Gisteren had mijn man terug zo'n mega-down dagje. Soms vind ik dit toch echt wel lastig. Ik heb het hem eens gezegd.... als ik van je weg ga, is omdat ik het niet meer kan verdragen dat je zo vaak een pessimist bent. Altijd dat negativisme.... je zou er van braken. Leer gelukkig zijn met wat je hebt. Zoals m'n oudste dochter gisteren zo mooi zei : Ik denk niet aan de toekomst, het is nu die telt. Waarmee ze bedoelde : ik ga niet zitten piekeren over dit of dat in de toekomst, als ik nu gelukkig ben, dan ga ik er ook nu van genieten. Ik vond dat eigenlijk wel een straffe uitspraak voor een meisje van 11,5 jaar.
En eigenlijk begrijp ik dat ook niet altijd even goed, iemand die zo neerslachtig is, altijd maar, en het toch eigenlijk wel goed heeft. We hebben niet de mega-luxe, maar toch genoeg luxe.... Ik heb het al zo vaak geschreven : hij lijkt nooit tevreden met wat hij heeft. Precies alsof iets anders altijd beter is. Hij lijkt weinig tevreden van zichzelf of van een ander. Naast zijn pilletjes voor neerslachtigheid, neemt hij nu ook terug zijn pilletjes voor zijn maag. Maar eigenlijk denkt hij nu, is hij misschien wel allergisch voor melkproducten. Dan moet hij zich daar eens laten op testen he.... als hij dat denkt. Dan zal hij het meteen ook wel weten.
Gisterenmorgen had ik een weemoedige oudste dochter, omdat haar zus op kamp is. Ik probeerde haar op te fleuren.....
Daarna had ik een man die zich 'down' voelde..... die ik probeerde op te fleuren..... maar ondertussen weet ik dat mijn talloze pogingen om hem wat positiviteit in te blazen, eigenlijk weinig aanslaan..... En dat werkt, eerlijk gezegd, voor mij steeds meer ontmoedigend. Ik hoop dat wij nooit in de situatie raken waar het zo ver komt dat hij echt moet in behandeling gaan en er zelfs voor naar een instelling zou moeten gaan.... oh neen, ik weet niet of ik het dan nog altijd zou zien zitten met hem. Ik heb al heel m'n leven gezien hoe m'n tante 'up' en 'down' gaat.... eigenlijk heel haar leven verkwanselt.... met haar ongelukkig zijn of nooit 'content' zijn....
In de late namiddag heb ik dan voorgesteld om eens naar de zee te gaan.... en het heeft hem toch wel wat deugd gedaan.
Ik vind de zee ontspannend, als het niet te druk is natuurlijk. En het meest ontspannende vind ik, met je blote voeten in het water lopen, daar waar de zee met slaande golven steeds dichter komt.... Maar dat wou hij dan weer niet..... voor het zand aan zijn voeten..... Jah.... dat veeg je er toch gewoon af als het droog is..... Maar hij had wel deugd gehad van de zeelucht. En eigenlijk, ondanks als z'n pessimisme, ziet hij ons toch zo graag en zou hij ons niet kunnen missen....
