Vorige week met onze rug tegen de muur gezet van een leverancier. We zijn in onderhandeling met een advocaat als tegenzet. Woensdagavond heb ik een afspraak. Mijn ouders helpen god-zij-dank de boel wat oplossen. November is een slechte maand qua verdiensten. Ons openstaand saldo staat wel op zijn maximum. Niet te doen. Naar de toekomst toe gaan we moeten een nieuwe overeenkomst sluiten. Om de boel er hier door te helpen. Ons grootste moeilijkheid is dat onze leningen gewoon veel te zwaar doorwegen waardoor wij het niet genoeg kunnen rondwerken. Er mag niet veel gebeuren of het is een stap achteruit. Het is al een jaar of 2 dat ik zit te roepen van 'help' dit moet verbeteren. Volgens mij is het surtout heel zwaar beginnen te worden na onze verbouwingen? 2 jaar terug dus, waarvoor wij ook nog een extra lening aangegaan zijn. De boekhouder had ons dan gezegd : 'je zal niet te zot mogen doen, maar het kan lukken'. Maar ondertussen begon heel die economische crisis .... die nu misschien wel al weer wat verbeterd is. Maar onze inkomsten zijn niet echt gestegen .... integendeel ... en onze prijzen zijn nochtans correcter (hoger ook) dan vroeger... Ofwel zijn wij een deel klanten kwijt .... ofwel kopen de mensen bewuster .... Volgens mij is de supermarkt weer verdapperd in hun verkoop van datgene wat wij ook aanbieden. En de concurrentie van de supermarkten is ook groot. Ja, je moet het maken met je kwaliteit, je onderscheid en je service. We gaan eens kijken om alles meer over te hevelen op mijn naam met een financiële inbreng van bij mij thuis, iets wat ik dan zogezegd al vroeger krijg dan dat het normaal voorzien was. Sjonge, sjonge, welk avontuur zijn wij begonnen. Mijn eerste tien jaar dat ik werkte heb ik wel duidelijk meer geld verdiend. Ik wilde persé zelfstandig zijn. We moeten hierdoor en we zullen hierdoor raken en het liefst zou ik overleven met onze winkel, hoe zwaar het werk ook mag zijn. Dit is een werk van een kleine 10 jaar en we willen dit niet zomaar tenonder zien gaan. Maar als we zien dat het echt niet lukt gaan we ons verstand toch moeten laten voorgaan op ons hart. Ik ga mijn leven hier eigenlijk ook niet aan kapot maken. Ik wil ook met mijn man hierdoor geraken, ik wil kijken voor een inbreng via mij thuis. En ergens denk ik dan ook : 'En hij zit daar ook nog altijd met die ander te sms'en, naar te verlangen.' Hij ziet mij wel graag, maar waarom wil hij dan altijd persé contact met haar ? Vanuit mijn oogpunt gezien betekent zij voor hem wel meer dan een gewone vriendin. Nu, ik zal er maar niet te veel aan denken zeker ? Mijzelf wat veilig stellen en maken dat we de boel hierdoor krijgen... Want we staan nu toch wel op de rand van een hoge berg....
