Soms kan je ruzie maken, kibbelen. En soms kan je in ruzie zitten met je partner dat het werkelijk ten toppen uit is. Wel dat was zo van maandagavond tot woensdagnamiddag. Kleine pauze dinsdagvoormiddag..... Een mens zou het besterven, zo'n hatelijk gevoel is dat. Niks verdragen van elkaar, niks kunnen juist doen voor elkaar. Ik had echt geen idee waar het ging eindigen. Ik zag er al geen goeie afloop meer in. Gelukkig is de zon er dan weer wat door gekomen. Maar daarmee is 'het weer' nog niet stabiel hoor. Ik denk dat we terug door een moeilijke periode gaan gaan. Hoh, dat is soms zoooooo vervelend. Precies alsof wij niet echt 100 % gelukkig kunnen zijn tesamen. Precies alsof er ergens altijd wel een strootje zit te kietelen, te priemen ...... En toch : om het op te geven zie ik het helemaal niet zitten. Ik wil kijken voor de beste oplossing. Ik wil samen vooruit, maar we blijven soms zo veel haperen aan elkaar. Er is ook niet echt nog een intieme liefde.....Ik bedoel : er komt hier niet veel meer in huis. Ik weet dat dat voor een heeeeeeel groot deel aan mij ligt, maar ook voor een groot deel aan mijn husband. Als hij dan eens zin heeft dan heb ik er echt geen goesting in omdat ik, echt waar !, stokkemoe ben. Het is altijd op die momenten dat hij dan afkomt. De andere momenten dat ik dan wel nog zin heb, heeft hij nog geen tijd want dan hangt hij nog aan zijn televisie geplakt.
Het voordeel als je alleen zelfstandig bent is dat je alleen definitieve keuzes kan maken. Het nadeel van dit met twee te doen is dat je dat niet kan doen : altijd zijn er twee meningen...... En dat is hier wel een groot feit : wij zijn vaak eens verschillend van mening. Dan is hij kwaad en zegt hij : 'Wij hebben nooit hetzelfde gedacht.' Dan zeg ik : 'Omdat ik niet doe wat jij zegt. Omdat ik van een andere mening ben. We kunnen toch door er over te praten tot éénzelfde mening komen. Door dingen te bekijken, voor- en nadelen af te wegen.... ' Maar volgens hem is dat dan geen waar
Oh, het ligt misschien wel allemaal aan mezelf. Ik heb weer last van een zekere luiheid. In niks geen goesting. Het meest goesting in niks doen. Gewoon geen fut. Geen fut omdat ik er niet het gewenste resultaat van heb zeker of geen fut omdat ik geen tijd meer over heb om eens te rusten. Nooit eens rusten of weinig rusten... ECHT uitrusten zo ...... vrij van geest en arbeid..... Je krijgt er precies een schuldgevoel bij als je het wel doet. .... En ergens krijg ik dan een reactie dat het allemaal de pot op kan en dat ik het gewoon laat slingeren. Dat ik weet dat ik het wel moet doen, maar ik heb geen zin meer, geen fut meer. En dan moet ik het achteraf toch doen. En dan heb ik ook niet echt die 'rust' gehad, want ik heb me eigenlijk een beetje aan mezelf geërgerd van : 'kom doe het nu eerst, dan ben je er van af' en tussen 'pfft.... nu even niet, het is genoeg geweest'. Het besef tussen plicht en luiheid.....
Ik weet, als ik zo voort doe, dat mijn innerlijke bom op een dag toch eens gaat ontploffen en dat ik misschien wel heel erg diep ga zakken.
Voor het ogenblik ben ik weer redelijk aangekomen in gewicht en ik weet dat ik er moet op letten, maar ik zit de laatste twee dagen al weer de hele tijd te vreten als een kieken zonder kop.
