't Is weer de tijd van de logeetjes. Ja, met een dochter van 10 jaar kan je dat heden ten dage niet blijven weigeren. En het is bezighouding voor hen terwijl wij aan het werk zijn. En morgen is het het verjaardagsfeestje van onze jongste meid. Die wou niet zoveel vriendinnetjes vragen en ik heb ook niet verder aangedrongen. Ze mocht vragen wie ze graag vroeg, en niet wie mama vond dat ze ook moest vragen omwille van het contact met de mama van betreffend kindje. Foert. Ik heb gezegd dat ze er gewoon liever niet veel vraagt. Ze kan ook niet zo goed tegen die overweldigende drukte. Precies of ze er geen controle meer over heeft en dan klapt ze dicht of gaat het haar niet meer. Ze maakt graag plezier, kan goed in actie staan, maar geef haar maar wat rustiger aan. De nichtjes zijn hier ook op logement. Het is 3,5 maand geleden dat ze elkaar nog zagen. Veeeeeel te lang.
Ik was geämbeteerd van m'n zus haar plannen. Haar oudste doet haar Vormsel. Het feest is tesamen met dat van haar schoonfamilie omdat er daar ook een vormeling is dezelfde dag. Daar hebben ze de gewoonte om een verrassing te doen. Je weet niet waar je naar toe gaat en wat ze gaan doen. M'n zus heeft het haar familie wel verteld omdat ze dat zelf een beetje raar vindt dat het een verrassing blijft tot de laatste dag. Het is heel anders dan dat wij een communie zouden doen. We gaan vlotten bouwen en in een catamaran gaan varen. Jeezes... alé, de kids gaan vlotten bouwen en op het water dobberen. Bijna was het paintballen ! Ik zou maar beter rechtstreeks in m'n werkkleren gaan zeker ipv m'n mooie jurkje aan te trekken en m'n hakken ? Nu, ik ben wel blij dat ik het weet en zal wat reservekledij mee hebben.
En dan ivm 40ste verjaardag van haar man. De mijne moest natuurlijk weer een redelijk feest geven, maar het was wel leuk. Mijn schoonbroer daarentegen doet enkel iets voor de mannen. De vrouwen mogen babysitten Zij gaan dan waarschijnlijk paintballen. Met m'n zus en nog 2 vriendinnen met elk hun partner komen wij af en toe eens samen. Iedereen die 40 werd trakteerde aan beide partners ofwel met een fuifje of een etentje. En hij doet dat dan ENKEL voor de mannen. En dan wil hij nog niet de nieuwe partner van onze éne vriendin meevragen omdat hij die toch nog niet goed kent. Gierigaard. Komt dat nu eigenlijk daar op aan ? Kijk, ik vind het STOM. Maarja.
Binnen een paar weken starten we met een 'verfrissende nieuwe lei' voor onze zaak. Hopelijk lukt het allemaal zoals we het wensen. We zijn voorzichtig aan het uitkijken voor evt. iemand bij te nemen. Maar we zien nog wel.
En vorig jaar roddelden ze over ons aan 100 per uur. Nu is het de beurt aan onze collega's, aan 200 per uur. Voor onze zaak heeft dit ook niet zo'n goed gedaan. Misschien, misschien zal het tij nu weer een beetje keren....
'k Heb veel te vertellen. Dingen die ik op papier wil.
Gisterenavond zag ik mijn moeder hier weggaan. Ze is veel 'achteruitgegaan' in haar gaan/wandel. En dan kijk je ernaar en denk je : 'Mijn ouders worden oud. Mijn ma wordt er 69, mijn pa wordt er 68. Hij lijkt levendiger dan zij, maar zij wil ook nooit naar de dokter gaan. Ze is vorig jaar gevallen en mankt enorm. Maar voor haar kop wil ze niet gaan. Ik heb daar zo'n hartzeer van. We hebben al allemaal de oren van haar kop gezaagd, maar ze blijft bij haar idee... Zucht.... En als ik haar dan zo zag gaan .... en als je dan wat later je eigen dochters van 8 en 10 ziet springen en zingen bij een zoveelste optreden die ze voor papa en mama willen doen : ze groeien en bloeien... dat is zo mooi. Aan de ene kant zie je de aftakeling van je ouders, aan de andere kant zie je dan de groei en de bloei van je kinderen. Het is zo contrasterend. Van het ene krijg je een gelukkig gevoel, van het andere nijpt het in je hart...
Vandaag was weer een liedje op de radio waar ik altijd blij van wordt : 'Laat de zon in je hart, ..... geniet van het leven, want het duurt toch maar even'..... een waarheid als een koe. En ik word er altijd happy van. Ik zeg tegen m'n man : 'Als ik de eerste kom te sterven, moet je dat op m'n begrafenis draaien. Waarmee ik bedoel dat dit lied voor mij betekent dat je positief in het leven moet staan, dat je optimist moet zijn en dat je moet genieten van de dingen hoe klein ze ook zijn.
Oh, jeezes, het vierde ding wat ik hier kwijt wou, ben ik al weer kwijt. Nu ja, tot daar.