Het glijdt bij momenten een beetje over me als over een schildpad of een eend, zoals je't zelf wilt.... Eigenlijk was het een rare week. Mijn man is dus naar homeopathe geweest en heeft druppeltjes gekregen tegen o.a. heimwee. Zij linkte het eerder met zijn werk. Maar die heimwee kan ook naar andere dingen zijn. Op de uitleg van het blaadje stond oa : heimwee naar een geliefde... Grrrrrrrrr...... doet me meteen weer al aan dat kreng denken. We waren er nog over bezig vandaag dat hij haar een hint gegeven had dat ze eens wat mag bestellen met nieuwjaar. Ik zei het zoals ik het dacht : 'Zij heeft al meer haar zakken gevuld aan jou dan jij aan haar. Het enigste wat ze doet is in jouw zakken zeiken. Met haar wisselvallig karakter. Vanavond is m'n man nog eens op uitstap met z'n vriend. Maar ik ben zeker dat hij ook heeft zitten sms'en met haar. Ze wist alleszins dat hij wegging vanavond. Maar als je gewoon naar je vriend sms't dan ga je toch niet op de wc zitten ? Ik heb z'n gsm niet meer kunnen onderscheppen hé :-S Hij zal wel zitten vragen hebben of ze niet afkwam vanavond, maar eigenlijk betwijfel ik het, want 't is ook altijd wat met dat wijf. Hoe een mens blind kan zijn. Ikzelf besef wel dat ik meer jaloers ben dan vroeger. Toen hij zijn kleren aan 't uitzoeken was kon ik het niet laten van te zeggen : 'Ja, je bent mooi met dat hemd, maar met dat ander ben je ook heel mooi, maar ja, té mooi moet je nu ook niet zijn Waarmee ik bedoelde : ziet dat ze jou afsnoepen van mij. Morgen mijn oudste dochter haar verjaardagsfeestje. Ik doe dat nu nog maar de 2de keer voor haar, ben daar niet te vroeg aan begonnen. En ik doe het eens thuis. Maar ik zie het wel zitten. En dan nog laatste feit : les finances. We zijn met onze rug tegen de muur gezet van een leverancier. Hoe we het gaan oplossen weet ik nu nog niet. Voor alles is een oplossing. En soms moet je je verstand op je hart laten voorgaan. Ik ben nog in afwachting van het antwoord van m'n ouders die dan hun portemonnee voor de zoveelste keer opendoen, maar wij weten vanuit beide partijen dat dit iets is wat zo niet verder kan. Het is gewoon dat onze aflossingen veel te hoog zijn is mijn idee. Ik hoop alleen dat we het nu zonder al te veel problemen nog tot na nieuwjaar kunnen trekken en dat we heel veel winst hebben van onze bestellingen. Want wij zijn zo ongeveer als enigste open, dus daarin zie ik terug mijn sprankeltje hoop. Hoop doet leven zeggen ze. Maar of dat dit verhaal verder stand zal houden, ik weet het niet. Beiden doen we het alletwee wel graag en zouden er moeilijk afstand kunnen van nemen, maar feit is dat geen van beiden nog een tiental jaar onder zo'n zwaar juk zal kunnen blijven werken.... Ik ben al zo ver gekomen dat ik mijn 'christelijk geloof' er weer bijhaal en dan eens prevel : 'Jezus, help ons astublieft uit deze findanciële miserie.' Toen ik 5 was, was ik rotsvast overtuigd dat God mij zou komen redden uit de modderpoel waar ik met mijn botjes in vastgeraakt was. Maar tenslotte mocht mijn pa me dan uit m'n benarde situatie bevrijden Dus laat mij stellen dat mijn ouders mijn 'God' zijn. En dat is dan eigenlijk niet specifiek in financiën, maar in zovele kleine dingen zijn zij 'mijn God'.
Gisteren heeft m'n man knaluitspraak gedaan : 'Je moet niet te veel nadenken, je moet leven !' Yes, nagel op de kop. Het ging hem over iemand van 39 die een hartaderbreuk gekregen heeft. Ik zei : 'Sta je daar dan eens niet bij stil ? Het kan ons ook gebeuren ? Vraag je je dan niet af of alles wat je doet wel zin heeft ?' En dat was z'n antwoord. Maar eigenlijk ook wel de waarheid. Vanavond mag hij eens naar de 'kraker'. Zal er ook eens deugd van hebben veronderstel ik. Ben nieuwsgierig tot welk resultaat ze met haar homeopathie zal komen. Hij zal waarschijnlijk wel iets krijgen tegen zijn zenuwen Ikzelf voel mij toch wel beter met m'n 'vetten voor m'n hersenen' die ik moet bijnemen. Ze zei me vorige week : 'Je kan een bepaalde hoeveelheid aan, maar als je daarboven raakt, raak je uitgeput en moet je extra stoffen hebben om terug aan te vullen.' Wat ook juist is. Gisteren ben ik dan nog eens geweest naar de kliniek om m'n aders eens te laten bekijken. Heb een pilletje gekregen om die druk