En vanavond ga ik dan twee grote glazen rode wijn redelijk snel na elkaar uitdrinken, dat ik me wat 'soezig' voel (alle zorgen aan de kant!) en in m'n zetel in slaap val tegen rond 1u30 of zo (gebeurt wel af en toe eens....)
Krijg weer een baalmoment. Ben bezig aan m'n financiën en telkens komt het weer tot hetzelfde. We raken niet waar we moeten zijn.
Het blijft het eeuwige moeilijke punt tussen ons beiden. We gaan nog steeds niet genoeg vooruit. Na bespreking met de boekhouder was de bedoeling uit te zoeken waar wij onze verliezen hebben..... Ze moeten ergens bij de produceerders zitten .... ze maken te veel en ze verspillen te veel. Al 10 jaar haal ik dat aan, al 10 jaar is het geen waar. Zal ik dit steeds verder blijven aanhalen ? Mijn persoonlijke sponsoring is gedaan ! Ik heb er al veel te veel van het geld dat ik van m'n ouders kreeg ingestopt. Dan moet maar het triestige feit komen dat we er onder door gaan. Ik kan dit niet eeuwig blijven sponsoren. Het is als geld in een zak doen waar een gat in zit. Ik heb soms de indruk dat mijn man dat gewoon niet begrijpt. Ik versta ook wel dat hij heel veel werkt en dat hij opnieuw wil investeren en dat hij verder vooruit wil....... maar je moet er eerst centen voor hebben. Ik heb geen zin meer om weer iedere morgen met zorgen op te staan van wie betaal ik nu eerst ? Naar wie moet ik nu een geruststellend telefoontje doen om te sussen ? ...... Ik vind het zo hatelijk dat we tien jaar verder zijn en eigenlijk financieel belange niet zijn waar we zouden moeten zijn. Het kan ook aan mij liggen hoor. Ik weet het op den duur niet meer. Het kan ook zijn dat ik te laks in m'n werk ben of te toegefelijk op het aanhoudende opdringen van zaken die m'n man wil........ Ik heb al eens gedreigd dat als het niet vooruit gaat ik terug uit ga werken. Dat hij maar allleen zijn boel moet runnen..... En telkens als ik over die financiën begin dat het niet goed is dan is hij direct 'boink' negatief, depressief. Er kan daar precies nooit over gepraat worden .... Ofwel is het goud ofwel is het direct zwarter dan zwart....... Hij wil altijd meeeeeer...... ik wil dat dan wat afremmen omdat ik aan mijn kluiten denk..... ik krijg dan het verwijt dat je moet innoveren om vooruit te komen...... ik denk dan je moet eerst iets hebben om vooruit te kunnen komen...... Kijken we beter niet hoe we beter anders werken ? Beslissingen nemen om bepaalde dingen zelfs uit te schakelen ...... We hebben geen leven meer zoals het hoort. We werken samen 150 uur en daar is niks van privé-werk bij. (kids en zo.....) Poetsen, strijken wordt wel voor mij gedaan. Daar heb ik geen 'rooi' meer aan. Ik denk dan soms : Moesten we die 150 uur elders gaan werken we zouden nogal wat meer verdienen. Nu, zoveel uren uit gaan werken zou ook niet gaan. Dat is dan weer een 'voordeel' van ons zelfstandig zijn dat ons werk thuis ligt en dat je daardoor meer kan doen..... Tjaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah....................
