't Zonnetje schemert toch al weer. Ik heb terug wat moed gekregen. Het was een interessante bespreking. Hopelijk is de evolutie nu even interessant. Dat zal natuurlijk voor een groot stuk van onszelf afhangen, maar er werden toch een aantal interessante punten en wetenswaardigheden aangehaald. Ik moet er nu wat mijn werk van maken en mijn man ook. En ik denk dat we bepaalde zaken wel eens over een andere boeg gaan moeten durven gooien. De zon schijnt nog niet, maar ik zie ze toch al schemeren. Dat wil zeggen dat ik moed heb en hoop.
Ik las vanmorgen iets in de Flair over 'emotionele eters'. Ik wist het al lang, maar ik ben er echt zo eentje. Vandaag wordt weer een moedeloze dag. Ik ben zenuwachtig, heb zin om weer alles wat chocolade is op te eten. Ik sta weer onder 'strenge' controle van m'n HL-coach. Moet vanavond nog op 'controle'. Ik ben op een paar weken 3 kg verzwaard en zit al weer boven mijn limiet. Niet tijdig op de rem trappen is 'dramatisch'. (alé ja, er zijn dingen die erger zijn dan wat kgs teveel, maar ik bedoel in deze situatie). En ik ben alweer moe van het vele werk, ik zou een hele dag in mijn bed kunnen kruipen, alleen, zonder gekakel van de kinderen en zonder mijn echtgenoot.... Zondagnamiddag was ik ook moe, maar je wilt dan iets doen met de kids en eigenlijk was ik wel redelijk prikkelbaar, want ze zaten zo te kibbelen in de auto, pfft... hoogstdringend tijd dat het weer school is en dat ze eens terug onder een 'vreemd' regime staan. Vreemde ogen dwingen Vanavond komt onze boekhouder. En dat maakt mij ook zo zenuwachtig. Hij brengt iemand mee die in de sector zit en ons wat vragen gaat stellen. Wat de conclusies zullen zijn heb ik echt geen flauw idee van, maar ik weet niet of er echte oplossingen zijn... Of als wij dat gaan zien zitten... En om ons nog korter te zetten in alles, daar heb ik ook geen zin in. Ik begin steeds meer moeite te krijgen met al die uren werken en de betalingen beginnen steeds zwaarder op mij door te wegen. Ik heb gisteren tegen mijn man gezegd dat het elk zijn terrein is en dat hij maar zijn deel moet verdedigen en ik het mijne, want ik was gisteren eigenlijk weer in mijn gat gebeten van een klein voorval. Nu ja, ik loop de laatste tijd meer vies dan wat anders zeker ? Ik had een heel deel plateau's uit de toonbank gehaald en hij stond net te bellen in de winkel, was een bestelling aan 't doorgeven. Ik wil er mee naar vanachter gaan en de onderste plateau had ik dus niet bij zijn oren gegrepen en die viel op de grond, maar bonkte eerst recht tegen mijn scheenbeen met de scherpe rand, wat nogal serieus pijn deed en ook een diepe snede. Zijn onmiddelijke reactie (ik passeerde net aan hem), een 'wup' in mijn achterste en een blik die donderde zonder dat je het hoorde donderen... Geen greintje compassie. Ik kan wel aannemen dat hij ook geschrokken was van het lawaai dat die plateau maakte tijdens zijn gesprek, maar dan geef je je vrouw nog niet een 'wup' in haar achterste... Ik kwam vaneigens uit mijn kot achteraf en zei dat dat nu al de 2 de keer in nog geen week tijd was dat hij zo bruut tegen me was. Akkoord, als ik boos ben dan kan ik woordelijk heel scherp en heel luid zijn, maar een duw en een trek of een schop... ik griezel daarvan ! Hij was zo boos dat ik hem vorige week geroepen had voor die mevrouw die kwam reclameren en dat ik het verdedigingswoord eigenlijk van hem overgenomen had. Ik heb het hem gezegd : dan verdedig je als vrouw je man. Een man kan het gewoon niet hebben dat een vrouw hem beschermt, het voor hem opneemt. Dat was toch het minste dat ik kon doen als echtgenote. Ik wist ook dat hij in zijn recht was. Neen, dat is het zuiver egoïsme van een man (en vele mannen) dat ze het niet kunnen verdragen dat een vrouw hen bereddert. Het oerinstinct zeker ?! Huh. Dus zijn verdediging kan hij vanaf nu zelf doen. Ik trek er mij niks meer van aan. Ik ga me ook niet helemaal op mijn kop laten zitten hoor. Ik heb vandaag zo'n dag dat de krop weer op het bovenste van m'n keel ligt en de waterlanders al zitten te pinken terwijl ik hier aan 't schrijven ben. Het leven is zo mooi. Maar het onze is vaak zo lastig. Gelukkig niet op het vlak van gezondheid, maar op het vlak van al die materiële dingen. Daarom heb ik soms heel veel zin om te vluchten naar 'mijn huisje in het groen' zoals ik het noem. Om er te genieten en gewoon te leven.... zonder al die scherpe pijlen die op je gericht staan met grote dosissen 'druk', 'moeten', 'verplichtingen','betalingen', 'werken'....
