Een beetje samengevat.

Het jaar startte met ontgoochelingen.... Op nieuwjaardag was het klinkende ruzie tussen mijn man en mij. De vermoeidheid zat er ook wel weer voor een groot stuk tussen, zo na die feestdagen, het vele werken.....

En 's avonds moesten we bij familie op bezoek en m'n 'schoonzusje' is nogal weigerachtig met haar baby'tje. Toen mijn schoonma het eindelijk eens op de arm kreeg en er zo van genoot, wou ik het ook niet meteen uit haar armen nemen. Het kindje was toen twee maanden oud en ik had het als tante nog nooit in m'n armen gehad. Dat hoeft daarom niet lang te zijn, maar dat 'prille', dat zo 'onschuldige' wil je als moeder toch wel even in je armen sluiten. Toen mijn schoonma de baby aan mij wou geven, begon mijn schoonzus angstig te roepen : 'Neen, geef mijn kindje maar hier. Neen, ik wil niet dat je het vastneemt. Neen, geef mijn kindje hier. Hij is al 2 x in de kliniek geweest en ik zou niet willen hebben dat hij weer ziek wordt.' Dat kindje was, net zoals vele baby's voor wat reflux eens terug naar de kliniek moeten gaan. Niet dat hij daar had moeten blijven slapen. Het is ook wel haar eerste kind en dan is een mens inderdaad wel wat bezorgder en beschermender, maar ik vond het er toch serieus over. Slechter alsof ik een besmet iemand was. Ik had dat kind nog niet eens in die twee maanden in mijn armen gehad. Zelfs de 'fiere peter', mijn man heeft het nog nooit in z'n armen gehad. Ik was echt in m'n gat gebeten, kon er bij beginnen huilen van ontgoocheling, en dat merkte mijn schoonbroer ook wel. En hij zo wat om mij te troosten en zijn vrouw 'recht' te praten : ''t Is niet dat je niet mag hoor, maar....' Huh ! Ik mocht dus duidelijk niet ! Maar nu heeft ze helemaal afgedaan bij mij. Ik wil dat kind nooit meer vast houden. Als ze het mij presenteren zal ik het zeker niet in mijn armen nemen. Het is al de eerste keer niet meer dat we zo raar varen. Toen het geboren was mochten we niet gaan (dat kon ik toen nog begrijpen) en de andere twee keer dat we het bezocht hebben is het alsof je op audiëntie bij de koning gaat. Ik was er heel diep van in mijn hart getroffen, want de dagen erna heb ik nog lopen huilen van ontgoocheling (en ook wel door de vermoeidheid).

Voor mijn man was er dan ook een ontgoocheling. Ik vind het ergens jammer voor hem dat hij die stomme trien die al z'n hele leven beheerst heeft altijd zo geloofd heeft. Maar ergens is het misschien wel niet slecht dat hij ontgoocheld is. Zoals ik vroeger al schreef, die vrouw was als vergif voor hem. Dat was een prille liefde en telkens ze weer in z'n leven opdook versmachtte hij er naar. Hij gaf dat wel niet toe aan mij, maar zoiets voel je.

Toen ze vorig jaar een serieuse relatie had moest ze van haar vriend alle contacten verbreken met haar verleden. Dus mijn man werd prompt 'afgedankt'. Toen het uit was, was ze daar weer. Om hem rond haar vinger te winden. Ze stelde zelf voor om eens samen te gaan nieuwjaren. (Best dat de echtgenote daar heel ruim in is ! Zij zou het zeker niet zijn in mijn geval !) En ze bleef er maar op door vragen wanneer het paste en PLOTS krijgt hij een sms'je dat ze weer bij haar vriend is, dat dat het beste is en dat ze terug alle contact verbreekt. Ik zei het dan toch maar weer tegen mijn man : 'Wat voor een vrouw is dat eigenlijk ? Dat is toch geen vriendin ? Die danken je niet zo klakkeloos af !' Hij was er het hart van in. Hij had het eerst niet gezegd, maar ik merkte het dat hij zoooooo nors was. En toen begon hij het te vertellen....... Die vrouw heeft in mijn ogen al heel zijn leven met zijn voeten gerammeld, afhankelijk van haar zinnen ! Ik heb een hekel aan haar. Ik heb niet de bitch uitgehangen tegen mijn man en ik heb hem daar redelijk vrij, misschien te vrij in gelaten. Nu, alles komt uiteindelijk toch zoals het moet komen. Als er iets onweerstaanbaars is van beide kanten dan zou je dat toch niet kunnen tegenhouden.

