Dit zijn dingen die ik las en wil onthouden : Niets houdt je tegen om op tijd en stond eens de remmen dicht te trekken en te herbronnen. Zelfs de krachtigste batterij moet af en toe immers opgeladen worden.
.... Neem nu de vrije liefde. Wie kan daar nu tegen zijn ? Liefde zou altijd vrij moeten zijn en toch heeft de vrije liefde gefaald. Deels omdat het idee werd misbruikt, maar ook omdat het blijkbaar niet in de aard van de mens ligt. Als puntje bij paaltje komt, ervaart de mens de behoefte exclusief en uniek te zijn voor de ander.
No, no, no, .... neen hij wil het niet. Het zou toch niet gaan. no, no, no .... nee het mag ook niet .... 't Was alweer klutter en beef... was nog bezig iemand aan 't bestellen. Dacht : 'Geen kleurboek worden, diep inademen en alles onder controle krijgen, want het zijn toch allemaal maar flauwe illussies van mezelf. No,no, no, put it out of your head. En soms ja, mocht ik dat idee niet meer hebben.... dan zou ik een deel van mijn courage kwijt spelen. Ik trek me daar nog vaak aan op.... Als ik dat niet meer heb om mij aan op te trekken, dan lijkt het alsof ik in een put val. Stomme illusies .... put it out of your head. Was wel blij da'k hem terug gezien had. Was al bijna een week. Maarja ......... ik zit al 10 jaar te ver in mijn leven en van hem is het toch niet z'n gedacht. Jaaaaaaaaaaaaaaah ...................................
(van Kathleen) Ik blijf erbij dat je toch iets zoekt bij een man dat je bij je man niet meer vind...anders zou je geen interesse hebben in een andere man. Het enige wat je tegenhoudt is je gezin en de zaak...Jij zal moeten met der tijd uitmaken wat je echt gelukkig maakt! Niemand kan dat voor jou beslissen hé, ik weet ook niet of je man je echt gelukkig maakt?? Het feit dat je geniet van de aandacht van 'hij' zegt ook veel... Ik stel maar vast uit hetgeen wat je me soms verteld hé...ik ga niet zeggen wat je moet doen hé, je hartje volgen zou ik zeggen mr is gemakkelijker gezegd dan gedaan hé...
Hallo Kathleen, Mijn man heb ik destijds gekozen omdat ik hem vertrouwde, omdat ik vond dat hij een goed karakter had, het goed meende en vooruit wilde in zijn leven, iemand die gaat voor zijn job. Maar 100 % verliefd ben ik er nooit op geweest en hij ook niet op mij. Zijn grootste liefde woont in Pittem. Ik was al te veel ontgoocheld geweest in vroegere mannen en ik zag het nuchter dat 100 % verliefd zijn iets was voor domme loeien die niet nuchter waren .... Samenwerken is iets die veel van je relatie eist, nog eens 2 kindjes er bij. We schieten wel goed op, ik mag daar zeker niet van klagen. Maar soms leeft hij op het eiland van zijn werk en zijn voetbal. En lijkt de rest bijzaak. We hebben een jaar of 2 terug nogal een serieuse dip gehad, dat ik eigenlijk bij momenten niet goed meer wist of ik dat heel mijn leven zou uithouden. We hebben ondertussen wel afspraken gemaakt en één daarvan is dat ik hem ook wat zijn vrijheid laat met 2 vroegere vriendinnen. Ik weet dat hij ze alletwee graag gezien heeft. De éne heeft het destijds uitgemaakt, ze waren nog zo jong... De andere vond hij altijd heel leuk, maar te dik. Dat was de enige reden..... En dat vind ikzelf straf. Ik heb destijds zelf van die ene haar gsm-nr in zijn telefoon gestoken en gezegd : bel maar, spreek maar af, als je je daar beter bij voelt. Als dat ergens een ontlading is voor jou. Want geen één van ons beiden wilde uit elkaar gaan omdat het toch maar heel veel miserie zou meebrengen met de zaak en ook een heel groot deel voor de kinderen. We wilden ze wel samen een goeie opvoeding geven. Sindsdien gaat het beter. Het is nu niet dat hij daar grandioos