Gepikt van een andere blog. Ik vond het gewoon mooi en vol waarheid en ik wil het bewaren. De blauwe treffen me het meest.
Probeer iedereen die je in je leven tegenkomt te zien als een leraar. Nooit vergeten zelf te denken, maar niets belet je om samen te doen. Je vuist kun je beter gebruiken om er in te lachen, dan om er mee te slaan. De ogen spreken overal een taal. Ieder mens heeft een bestemming en het toeval helpt mee om die te bereiken. Af en toe moet je zo wijs zijn je verstand eens te verliezen. Anderen begrijpen is kennis, jezelf begrijpen is verlichting. We streven zo naar perfectie, dat we vergeten dat imperfectie ook mooi kan zijn. Het nest is goed, maar het heelal is ruimer. Als je kwaliteiten hebt durf je mensen de ruimte te geven. Het vergt minder geestelijke inspanningen om iets te veroordelen dan er over na te denken. Waar angst en verlangen elkaar raken is er contact. Het hart heeft zijn redenen die de rede niet kent. Bergen verzet je door iedere dag kleine keien te verplaatsen. Om te slagen moet je met zoveel passie in iets geloven dat het een realiteit wordt. Niet elke verandering is verbetering, en niet elke beweging is vooruit. Het verlangen naar liefde is van oorsprong lichtvoetig en feestelijk. Elkaar kennen wil niet zeggen alles van elkaar weten, maar met vertrouwen in elkaar geloven
Gisteren kwam een dame nogal koleriek onze winkel binnen. Ze wou mijn man spreken. Ik vroeg haar of ik haar kon helpen, maar ze moest mijn man hebben. Ze was de dag daarvoor in de winkel geweest, had betaald met bancontact. Ondertussen was m'n man al weer verder aan 't werk en hij had het niet echt gehoord en heeft blijkbaar nogal verwonderd gekeken van : is het betaald ? Die vrouw was daar zo van in haar gat gebeten... ze voelde zich alsof ze een bandiet was die niet wou betalen en hoe de mensen daar op zouden reageren. Maar zij heeft mijn man zijn reactie totaal verkeerd geïnterpreteerd. Hij had het niet gehoord en was druk bezig en heeft zo'n beetje nonchalant verwonderlijk gereageerd en dat is compleet in verkeerde aarde gevallen. Ik haald hem erbij en die vrouw was hele reken aan het afgeven dat het een schande was en dat zij zo niet was dat ze niet zou betalen en dat ze het bewijs zwart op wit had dat dat bedrag van de rekening gegaan was en dat ze er de hele dag niet goed van geweest was en dat ze het jammer vond dat er niemand in de winkel stond dat ze het eens kon zeggen dat wij mensen zouden verdenken dat ze niet betalen etc. etc. Ik stond op dat moment toen hij haar besteld had en afgerekend ook in de winkel en ik had alles gezien. Ik heb nog nooit in heel mijn leven mijn man zo staan verdedigen en hij heeft ook wel gereageerd dat ze dat zo niet mocht opvatten. Ik wist dat het zeker niet kwaad bedoeld was van hem, maar dat zij dat dus totaal verkeerd opgevat had. Nog nooit in mijn leven heb ik hem zo woordelijk verdedigd. Toen begon ze ons toch te geloven en begon ze zich te excuseren. Er kwam iemand binnen en ze draaide snel af in haar woorden en excuseerde zich nogmaals