Zaterdag zou hij dan eens een stapje zetten met zijn beste vriend. Maar die leek allerlei foefjes voor handen te hebben om toch geen stapje te zetten. Ze waren het nochtans al meer dan een maand afgesproken dat ze er die zaterdag ene zouden gaan drinken. In feite zat hij waarschijnlijk financieel er niet zo goed voor, maar wou dat niet toegeven. Dus de lang gekoesterde verwachting om eens samen een stapje te zetten was weer omvergeblazen.......

En soms heb ik de indruk dat mijn man nu in zijn midlife-crisis zit.......

Toen we een weekje in verlof waren was hij weer eerst zo nors, zo vies, zo ..... pffft...... Je verlangt zelf naar die vrije dagen en dan loop je daar met iemand met 'een vies smoel' rond. Nu, misschien moet ik hem wat meer tijd geven om tot rust te komen, hem gewoon met rust laten. We startten met het weekend, dus als we weg wilden met de kids moesten we dat dan doen. Misschien was er eerst al beter een week voor geweest dat hij volledig tot rust gekomen was. Soms kan hij zooooooo pessimistisch zijn, zoooooooo zwartgallig. Dat is niet altijd gemakkelijk. Ik heb al meermaals gezegd tegen hem dat hij moet leren de deugd, het geluk in de kleine dingen te zien. Soms heb ik de indruk dat alleen 'perfecte' dingen, mooie dingen, die vooral geld kosten het perfecte geluk lijken voor hem. Het is precies altijd alsof hij niks heeft, dat hij de grote armoezaaier is. Maar als het is om 'geld te verdoen' dan moet het van hem precies altijd meest kosten. Om een mooi voorbeeld te geven. Ik had nog iets gekocht in 'de solden'. Twee pulls en een jeansbroek : +/- 60 Euro. Ik was positief verrast dat ik voor die prijs nog drie zo'n mooie dingen op de kop had kunnen tikken. Een paar dagen later kopen we nog iets voor hem : één jeansbroek en twee truitjes. Ook nog tijdens de soldenperiode. Totaalprijs : 210 Euro. Enkel de jeans had hij nog uit het solden-assortiment gehaald. Maar dat is typisch. Als hij naar de solden gaat heeft hij meer nieuwe dingen mee. Het is alsof dat andere niet goed genoeg is.

En om af te sluiten. Ik ga weer tandenfee mogen spelen :-) (Bestaat die nu ook niet zei de oudste ?). De kleinste is haar eerste tandje kwijt. En trots dat ze was. De avonden ervoor kon ze haast de slaap niet vatten, bang dat ze die losse tand zou inslikken.

En vandaag ben ik voor een bespreking van het CLB moeten gaan. Voor de oudste. Wat problemen met wiskunde. Maar zoals ik dacht : niet zoooo problematisch. Het is een kwestie van tijd. En ook haar faalangst belemmert soms haar prestaties. Dat is zeker een groot punt.

Ze is soms zo angstig, ze wil het goed doen, of zeker zijn, waardoor ze dan soms toch fouten maakt. Jaaah..... Nobody's perfect. Kijken waar je kan bijsturen en haar beste kwaliteiten uitspelen. Dat is de kunst . En wat ik er ook nog bij wou zeggen : mocht de mama een gewone nine-to-five-job hebben, dan zou ze zich er ook wat meer mee kunnen bezig houden en dan zou ik die logopediste en dat CLB niet nodig hebben denk ik. En dat vind ik soms wel een beetje jammer. Maar we moeten de situatie nemen zoals ze is en er het beste proberen van te maken. De tijd die ik er kan voor vrij maken om eens wat extra tijd aan die vakken te spenderen of op te volgen probeer ik dat te doen en ik wil er ook niet in overdrijven. Het is ook nog maar het derde leerjaar. En verder is de regelmaat van de logopediste een goede ondersteuning vermoed ik. Doei.