De laatste tijd ben ik steeds meer van mening om positief te denken, optimist te zijn, zolang er geen erge dingen gebeuren natuurlijk. Je kan alles zwart zien, negatief zien, maar soms is dat toch vaak niet nodig. Mocht ik pessimist zijn, dan is mijn dagdagelijkse leven eigenlijk één saaie boel. Dus, beter het van de positieve kant bekijken. Het is zoveel leuker
Mijn man is eigenlijk een verschrikkelijke pessimist. Altijd is er iets waarover hij niet tevreden is of die hem dwars zit. Nooit content zou je soms denken. Als er ooit een reden is waarom ik er zou van weg gaan dan is het omdat hij soms zo verschrikkelijk kan zagen. Ik probeer het allemaal een beetje te relativeren, probeer er wat doof voor te zijn, maar soms lijkt al dat gezaag uit m'n oren te borrelen. En dan zeg ik hem ook vaak : bekijk het eens van de goeie kant..... je kan altijd wel over wat zeuren...
Vorige week kwam een vriendinnetje van m'n jongste spelen, zijn er hier anders ook nog een paar vriendinnetjes blijven spelen en slapen. De mensen voelen zich dan soms wat verveeld dat ze iets willen terug doen, of dat het niet te veel is voor mij in combinatie met de zaak, dat ze me niet lastig willen vallen. Maar ik doe dat met plezier. Mijn dochters hebben er hun bezighouding mee en voor een ander is het soms een oplossing voor opvang. Van dat éne vriendinnetje had ik van de mama 15 Euro meegekregen om iets te gaan drinken. Ik ga die haar teruggeven. Ik moet die niet hebben. Ik doe dat met plezier. Zo gemeten en gewogen gaat het er bij mij niet aan toe hoor ! Ik meet en weeg alleen in mijn winkel ;-)
Yes, yes, yes, yes !!!! Ik geloof er in .... ik geloof er in dat als we hard blijven doorzetten dat het moet lukken. Vele dagen heb ik het niet geloofd. Sommige dagen stel ik me nog serieus vragen. Maar daarnet kregen we een telefoontje van onze collega dat die de zondag zijn winkel niet meer zal open doen ! Yes, yes, yes, yes !!!! Dat hij maar doet. Zoveel te beter voor ons ! Het zou zogezegd aan personeel liggen..... Wij doen het nu ook zo goed als zonder personeel. Vaak wel serieus zwaar, maar als je aan het einde van de rit ziet dat je toch resultaat boekt, positiever dan met .... yes, yes, yes, yes !!!! Het tij zal nog terug keren. Wij zijn serieus achteruitgeboerd, maar het zal wel weer beteren ! En als hij nu de zondag niet meer zal open doen, zal dat voor ons zeker interessant zijn. Want we hadden al hard getwijfeld of dat we zelf nog de zondag gingen opendoen, omdat het al zoveel minder was. En soms stak mij dat ook wel eens serieus tegen. Maar als we nu het zelfde aantal uren moeten werken en toch iets meer verdienen kan dat alleen maar beter zijn.
brief aan iemand die ik ken en het allemaal niet meer zo goed ziet zitten
Jah, de ene dag
is inderdaad de andere niet.... En eens goed slapen kan superveel deugd doen.
Soms zou ik eens voor een maand of 3 met een rugzak willen rondtrekken, weg van
alles wat moet.
Soms zou ik terug in m'n boom van vroeger willen kruipen, in de
boomgaard van m'n ouders. Alleen en met rust gelaten. En van aan de andere kant
kan ik ze hier allemaal niet missen....
en gaan we verder in alle soorten
mama's : 'choco'mama, 'melk'mama, 'schoenen'mama, 'ik heb honger'mama,
'boekentas'mama, blij dat ik al die soorten mama's kan zijn zonder dan de man
te vergeten met wie ik het bed deel, want dat is dan mijn 'derde kindje' waar
ik ook moet voor zorgen en dagelijks assisteren van 's morgens 6 uur tot 's
avonds 21 uur.
Fysiek soms zware arbeid, soms met het gevoel dat we ons leven
al werkende leven en we oud en versleten zullen zijn eer we het zelf beseffen.
Werken, werken, werken. Soms doe ik maar 2 dingen op één dag : werken en de
rest moe, vermoeid zijn. En toch probeer ik de positieve noot er in te houden.
Maar iedereen kan breken. En ik draag ook het leed niet dat jij en V
dragen, en ook M (maar die ken jij niet), die haar dochter van 19 verloor
in een banale operatie...
Dan denk ik : 'Kop op en we gaan weer vooruit. Mijn
problemen zijn maar kleine beslommeringen. Het positieve in de dingen zien is
veel leuker om te leven.
Maar soms zie je dat ook niet altijd. Het zit hem soms
in stomme dingen. Gisteren bv hadden wij ons overslapen.
Mijn man in paniek,
zich opjagen, beginnen van z'n oren te maken dat we ons overslapen hadden
etc... en ik dacht : 'Oh ja, ik heb er toch de deugd van gehad.
't Is teken dat
ik het nodig had. En dat het nog de beste dag van de week was waarop we ons
konden overslapen.'
En dan toch ook wel een tandje bijsteken om toch op tijd de
winkel open te krijgen, maar je kan maar doen wat je kan, en dat is je best
doen.