dat ze te hard van stapel gelopen was. Ondertussen was mijn man terug naar vanachter. Ik bestel de volgende klant en moest nog iets halen naar achteren. Terwijl wou ik mijn man laten weten dat de vrouw zich volledig geexcuseerd had, dat ze daar niet mocht in op gaan. Ik had nog geen kans om dat te zeggen. Hij komt uit het lokaal vanachter en gooit mij verwijtend naar het hoofd : 'Maar je was potverdorie juist als een 'vogeljonk'. Je was juist als vogeljonk, zo, met je schouders omhoog, je gaat je toch niet laten doen.... ' Zo heel verwijtend en kleinerend. En ik had hem ZO STERK verdedigd. Ik werd zo danig kwaad en ik vloog echt uit. Ik was verbouwereerd. Ik had hem zo verdedigd en hij roept dan verwijtend naar me dat ik een vogeljonk ben. Ik was zo danig kwaad dat ik mijn boel daar gesmeten heb en tegen hem half huilend riep : 'Kijk, jij moet maar die klant gaan bestellen. Ik trek me er hier niks meer van aan. Ik zal jou nog eens verdedigen.' Ik heb mijn auto genomen en ben een ritje gaan doen. Toen ik terugkwam vroeg hij of ik afgekoeld was. Jah, vandaag ben ik al afgekoeld, maar het is zo weer een prik in m'n hart. Vorige week werd ik een paar keer door mijn neus gewreven dat ik hier toch het gemakkelijkste werk heb. Akkoord, de opkuis net voor onze sluitingsdag is veel zwaarder en vuiler dan vooraan in de winkel, maar ik kan toch moeilijk met een vuile schort naar voor komen. En administratie dat is in zijn ogen geen werk. Dat is bezighouding zou je denken. Ik begin ook om 6 uur 's morgens en ik heb ook gedaan om 20 à 21 uur 's avonds. Akkoord, ik onderbreek meer in mijn werk : ofwel is dat voor de kids ofwel is dat om een noodzakelijke boodschap te doen. Maar 'op commissie' gaan dat zijn zo ook van die 'plezieruitstapjes' krijg ik soms de indruk. Het is ook laden, lossen en nog eens lossen....Ik trek het me veel te nauw aan zeker. Maar van gisteren voelde ik mij echt beledigd. Een paar jaar terug heeft hij me ook eens vergeleken met 'Sarah'... Dat zijn dingen die blijven hangen. Gisteren had ik zo een moment van : ewel, nu is het gedaan. Ik moet het allemaal niet meer weten. Maar als we dan een dag verder zijn dan relativeer ik het misschien weer een beetje, maar toch blijft het een steek.... Maar voor m'n kids kan ik het gewoon niet doen of over m'n hart krijgen. Ze zien ook zo graag hun papa en ik wil ze dat verdriet niet aandoen dat papa en mama niet meer samen zouden zijn. Nu, een mens moet wat kunnen verdragen ook van elkaar, maar waar ligt die grens ? Ik merk van mezelf wel op dat ik makkelijker opvliegend ben, soms ook eens tegen m'n kids. En daar heb ik achteraf dan wel spijt van.
Een 'nieuw' koppel (alletwee gescheiden dus), zij met 2 kindjes, gaan alletwee niet uit werken (of dat ze op de ziekenbond zitten weet ik niet), betalen 700 Euro huishuur, hebben een nogal ruime kleerkast en een grote bak (jeep-achtig model met bak) waar ze mee rijden. Hoe doen die dat ? En van thuis hebben ze het zeker niet mee. Die doen verzeker een andere 'bijverdienste'. Hmm... kan niet anders.