Ik was het weekend toch wel wat geschrokken. We gingen naar een lokale fuif. De echtgenoot laat ze dan lustig binnenstromen bij zo'n gelegenheden. Mij stoort dat nu niet direct omdat ik dan toch rijd als we terugkomen. Is even ontstressen voor hem. Maar op een gegeven ogenblik kan je er dan toch wel meer dan genoeg binnen hebben en dat merk je dan wel aan hem. Ik vind dat hij er dan wat 'lullig' bij staat. Lichtjes staan veren ..... en je ziet dat dan aan de 'vredig, dromerige' uitdrukking op zijn gelaat. We wilden terug naar de uitgang en plots waren daar 2 kerels die wat amok begonnen te maken tegen elkaar. Hij schiet zich daar naar toe, begint zich daar in te moeien. De security was er even snel bij en gaf hem een duw dat hij er van weg was. Ik trok hem aan de arm, kwaad. Ik zeg : 'Verdorie, wat is dat hier nu met jou ? Zo ken ik je niet ! Moei je daar nu toch eens niet mee' Hij : 'Ah, ik ben altijd een 'scheider' geweest hé ! Ik wil ze altijd scheiden bij een ruzie. Mijn vrienden van vroeger kennen me zo ! Als een 'scheider'.' 'k Zeg : 'Je moet daar niet fier op zijn. Dat zijn dingen waar je je niet mee moeit. Seffens krijg je zelf nog een opdoffer ! Daarvoor zijn de security mannen aanwezig ! Dat is hun werk !' Hij : 'Ah maar ja, ik ben altijd een 'scheider' geweest. Vraag het maar aan m'n maten.' Ik heb het maar gelaten voor wat het was. Ziet dat ik zelf nog spel kreeg, want ik weet dat als hij te veel gedronken heeft hij wel rapper fysiek uit de bocht gaat. En ik dacht : 'Ah, je hebt een glaasje te veel op. Morgen bekijk je het anders.' De morgen daarna sprak ik er niet meer van, maar begon hij er zelf over dat ik zo geschrokken was van hem ? Ik zeg :: 'Ja, dat had ik nu toch niet verwacht van jou.' En hij herhaalde weer hetzelfde als de avond ervoor : 'Ah ja, ik was vroeger altijd de 'scheider'. ' Ik dacht bij mezelf : Ik maak er niet veel tumult meer van. Maar trots moet hij er ook niet op zijn. Dat is nu wel iets wat ik echt niet gedacht had van hem. Zo zie je : als je denkt iemand volledig te kennen (ook al is dat al meer dan 10 jaar) dan kan je nog eens bedrogen zijn in de mensen. Ja, het was een ontgoocheling voor mij.... maar ik probeer het zo snel mogelijk te vergeten.....
Mensen krijgen veel jokers van mij, maar eens ze uitgedeeld zijn, zijn ze op !
Ik mag wel zeggen dat vorige week een zware week geweest is. Zondag was ik lichamelijk en mentaal kapot....
Onze kokkin zit dus eigenlijk al een jaar op de sukkel. We hebben daar al heel veel begrip voor gehad, geluisterd, haar laten wenen..... Het is allemaal vorig jaar in januari begonnen. Weggegaan van de papa van haar dochter en bij een man ingetrokken met wie ze dacht dat het wel ging klikken, maar die ze eigenlijk niet kende. En toen werd de ellende steeds erger en erger.... De kilo's vlogen er af, ze stond altijd maar te huilen hier op het werk. Ik had er echt medelijden mee. Wij wilden haar dan ook zo veel mogelijk helpen, want ze stond er ook maar alleen voor. Aan haar ouders had ze al niet veel, komt ook uit een totaal kapot gezin.... Ze had zo nog de hint nodig om weer bij die man weg te gaan, maar ze dacht dat ze dat financieel niet aankon. Ik ben er zo mee bezig geweest, heb er mijn slaap voor gelaten, heb zitten zoeken op het internet achter een appartement, een huisje die niet al te veel kostte, heb gebeld naar de sociale dienst omdat ze toch met wat spoed in een sociale woning zou kunnen geraken, dat dit echt wel een dringend geval was, want ze kwijnde week per week weg. Op het werk was ze dan zeker ook niet de