Meisje, veel moed en sterkte. Die vrolijke, zotte meid, die van weinig
bang leek, stoer was, die meid die ik in onze
tienerjaren kende op school, ik
had nooit gedacht dat die zo zwaar vernesteld kon raken met zichzelf.
Heel veel
moed en sterkte meid. Mocht ik je een kadootje kunnen geven, met daarin het
wonderrecept om je er weer bovenop te krijgen,
Het is al weer goed halfweg december. We staan in de startblokken voor de eindejaarsfeesten.
Na een deugddoende vakantie eind november met een spetterend verjaardagsfeest voor m'n oudste dochter kunnen we er toch weer even tegenaan. De juffrouw wou een 'slaapfeestje'. 9 meisjes hebben hier gelogeerd. Ahum. Maar het viel reuze mee. Vooraleer we afgesproken hoeveel er mochten komen was ze al aan 't uitnodigen. Dus ja, die kan je dan ook niet terug afzeggen.
Gisteren was de laatste beurt van 'herstellingswerken' aan de kleine tandjes van de jongste. De juffrouw had het zo lang ontweken, waardoor ze nu al met gaatjes in haar nieuwe kiezen zat. Aiai,... maar als is terug dichtgemaakt. Ook wel een angsthaasje als ze bij de tandarts is.
Mijn twee superhelden op kousenvoetjes.
En mijn andere grote superheld heeft enorme last van schouder tot aan pols. Neemt nu wat Brufen, die helpt wel wat. Maar is het de oplossing ? Tja, hij wordt ook een dagje ouder hé a Bijna 40. Ik was eerst een beetje kwaad dat hij zat aan te dringen voor een feestje. Ik wou er destijds ook zooooooooooo graag één en heb er heel veel hartepijn van gehad dat ik het nooit kon doen wegens financiële redenen. Nu mag hij er wel één doen, maar geen megafuif. En ook niet te ver, dat ik niet moet rijen. Nèh. Voorwaarden gesteld.
En verder evolueert de financiële toestand positief als ik kijk naar wat ik aan het einde van de maand over heb. Alleen de openstaande facturen zijn nu terug wat hoger dan normaal. En dat zint mij dan weer niet. Of gaat het dan toch niet zo de positieve kant uit ?Mijn logica kan het niet goed volgen. Aan het einde van de maand komen we er zogezegd beter uit, maar de openstaande bedragen gaan stapsgewijs toch weer omhoog. Er dienen nu ook wel veel aankopen gedaan te worden. Daout bedriegt misschien wel een beetje. Eind januari komt de boekhouder en ik hoop dat we er dan een juist zicht op hebben over het voorbije jaar en over de toekomst. Feit is dat onze inkomsten sedert de crisis tussen de 20 en 30 % gezakt zijn....
Voor onze vakantie had ik echt geen courage meer. Ik kon het schoppen van hier tot in Parijs. Nu heb ik (voorlopig mijn moed en mijn kracht herwonnen. Het was ook een veel te lange periode vooraleer we weer in verlof gingen. Op tijd en stond moeten de batterijen gewoonweg weer opgeladen worden. Halfweg januari of februari nemen we nog eens een verlengd weekend. En dan normaal in de Paasvakantie. Plannen, en we hopen dat we het kunnen plannen, maar plannen kunnen soms snel wijzigen. Doei.
En als ik het zo bekijk op m'n blog, dan zat ik in 2009 al te zagen dat het werk veel te lastig was. En 4 jaar later doen we nog steeds hetzelfde. Ha Zo erg kan het ook niet zijn hé. Maar het is zwaar werk. Dat is een feit. En momenteel doe ik het echt nog omdat ik momenteel nog niet de stap durf nemen naar een ander soort werk. En zolang mijn man bij zijn overtuiging blijft dat hij er nog steeds blijft in geloven, kan ik ook niet anders. Je kan zo heel je leven in Sinterklaas blijven geloven. Het is beter, dat is een feit. Financieel. Bijna volledig zonder personeel en een deel kosten die weggevallen zijn. Maar fysiek is het nog een stuk zwaarder. Nog ? Ja, nog. Maarja, dat zombie-leven raak je wel gewoon. Je weet soms gewoon niet meer dat je constant vermoeid bent. Als je dan eens met dat befaamde 'tuutje' van je elleboog ergens tegen stuikt, DAN ! weet je het wel. Het doet nog veel meer zeer dan dat je 'in normale toestand' bent. Ik durf ook niet echt zeggen of het een betere toekomst zou zijn om over te schakelen naar ander werk en terug uit te gaan werken. Het leven is zooooooooooo kostelijk. Maar als een ander dat rond kan krijgen, dan moeten wij dat ook kunnen. Feit is dat we niet alleen zijn als zelfstandige die kiest om zonder loonskosten ed te gaan werken. De mensen durven er precies veel meer voor uit komen. En dat is volgens mij omdat ze 'genepen' zitten en niet meer ander kunnen dan dat uit te brengen. Voorlopig is mijn grootste motivatie waarvoor ik het doe : mijn man. Omdat hij het wil, volg ik hem. Maar soms voel ik mij een 'kutterboerke'. Alles wordt zo groot, de ene firma wordt in de andere opgeslorpt. Alles gaat naar massa en mega. En dat kunnen wij niet, ook niet in onze prijzen, omdat wij te klein zijn. Wij kunnen enkel proberen kwaliteit te leveren,origineel te zijn. Maar dat kunnen wij ook niet omdat we het praktisch maar meer met 2 doen. En doen we het met een 3de erbij, dan zijn de loonskosten meteen al weer te hoog, waardoor we weer niks meer over hebben.