in m'n benen wat te onderdrukken. Nog een pilletje. Momenteel zit ik wel serieus aan de pillen ;-) Doordat ik nog steeds H. doe : 2 kruiden-en vezeltabletten, 1 vitaminetablet. Voor m'n schildklier een pilletje, voor de 'vetten in m'n hersenen een mega-capsule. Maar ik heb gezien dat deze grotendeels omega-6-9 vetzuren bevat. En dan nu nogeentje voor de druk in m'n benen. Sjonge, sjonge, lijkt al wel als van de memeetjes en pepeetjes.... )) En dan nog even snel hoofdstuk 'de bitch'. Vorige week is m'n man op de koffie geweest. Kan mij al lang niet meer schelen. Toen we naar ons ouders reden achteraf kwam er al weer een berichtje binnen op zijn gsm. Ik wist wel dat het van haar was. Heb dan gezien dat ze weer eens wil met hem gaan eten. Als dat dan doorgaat ?! Want zoals zij verandert. En dan sms'je van hem : 'Ik heb je gemist.' Wat moet je als wettige echtgenote daar weer van denken ? Niet te veel zeker ? Let life rule... and see... Als dit voorbestemd is dat die 2 toch iets hebben met elkaar zal ik dit zeker niet kunnen tegenhouden. Ik mag dan nog zo vriendelijk en poeslief zijn als ik maar kan... mmm.... ik weet niet of ik haar m'n hele leven van hem ga kunnen weren .... En ik vind van mezelf dat ik toch ook wel weer een stukje liever ben, plagerig tegen mijn man. Komt wel door die pilletjes hoor Ik voel me beter in m'n vel. Alleen mag ik niet al te veel aan mijn financiën denken, want de rappels vliegen weer om m'n oren. Ik moet ze weer rapper betalen dan ik ze kan verdienen. Dat we maar veel verdienen met de feestdagen, dat dat ons weer wat vooruit helpt. Als dit zo blijft gaan we toch eens een beslissing moeten nemen over een andere aanpak. Want de financiële last is veel te zwaar. We kunnen het niet genoeg bokken. Maar ik geef daar zo aan van : 'Let life rule....' Ik heb toch van mezelf vastgesteld dat ik toch nog wel jaloers kan zijn over mijn man. Toen ik die sms'jes gelezen had, had ik eigenlijk meer zin om eens goed te huilen. Het zat me zo hoog dat ik er niet echt iets kan aan doen, dat een ander een diepere indruk maakt op hem dan ik.... En ook waren we naar een tv-programma aan 't kijken van dansen, waar hij bij de pré-audities hem ook eens gewaagd had omdat hij wel goed kan dansen. Had hij moeten verder doorraken in de wedstrijd, ik weet niet of ik er goed zou tegen gekunnen hebben dat hij daar mee deed aan al dat emotioneel gedoe en close dansen.... Ik zou het lastig hebben hoor... Want hij is ook wel een heel stuk socialer in publiek op dat vlak.... Hij zou daar ook nogal serieus in meegaan in al dat 'tuttemie'gedoe. En ik kan nochtans tegen al vrij veel als we eens samen uit gaan en hij is aan 't dansen en zwieren al of niet met een ander. Dansen is fun, maar is soms ook een stukje verleiden hé....
Ik ben nog maar eens een grote poging aan het doen om nog eens heel m'n blog van vanvoor tot vanachter door te nemen, om eens vast te stellen hoe ik nu nog op die zaken reageer van pakweg een jaar geleden. Sommige dingen lees ik met een hele brede glimlach op m'n gezicht. Amaai, amaai, had ik dat zwaar, maar zwaar zitten .... Ongelofelijk.... Gelukkig heb ik alles nu al helemaal gerelativeerd en is het ook wel niet slecht dat ik mij in maart eens geuit heb. Het is voor mezelf gewoon beter geweest dat het er uiteindelijk uitgekomen is, want ik zat mezelf gewoon op te vreten. En, ondanks het feit dat het toch wel erg diep zat, denk ik dat het ook een beetje vluchten was naar groener gras. Een beetje vluchten uit m'n modderplas. Maar eigenlijk mag ik al bij al nog zo niet klagen. Ik besef wel, en dat is hier ook al meermaals tot uiting gekomen, dat wij eigenlijk toch beter een andere levensstijl zouden aannemen. We hebben geen tijd om te genieten. Weet je dat ik mij onlangs schuldig voelde dat ik eens een hele zondagnamiddag liggen slapen heb in m'n zetel en dat de kids mee waren met de opa en de oma, dat ik daar ook geen zorg voor had. Erg hé, als je je daar al schuldig over voelt. Maar dat mag ik niet doen. Er zijn al zo veel mensen die een pak meer vrije tijd hebben dan ons en die het er ook van nemen. En gelijk hebben ze. We zouden het beter ook eens doen, want sowieso wreekt dat zich toch op je psychische en fysische toestand.
