Jaaah ... het moment is er van gekomen. Vrijdagavond weggeweest met m'n vriendin naar dezelfde plaats waar ik wist dat 'hij' er was. Wijn zitten drinken om mezelf wat moed in te spreken, maar ik besterf het van verlegenheid, bang om te blunderen. Toen ik 's nachts thuis kwam heb ik hem een mail gestuurd, in een opwelling, met heel de verklaring. Hij heeft me eerlijk terug geantwoord. Ik heb altijd geweten dat dit onrealistisch was van mij, maar ik kon er bij momenten haast niet meer mee leven. Ik had al vaak gezegd : ik ga eens moeten met mijn beide voetjes op de grond gezet worden, want ik draaide er me meer dan een beetje over op. En dat is dan zaterdag gebeurd. Ik dacht : wat heb ik nu gedaan. Van aan de éne kant, voor mezelf, mag ik blij zijn dat ik het gedaan heb. En van aan de andere kant heb ik hem overvallen met iets waar hij de minste weet niet van had. Hij was dus totaal verbaasd. Je moet het je maar eens voorstellen dat je daar een uiteenzetting krijgt van iemand die je kent. Het is om achterover te vallen. 'Hij' zal er zeker nog wel langer dan zaterdag over denken... Dat is normaal hé. Want dat is een nieuw gegeven voor hem... Ik heb het toch wel een moment lastig gehad. Een serieus moment. Best dat mijn man zaterdagavond met een vriend gaan stappen was. En zondag zaten mijn ogen loeidik. Ik zei dat het was van te wenen bij een film op tv en dat ik m'n mascara nog aan had. Ben gisteren eens naar de zee gaan uitwaaien met m'n kids. Mijn man moest nog wat slaap inhalen. Ik heb het dan ook nog een beetje lastig gehad. Vandaag is het al wat beter. Vroeger gaf ik mezelf 3 dagen en dan moest het voorbij zijn, mijn verdriet. En ik zat zo ook te denken : hij zou nu moeten beginnen denken en zeggen : hoh ja, waarom eigenlijk toch niet. Ik weet niet of ik het nog zou zien zitten. Er is iets afgeknapt. Het is toch iets onmogelijk. Ik heb zovele banden, ik heb best wel een goede man, we hebben alles tesamen : getrouwd, een huis, onze 2 kids, vele leningen en ons werk. Het enige wat ontbreekt is die pure liefde. Er is gehechtheid, er is verbondenheid, het opkomen voor elkaar, maar er is vaak te weinig passie. En dat ligt waarschijnlijk wel aan beiden. Ik ben 'hem' aan z'n werk nog niet tegengekomen, maar ik zag 'hem' deze middag wel passeren en zag dat 'hij' toch ons huis uitkeek... Ja, ik heb 'hem' ook nog wat extra denkwerk bezorgd.... Vorige week had ik ergens geschreven : some roads are not made to cross each other. Feelings are the hardest things that exist. The awareness of the truth is sometimes difficult.
En dan denk ik : bij een glaasje wijn, zou dat niet gezellig zijn ? Zouden we elkaar eens 'losjes' echt beter leren kennen, zonder scrupules... maar tja, misschien is't ie meer geïnteresseerd in de persoon die met mij mee is... Keep it like it is ...
