Vandaag zijn we tien jaar getrouwd. Jawel, zo ver hebben we het ook al gebracht. Alhoewel ik vorige week vrijdagnacht echt erover gedacht heb of wij wel of niet samen zouden blijven na wat vrijdagnacht gebeurd is. Ik heb het hem wel duidelijk gemaakt wat er allemaal gebeurd is. Maar hij snapte het precies niet helemaal, of wou het niet snappen. Ik heb dan maar eens duidelijk vernoemd waar ik overal blauwe plekken had. En er zat er wel één hele grote tussen..... Ik heb hem duidelijk proberen te maken dat hij uit gaat als een tiener. Hij gaat al bijna nooit weg maar de laatste tijd scoort hij nogal goed van blunders. Eerst die boete voor rijden zonder lichten en met een glaasje te veel op, waar ik hem nog mocht gaan halen de vrijdagavond om 23 uur, 30 km verderop..... Nu vrijdag laatst zijn agressief gedrag waarbij de ruit van de voordeur sneuvelde. En 's nachts is hij gewoon beginnen plassen juist naast z'n bed. Al z'n kleren nat. Ik hoorde hem opstaan en ik heb hem maar laten begaan. Het kon me op dat moment niet schelen. Ik dacht : je moet maar weten dat je kleren zeiknat zijn. Ze kunnen niet genoeg stinken. Ik denk dat hij 's morgens toen hij uit z'n bed kwam met z'n voeten in de plas zat Ik heb het hem gezegd dat ik dat niet kan blijven tolereren, dat dat al de eerste keer niet meer is en ik geen hond ben. Hij heeft me wel gevraagd met wat hij het kan goed maken en dat hij niet meer zou uitgaan. Ik heb gezegd : je mag dat wel nog doen, maar je moet leren je verantwoordelijkheden pakken en iets eten voor je vertrekt. Je kan in zo veel andere dingen je verantwoordelijkheid nemen. En het is niet omdat ze een pint voor je neus zetten dat je die moet uitdrinken. Het is gebeurd. Het is voorbij. Ik heb het 'vergeven', maar ik ben het niet vergeten ! Ik heb hem gezegd dat hij vrijdagnacht niet dezelfde man was die ik normaal ken en dat ik liever de normale heb. Ik ben toen echt bang geweest. Ik heb haast niks meer geslapen. Ik ben eigenlijk blij dat m'n oudste dochter wakker geworden is en ons bezig gehoord heeft en aandrong dat papa haar nog een knuffel moest geven eer ze terug naar haar bed ging. En om het allemaal wat te sussen ben ik hem maar gelijk beginnen geven. Ik dacht : hoe rapper hij in z'n bed zit, hoe beter.
Maar dat is voorbij. Het is voor geen van beiden een makkelijke periode geweest na ons verlof en eigenlijk zijn we al weer aan verlof toe. Maar bovenstaande feiten zijn daar allemaal geen redenen voor.
Voor onze tien jaar hebben we niks speciaals gedaan, maar hij was een leuke aangename werkdag.
Zoals ik al regelmatig gezegd heb : In goeie en kwade dagen, maar die laatste heb ik liever niet te veel.
Het is lang geleden, zo'n jaar of twee of toch nog niet ? Mijn echtgenoot die dronken thuis komt en niet binnen raakt.
Ik had de sleutel nochtans gelegd en zeker dat hij hem kon vinden. Maar hij vond hem niet. Hij heeft al het gras uit de bloembak getrokken, ik veronderstel er in gegraaid en in z'n zenuwachtig zoeken de sleutel niet meer gevonden. Want ik vond hem toen ook eerst niet. Hij had hem zelf ondergewoeld. Ik had hem expres gewoon onder een busseltje bieslook gelegd omdat ik weet dat hij niet goed kan zoeken. Ik ben om 12u40 naar m'n bed gegaan. Om 1u40 hoor ik geklingel van glas. Ik dacht dat mijn man thuis gekomen was en ergens in gevallen was. Ik ben direct naar beneden gaan kijken. Hij stond daar te briesen als een wilde dat ik hem niet binnenliet en dat hij daar al een uur stond te bellen, te roepen.... De bel heb ik nooit gehoord. Ik denk eerlijk gezegd dat hij gewoon naast de bel stond te duwen.... Dat hij mij had gebeld. Ik heb m'n gsm niet gehoord en die lag naast mijn bed. Er is ook geen oproep. Er is wel het nummer dat hij geduwd heeft, maar waarschijnlijk niet gebeld heeft. Onze oudste dochter is wakker gekomen van het geschreeuw. Misschien best dat ze er tussen gekomen is.... Ik hoop alleen dat ik morgen niet met een dikke lip zit of blauw in m'n gezicht... Ik wil hier niet de trunte uithangen, maar als hij vermoeid en dronken is weet hij niet meer hoe agressief hij uit de hoek kan komen. Duwen, stampen, slaan. En ik ben 'een slecht wuf'. Ik laat hem aan de deur staan. Ik laat hem niet binnen. Geen greintje respect heb ik voor hem; Zegt hij. Ofwel moet ik in m'n eerste diepe slaap gezeten hebben dat ik er totaal niks van hoorde, van die bel en dat gerinkel. En geroep langs de straat letten wij niet meer zo op. Er zijn mensen die daarvoor uit elkaar zouden gaan. Ik weet niet of ik dat echt wil. We hebben het niet gemakkelijk, financieel, we staan onder enorme stress van werken, van personeel. We zijn alletwee vermoeid. Moet dit dan leiden tot zo'n dingen ? Ik vraag mij af hoe morgen zal zijn. Ik ga proberen het zo rustig mogelijk te houden. Er is ook personeel en er is ook de winkel, dus normaal zou dat moeten gaan. De ruit van onze voordeur die ingeslegen is, daar zal hij toch zelf moeten voor kijken. Maar hij zal waarschijnlijk zeggen dat het mijn schuld is. Dat ik dat moet doen.