Betreffende vorige week onze controle van de voedingsinspectie : mij man was er nogal serieus het hart van in. En normaal laat hij zich niet zo rap gaan aan al die opmerkingen. Over al de pietluttigheden waar ze opmerkingen over maakten.... Ik moet zeggen een jaar of 3 terug heb ik dat ook eens gehad. Ik ben 2 weken totaal niet meer gemotiveerd geweest om te werken om verder te doen. Bijkomend feit is dat er op een km of 7 hier vandaan iemand gestart is met een gelijkaardige zaak. Ze stonden met wat reclame in de krant en dat hadden we gelezen. Het eerste dat hij zei was : 'Ze hebben toch een mooie outfit aan hé. Het is allemaal zo perfect.' Je voelde de afgunst in zijn stem. Ik zei : 'Maak je daar nu eens niet druk in. Alles is nieuw bij hen. Ze zijn pas gestart. Als jij altijd vindt dat het jouwe niet goed genoeg is dan kan je nooit gelukkig zijn.' Hij vindt dan weer dat ik er te snel mijn oren aan veeg. Ik noem dat relativeren. En woensdag, heel de dag, hij had precies pinnen in zijn achterste.... niet te doen.... Waren zijn ogen kogels, ik was zeker doodgeschoten ... Hij mocht mij niet ruiken of hij wist al iets waarmee hij mij aanviel. Tegen woensdagavond was ik gekraakt van de psychische belegering van hem. Donderdagmorgen begon hij weer zo... Precies of hij heel de tijd met een stok achter mij stond en als ik mij durfde te bewegen dat hij mij nog een por bijgaf.... Niet te doen.... Ik dacht : 'Dat gaat hier toch wéér niet heel de dag zo zijn hé....' Ik ben al gewoon dat hij de woensdag nogal regelmatig serieus 'nijdig' loopt en 'hakt' op me. (en ook soms een beetje op de anderen). Dat is omdat dat onze eerste dag van de week weer is dat we open zijn en er is dan wel veel om terug op te starten.... maarja.... Zodus donderdag heb ik hem dan maar meteen op een beleefde manier gezegd dat hij niet moest denken om weer heel mijn dag naar de vaantjes te helpen met zijn getiraniseer... En.... oef .... het beterde dan toch in de loop van de voormiddag. Hij wilde hem dan eigenlijk ook wel verontschuldigen en zei dat hij depressief was. Dat hij alle druk tesamen niet meer aankon. Hij leek het echt wel ook, maar het was niet aangenaam om mee samen te leven. Ik heb hem gezegd dat als hij zich echt zo slecht voelde hij er moest van babbelen en eventueel wat externe hulp erbij halen. Ik heb dan verder geprobeerd hem weer wat in de positieve richting te stimuleren .... jaah.... hij is dan toch wat verbeterd naar het einde van de week toe.
Donderdag zijn we met de familie gaan bowlen. Mijn ouders waren ook mee. Ze vinden dat wel eens leuk. Ik zie hen normaal meestal thuis in hun eigen omgeving en in de bowling viel mij iets op.... Dat ze ouder worden..... Ik had het er plots zo moeilijk mee. Ik vind dat mijn ma een tijdje terug op korte tijd in één klap een heel stuk verouderd was, nu vind ik dat van mijn vader. Zijn manier van lopen is precies veranderd. Ik had het er echt moeilijk mee. Ik dacht : 'Binnen dit en tien jaar zijn jullie al 75....' 75, hoeveel jaar heb je dan nog tegoed als je ze nog krijgt. En wat is tien jaar ?' Ik mag daar allemaal niet te veel bij stil staan of ik maak m'n eigen gek. Ik moet dan denken : 'Geniet van deze mooie momenten.'