En als afsluiter...
Mijn oudste dochter begint te puberen ! En die moet nog 10 worden. Maar het zijn wel degelijk pubermanieren zegt haar meester, toen ik vertelde welke streken ze in had. En ja, de kleinste, de plaaggeest, doet soms niks liever dan de stoom uit haar oren te doen komen
Hoogtijd dat ik nog eens iets van mij laat horen. Hoe het is ? Hoh, valt wel mee. De ene dag zie ik het volledig zitten. De andere dag kan ik het kilometers ver schoppen. Jaah, het is zo moeilijk. Je hebt je gewoontes en je kan er moeilijk afstand van doen. En eigenlijk, ik durf het haast niet zeggen, want ik spuug hier altijd een beetje m'n gal uit. Bij momenten ben ik het gewoon KOTSMOE.
Ik zit een beetje vast. Ik doe m'n werk wel graag, maar het is gewoon veel te veel. Vroeger was het al meer dan genoeg. Nu, we hebben onze activiteiten wat verminderd, maar ook ons personeel. Arbeidsuren nu zijn over 't algemeen toch wel iets intensiever dan vroeger. Ik voel me de laatste tijd wat 'geleefd'. Arbeiten om niet te verzuipen. Neen, om te proberen te verbeteren, maar het verbetert niet snel genoeg. Onze omzet is sedert 2008 met 20 % gezakt; Zucht. Soms vraag ik me af voor wat we het nog doen. Ik heb soms de indruk dat mijn man liefst de moeilijkste weg kiest. Ik heb soms de indruk dat het eerste woord waaraan mijn man 's morgens denkt is : 'arbeiten !' Maar hij heeft het gewoon moeilijk dat hij weer 'in dienst' zou moeten gaan werken. En hij wil hier ook niet blijven wonen. En ik wel. Want ik respecteer veel te veel wat mijn ouders voor ons gedaan hebben en ook : ik woon hier graag. Het is centraal. En je kan het beroepsgedeelte mooi omvormen tot privé. Ik heb al vele ideetjes Dus zit ik vast en ben ik verplicht om verder te doen, want anders wil mijn man verhuizen. Ik heb eigenlijk al gezegd dat als hij wil verhuizen hij dat alleen zal moeten doen. En soms denk ik dan : m'n klantjes. Ik zou het wel jammer vinden voor ze. Maar ja, achter je gat lopen ze toch elders. Het is met allemaal hetzelfde ! 't Jah, en nu sluit ik af. Na een goed glaasje wijn is het tijd voor mijn bed.
En ondertussen doen we nog altijd verder. En zijn we er nog steeds niet echt uit. Ik denk dat wij gewoon zijn van zo'n 'zwaar' leven te hebben en dat het ons onwennig zou doen als wij plots extra vrije tijd hebben. En verder .... vind ik het leuk dat iemand terug iets meer in m'n leven komt. Ik vond het zo jammer dat het contact wat verbroken was. Ik kan het gewoon niet helpen, maar ik kan die precies niet 'missen'. Altijd zal er iets blijven van dat gevoel waar ik zo zwaar mee geworsteld heb. Dat gevoel dat ik in m'n doofpot gestopt heb, waar ik mezelf deed van afkicken. Want ik weet dat gevoelens niet gelijk zijn aan de realiteit. Nobody is perfect en iedereen heeft z'n botte kantjes. Ik ben tevreden met wie ik samen ben. Het is een waarde die veel belangrijker en specialer is dan dat ik het soms zelf besef omdat het een vanzelfsprekendheid is, een gegeven van elke dag.
Voor het ogenblik voel ik mij goed, morgen kan dat weer anders zijn. Vanmorgen had ik weer lood in mijn benen. Mijn moraal was nochtans positief. Ik denk dat ik, wij, in de laatste twaalf jaar zo veel gewerkt hebben, En dat dat nu begint door te wegen. En het is nu voor met ons twee en een weekendhulp wel extra zwaar. Eigenlijk te zwaar om dit met z'n twee te doen. Vele geruchten deden ook al de ronde. Mijn man reageerde er angstvallig op zoals een vrouw. Maar mijn man wil persé doorgaan. Ook al gaat hij zelf ook wel eens onderuit. Dus ja.... we gaan door. Ik had mij nochtans al bij het idee neergelegd om terug uit te gaan werken. Het zou natuurlijk ook wel een aanpassing zijn. We zouden een stukje van onze huidige vrijheid ruilen voor andere vrijheid En ik doe het wel graag. Maar dit is soms echt te zwaar. Soms vraag ik mij af : willen wij zo'n manier van leven verder ? Een dag bestaat uit 24 uur. Wij werken daarvan 14 uur, 1 uur is onze pauze over de middag, 's morgens 1 klein uur voordien uit bed. Gemiddeld 6 uur slapen. Dan schiet er nog 3 uur over, van 21 u tot 23 u. Kunnen we niet een op een gemakkelijker manier leven ? Waarom kiezen we die zware weg ? Als het genoeg opbrengt, heb ik het ervoor over. Eind juli zullen we daar al een vrij juist beeld op hebben en beslissen we definitief. Desnoods een beslissing met een pijne snede in ons hart, maar naar de toekomst gezien de beste. We proberen nog even verder. Bestaat er niet zoiets als : de aanhouder wint. Maar zoals ik al zei, eigenlijk is het te zwaar voor 2 mensen.