Eigenlijk wil ik hem niet laten gaan, omdat ik bang ben dat hij totaal de controle over zichzelf zal verliezen als zijn gezin verscheurd is. En ook voor de kinderen. Ik zou hen het liefste opvoeden in een gewoon gezin. En overal gaat het al eens slecht. Ik zal ook wel m'n fouten hebben die ik niet zie. Dingen die ik verkeerd doe. Onze relatie in bed is sowieso tijdens de werkperiodes al niks meer. Ik ben ook te veel geblokkeerd. Tijdens het verlof heb ik daar geen last van. Onze tijd is ook al zo nauw verdeeld over werken, slapen, kinderen..... maar eigenlijk geen tijd meer voor elkaar.
Lang geleden hé. Zowat een maand. Een maand met veel werk en weinig tijd. Onze interim is dus inderdaad een hele goede. Ze blijft nog tot de voorlaatste week van september. Ik ga haar eigenlijk wel missen, en mijn man ook, want het is een hele goeie. Ikzelf sta nu meer aan het fornuis en er gaat hier alleszins veel minder de vuilbak in. We moeten natuurlijk financieel heel veel inhalen. Ons kokkinnetje die had eigenlijk wel een serieus 'gat' in haar hand. We moesten haar al veeeeeeel langer aan de deur gezet hebben. Onze vaste atelierhulp komt pas begin oktober terug. Dus dat wordt nog een weekje waar we niemand hebben. Die we dus nog gaan moeten oplossen. Het is vaak fysisch al heel zwaar geweest. En we hebben ook al redelijk veel cateringwerk gehad. Onze collega was een week of 2 gesloten..... We geven nu eigenlijk het uiterste van onszelf. Het eerste weekend van september was een zot weekend qua werk en veel te weinig personeel. Het was precies of iedereen was bezet of ziek. Amaai, amaai, geen twee zo'n weekends hoor ! De kids zijn ondertussen ook weer gestart op school. De kleinste zit nu in het eerste leerjaar en na 2 dagen kwam de ontnuchtering er al dat ze besefte dat het eerste leerjaar toch zo wel helemaal anders was dan de kleuterklas
Ik heb het hem gezegd dat ik dat niet kan blijven tolereren, dat dat al de eerste keer niet meer is en ik geen hond ben. Hij heeft me wel gevraagd met wat hij het kan goed maken en dat hij niet meer zou uitgaan. Ik heb gezegd : je mag dat wel nog doen, maar je moet leren je verantwoordelijkheden pakken en iets eten voor je vertrekt. Je kan in zo veel andere dingen je verantwoordelijkheid nemen. En het is niet omdat ze een pint voor je neus zetten dat je die moet uitdrinken. Het is gebeurd. Het is voorbij. Ik heb het 'vergeven', maar ik ben het niet vergeten ! Ik heb hem gezegd dat hij vrijdagnacht niet dezelfde man was die ik normaal ken en dat ik liever de normale heb. Ik ben toen echt bang geweest. Ik heb haast niks meer geslapen. Ik ben eigenlijk blij dat m'n oudste dochter wakker geworden is en ons bezig gehoord heeft en aandrong dat papa haar nog een knuffel moest geven eer ze terug naar haar bed ging. En om het allemaal wat te sussen ben ik hem maar gelijk beginnen geven. Ik dacht : hoe rapper hij in z'n bed zit, hoe beter.