Gisterenavond zijn we nog naar het toneel gaan kijken van de vereniging waar ik vroeger zelf meespeelde. Nu interesseert dat toneelspelen mijzelf niet meer. Ik heb zoveel andere belangrijker zaken aan mijn hoofd. Er sprak mij een dame aan die vroeg of ik ook nog toneel gespeeld had zeker ? Ik zeg : 'Ja, maar dat is ondertussen ook al 10 jaar geleden.' Zij : 'Ja, maar ik herkende je meteen toen je binnenkwam. Je bent nog precies dezelfde als 10 jaar geleden.' Ewel, dat deed nu nog eens deugd !!! Mensen die je na 10 jaar nog herkennen en die dan zeggen dat je er nog net hetzelfde uitziet. Het was een opkikker voor mijn ego Wat ik ook nog even wil aanhalen. Mijn man kan soms wat ongeduldig en streng uit de hoek komen naar onze kinderen toe, maar af en toe komt dan ook eens dat warme vaderlijke in hem naar boven. Hij ziet zijn dochters best wel heel graag en hij zit ze dan eens te plagen of wat 'keppe' te doen. Zoals gisterenavond, als we dan eens samen op stap zijn...Maar zijn leven wordt ook beheerst door zoveel 'zenuwen' of 'stress'.... die al die warme hartelijkheid soms in één draai opzwelgt.... Hij is best wel een lieve de papa, maar hij moet eens meer van zijn eiland komen....
Morgen terug naar de kraker. Het gaat nodig zijn, want het is zeker nog niet weg. Ik hoor mijn nek weer kraken bij momenten en 's avonds weet ik soms niet goed hoe ik mij in mijn bed moet leggen van mijn benen. Ik kan de slaap niet vatten van de constante druk in mijn benen. Soms leg ik die dan eens op een kussen, soms irriteert mij dat dan. Ik heb vandaag ook eens een afspraak vastgelegd om m'n aders in m'n benen eens te laten bekijken. Ik stond vorige week de achterkant van mijn billen te bekijken. Ik was eigenlijk geschrokken.... Volledig blauw dooraderd, mijn ene bil. Dat been waar ik ook het meeste pijn in heb. Nu, aan het einde van de dag zie je dat ook wel beter dan 's morgens. Ik werd er niet goed van toen ik het zag. Nu ik ga niet zagen over die pijn. Het is soms wel ambetant, maar je leert er ook mee leven. Vanmorgen bv heeft het weer een uur of 3 geduurd eer ik weer 'in de goe forme' was. Het deed weer pijn aan alle kanten. Ik ga nog 'vergaan aan mijn poten' zeg ik dan. Soms is dat wel eens een 'last' die ik meesleur. Maar als het al nog maar dat is. Door nu en dan eens naar de kraker te gaan en toch ook eens m'n aders te laten controleren en op tijd en stond te rusten .... is dat allemaal wel te doen. Niet zagen. Laat de zon in je hart, geniet van het leven.... want het duurt toch maar even .... (vind ik zo'n mooi zinnetje en de waarheid en opwekkend dat je moet genieten van het leven.) En genieten kan je ook van kleine dingen, van klein geluk.
Ten eerste : hoe gaan we hier ooit eens door onze financiële beslommeringen raken. Het is weer dinsdag, dag van administratie en betalingen. Het zijn weer lonen geweest, dus weer een mooi factuurtje van het sociaal secretariaat voor de RSZ. Pfffffffffft........ De persoon die ons wat op goede weg aan het helpen was, is blijkbaar weer hersteld. Ik moet hem nog eens contacteren. Voor het ogenblik heb ik niet echt het gevoel dat we vooruit gaan.... Dat is telkens zo na de betaling van de lonen. Paar dringende rappels gekregen. Pfft....... Gisteren was met het dagje. Zondag te horen gekregen dat ons nieuw poetsvrouwtje van 't weekend niet meer zag zitten na 3 weken wegens te moeilijk om te combineren met haar studies. Maandagmorgen om 9 uur voedingsinspectie over de vloer. Nu, die gasten krijg je altijd eens over de vloer, maar je ziet ze liever elders dan bij jezelf. Ben volledig akkoord dat er inspectie moet zijn, maar al die futuliteiten waar zij soms over vallen, ze moeten ook iets kunnen opschrijven hé. Blijkbaar zijn maar 4 op de 10 zaken van de eerste keer goed gekeurd. Ze komen terug voor hercontrole vanaf maart volgend jaar. Ik heb gezegd dat ze niet op mijn verjaardag moeten komen. Dan ben ik er net 40 en ze zijn hier al eens geweest de dag voor m'n verjaardag en ik heb dat heel goed onthouden. Die gasten zijn hier dus zo'n 2 uur geweest. Tegen dat ze hun verslag opgemaakt hebben en zo, want dat moeten ze nu ter plaatse doen. En 's avonds dan nog eens de politie aan onze deur, om 20u30. We waren nog bezig aan 't werk. Het betrof een boete die niet zou betaald zijn. Maar ik heb ze wel betaald, weliswaar later dan dat moest en ik had een cijfertje gemist in de referentie. Vandaar dat ze die niet terug vonden. Ondertussen had ik eind vorige week een kopij van mijn betalingsbewijs opgestuurd, maar ik vermoed dat dat gekruist zal hebben met de dienst die ons moest komen bezoeken. Nu, alles was ok daarmee hoor.