Maar ik erger me wel. Aan van die dikkenekken en roddelpotten. Ik heb daar gewoon een gloeiende hekel aan en je mag dat dan niet tonen hé. Ik heb natuurlijk ook graag dat mijn kids goeie vriendjes hebben. Maar sommige mensen overdrijven daar toch wel matig in. Ik weet iemand wiens dochtertje in de kleuterklas van mijn dochtertje zat en wegens bepaalde 'stoorzenders' naar een andere school gaat. Eén van die stoorzenders is een kindje uit de klas die uit een nogal marginale 'sociale' familie komt. Ik vind dat zo straf ! Je kan die kleuters toch zelf nog een beetje sturen. Akkoord, in de klas zijn ze er bij, maar buiten school kan je toch zelf bepalen of je kind al dan niet verder optrekt met een ander kind, zeker als het nog een kleuter is. Straf, straf, straf ! Alsof er in die nieuwe klas geen 'sociaal geval' zal zitten. Er zit wel in iedere klas zo'n kind. En dan aan van die mensen die op een anders zijn zaken altijd maar iets aan te merken weten, dat het maar hun eigen zaken, hun eigen manier is van werken die goed is en dat iedereen het zo zou moeten doen als henzelf. Maar wat een ander doet is maar dit en is maar dat. Hoh, ik zou daar van ontploffen. Als je in een school terecht komt zijn het de leerkrachten en de directie die je kinderen proberen wat bij te brengen, andere horizonten leren verkennen. Maar dan moet je ook kunnen accepteren dat dat ook eens een beetje anders kan zijn dan hoe je het zelf doet, maar die daarom niet slechter is. Maar sommige mensen weten altijd wat. Het is ook wel een beetje : mijn kindje, schoon kindje, en daar mag niemand een strootje verkeerd aan raken.
Na een druk weekend geniet ik van m'n zondagnamiddag. Lekker rustig. Deze namiddag na het eten een 'dutje' gedaan van 2 uren in de zetel, zonder de kids rond m'n oren, want die zijn meegegaan met oma. Is ook eens zalig, zonder hun lieve gekwetter. Met enkel het getik van de klok, geen lawaaierige tv, het waaien van de bomen en het onvermijdelijke geritsel van de auto's in deze nogal drukke straat (maar dat zijn we wel een beetje gewoon). M'n ventje ook aan 't soezen in bed. Zalig, ... eens wat RUST in huis. Nu nog wat lezen in mijn boek en straks zijn de kids daar weer en is het einde rust, is de tv weer aan is m'n ventje weer op... dus nog snel even genieten van MIJN rust
Het opstarten is vrij goed meegevallen. Als we nu maar zo snel mogelijk zo veel mogelijk centen binnenkrijgen is het goed. Want dat is mijn grootste zorg. 3.5 week gesloten zijn is eigenlijk te lang. Voor jezelf is het wel goed, want pas na 3 weken ben ik echt tot rust gekomen denk ik. Straf hé. Maar voor de portemonee is dat niet goed. Want we hebben nog te veel zaad nodig in ons bakske.
En de jeugdbeweging is op kamp. Ik moet eerlijk bekennen dat ik iemand een beetje mis die mee is met de kookploeg. Raar hé. Het is iets dat toch nog altijd een beetje blijft hangen. Nu ja, als het ook 2 jaar geduurd heeft blijven daar nu en dan nog wel eens sluimeringetjes van hangen hé. Volgende week mag ik dan weer op visite, dus dan kunnen we terug een gezellig babbeltje slaan. Maar ik zal wel 'n beetje op m'n weegschaal mogen letten of er gaat er eentje scheef kijken, want ik ben fantastisch snel aan 't stijgen. Aiaiaiai, strak is al m'n moeite naar de wup. 'k Ga nog een beetje werken. Vanavond nog 'n bestelling gaan leveren en dan nog 'n klein feestje gaan doen. Het eerste weekend na ons verlof is oké. Best.