van profiteert, maar hij heeft het precies wel nodig dat hij hen af en toe eens hoort of ziet. Ik heb het ondertussen ook leren relativeren dat hij een enorm stressbeest is en dat zijn kwade opmerkingen niet altijd even kwaad bedoeld zijn en ik ga het ook niet laten als de ruzie eens oplaait om met scherpe woorden naar hem te gooien. En het is kort na al deze perikelen dat 'hij' me beginnen opvallen is. Vroeger vond ik hem eerst een zonderling. Ik denk dat het iemand is die pas heel laat beginnen openbloeien is. Wij moesten eens een feestje van een collega van hem bedienen en daar kwam hij ook toe en ik zag hem daar binnenkomen als leek het 'een prins op het witte paard'. (Ja, ik ben aan 't doordraven hé) Met de knik in mijn knieën ben ik hem eeen glaasje en een hapje gaan aanbieden en sedertdien is die knik in mijn knieën, die rilling in mijn handen of mijn rode kop niet meer gestopt. Toen het tijdperk van Facebook begon heb ik hem zelf gecontacteerd op FB om toe te voegen als vriend. En zo had ik de kans hem wat beter te leren kennen. Ik zag dat hij zich bezig hield met x.... , ik was daar eerst niet echt voor te vinden, ben ik dan bij hem gestart. Ook een beetje met het idee : als ik hem beter ken zal ik met beide voetjes misschien wel weer op de grond komen. Soms doe ik dat wel, andere momenten kan ik dat niet. Ik heb ergens zo iets van : ik weet dat het niet juist is, maar als ik daar nu echt zo ondersteboven van ben, we leven maar 1 keer. Morgen kan er iets gebeuren met mij waardoor heel mijn leven verandert. En dan ? ... Maar ik blijf er toch nog te veel mee zitten. En daarom zou het misschien het beste zijn dat ik eens ontnuchtert word.... want het blijft onreeël. Ik weet het en ik wil het niet geloven. Groetjes.
Mocht je weten hoe veel keer ik al naar je foto gekeken heb.... Het is om misselijk van te komen. Van aan de ene kant zou ik toch graag mij eens uiten, want soms kan ik die spanning niet meer aan. Misschien, door alles te ontladen zal ik dan met mijn beide voeten terug op de grond komen.... Zal de confrontatie met de realiteit en met de waarheid mij ontnuchteren. Het lijkt alsof ik een leven van tweestrijd heb. Is het 's morgens of 's avond niet tussen mijn kinderen en mijn man dan is het tussen 'hij' en mijn man. Ik wil de ene niet kwetsen, ik zou de andere zo graag voor mij winnen. Maar ik denk dat die dan te nuchter zou zijn en het afweren.... Pfffffffft.... Het gesprek ging anders wel weer de goede richting uit. Zo eens over persoonlijke dingen. Dat vind ik goed. Dat 'toucht' meer.... blijft meer hangen.... Maar ik geef al te vaak nog de verkeerde reactie's, dingen die ik dan achteraf denk : ik moest dat zo of zo gezegd hebben.... Tja,.... nog een paar weken en ik heb dat 'privilege' niet meer. Maar als er een band groeiende is, ook al is dat een vriendschapsband, dan zal er altijd wel een weg zijn langs dewelke je elkaar kan tegenkomen..... Tja, .... life .... ingewikkeld hé ....
Ik weet nu voor mezelf, denk ik, wat de oorzaken zijn van waarom ik me soms eens zo down voel(de). 2 zaken zijn de hoofdzaak en daar komt de werkdruk bovenop. En is het helemaal koekebak. Het ene is financieel en het andere ga ik moeten leren aanvaarden dat het gewoon niet zo is.... of zo zou kunnen worden ... Ik denk moest 'hij' hier al de zinnen die ik over hem geschreven heb, en wat ik van hem denk, ooit eens lezen, dan zou hij zeker op zijn gat vallen van 't verschot, van 't verschot dat iemand zovele gevoelens voor hem heeft. Maar omgekeerd zal dat wel niet zo zijn. Soms zou je wel eens de waarheid van alles willen vertellen, maar dat kan je niet. Jammer.