En dan nog één van m'n vriendinnen, waar we zaterdag, samen met onze echtgenoten mee afgesproken was. S. is geen opgever, maar ze zei zaterdag plotsklaps dat het tussen haar en haar man echt niet meer goed gaat. Dat het al een hele tijd aan de gang is en dat het lang geduurd heeft eer ze er mee naar buiten kwam. Dat ze veel verdraagd heeft. Ik vind haar reden aanvaardbaar, want S. is niet iemand die zomaar zal zeggen : ik geef het op. Nadat ze getrouwd waren is ze meer en meer beginnen opmerken dat hij haar vaak beloog, er zich uitpraatte en ook tegenover andere mensen. Als ze vroeg om zijn rekeningen van zijn zaak te zien, tikte hij gewoon een verkeerd nummer in en zei dat hij niet op zijn internetbankrekening raakte. Alles verdoezelen, alles mooipraten, haar steeds maar voorliegen.... Ze heeft zich dan wat meer met zijn zaak beginnen bemoeien, waarmee hij al begonnen was eer ze getrouwd waren, en is tot onthutsende vaststellingen gekomen. Alle leningen werden van haar loon betaald en als ze eens schoenen kocht voor de hele familie moest ze bij wijze van spreken een maand wachten eer ze terug waspoeder kon kopen. Zo krap bij kas. (Dus wij zijn de enigen niet die moeten wikken en wegen ...) Blijkbaar vroeg hij altijd maar te weinig aan zijn klanten. Ze zijn naar een relatietherapeut geweest, dat gaf eventjes hoop. Hij is plotseling voor 3 dagen binnen geweest op psychiatrie. Waarvoor weet ik niet juist, maar ik veronderstel dat hij vastgestrikt zit in een web van zijn eigen leugens en handelingen. En mijn vriendin is momenteel een maand thuis van haar werk, omdat het voor haar nu ook niet meer goed gaat. Ze neemt pilletjes om te slapen en pilletjes om wakker te blijven.... Ze zei ons : het zou komen dat je er zelf ziek van wordt. En je begint je ook veel vragen te stellen van : Is dit het wat ik verder wil in mijn leven of doe ik alleen voort? Maar ze hebben ook 2 mooie dochters en dat houdt haar ook voor het grootste stuk tegen. Blijkbaar kwam hij plots aandraven met 'scheiden'. Toen zij zei dat het goed was, was hij zo danig geschrokken en was hij plotseling weer poeslief tegen haar. Maar 's avonds was daar eigenlijk wel niets van te merken. Want zij wist tijdens de dag nog niet of hij 's avonds zou mee zijn of niet. Blijkbaar heeft hij ook eens een periode een maand niet tegen haar gesproken..... Tjaa...... Voor mij is dat idd een geval dat het echt niet meer gaat. Zij zal zeker ook geen domme en overhaaste beslissingen nemen. En als het dan toch niet meer gaat ... dan vind ik dat ze er beter maar rap werk van maken.