Alles komt weer in z'n gewone routine en misschien is dat het beste ook. Ik zal alleen eens meer aan mijn eigen deugden beginnen denken in combinatie met die van de rest van mijn gezin. Maar er is meer dan werken alleen. Met de korte en krachtige of strenge hand mijn man proberen duidelijk te maken tegen welk uur ik 's avonds toch graag zou gedaan hebben. En er kordaat in zijn. Je hebt altijd al eens een dag dat het wat uitloopt afhankelijk van het werk. Maar ik ken dat, beetje bij beetje, slabbakt dat en is het steeds nog later, want ik moet dit nog doen en ik moet dat nog doen. Je kan altijd blijven werken. Ik heb al zitten kijken voor wat ik mijn dochters komend schooljaar zal inschrijven. De oudste zou graag leren schaatsen. Maar dat is maar van oktober. Ik zou graag hebben dat ze naar de zwemschool gaat, omdat ik dat zelf niet genoeg kan en dat is toch wel belangrijk vind ik. Ze zou natuurlijk nog graag blijven dansen en evt. nog turnen. Nu, sowieso moet ze iets hebben voor op woensdagnamiddag, want ze begint zich te veel te vervelen. En dan moet die kleinste natuurlijk ook nog iets hebben. Dat zal normaal turnen en dansen zijn in de zelfde scholen als de oudste, maar ja, het uur ligt er meestal juist voor of achter. Het zou ideaal zijn mocht ik ze daar tesamen kunnen laten, maar ik weet niet of de bevoegde instanties dat gaan toelaten. We zien wel. En als ik het zelf niet allemaal kan regelen van vervoer schakel ik wel iemand in. Alleen nog iemand zoeken. Of proberen te combineren met andere ouders, dan scheelt dat toch al een stuk. Zelf ben ik van plan ook een cursus te voelen en wat workshops. Eigenlijk zou ik moeten sporten, maar ja, ik moet al echt iemand mee hebben. Alleen raak ik daar zo slecht. Logopedie ga ik voor alletwee stop zetten. De kleine tatert ondertussen al heel goed en de oudste is het eigenlijk puur op haar lezen, dus ik ga dat proberen zelf wat bij te benen. Ik heb geen zin meer om daar m'n geld aan te geven als het eigenlijk puur is op regelmatig oefenen. Ik moet het alleen op regelmatige tijdstippen trachten te doen. Nu, als haar juf vindt dat ze het toch nodig heeft, dan starten we er weer mee. Maar soms zou je denken dat die leerkrachten daar hun procentjes van hebben. Nog wat verder doen aan mijn administratie want ik heb hier zo nog een paar hangende zaken die dringend in orde moeten gebracht worden. En ik hoop dat we goed kunnen starten met heel veel verkoop en heel veel centen in de kassa, want ik heb ze echt wel nodig. Als ik kon toveren, kon toveren, kon toveren... of zo'n speciaal ezeltje hebben....
Ik voel me al terug een beetje minder moedeloos dan vanmorgen, maar daarmee is er nog niks opgelost. M'n grootste furie is er weer uit. Ik heb al een klein sprankeltje hoop terug herwonnen. We zullen met onze kleine riemen verder roeien door deze woelige zee. Heb deze namiddag wel deugd gehad van eens samen naar de zee te gaan met de kids. 't Was niet echt warm, maar toch stond alles volgeparkeerd. Nu 't viel nog mee van 't volk en hoe dichter bij het water hoe zaliger het was. Ook minder volk De kids hebben geplonsd in het water. We hadden hun badpak niet direct mee en hun rokje etc... 't was allemaal doornat... Maar ze hadden zich geamuseerd en ik ook van hen bezig te zien. Enkel met wat moed kom je vooruit. Maar soms wegen die andere momenten wel eens sterk door. Ik heb al dikwijls eens gedacht dat vele in mijn plaats wel al eens tot bij een psychiater zouden gestapt zijn. Maar daar ben ik dan ook weer een keikop in. Mijn 'problemen' moet ik maar zelf zien op te lossen en dit hier is mijn psychiater.
