De crisis nekt ons en we zullen eigenlijk, tegen onze zin, moeten overgaan tot het ontslag van al wie hier bij ons werkt, omdat dat de enige manier is om snel de kosten te drukken. De inkomsten verminderen jaar per jaar, de leningen liggen nog heel zwaar. We zijn zelfs 'buitengesmeten' deze week bij de bank waar wij de grootste lening hadden. Dinsdag mag ik voor een bespreking naar een andere bank en ik hoop daar opnieuw aan een financiering te geraken..... Zucht.... Ik heb het gisteren tegen m'n ouders verteld. Die mensen hebben al zo veel voor ons gedaan op financieel vlak. Ik was echt 'beschaamd'. Ik zadel hen niet graag steeds op men onze financiële problemen. Ik slaap de laatste nachten echt slecht en ik heb er verschrikkelijk veel hartepijn van dat ik onze werknemers, met wie het nu allemaal goed vlot, allemaal ga moeten afdanken....
Ik wil niet nalaten elke maand toch iets te schrijven. Zo klopt mijn archief Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden. En ik ben weer begonnen om er wat kilo's af te krijgen. Ik begon zo bij de randgevallen van de gewone maten te raken, en ook al eens erbuiten. Het heeft me veel tijd en moeite gekost om er terug aan te beginnen. Ik ben toen gestart ook met een bepaald dieet waarbij je van alle soorten poedertjes en shake-jes moest eten en drinken. Vrij duur. Ben ik na een maand gestopt. Ik ben er toch al 4 kwijt hé ! Nu nog 4 te gaan en het is ideaal : niet te dik en niet te dun. Ik kreeg toch wel een boost om nu m'n tweede deel aan te vatten : iemand die mij dit weekend had gezien en zei dat ik er goed uitzag. En dan nog terloops via een mail van iemand waar ik vroeger mij ging wegen hoe het nu nog met mijn kilootjes gaat. Vond ik wel leuk dat er nog interesse was, ondanks het feit dat ik niet meer ga. Dit jaar een communicantje, misschien is dat ook wel een groot stuk van de motivatie Onlangs kregen wij nachtelijk bezoek..... Ja, ik was het ooit eens verwachende. Voor mij moeten ze nu niet meer komen. Bij deze sluit ik mijn litanie af. Mijn oogjes vallen bijna dicht. Doei.
Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden.