Bepaalde dingen doen me dan waarschijnlijk verkeerde dingen denken. Het moet niet veel zijn. Wat extra interesse, een extra babbel, een leuke smile. Pfft... het maakt me allemaal zo ondersteboven. Het ene moment ben ik happy, het andere moment ben ik nuchter. Zot zot zot. Zot zijn doet geen zeer. Ik heb het nog geschreven : soms kom je mensen tegen in je leven die een diepe indruk op je nalaten. Ik probeer het te plaatsen voor mezelf. Het ene moment lukt dat. Het andere niet. Mocht ik het misschien gewoon eens kunnen zeggen zou die illussie misschien meteen instorten. Ik wil iets wat ik toch niet kan krijgen en die onmogelijk is. Maar ik blijf er maar mee zitten, ondertussen toch al anderhalf jaar.... Pffffffffffft..... Het zal misschien binnen een paar weken wel beteren. En het is ook niet omdat 'hij' een diepe indruk op mij na laat, dat ik dat ook op hem doe. En dan nog... daar is toch geen vervolg aan te breien. En dan denk ik : Maar kom, voor deze ene keer dat we leven.... En ik heb al zo vele verbintenissen hier. Verbintenissen van lief en leed, met iemand die ik ook niet graag zou kwetsen. Want die doet ook zijn best. Dus houden we het maar bij dromen. Ik wil niemand kwetsen en ik wil geen flaters begaan omdat ik dan eens denk van 'hij' : 't Is toch meer, maar 'hij' wil het niet laten tonen...' En wat later denk ik dan weer : 'Beeld het je niet in. 'Hij' vindt je gewoon sympathiek.' Dus 'beleef' ik in mijn eigen fantasie.... Daar loopt niks verdraaid.... 'Lost in this world' / 'With you' - Anouk .....
Zot doen om niet zot te worden, deze uitspraak is me vanavond bijgebleven. Het was gezellig en ik zal het straks wel missen als ik niet meer mag gaan. Gewoon wat korte babbeltjes, maar die toch soms eens deugd doen. Toch wel wat tijd vanavond om te babbelen, ik mocht precies nog langer blijven zitten, maar ik denk ook altijd meteen dat ik in iemand z'n weg zit. Het meeste waar ik mee zit en dat kan ik tegen niemand, buiten Kathleen, zeggen, is dat mijn onbeantwoorde gevoelens eens beantwoord worden en dat ik ook niet te ontgoocheld ben.... Dat ik mij geen illussies meer moet maken. Het mag eigenlijk niet. Maar het is sterker dan mezelf. Het is die voortdurende drang. Een illusie zeker ? Een grote ballon kan sterk uiteenspatten... Maar ik krijg zo meer en meer het gevoel van : 'Once in a liftime' ... waarom niet ... wie weet zit ik binnenkort plotseling met een ziekte en ga ik dood en heb ik dat dan gelaten. Maar mijn grootste probleem is dat ik zeker geen flater wil schieten, en het respect of het vertrouwen dat er is, zeker niet wil naar de knoppen helpen.... En zo blijf ik er mee zitten... Tja .... En mijn man wil ik er ook niet meer kwetsen, maar eigenlijk zijn we afgesproken dat we elkaar wat vrijheid gunnen op dat vlak.