Kan dat eigenlijk nog opgeven ? We zijn nog niet begonnen en ik moet in de eerste 14 dagen 5200 Euro dokken aan 1 firma omdat ik het contract opgezegd heb, 650 Euro's aan een andere instantie, 875 Euro en 700 Euro, dan nog andere zaken 1400 Euro, 700 Euro, 580 Euro en de lonen die nu niet zoveel zijn 2000 Euro. Dit zou binnen de 2 weken moeten kunnen. Is het dan niet normaal dat ik niet meer echt kan genieten en niet meer echt van m'n verlof kan genieten bij momenten ? Dat ik bij momenten serieus pessimistisch kom. Het is iets wat in je blijft sluimeren. Telkens je post krijgt al met de angst dat er geen ambetante tussen zit. Ik wil m'n ouders niet meer aanklampen. Zij kunnen niet steeds onze sponsor spelen. Er komt nooit iets van de kant van mijn man. Er was zo eens een factuur die wij hadden vergeten te betalen aan mensen die zijn ouders kennen. Mens, is dat een gejank geweest van zijn ouders : 'haar eer' ging geschonden zijn. Ipv te vragen hoe komt dat of si of la... Neen : haar eer ! Nu, zijn ma heeft onlangs eens gezegd tegen hem, toen ze ook al op haar paard zat dat ze een foto van onze dochter bij zijn koffiemadam (die zijn grote oude vlam is) had zien staan. 'Je mag toch niet van Mandy weggaan, wat zou je gaan doen met je zaak?' Hij moet dus bij mij blijven voor het financiële. Maar ha ! er is geen financiële of 't is enkel een financiële put. Ik zou willen weglopen, heel ver weg dat ik van heel die vorte boel hier verlost ben. Redenering met mijn man is toch niet mogelijk : het is altijd zware discussie en geroep en gezever en gezaag. Ik ben het meer dan kotsmoe. Deze namiddag gaan we naar de zee. Dat zal wel weer wat mijn zinnen verzetten. En voor de kids mag je ook niet al die rompslomp laten merken. Another face... Ik weet het echt niet meer. Wat een kloteboel. We willen blijven sleuren, maar de moed is vaak al eens heel diep in mijn schoenen gezonken. De mensen denken dat wij een bloeiende en draaiende zaak hebben, maar het is eerder een bloedende zaak. En mijn relatie met mijn man stelt ook al niet veel meer voor. Nu mocht er met één van ons twee iets gebeuren we zouden wel over elkaar inzitten, dat niet. Maar we hebben geen persoonlijk gemeenschappelijke zaken meer, tenzij 'zorgen'. Al die zorgen, al die rompslomp, al die fretting, al die zaging : is dat het leven dat ik wil ? Neen. Dus wat moeten we doen : proberen voor beter. Maar je kan zo blijven proberen. No comment please.
Het gaat niet met mezelf. Ben uit m'n bed gekomen omdat ik me heel de tijd moest draaien, last van m'n rug en benen. En dan zijn we in verlof. Toch eens de chiropractor bellen. Vandaag moet m'n man al weer wat starten met werken en vandaag straalt de zon. Grrr. Volgend jaar ga ik naar Zuid-Frankrijk, dat is beter dan 3 dagen in een killig Nederland. Vorig jaar zaten we ook in Frankrijk, Noor-Frankrijk wel, het was niet superwarm, maar het was anders.
Ik wil mijn reactie voor je-weet-wel-wie hier neerzetten, omdat ik die wil bewaren.
Hallo,
vroeger had ik er geen moeite mee met optimist te zijn. Ik kon tussen mijn drukke bezigheden steeds genieten van de kleine dingen, veel hoeft dat voor mij niet te zijn.
Met een kwinkslag en een grap sloeg ik mij overal doorheen. Maar door de aanhoudende druk van diverse facetten is dat alles wel een beetje verloren gegaan en is de optimist meer pessimist geworden. Al mijn enthousiasme en doorzettingsvermogen is bij momenten serieus wat uitgeput en het zijn
ook die momenten die steeds maar in mijn blog terug te vinden zijn.
Ik besef wel voor mezelf dat er zaken zijn die moeten veranderen en in het laatste jaar heb ik daar al heel veel over gedacht.
Een echte sporter ben ik niet, maar ik probeer het toch af en toe eens het laatste halfjaar. Feit is dat er weinig tijd voor rest als ik in mijn werkritme zit, die een dubbele fulltime beheerst, dus is dat iets wat al snel weer achterwege blijft. En de weinige tijd die ik over heb spendeer ik dan ook nog graag aan mijn kids, maar soms moet je ook eens aan jezelf denken, je ziet hen daarom niet minder graag.
