Het blijft het eeuwige moeilijke punt tussen ons beiden. We gaan nog steeds niet genoeg vooruit. Na bespreking met de boekhouder was de bedoeling uit te zoeken waar wij onze verliezen hebben..... Ze moeten ergens bij de produceerders zitten .... ze maken te veel en ze verspillen te veel. Al 10 jaar haal ik dat aan, al 10 jaar is het geen waar. Zal ik dit steeds verder blijven aanhalen ? Mijn persoonlijke sponsoring is gedaan ! Ik heb er al veel te veel van het geld dat ik van m'n ouders kreeg ingestopt. Dan moet maar het triestige feit komen dat we er onder door gaan. Ik kan dit niet eeuwig blijven sponsoren. Het is als geld in een zak doen waar een gat in zit. Ik heb soms de indruk dat mijn man dat gewoon niet begrijpt. Ik versta ook wel dat hij heel veel werkt en dat hij opnieuw wil investeren en dat hij verder vooruit wil....... maar je moet er eerst centen voor hebben. Ik heb geen zin meer om weer iedere morgen met zorgen op te staan van wie betaal ik nu eerst ? Naar wie moet ik nu een geruststellend telefoontje doen om te sussen ? ...... Ik vind het zo hatelijk dat we tien jaar verder zijn en eigenlijk financieel belange niet zijn waar we zouden moeten zijn. Het kan ook aan mij liggen hoor. Ik weet het op den duur niet meer. Het kan ook zijn dat ik te laks in m'n werk ben of te toegefelijk op het aanhoudende opdringen van zaken die m'n man wil........ Ik heb al eens gedreigd dat als het niet vooruit gaat ik terug uit ga werken. Dat hij maar allleen zijn boel moet runnen..... En telkens als ik over die financiën begin dat het niet goed is dan is hij direct 'boink' negatief, depressief. Er kan daar precies nooit over gepraat worden .... Ofwel is het goud ofwel is het direct zwarter dan zwart....... Hij wil altijd meeeeeer...... ik wil dat dan wat afremmen omdat ik aan mijn kluiten denk..... ik krijg dan het verwijt dat je moet innoveren om vooruit te komen...... ik denk dan je moet eerst iets hebben om vooruit te kunnen komen...... Kijken we beter niet hoe we beter anders werken ? Beslissingen nemen om bepaalde dingen zelfs uit te schakelen ...... We hebben geen leven meer zoals het hoort. We werken samen 150 uur en daar is niks van privé-werk bij. (kids en zo.....) Poetsen, strijken wordt wel voor mij gedaan. Daar heb ik geen 'rooi' meer aan. Ik denk dan soms : Moesten we die 150 uur elders gaan werken we zouden nogal wat meer verdienen. Nu, zoveel uren uit gaan werken zou ook niet gaan. Dat is dan weer een 'voordeel' van ons zelfstandig zijn dat ons werk thuis ligt en dat je daardoor meer kan doen..... Tjaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah....................