Iedere keer als ik 's middags weg ben geweest en mijn man is alleen thuis, .... iedere keer grijpt hij de kans om te gaan surfen op het internet en de 'hot sites' te bekijken. Iedere keer. Je zou haast gaan denken dat hij blij is dat ik weg ben over de middag, dat hij dan volop z'n zin kan gaan surfen. Hij houdt het wel goedkoop, want hij bezoekt geen betaalsites, waarschijnlijk uit schrik dat ik dat dan zou merken aan onze telefoonrekening. Is dat nu typisch voor een man of is dat typisch voor mijn man ? En ook 's avonds op tv kan hij het niet laten. Ik heb daar niks op tegen dat hij daar naar kijkt, maar als hij zou blijven zitten tegen dat die zender begint om toch nog maar even te kijken naar al dat gedoe. Want voor mij is het er vaak over en allemaal nep-gedoe. Fucking nep-gedoe. Dat is toch niet wat je verwacht van elkaar. En dan denk ik dat misschien wel eens. Ben ik niet goed genoeg dat hij niet content is met mij alleen? Zoals ik al schreef, ik ben niet de heetste brok, maar ik kruip er nog meer van in mijn schulp als ik weet dat hij aan alle kanten naar dat porno-gedoe zit te kijken. Het zal wel weer typisch mannelijk zijn zeker. Iets waar ik mij eigenlijk niet mag aan storen... Het is niet dat ik er niet tegen kan, maar ik vind het veel mooier als het een beetje mysterieus en ontdekkend is dan BOEM, erop en als een machine hijg en zucht en auw en wow !
We zijn eens samen uit geweest, mijn man en ik, dit weekend. Was wel leuk. En onverwacht gekomen omdat onze dochters mee wilden naar de grootouders. Dus hebben we van die gelegenheid geprofiteerd. Tijdens ons gesprek zei hij dat geen één van zijn 2 vriendinnen er zich aan verstaat dat ik daar niet jaloers van ben dat hij met hen sms't of telefoneert of soms eens afspreekt om iets te gaan drinken. Tja, ik lijk misschien wel behoudsgezind, maar ik maak liever de afspraak dat je als koppel met elkaar kan opschieten, want je ziet elkaar ook de hele dag door, en werkt de hele dag met elkaar, dan dat je elkaar verdringt of versmacht. En dat kan volgens mij enkel als je elkaar een beetje vrijheid laat. Ik weet dat mijn man graag vrouwtjes ziet en er graag eens tegen 'schoon' doet. Dat hij z'n mannelijkheid nog eens wil bevestigen. )))) En ikzelf ben nu ook niet de heetste brok.... Ook niet de grootste 'fleemer'.... Wij zijn ook wel redelijk verschillend op redelijk wat vlakken... Maar ik vind dat het toch wel beter lukt dan vroeger.... 'Haja' , zei hij, 'we zijn dat vroeger toch zo eens afgesproken'. En dan voegde ik er nog een bij : 'Ja, en als ik met iemand goed bevriend ben, moet je dat ook kunnen verdragen'. Hij beaamde dat, maar verder gaf hij daar ook geen verdere reactie op .... En dan is er die ander hé.... Bij momenten zeg ik : Neen, put it out of your head. Je maakt jezelf blaaskes wijs. Andere momenten denk ik dan : 'Alé, met een paar subtiele hints, aanleidingen .... het gegeven een push in de richting geven die' k zou willen'. Ik probeer het mezelf voor te schotelen dat ik blind ben van illusie.... Dat de realiteit niet zou beantwoorden aan mijn fantasie. En dan ben ik redelijk zwaar overtuigd daarvan... en dan komt hij binnen in mijn winkel en mijn kop schiet al direct weer bloedrood.... Best dat ik nog iets moest bijhalen van boven voor de klant voor hem, dan was dat al weer wat weggeëbt. En dan proberen zo normaal mogelijk te doen.... Voordeel is dat ik hem al iets beter ken dan vroeger, wat een gespreksonderwerp wel gemakkelijker maakt.... Maar ik heb er toch hard van hoor. Pfft... En vaak denk ik : steek jij dat nu ook weg voor mij ? Ik weet dat hij wel met mij begaan is, bezorgd is,... maar dat komt ook vanwege zijn werk. En dat hij me wel apprecieert. Maar is het ook meer dan dat? Of toch niet ? Het is zoals zo'n paardebloem dat ik denk : welles, nietes, welles, nietes, ... en wat zal het laatste blaadje van die paardebloem zijn ? Het zou misschien beter zijn mocht hij ergens met iemand een relatie starten, maar dat zou ik wel erg jammer vinden, niet dat ik het hem niet gun ... zeker niet. Want ik begrijp niet hoe dat zo'n man niet tesamen is met iemand. Maar voor mijn moraal, mijn illusies zou het misschien wel beter zijn. Ik zou meteen uit mijn droom gerukt zijn. Want het blijft nog altijd redelijk serieus mijn dag beheersen.... Het zou ergens een desillusie zijn, dat ik een houvast in mijn dromen kwijt ben, maar het zou misschien wel beter zijn, dan kan ik dat wegbannen... Ohgottekstoch.... 't is zo moeilijk ...