Woensdagavond zat ik te babbelen met W. en er werd door hem iets aangehaald over 'de liefde van je leven' die je kwijtgespeeld was. Het ging hem over m'n vriendin. Ik vind 't jammer dat ik daar eigenlijk niet meer op gerepicleerd heb, want hij sprak eigenlijk ook een beetje over zichzelf. En daar moest ik toch eens wat meer mijn eigen mening over gegeven hebben. De liefde van je leven, .... wat is dat ? Je kan in je leven inderdaad heel hard verliefd worden op iemand, ik heb het dus zelf nog ervaren .... Maar het moet altijd van 2 kanten zijn hé. Het kan heel veel pijn doen als de ander die gevoelens niet beantwoordt, maar je mag je daar dan ook niet blind op staren of heel je leven laten aan voorbijgaan. Er bestaat zeker meer dan één persoon met wie je je passie, je hartstocht kan delen. Soms is het heel lang zoeken, .... want eigenlijk, de pure (verblindende) liefde is schraal. En eigenlijk is het het mooiste wat er is als je het geluk hebt om iemand te leren kennen die even sterk overtuigd is als jijzelf en dat dat ook blijft duren. Maar iedere relatie heeft zijn roze kantjes, maar ook zijn ruwe kantjes, waar je je wel eens aan pijn doet. Als er niet té veel ruwe kantjes aan zijn is het goed. Zoals ik vroeger al vermeld heb, ik ben zelf getrouwd met een best wel lieve man, maar ik weet dat zijn hart ook nog een beetje elders ligt, ook bij iemand die altijd maar onbereikbaar geweest is voor hem, iemand die de éne keer wel, de andere keer niet.... iemand die heel haar leven niet zal weten wat ze juist wil.... Want ik vermoed dat ze ergens ook wel spijt heeft dat ze vroeger dan toch niet verder gedaan heeft met hun relatie. Ze waren toen nog zo jong. Ik weet wel niet of hij het daarom beter zou ophebben met haar Ik denk dat hij meer zou mogen springen voor haar grillen. En wij zijn wel aangetrokken tot elkaar, zouden elkaar soms toch wel moeilijk kunnen missen, maar ik geloof niet dat één van ons twee echt tot over zijn oren verliefd geweest is op elkaar. En om verder op 'die liefde van je leven' te gaan.... Ik heb het er soms ook moeilijk mee dat wat je voelt voor een ander, die geen vlaag van een paar weken, maar van een paar jaar is, nooit mag zijn.... en je moet je er bij neerleggen, je moet het verdringen, je moet het verwerken als er van aan de andere kant geen echte interesse is. Nu, in mijn geval weet ik dat ik ook te maken heb met een persoon die zich niet zo maar gaat vergaloperen aan roekeloze zaken. Ik heb geleerd dat je soms eens hard moet zijn op jezelf. En denken van : het is misschien toch beter zo, zoals het nu is. Gelukkig zijn met wat je hebt. Want slecht is het ook niet. En het is ook jammer als je het geluk van zeker 3 andere mensen moet verbreken omdat je zelf je gevoelens aan iemand anders laat gaan.... En dat is wat ik wou zeggen : je mag niet blijven lopen met dat verdriet, het leven gaat verder. En je kan zo heel je leven wachten en je leven aan je voorbij laten gaan.
Druk,druk is het steeds maar. En nu vakantie. Kids zijn thuis. Laatste evenementen.... Niks anders dan mensen die sterven op onze gemeente, die ik ken. Het pakt me soms iets te veel aan't hart. Ben ook een 'bléter' hé.... Ik leef mee met m'n klanten.... tja..... Vorige week naar de kraker geweest. Heeft deugd gedaan. Ze werkt ook homeopatisch. Zegt ze tegen mij : 'Jij bent veel emotioneel de laatste tijd.' Ik had dus nog niks gezegd, maar idd het is waar. Ivm met al die mensen die heengaan. Ik ben er op de duur niet meer goed van. Er zijn hier op 10 dagen 8 begrafenissen geweest. De mensen praten ver over niks anders meer. En dan zie je hun verwanten die het zo moeilijk hebben.... Pfft. Ze zag dat aan mijn schildklier zei ze : stoffen te kort. Heb daar nu pillekes voor gekregen. Heb eigenlijk wel niet veel zin om ze te nemen, want een schildklier vind ik toch maar iets raars. En ze zei ook dat ik eens sneller moest terug gaan. Niet voor haar portemonnee bedoeld hoor. Maar ik was eigenlijk blijven lopen tegen dat ik het niet meer kon verdragen. Als ik in de zetel in slaap was gevallen, dan stond ik op met bonkende hoofdpijn (door m'n nek dus) en zo van die dingen met mijn benen ook (van mijn rug voortkomende) En blijkbaar wist ik iedere dag iets