Ondertussen het eerste communiefeest van onze jongste gehad. Het was heerlijk. Voor mij mogen het al zo'n dagen zijn. Maar dat kan niet hé natuurlijk. Ik vond het zo leuk om dat kleine meisje bezig te zien op haar grote dag, waar ze al zo lang naar uitgekeken had. We zaten op een mooie locatie .... Voor mij was het top ! Ontspannend.... We zijn toen ook een aantal dagen gesloten geweest. Het was eerder uit noodzaak, omdat we zoveel activiteiten op ons programma hadden. Er waren de repetities van de dansschool, nog een communiefeest, optreden dansschool en moedertjesdag. We hebben niet veel moeten niksnutten en eigenlijk had ik in die dagen toch nog iets meer willen doen met de kids zelf. Maar ja, het was zo druk. En verder.... het werk gaat verder Wat onze definitieve beslissing wordt, zijn we nog niet uit. Het is fysisch toch wel heel zwaar. En ik ben ook geen uitblinker in het werk dat ik er nu nog bij doe. Ik trek goed mijn plan en het is wel in orde. Maar het kan eigenlijk nog veel beter. Ik heb echt al moeilijke momenten gehad. En al gezegd tegen m'n man dat ik het eigenlijk nog een groot stuk voor hem wil verder proberen, maar dat het zal moeten opbrengen ook. En dat ik mij soms ook de vraag stel : waarom willen wij dit eigenlijk nog doen, al die arbeid. Is dat het eigenlijk allemaal wel waard ? Veranderen van job zal natuurlijk een hele grote aanpassing zijn omdat het ook een grote verandering van leven zal zijn. We zien wel. We willen wel en we weten het niet.
Soms zou je denken als je het goed met mensen meent, dat je dan nog het vaakste op ontgoochelingen botst. Soms denk ik dat er meer egoïsten dan andere geboren zijn. Mensen hebben altijd zoveel hun ik-dingen die ze 'moeten' doen, hebben geen tijd. Ik heb ook weinig tijd, maar ik denk dat ik probeer er toch altijd een beetje vrij te maken voor de bijzondere dingen die voor anderen belangrijk zijn. Mensen leven zo snel en hebben geen tijd meer om hun leven te delen met anderen. Ikke, ikke, ik.
We zijn een weekje verder, zonder onze 'hoofd'werknemer en het lukt. Maar het is toch vrij zwaar. Je moet niet veel zeveren tussenin, maar voortdoen. Van groot belang is dat wij ons houden aan een deftig uur om te stoppen met werkn, want anders kunnen we het niet uithouden. Ook onze vrije momenten in eer houden. Dat we het gevoel hebben er even tussenuit te kunnen. Op termijn gaan we het nog moeten ondervinden. Het is niet van 1 week, 2 weken... maar 3 maanden bv. En als je het leest in de kranten is het overal van dat. Personeelskosten drukken, ontslaan, je zaak sluiten. Het is geen uitzondering meer tegenwoordig. Als we het fysisch en psychisch aankunnen is onze zaak tesamen verder zetten de beste optie. Daarmee kunnen we, zonder die personeelskosten en die ene lening (waarvoor wij dankbare engels hebben) het snelste vooruitkomen. We werken een dubbele fulltime, dus moeten we het dan ook dubbel verdienen. Mochten we uit gaan werken, waarvoor ik toch ook wel warm te krijgen was (ik zag er al al de voordelen van) dan zouden we toch wel meer dan een gewone fulltime moeten gaan werken. Elk 1.5 fulltime om goed te zijn om deftig vooruit te komen. Maar als je uit gaat werken kan je ook niet zo veel uren doen, want je moet telkens rekening houden met de opvang van je kids. Veel materie om over na te denken. Ik hou nu heel nauwgezet bij wat wij verdienen. Ik heb het vroeger ook wel eens verkeerd bekeken. Dat durf ik toegeven. We hebben allebei wel fouten gemaakt. Maar ja, wie doet dat eens niet ? En hier hou ik het voorlopig bij. Tijd voor m'n bedje. Dat ik er morgen weer volop tegenaan kan gaan.
In deze woelige tijden, een mailtje die ik ontving. Om te bewaren;
Het is inderdaad niet makkelijk om als zelfstandige het hoofd boven water te houden in deze moeilijke tijden. Enerzijds heb je gelijk dat je-te- pletter-werken geen optie kan zijn maar anderzijds hebben jullie wel een mooie zaak uit de grond gestampt en dat opgeven lijkt heel emotioneel te worden.
Hoe dan ook, jullie zijn de enige twee mensen die de beslissing kunnen maken omdat jullie de voorbije jaren zowel de pro's en de contra's aan de lijve hebben ondervonden. Dat andere mensen misschien hun job kunnen verliezen is des te pijnlijker. Vooral als je met die mensen een fijne band hebt opgebouwd.