Er is vorige week iets 'raars' gebeurd. Misschien vind ik het meer raar dan hijzelf. Ik vond zijn reactie raar. 'Neen, dat doe ik niet. Liever niet. Liever niet. Doe jij het maar.' Was het nu echt van : niet willen uit principe. Of was het 'niet willen omdat het ik was' en hij onder de indruk is maar niet wil toegeven of heeft hij dat met elke vrouw in dergelijke situatie ? Ik was echt geschrokken.... Ik dacht : alé, maak jij DAAR nu van, daar is toch niks aan ? Het zou mijn man moeten wezen, die maakt er zeker niks van. Nu ik heb ook een man die heel sociaal is met vrouwen, veel socialer dan dat ik ben met mannen en vaak met hem. Ik ben altijd terughoudend. Hij is eerder 'vastnemend'. Het is gewoon zijn aard, zijn karakter. Daarom niet met verkeerde bedoelingen, maar zijn superspontane aard kan dan misschien wel anders aanslaan.... bij sommigen. Ik heb ondertussen geleerd dat ik zeker niet te teer mag zijn, of dat ik anders snel jaloers zou zijn. Ik moet hem een beetje zijn vrijheid gunnen. Ook al neemt hij die nu nog niet voluit, maar hij wordt ook door z'n werk geremd, waardoor tijd ontbreekt. Het enige wat ik niet kan verdragen is dat hij vanals ik mijn rug gedraaid ben, op tv of op pc naar allerlei programma's en sites zit te kijken, het lijkt soms een verslaving. Maar tussen ons beiden is het zeker geen verslaving... Is het eerder een bedoening van af en toe eens.... Dan denk ik : je zou beter wat vroeger in je bed kruipen, samen met mij, en ipv van naar al die dingen te kijken je een beetje met mij bezig houden. En dan duikt hij laat in bed en wil hij zich ook nog eens bewijzen, maar tegen dan ben ik moe en heb ik eigenlijk meer zin om te slapen. En ergens krijg ik dan ook het gevoel dat ik hetzelfde zou moeten presteren als datgene wat hij in die filmpjes ziet, maar dat is allemaal fake, of toch veel.... Ik denk dat ik te veel denk, dat ik mezelf vaak niet goed genoeg vind... Tja ... da's om het ook nog eens ingewikkeld te maken zeker.