om over te zagen zei mijn man. Ik heb me toen heel kwaad gemaakt. De manier waarop hij het weeral zei. Misschien wel waar dat ik iedere dag mijn pijn vermeldde, maar het deed dan ook echt pijn en ik deed toch altijd maar verder met mijn werk en alle dingen ?! Mijn kwaadheid heeft mij dus ook naar de telefoon doen grijpen om een afspraak te maken. Nooit niet slecht hé als je man je eens op stang jaagt. Dan ga je rapper over tot daden ipv te blijven sukkelen.... Zondagavond Haloween. Druk, druk.... dat is dus ook weer werken voor ons. Ik kreeg een emotioneel moment dat ik er weer zo weinig voor mijn kids kon zijn. Gelukkig kwam tante toen en waren de kids laaiend enthousiast ... dan kon zij er wat voor oppassen en mee bezig zijn.... Gisteren een halve dag werken. Alé, ttz van 6 uur tot 15u ...ipv tot 21u... wat gegeten, op het gemak voor middag en avond tesamen en dan nog eens naar het kerkhof geweest die het dichtste bij lag, waar familie ligt van ons, omdat het zo'n mooi weer was, om nog eens buiten te zijn en ook voor de kids... omdat we dat nog nooit samen gedaan hebben nu ze zo'n dingen meer beseffen, surtout de oudste. Beetje tegen het gedacht van mijn husband, die dan toch maar meegeweest is, omdat ik er op aandrong, dat het maar nu was dat we dat eens konden doen etc.... en dat we eens buiten zouden zijn. We zijn dan achteraf nog naar een tea-room /restaurant geweest waar we volgende week met vrienden gaan en dat hebben we ondertussen al eens verkend. En het is mijn husband goed bevallen. Ik had dan wel een beetje wroeging dat ik dacht : ik sleep hem mee, we zijn alletwee al zo moe. En vandaag dinsdag, is het op onze sluitingsdag ook weer maar 1 ding : werken. Vanmorgen al telefoon om 6 uur (maar dat kon nu niet anders met die feestdag ertussen), dan heb ik de batterijen uit de telefoon gehaald en pas rond 8 uur er terug ingestoken. Er belde toen ook al een leverancier om zijn bestelling op te nemen. Mijn man was juist naar de bakker. Ik heb hem gevraagd dat hij na 9 uur kon terugbellen. Ze leveren toch maar morgen. Dus.... En dan kon mijn man tenminste zijn pistolets in alle rust opeten en zijn krant en zijn boekjes lezen. Want dat is ook zijn enigste moment dat hij kan genieten. En deze namiddag waag ik mij eens op glad ijs met de kids. Doordat de oudste in de Chiro is, zijn we nu beperkter op zondag om eens iets te doen. En deze namiddag vermoed ik dat het eerder rustiger zal zijn dan in de weekends. Beter om met 2 kleine spruiten je de eerste keer op glad ijs te gaan wagen. Mijn man heeft niet zoveel zin om mee te gaan. Ik ga er ook niet op aandringen. Dat hij maar een goed douchke neemt en zich nog wat op zijn gemak stelt eer we dan onze wekelijkse uitstap naar beide ouders maken om onze vrije dag af te sluiten. En gisteren kwam 'de persoon' waardoor ik deze blog voor een stuk begonnen ben in de winkel. Soms heb ik nog een 'apart gevoel' voor die kerel. Ik mag soms niet te veel in zijn ogen kijken. Maar ik heb het wel geleerd hem uit mijn hoofd te zetten. Mijn leven in mijn huidige gezinssituatie is de beste... het is al zo slecht niet ... en overal stormt of waait het wel eens. En het hangt ook altijd een beetje van jezelf af hé ;-) En je moet leren relativeren. Zolang ze mij respecteren. Dag in dag uit samenwerken eist soms wel eens een zware druk ... maarja ... Ik heb mezelf gedwongen mijn verliefdheid voor ... uit mijn hoofd te zetten, omdat het het beste is. Mocht hij nu plots met 'avances' op de klippen komen, weet ik dat ik het toch wel serieus zwaar zou krijgen. Maar ik heb ondertussen al een heel 'proces' doorlopen in m'n gevoelsleven het laatste jaar. En ik weet ook wel dat hij nooit met 'avances' op de klippen zal komen, hij zal zeker nooit een ander in miserie brengen op dat vlak. Maar iedereen komt het wel eens tegen zeker dat een interessant persoon z'n levenspad kruist ? En ik heb het helemaal overwonnen, maar zo af en toe steekt nog eens een 'tipje' omhoog waarbij ik dan denk : 'wauw' en 'waarom niet ?' Tja ... om het leven ingewikkeld te houden zeker ?
Dus laat mij stellen dat mijn ouders mijn 'God' zijn. En dat is dan eigenlijk niet specifiek in financiën, maar in zovele kleine dingen zijn zij 'mijn God'.
