoor je vingers ver verschrompelen van de zenuwen, je armen trillen, je stem trillen. En ergens vind ik het dan jammer DAT het niet kan. Dat het de kans niet krijgt. Iets wat zo mooi is. Maar het zou toch maar van mijn kant zijn. En misschien zou ik dan mocht het realiteit kunnen zijn in zak en as vallen .... Het is allemaal ZO moeilijk, maar ik maak het mezelf moeilijk. Speel terug de harde tante op je gevoelens Mandy, vroeger kon je dat ook. Of is het met ouder te worden dat ik dat niet meer wil ? Dat ik wat ik voel de vrije loop zou willen laten, een kans geven ? Het is jammer dat ik dit alles niet gewoon tegen die iemand kan vertellen.... Ik heb een mooi gezinnetje, maar ik heb een zwaar leven, op werkend gebied dan. Het eist zo danig veel van jezelf dat je hard moet zijn om er niet onderdoor te gaan.... Het lijkt alsof ik altijd maar loop te klagen, maar het zijn mijn slechte momenten die er hier uit komen. Misschien is dat mijn beste therapie, helpt mij dat het beste ...
Gisteren zegt mijn man : We gaan nog een tandje mogen bijsteken. Want zoals het nu is is het niet goed. Een beetje meer motivatie, wat meer actie, wat meer ondernemen. Mijn mond viel open : wablieft ? We zijn nu al bezig van 6 uur 's morgens tot 9 uur 's avonds, probeer ik daarna nog zelf te kuisen, soms nog wat administratie, dan zou je nog een tandje moeten bijsteken ? Pfft... neen hoor... dat kan ik niet meer. Wat ik zou willen is in de plaats is 3 maanden vakantie, maar met financiële zekerheid... Want momenteel zou ik dat toch soms eens kunnen gebruiken. 3 maanden niks MOETEN doen. Leven van de dag, zonder verplichtingen, alleen, met m'n neus in de natuur. Zodat mijn geest en mijn lichaam eens weer volledig tot rust en op punt kunnen komen. Soms zou ik mij met mijn gat in de duinen van Malo-les-bains willen gaan zetten.... en kijken naar de zee, kijken naar de bootjes .... En even niemand rond mijn kop ; zelfs niet mijn 2 lieve dochtertjes, want dan is het ook weer meteen DRUK... Run to the water .... find me there ... (Live) (en misschien zou ik daar wel iemand willen vinden om al wat in mijn kopke omgaat mee te delen, die een groot luisterend oor opzet en mij laat vertellen, als ik zin heb, die mij laat voelen als ik zin heb, die er bij mij gewoon al mijn zotte gedachten, de raarste kronkels laat uitkomen ??? Ik zie dat altijd in een waas, een mist, iets dat heel ver af is, en die nooit komt ...)
Het is al een aantal keer dat ik 's morgens zo slecht uit mijn bed raak, dat ik voel dat ik buiten mijn werk niet veel extra energie over heb en dat ik voel dat ik moet slapen of rusten... En ik raak ook nooit met iets volledig rond : ofwel heb ik geen tijd er voor, ofwel wordt ik onderbroken, ofwel zie ik het niet zitten om er aan te beginnen. Eén ding is zeker : ik vraag terug een poetsvrouw voor mijn privé, want het gaat niet meer... Alles was zo mooi geordend toen we in congé waren, alles was zo netjes,... maar ik kan het niet meer zelf... En soms denk ik dan : ben ik zo'n luie doos dat ik zelf mijn strijk niet doe, mijn huis niet zal kuisen, mijn ramen niet poetsen, weinig eten zelf moet maken... Het is tegen mijn principes of ik kan er niet goed tegen dat er nog een vreemde in mijn kot zit, er lopen er hier al zo veel, maar ik zal toch mijn principe naast mij moeten neer leggen. Of wil ik alles veel te goed zelf doen en raak ik er gewoon niet door omdat ik het allemaal zelf wil doen? Mijn man zegt dat het de laatste tijd een beetje straf tussen mijn oren zit .... Ik kan het soms zelfs niet verdragen dat hij aan mij komt, nu hij is ook nogal redelijk hardhandig... Het is niet dat hij niet mag aan mij komen, maar ik trek mij snel weg, verschiet of bibber er van .... Ik heb toch ondervonden dat ik daar in de vakantie minder last van had. Als ik wil met rust gelaten worden, moeten ze mij ook met rust laten, of er volgt een snak en een beet... En als ik mezelf bekijk dan vind ik mij er uiterlijk ook niet op verbeteren. Als ik een foto zie zie ik een vermoeide vrouw of een werkpaard... een tjoolderke... die vergaat in zijn eigen werk en financiële beslommeringen ....