Ik begin er toch stilletjesaan van overtuigd te raken dat ik in een periode van oververmoeidheid zit... ik durf niet zeggen burn-out... maar de ene dag heb ik alle energie, de andere dag zie ik het totaal niet zitten. Ik mag zeker niet klagen over mijn leventje, ik ben gezond, buiten m'n pijne ledematen, maar dat komt door het werk en overbelasting. Vandaag naar 'de kraker' , ha,ha, ik zie dat volledig zitten. Eens goed spokken en alles raakt voorzichtjes weer op zijn plaats. Vandaag ben ik VOL van energie ! Moet alleen maken dat ik me hier niet te lang bezig houd en mijn energie benut om mijn administratie er redelijk goed door te krijgen en ook nog wat te schommelen in kledij van m'n kinderen en de kranten die daar ook al weer op een hoopje liggen. Gisteren zat ik te denken : weet je wat het is die ons ontbreekt. De tijd van het genieten. Wij hebben veel te weinig tijd om te genieten. Zaterdag vroeg mijn man plots : hadden we nu alletwee moeten gaan werken, wat zouden we doen op zaterdagnamiddag ? Het is ook de eerste keer dat hij die vraag stelt in onze carriere ? Is hij daar ook zo mee bezig ? Het is inderdaad lastig als je al 7 jaar zweet en zwoegt, met een zware financiele last op je rug zit, en nooit fel genoeg vooruit gaat. Het is in alles presteren, je bewijzen.... dat zat ik ook te denken gisteren. 's Morgens moet je op tijd uit je bed. Eerste prestatie : van een vermoeid wezen iemand proberen te maken die netjes is en met wat uitstraling... Niet te lang treuzelen .... want je moet tijdig aan je werk beginnen en presteren.... maken dat er tegen 7u30 voldoende in je toonbank staat (het bewijs) , want anders is er eentje serieus verveeld dat er nog niet genoeg in staat en kijkt je dan vlijmscherp met diepdoordringende boze ogen aan of een heftige opmerking of zenuwachtige handelingen ... Dan de kids uit hun bed halen, net 45 ' tijd om die eten te geven, boekentassen klaar te maken, kattewas, kleren aan (de prestatie!) en het bewijs dat je ze OP TIJD in school kan afleveren. Dan snel terug naar huis, je eten binnen kappen, snel je pc bekijken voor je mails en je bankzaken , toch even snel naar Facebook voor de veranderingen te zien(klein ontspanninkje), in de loop van de voormiddag niet te veel toegeven aan je goestjes van eten, want je moet ook presteren dat je je gewicht naar beneden kan halen, en die laatste 2 kilootjes lukken niet meer. Ik kan het niet meer presteren, niet meer bewijzen. Potverdorie. Ik geef altijd toe aan mezelf en laat me gaan aan chocolade en kaas ... Ben dan achteraf weer verschrikkelijk boos op mezelf dat ik mijn prestatie waar ik iedere morgen goed mee start niet tot een goed bewijs kan brengen ..... Grrr.... Dan krijg je weer een telefoon, een mail, een brief, waar ze weeral het geld uit je zakken willen jagen, of een dringende betaling .... Schipperen in je financien wie je nu het eerste gaat betalen, zodat ze allemaal content blijven en dat je niet te veel miserie op je nek haalt, al 7 jaar lang .... Rekken en trekken.... In de winkel steeds vriendelijk trachten te zijn ook al heb je een baaldag, presteren ..... 's Avonds de opkuis : en niet te veel laten afleiden van de kids, die ook hun mama nodig hebben, anders is het weeral zo laat. Dan hebben je kids je de oren van je kop gezaagd, heb je al 10 x naar boven gelopen om hen wat tevreden te stellen, staat er beneden al weer eentje te kijken waar je zo lang zit, dat het werk niet vooruit gaat, altijd schipperen tussen twee schepen. Dan kom je beneden, is er eentje niet content dat je niet genoeg voort doet. En dan kom je boven en liggen de 2 kids, languit in de zetel te slapen, en kan je er ook geen aandacht meer aan schenken.... En dan boven komen, de rommel nog wat aan de kant doen, en achter je pc poefen om er op in slaap te vallen. En dan mogen we nog de veeleisendheid van de klant niet vergeten gedurende de dag. Elke dag opnieuw moet je weer deftig materiaal naar voor kunnen brengen, of ze blijven ook niet tevreden... Lopen en springen, vliegen en sleuren, en geen tijd voor jezelf. Daar komt het op neer. Altijd verplichtingen, presteren en bewijzen.... En als je dan ziet dat andere mensen daar wel tijd voor hebben ... het steekt me meer en meer in het hart... Wij hebben te weinig tijd om te GENIETEN... Ons leven gaat aan ons voorbij in werken en haasten .... En dan zal er plots niks meer zijn. Dan zijn we dood en hebben we toch veel kunnen werken.....
)))) En ikzelf ben nu ook niet de heetste brok.... Ook niet de grootste 'fleemer'.... Wij zijn ook wel redelijk verschillend op redelijk wat vlakken... Maar ik vind dat het toch wel beter lukt dan vroeger....