De komende maanden zitten jullie wellicht op een rollercoaster vol wisselende gevoelens maar wat je voor jezelf moet voor ogen houden, is de kwaliteit van jullie leven en van jullie twee dochtertjes. Het is een machtig gevoel je eigen baas te zijn maar het kan net zo goed aanvoelen om als gedreven werknemer te werken voor een baas die op het einde van de dag met alle zorgen blijft zitten terwijl jullie languit in de zetel kunnen genieten van het gezinsleven. Wie weet komt er wel heel veel tijd vrij om allerlei leuke dingen te doen waar jullie nu geen tijd voor hebben: sporten, cultuur, ...
Toch bedankt om mij in vertrouwen te nemen hierover. My lips are sealed!
We zijn een paar dagen verder en we hebben een voorstel gekregen van mijn ouders. Weeral.... weeral helpen zij ons uit de nood. Maa met duidelijke voorwaarden nu. We hadden 2 mogelijkheden. Nu, dat ging ook sowieso zijn als ik anders vandaag mijn afspraak bij de bank had gehad en het was gelukt. We hebben er samen eens zitten over nadenken en een beetje van 't éne in 't andere gedacht veranderd. Het is soms toch wel moeilijk. Het prikt vaak in je hart. Maar soms moet je eens knopen doorhakken en beslissen. Dit jaar hakken we weer een heel belangrijke knoop door. En eerlijk gezegd, als het eens allemaal op z'n pootjes is, zal het als het ware een verlossing zijn voor ons. Ik ben eens benieuwd hoe mijn man het stelt bij zijn ouders vanavond. Hij ging hen ook op de hoogte brengen. Mijn man heeft mij vorige week ook iets gezegd wat wel een doorslag bij mij gegeven heeft over het verdere verloop..... dat het al 11 jaar zwaar was. Ik weet dat hij in het begin nog gehuild heeft omdat de zelfstandigheid hem zwaar viel. Misschien zijn wij gewoon 2 mensen die beter uit gaan werken. En ik denk dat hij wel graag zelfstandig werkt, maar niet zo graag zelfstandig is. Ik denk dat dat een hele grote last is die van hem af zal vallen.... Hopelijk zit het nu een beetje bij hem thuis mee. Het zal natuurlijk wel veel aan ons leven veranderen. Het enige waar ik het meest mee verveeld zit is de opvang van de kids in de vakantie. Maar tijd geeft raad.
De crisis nekt ons en we zullen eigenlijk, tegen onze zin, moeten overgaan tot het ontslag van al wie hier bij ons werkt, omdat dat de enige manier is om snel de kosten te drukken. De inkomsten verminderen jaar per jaar, de leningen liggen nog heel zwaar. We zijn zelfs 'buitengesmeten' deze week bij de bank waar wij de grootste lening hadden. Dinsdag mag ik voor een bespreking naar een andere bank en ik hoop daar opnieuw aan een financiering te geraken..... Zucht.... Ik heb het gisteren tegen m'n ouders verteld. Die mensen hebben al zo veel voor ons gedaan op financieel vlak. Ik was echt 'beschaamd'. Ik zadel hen niet graag steeds op men onze financiële problemen. Ik slaap de laatste nachten echt slecht en ik heb er verschrikkelijk veel hartepijn van dat ik onze werknemers, met wie het nu allemaal goed vlot, allemaal ga moeten afdanken....
Ik wil niet nalaten elke maand toch iets te schrijven. Zo klopt mijn archief Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden. En ik ben weer begonnen om er wat kilo's af te krijgen. Ik begon zo bij de randgevallen van de gewone maten te raken, en ook al eens erbuiten. Het heeft me veel tijd en moeite gekost om er terug aan te beginnen. Ik ben toen gestart ook met een bepaald dieet waarbij je van alle soorten poedertjes en shake-jes moest eten en drinken. Vrij duur. Ben ik na een maand gestopt. Ik ben er toch al 4 kwijt hé ! Nu nog 4 te gaan en het is ideaal : niet te dik en niet te dun. Ik kreeg toch wel een boost om nu m'n tweede deel aan te vatten : iemand die mij dit weekend had gezien en zei dat ik er goed uitzag. En dan nog terloops via een mail van iemand waar ik vroeger mij ging wegen hoe het nu nog met mijn kilootjes gaat. Vond ik wel leuk dat er nog interesse was, ondanks het feit dat ik niet meer ga. Dit jaar een communicantje, misschien is dat ook wel een groot stuk van de motivatie Onlangs kregen wij nachtelijk bezoek..... Ja, ik was het ooit eens verwachende. Voor mij moeten ze nu niet meer komen. Bij deze sluit ik mijn litanie af. Mijn oogjes vallen bijna dicht. Doei.
Soms vraagt een mens zich af .... als je je hele leven moet leven met een man die eigenlijk nog heel veel aan een ander denkt.....
Is dat dan de moeite waard ? Of zou hij zich beter wagen bij die andere die eigenlijk ook bezet is ondertussen..... maar ze sms'en af en toe nog.... en uit hun smsjes kan je merken dat ze elkaar niet vergeten zijn..... Maar ik denk dat hij haar liever ziet dan zij hem.
Ik krijg er de tranen van in m'n ogen.