hartelijkste, ze sleepte ons eigenlijk allemaal mee in haar privéproblemen...... Via het internet kon ik haar info geven over interessante meubeltjes die ze via een tweedehandssite op de kop kon tikken, ik schoot haar wat geld voor zodat zij haar huur kon betalen...... We hoopten dat, eens ze geïnstalleerd was, dan eindelijk weer een beetje het goede pad zou vinden..... Toen ze nog maar een maandje alleen woonde, verzeilde ze in het uitgaansleventje (ja, ze moest terug een nieuwe partner zoeken hé, liefst zo rap mogelijk) bij twee criminele typen die iets hadden met drugs of van dat stuf of met 'gezelschapsdames'. Ze had allerlei waanideeën dat ze achtervolgd werd, dat ze in haar huis gezeten hadden, dat ze haar telefoons controleerden, dat er een brief in haar huis lag tegen dat wij haar levensloos zouden aantreffen. Want ze wilden haar van de baan ruimen omdat ze te veel wist zei ze..... Maar telkens ze een sms kreeg van die kerels, antwoordde ze terug. Dus zo werd het contact niet verbroken.... Ik was toch wat ontgoocheld. Mijn man ook. Je helpt ze op het goede pad en ze zitten nog maar in hun huis en dan lopen ze weer mee met van die crapuleuze types..... Nu, de stijl hoe ze zich kleedt trekt ook wel niet echt de deftige types aan. In plaats van eens wat de deugd van het single-leven uit te proberen. Eens tijd voor haarzelf en haar dingen. Neen, dat laat zich dan weer door zo'n types meeslepen. Wat later leerde ze dan iemand kennen van wel 11 jaar ouder. Dat bleek dus terug grote liefde te zijn. Ik geloofde dit met enige argwaan. Zo van: hoe lang zal het nu weer duren ? Als je van 't éne gat in 't andere vliegt? Nu, al bij al, het leek de goeie richting uit te gaan en die gast leek mij ook wel van 'een goede soort'. Maar kort na nieuwjaar sloeg het al weer om. Ze zag al weer spoken, betrouwde hem weer niet meer. Maar ze heeft zo'n danig laag vertrouwen in mensen dat ze altijd de verkeerde gelooft en nooit die die ze moet geloven. Ondertussen sloeg haar wat meer happy humeur weer om in totale huilbuien en korte reacties, nog minder eten dan dat ze al deed (= niks), stond ze heel de tijd te sms'en, was veel naar buiten om een sigaret op te steken, die ze dan maar half oprookt..... Het werd haar weer al te lastig en te veel. En vorige week is ze dan thuis gebleven. Ik heb grotendeels haar werk overgenomen. Het is wel gelukt, maar het is lastig. En nu zijn voor mij haar jokers op. Zij is overtuigd dat wij haar niet kunnen missen. Akkoord, het zou een aanpassing zijn, maar een nieuwe frisse wind kan ook geen kwaad. Wat ben je nog met zo'n vies spook die niet meer gemotiveerd is, die hele dagen loopt te janken over haar privé en als je haar dan eens een onbenullige opmerking heeft over haar werk direct in de aanval gaat. Want wat ik ook gemerkt heb in die week dat ze er niet was is iets wat wij in feite wel al wisten, maar niet wilden zien doordat wij haar kookkunsten best wel oké vonden. Ze is zo enorm slordig en nonchalant. Haar potten en pannen zijn vaak aangebrand, ze begint aan 2 potten tegelijk. Dingen die ze niet wil gebruiken laat ze gewoon over tijd gaan. Dan rot het of is het gewoon over datum en kan je het niet meer gebruiken. Er lag zelfs een ring en sigaret in haar keuken en die hoort daar ook niet. Er is al eens een delict geweest ivm met een knalroze kinderdiadeem die ze in haar haar had. Ik ben vooral ontgoocheld in wat je haar ook probeert duidelijk te maken of bij te brengen of in te helpen dat het precies als wind aan haar voorbij gaat. Hoeveel flessen room ik al tesamen gegoten heb, hoeveel