Mij interesseert het creatieve me meer en ik kan mijn geest zeker evenveel uitleven in zoiets en ben dan ook van plan vanaf september af en toe
eens een workshop of cursus te volgen.
Vroeger ging mijn man enorm veel sporten. En hij heeft dat nodig. Zeker 5-6 jaar heeft hij haast niks meer gedaan. We lieten het, voor het geld oa, omdat we moesten werken. Nu gaat hij toch weer sporten, om de 14 dagen maar, maar hij kan er maar deugd van hebben en het verzet zijn zinnen. Eer we het wel of niet doen, we zullen toch lang en veel moeten werken eer we hierdoor raken.
Personeel betrekken bij de zaak : dat doen we wel. Er wordt vaak wel iets besproken, maar soms stuiten de ideeën te veel op een muur.
Mijn man is een hele harde werker maar hij durft niet genoeg selecteren. Daar zijn al eindeloze discussie's over geweest.
Soms moet hij ook eens durven kijken hoe hij werkt, in plaats van altijd maar te werken en te werken en te werken. Hij denkt dat hij met werken en meer en meer en meer alles zal verzetten. Ik ben dan misschien een beetje de tegenhanger die er mij niet altijd genoeg durft voor smijten en die soms te veel blijft hangen aan bepaalde zaken. Maar ik vind dat je beter eerst roeit met de riemen die je hebt en dan weer een stap kan bijzetten.
En zo kom je tot een verzuurde situatie, zit je vastgestrengeld, maar die moet terug opgelost raken. De ene dag zie je dat beter zitten dan de andere.
Wij laten ons leven aan ons passeren met werken en de verplichtingen die we hebben en we genieten niet meer genoeg. En als je dan de tijd hebt om te genieten dan is het ook wel weer even wennen, want je komt tot de vaststelling dat je dat eigenlijk niet meer zo goed kunt.
I try for better, that's sure en ik hoop dat ik de druk het volgende jaar wat beter de baas kan en dat het ons allemaal een beetje meezit op werkgebied. Want onverwachte extra kosten of gebeurtenissen die tegenslaan kan je nooit voorzien....
Ik heb terug eens een poging gedaan heel wat van mijn berichten te doornemen. Ik kom tot de conclusie dat ik al meer dan een jaar zit te zagen. Zelfbeklag. Meelijwekker. Ik merk dat m'n zaging na een jaar nog steeds op hetzelfde neerkomt. Alleen denk ik dat het bij momenten nu iets meer bitsig zit tussen mijn man en ik. Er staat precies een muurtje tussen. Ik denk dat ik eigenlijk veel stek op hem, met m'n uitspraken. En andere momenten vind ik hem dan weer zo lief en wil ik mij precies verontschuldigen tov hem. Soms heb ik het gevoel dat het hem totaal niet meer interesseert en andere momenten heb ik dan het gevoel dat, nadat hij me gisteren verkeerdelijk zat uit te kafferen en zei dat hij heel die boel en mij moe was, hij zich dan ook weer probeert te verontschuldigen. En wat betreft 'X'. Dat is iets wat er nooit 100 % uit zal gaan. De sympathie blijft. Daar is niks mis mee. En ik ben nuchterder en ga ook geen ambetanterik spelen tov hem. En soms denk ik dan : ik zal waarschijnlijk nooit met geen enkele man 100 % goed opschieten, ook al zou ik voor een andere kiezen. En ook nooit een man kennen die 100 % in mij geïnteresseerd is en ik in hem. Halve gradaties of drie vierde... Eigenlijk staat iedereen er altijd alleen voor. Moet jezelf je eigen redden en je boontjes doppen. Ofwel ben ik ziek of word ik ziek in m'n kop, geestelijk dan. Ik heb rare kronkels blijkbaar, die vaak niet stroken met wat een ander zegt of denkt. Ik lijk makkelijk, maar ben eigenlijk een hele rare ... ik heb soms het gevoel dat alle mensen net het omgekeerde denken van wat ik denk. Ofwel zijn zij dan toch allemaal een beetje raar.