Ik ben misschien niet altijd even happig en niet altijd even vriendelijk.
Wij delen ook lief en leed met elkaar.
Al ons geluk, al onze miserie, onze kinderen... die wij alletwee even graag zien.
Maar wij zien ook niet graag de andere lijden, alé, ik toch hem zeker niet.
Ik vraag mij dan af : in hoeverre ben ik eigenlijk belangrijk voor hem ? Werken en routine en daarmee basta ?....
En is er van gevoel niet veel sprake ?
Het is ook niet dat, als je hele dagen samen woont en werkt, het van 'schatje' langs hier en 'schatje' langs daar zal zijn....
Liefde zit hem volgens mij ook veel in de dingen die je voor en met elkaar doet.
Het is ook een soort vertrouwen, gehechtheid, weten dat je kan rekenen op elkaar.
Of moet ik het me gewoon allemaal niet aantrekken ?
Mannen zijn soms zo moeilijk te benaderen. En ik las eens dat je hen zeker ook niet mag dwingen tot een gesprek.
Dat dat alleen maar de tegenstelde reactie uitlokt.
Waarschijnlijk kunnen mannen beter praten met andere vrouwen dan hun eigen vrouw.
Ofwel blijven ze steeds op zoek naar iets wat ze thuis niet vinden.
't Is bijna weer al een maand geleden dat ik hier nog eens wat krabbelde. Ik had nochtans wel af en toe eens zin, maar dan komt het er niet meer van. We staan weer voor de feestdagen. Een drukke periode. Ik ga eerlijk gezegd blij zijn als het voorbij is. Ik heb een stil vermoeden dat we iets minder werk gaan hebben door de crisis. Mensen lopen naar de supermarkten die extra lang open zijn en velen zijn ook al heel het weekend en de maandag thuis. Als we genoeg werk hebben is dat voldoende. Ik slaap eigenlijk liever langer dan twee uur.
Ondertussen heeft onze werkneemster die deze zomer geopereerd is en een paar maanden extra buiten strijd was haar ontslag ingediend. Ze verhuist en het is nog eens een aantal kilometers verder en ze ziet dat dan niet meer zitten om naar hier te komen. Ze heeft al ander werk. Nu ja, voor ons des te gemakkelijker, want wij waren toch al van plan om haar te ontslaan omdat ze ook niet meer zo capabel was als voorheen en wij ergens moeten snoeien. Om met flinke financiële stappen vooruit te gaan zouden we onze kokkin ook moeten ontslaan. Maar dat is nog even zien en afwachten. Het is een alleenstaande mama met 2 kids en zij kan ook niet op alle momenten die wij eigenlijk zouden willen hier zijn. Mijn man ziet het alleszins niet te vet zitten om zonder personeel te werken. Alé, zonder.... we houden dan nog 2 partimes.... Ik zou het graag eens willen proberen, 3 maanden, een half jaar en dan zien of het effectief vooruit gaat. En eigenlijk zou hij moeten luisteren naar mij, want we hebben nog maar eens financieel beroep moeten doen op m'n ouders. Bedoeling is dat alles netjes terugbetaald wordt.
Ik heb geprobeerd weer te starten met wat te vermageren, maar m'n leven is te 'zwaar' om dat te kunnen houden. Eens alles weer in normale lijnen verloopt zal het lijnen mij dan misschien ook weer beter lopen. Want we hebben hier eigenlijk al ons deel gehad dit jaar. Het is een jaar waar er heel veel in gebeurd is. Wij hopen beiden sterk dat 2013 een grote sprong vooruit is in de goede richting.
De hoogoplaaiende ruzie's zijn gelukkig al wat bedaard. M'n oudste dochter vroeg bedeesd of wij soms zouden scheiden omdat wij zoveel ruzie maakten.... Zucht.... Ik heb haar toen verteld dat dat altijd kan, maar dat dat de bedoeling niet is. Dat iedereen eens ruzie maakt en als je hele dagen tesamen werkt dat dat net hetzelfde is als met je zus de hele vakantie samen zijn. Dan maak je ook al eens meer ruzie ;-)
Een paar spannende dagen achter de rug, maar daar zullen we het maar niet te veel over hebben. Hoog oplopende ruzie's, heel hoog oplopende ruzie's.... zucht..... Het zou je serieus doen twijfelen aan je relatie als het op die geweldige manier moet. Maar laat het mij hebben over de kleine deugden van 't leven. Over m'n jongste haar rake en grappige reacties. Zoals bv toen ik met hun boekentassen overladen werd en ik reageerde : 'Ik ben toch jullie pak-ezel niet.' Waarop de jongste antwoordde : 'Mama, een ezel is slim hoor.' En hoe ik vandaag bezig was tegen m'n schoonma over wat de kids van de Sint kregen bij haar : 'Die ceedeetjes, een paar playBOYS, euh... playmobils'.... Een boodschappenlijstje van iemand waarop stond : 100 gr trepar en 200 gr kiepenvelle. Ik wist wat het was ;-D Over m'n oudste die zooooo verlangde naar haar verjaardag en die we een fiets cadeau gedaan hebben (want ze moest er toch een nieuwe. Is 1m40 groot en reed nog altijd met haar kleine communiefietsje.
Best dat we al die dingen nog hebben.