Ik vind de verhouding tussen mijn man en ik anders niet slechter dan een jaar geleden. Sedert ik hem een beetje zijn vrijheid heb gegeven met zijn 2 vriendinnen is het er niet op verslechtert. Hij relativeert mij of onze relatie ook meer denk ik. Ik bedoel daarmee dat die 'liefste vriendin' waar hij telkens zo smachtend naar uit zag, en die hij nu wat meer ziet of hoort toch ook haar plus- en minpunten heeft... Ofwel voelt hij zich beter als hij nog een 'ontspanningkje', een 'zijpoortje' heeft, buiten mij waarmee hij zijn godganse dagen van 's morgens tot 's avonds deelt in alle 'stress' en 'shit' die er soms is. Ofwel is het gewoonweg wat bekoeld met die vriendinnetjes : dat die 'o, knuffeltjes, maar wanneer nog eens ...' Er niet meer zijn... En zijn dat dan enkel knuffeltjes ? Of moet ik daar meer van denken ? Want ik weet ook wel dat mijn man veel 'socialer' is dan ik in die dingen... Of als je dan eens iets leest van 'een blauwe hemel .... ' Naar mij heeft hij dat NOOIT geschreven ... Wat moet ik daar van denken ? Niet TE veel zeker ... Ik heb altijd gezegd : ik weet het liever dat er iets of half iets is, dan dat ik zelf tot de vaststelling moet komen of het van een ander horen... En waarom zou je geen vriendin mogen hebben als je getrouwd bent ? Kwestie is van : hoe ver gaat dat, die vriendin ...
Wat betreft mijzelf van die man waar ik al zo lang ondersteboven van ben : hoh, ik heb dat ook al beter kunnen plaatsen. Ergens zou ik willen dat hij ook een stukje van mijn leven is, naast mijn huidig leven.... Maar ik weet dat ik mij daar toch geen illussies hoef rond te maken. Hij vindt mij wel sympathiek, maar dat is dan ook alles. En soms maak ik mij daar wel eens boos in, dat ik dan denk : waarom niet datzelfde idee van aan zijn kant en waarom kan dat niet, als aanvulling op mijn huidig leven ... Ik weet eigenlijk ook niet of mijn eigen man daarentegen dat wel goed zou kunnen accepteren. Want ik denk dat wij (mijn man en ik) het soms ook niet altijd goed beseffen van elkaar, door alle druk ... Wij schelen wel enorm veel van ingesteldheid en mening... en toch trekken we aan 1 koord, toch trachten we elkaar te beschermen, te redden uit noodsituaties, zouden we elkaar eigenlijk niet goed kunnen missen. Zien we elkaar misschien wel liever dan dat we het zelf beseffen. Maar ik denk dat wij, mede door onze manier van leven, ergens behoefte hebben aan iemand die er is naast ons werk, naast ons dagelijks leven.... Tja ... 'k ben weer ingewikkeld aan het doen. M'n kronkels zijn weer aan 't draaien. Ik stop het maar. Deze middag een kort slaapje en dan voel ik me misschien ook wel weer wat beter ...