er al in de vuilbak beland zijn.... niet te doen..... Ze kan dan misschien wel goed eten maken, maar wat weegt er op den duur het sterkste door ? Een goeiemorgen kan er 's morgens ook al niet vanaf en met oudejaar muizde ze er snel vanonder omdat ze nog weg moest en dacht dat ik haar nog een werkje ging opsulferen. Dus een prettig eindejaar heb ik van haar ook niet toegewenst gekregen. En dan staat ze verbaasd dat ik na nieuwjaar geen 3 klinkende zoenen wil geven om haar gelukkig nieuwjaar te wensen...... Ik heb me er met een fabeltje van afgeholpen, ziekjes, moe, niet in m'n haak..... En de anderen heb ik dan wel die drie klinkende zoenen gegeven 's namiddags toen ze toekwamen.... Vrijdag laatst kwam ze na een week (die ook al niet reglementair is) haar ziektebriefjes binnenbrengen. Door al een jaar niet meer te eten weegt ze enorm weinig en heeft de dokter haar gewaarschuwd dat als ze niet verdikt ze binnen moet in de kliniek. Wij hebben haar nochtans ook al dikwijls aangespoord om te eten.... de boterhammen onder haar neus geschoven.... Duidelijk geval van anorexia.... met als gevolg een verminderde nierfunctie...... Dus vrijdag kwam ze en ik was bezig aan het koken. Ik heb niet zo veel aandacht aan haar geschonken, haar briefjes ontvangen en voor de rest interesseerde haar privé-miserie mij totaal niet. Maandag is ze terug komen werken en ik ben puur zakelijk geweest tegen haar . Ik heb haar niet gevraagd hoe het met haar was. Zij vraagt dat ook niet aan mij ! Ze heeft nog nooit gevraagd of het een beetje gelukt is om het allemaal te klaren vorige week als ze er niet was. En in haar privé ben ik zeker niet meer geïnteresseerd. Het is altijd wel iets van miserie. Wij moeten de onze ook zelf oplossen. En als je van iets begint over je eigen zaken slaat ze er altijd haar haak in en begint over het hare. Luisteren doet ze niet. Het was ook zo eens over voltijds werken dat ze bezig was (ze werkt er 32) en dat ze nooit een volledig pensioen zou hebben. Ik zei : 'Het onze zal ook zo vet niet zijn.' Haar antwoord : 'Dat is MIJN probleem NIET.' Kort en krachtig. Maar dat zij geen volledig pensioen zou hebben DAT WAS EEN RAMP.' Ze had gisteren tegen één van haar collega's gezegd dat mijn gedrag allesbehalve was.... Het is zij die moet spreken. Huh. Ik denk dat we al veel te veel verdraagd hebben. Dat we veel te 'soft' met haar zijn. Want per slot van rekening geven wij haar werk, betalen wij haar ... En als zij zoveel van onze spullen in de vuilbak kiepert, gooit zij ook onze winst weg. De boekhouder heeft het vorige week ook gezegd. Dat wij ergens met een nog te grote verliespost zitten. En dat zal er wel één grote van zijn. Het is een heel lang verhaal die ik hier aan 't neertokkelen ben, maar zo die ontgoochelingen van dat laatste jaar, het zijn er te veel na elkaar. We hebben gesleept, gesleurd...... het heeft allemaal geen baat. Ze doet toch haar goesting en hulp respecteert ze toch niet. Voor mij is het genoeg geweest. Al mijn jokers zijn uitgedeeld..... Ik denk dat mochten wij haar karakter hebben, ze hier al lang buitenlag..... Haar collega zei ook nog ; 'Wat heeft zij op den duur eigenlijk nog ?' Niks. Zoveel kapotte relatie's, steeds meer miserie, steeds minder gewicht en weinig geld. Maar ze beheert het al even slordig zoals ze met onze materialen omspringt. Ik HOOP dat ze het hier snel kotsmoe is en er de brui aan geeft. Want voor ons zou het beste natuurlijk zijn als ze zelf haar opzeg geeft. Anders zou het mij nog eens geld kosten. Ik denk dat ze er al met genoeg weggelopen is......