Ik heb al verschillende programma's uitgedokterd voor volgend jaar. We moeten nu enkel nog tot een gezamenlijk akkoord komen. En dat is juist het moeilijkste. En we zullen moeten besparen op loonskosten. Ja, nog eens.....
Wij dachten altijd dat wij wat wij willen doen niet kunnen zonder personeel. Maar dat moet een foute redenering zijn. Als je met je personeel serieuse verliezen boekt. Dan klopt dit niet. Met je personeel moet je vooruitgang boeken, geen achteruitgang. Dus moeten wij anders werken met zo weinig mogelijk personeel. Ja, kopbrekertjes.
Zondag doen we het verjaardagsfeestje van de oudste. Ze ziet er al naar uit.
We hebben weer hoop op iemand om te komen koken. Ik zeg wel HOOP. Want we hebben al hoop gehad, maar die is gewoon niet komen opdagen. Ze had nochtans al parmantig ons telefoonnummer in haar gsm gestopt. Ze zag er ook deftig uit van uiterlijk en manieren. En dan gewoon niet afkomen en ook niet verwittigen. Blijkt allemaal niet nodig. En welke rare 'gaais' er dan nog rondlopen. Niet te geloven. Soms zou je denken dat er meer niet normale dan wel normale mensen rondlopen. En ook zo weinig mensen die een houvast hebben. Ze dwarrelen van het één naar het ander.... De persoon die nu komt is eigenlijk iemand die mijn man kent van vroeger. Die heeft nog bij z'n ouders gewerkt. Maar ondertussen is de situatie ook veranderd, dat zij toen tesamen woonde en waarschijnlijk nog geen kinderen had en nu alleenstaande moeder is met 2 jonge tieners. Laat ons hopen dat het lukt. Dat is dan misschien het eerste lichtpunt in onze duisternis.
En ons ander meiske die hier in het atelier loopt heeft er zo veel niet meer nodig. Ik ga haar nog zoveel mogelijk haar verlof geven en als alles meezit (dat ons nieuwtje blijft komen) dan kan ze al haar verlof opnemen. Na nieuwjaar zullen we dan zien of we haar nog houden (ons meiske van 't atelier) of we haar verminderen in uren. We denken enkel nog aan onszelf op dat vlak ! Want het is nodig ! Als we het nu niet in de eerste maanden kunnen verbeteren dan zit er kans in dat we definitief een streep onder de zaak zullen mogen trekken..... We doen er alles aan om dat te voorkomen, maar het is niet gegarandeerd. En het is ook te zien hoeveel geduld onze leveranciers nog hebben.....
Zij gaan dan waarschijnlijk paintballen. Met m'n zus en nog 2 vriendinnen met elk hun partner komen wij af en toe eens samen. Iedereen die 40 werd trakteerde aan beide partners ofwel met een fuifje of een etentje. En hij doet dat dan ENKEL voor de mannen. En dan wil hij nog niet de nieuwe partner van onze éne vriendin meevragen omdat hij die toch nog niet goed kent. Gierigaard. Komt dat nu eigenlijk daar op aan ? Kijk, ik vind het STOM. Maarja. 
Zo erg kan het ook niet zijn hé. Maar het is zwaar werk. Dat is een feit. En momenteel doe ik het echt nog omdat ik momenteel nog niet de stap durf nemen naar een ander soort werk. En zolang mijn man bij zijn overtuiging blijft dat hij er nog steeds blijft in geloven, kan ik ook niet anders. Je kan zo heel je leven in Sinterklaas blijven geloven. Het is beter, dat is een feit. Financieel. Bijna volledig zonder personeel en een deel kosten die weggevallen zijn. Maar fysiek is het nog een stuk zwaarder. Nog ? Ja, nog. Maarja, dat zombie-leven raak je wel gewoon. Je weet soms gewoon niet meer dat je constant vermoeid bent. Als je dan eens met dat befaamde 'tuutje' van je elleboog ergens tegen stuikt, DAN ! weet je het wel. Het doet nog veel meer zeer dan dat je 'in normale toestand' bent. Ik durf ook niet echt zeggen of het een betere toekomst zou zijn om over te schakelen naar ander werk en terug uit te gaan werken. Het leven is zooooooooooo kostelijk. Maar als een ander dat rond kan krijgen, dan moeten wij dat ook kunnen. Feit is dat we niet alleen zijn als zelfstandige die kiest om zonder loonskosten ed te gaan werken. De mensen durven er precies veel meer voor uit komen. En dat is volgens mij omdat ze 'genepen' zitten en niet meer ander kunnen dan dat uit te brengen. Voorlopig is mijn grootste motivatie waarvoor ik het doe : mijn man. Omdat hij het wil, volg ik hem. Maar soms voel ik mij een 'kutterboerke'. Alles wordt zo groot, de ene firma wordt in de andere opgeslorpt. Alles gaat naar massa en mega. En dat kunnen wij niet, ook niet in onze prijzen, omdat wij te klein zijn. Wij kunnen enkel proberen kwaliteit te leveren,origineel te zijn. Maar dat kunnen wij ook niet omdat we het praktisch maar meer met 2 doen. En doen we het met een 3de erbij, dan zijn de loonskosten meteen al weer te hoog, waardoor we weer niks meer over hebben.
