Soms zou ik een pen bij de hand moeten hebben met wat op dat moment in mijn kronkels rond draait, want dan denk ik, dat ga ik opschrijven, maar de kracht van de woorden ben ik soms al weer kwijt tegen dat ik ze op papier moet zetten. Pfft, ik heb er weer redelijk sterk last van, maar ik laat het niet merken hoor Ik kan er niet aan doen, het is gewoon sterker dan mezelf en de laatste tijd is het weer op gekomen. Dat mijn man de laatste week ook al niet te handig is (ofwel is't ikke) doet er ook wel aan. Het lijkt als hij zwart zegt, dat ik dan wit zeg. Tjaa.... 't zal ook wel weer passeren. Maar waar ik niet tegen kan is dat hij mij zo vernietigend kan aankijken, met zo'n sfeer van 'I hate you' 'I hate you'. Je mag je vinger niet verroeren of het is mis. En dan word ik ook supergevoelig zeker. Krijg ik die stress die ik eigenlijk niet heb. En als er dan iemand vriendelijk is en ik te veel in die ogen kijk, haja..... Ik denk dan in mezelf : 'Illussions are not reality. I have accepted my life. It's not bad. It's OK.' Beter gezellig vrienden blijven.... ja.... maar zo blijven wij heel ons leven 'paters en nonnen', wel zo opgekweekt, maar daar heb ik EIGENLIJK niet altijd geen zin meer voor. Life begins at 40, you know. Let 'the beast' break out ))) of zoiets....
't Is gewoon een melodietje van de kids over de dagen van de week da'k mee in m'n hoofd zit. Zondag was ik terug steenmoe. Vies van moeheid. Ik heb me in de namiddag een groot uur in m'n relax op de terras gelegd, met de zonnekriebels op m'n snoet, dan nog wat gerakeld in m'n hoveke met heel veel onkruid, dan met de kleinste wat met de fiets gaan oefenen en dan nog een toertje met de fietsen gaan maken met alletwee de kids. En ik heb er van GENOTEN. Van dat extra uurtje, van dat mooie weer. Lekker RELAX. Ik zei het nog tegen m'n man dat eigenlijk iedere zondagnamiddag zo'n gezellig, rustig, ontspannend namidagje zou moeten zijn. Maar ja, soms moeten we al eens gaan werken, soms moeten we dan eens ergens naar toe,..... En is het altijd maar hurry-hurry van hier naar daar. En vandaag staat er hier al weer een vies wicht op de werkvloer. Sjonge, gaat het eens een halve week goed dan staat ze hier een paar dagen weeral met een bakkes tot op de grond. Hoe meer ze verandert van man, hoe knorriger ze wordt. Ik begin het bij momenten serieus moe te raken hoor. Maar ze weet dat ze goed is in haar job en ze permiteert het haar een beetje ook zeker ? Ze werkt hier ook al langst. Ze heeft nu 32 uur en wil persé een voltijdse, maar dat kan ik haar niet geven. Maar ze zou dan wel in een sociale woning willen gaan wonen, dus als ze dat doet, zal ze dan ook weer meer huur mogen betalen. Oh, ze is zo zot als 't achterste van een deur, of hoe zeggen ze dat ook weer. Mijn man wordt er ook al helemaal stressy van. Ik zei daarnet tegen hem : 'Probeer het je niet aan te trekken. Maar met haar humeurig gedoe geeft dat wel een effect voor de hele werkvloer.' In plaats van eens wat happy te zijn met dit mooie weer, moet er altijd een probleem gemaakt worden of van een muis een olifant gemaakt worden. Je leven kan je soms zelf moeilijk maken. Take it the easy way. 't Is nog zo leuk. Er zijn natuurlijk ook externe factoren die wel voor 'zorgen' zorgen, maar ik spreek nu voornamelijk over muizen en olifanten. Die blaas je zelf op Vrijdagavond met m'n maatje uitgezet. Was gezellig. Optreden van een bluesgroep. Toen ik thuiskwam las ik op FB nog van een FB-vriend dat ze hun zaak stopzetten. Ik heb daar al veel zitten op denken. Als je al van als je van school komt in je eigen zaak zit, opvolging van je ouders, dan moet het toch wel een hele zware beslissing zijn om heel die boel stop te zetten. Maar het zal wel de beste beslissing zijn. Ik had hem nog een mail gestuurd en er in vermeld dat levenskwaliteit ook nog altijd belangrijk is. Je kan zo tjolen voor je 'eer', maar je kan je zo kapot tjolen. Wij hebben ook 2 hele moeilijke jaren gehad en ik ben blij dat deze voorbij zijn en ik hoop dat we het nu wat recht kunnen houden en ik wil nu ook een beetje meer beginnen te genieten. Mij eens iets meer permiteren, dingen die ik mij lang ontzegd heb.... Ik ben ook veel met dat geval van die vriend bezig geweest doordat ik ook wel goed besef, en mijn man ook, dat we in dezelfde situatie konden gezeten hebben..... omdat het gewoon financieel niet meer lukte..... Best dat er nog goede engels bestaan ))
Ik ben geen kl. waard vandaag. Gisteren als een patattezak weer in m'n zetel gevallen. Soms kan ik zo overrompeld zijn van 'moeheid', waardoor het zelfs te lastig is m'n arm op te heffen of uit m'n zetel te komen. Ik moet dan eerst rusten en dan lukt het wel weer. Maar vanmorgen ben ik er precies nog niet door. Nu, met de middag, na m'n middagdutje en met m'n neus in de zon, lukt dat dan wel weer beter. Ik maak mij waarschijnlijk ook al weer een beetje zenuwachtig dat ik vanavond nog weg moet (allé mag ! Ben terug afgesproken met m'n vriendin. Ja, 't is nogal druk in 't uitgaansleven. Maar ik ontzie mij dan dat ik de dag erna weer moe zal zijn. Feit is dat we geen extra hebben om te recuperen. Zijn we weg geweest dan moeten we er toch hetzelfde uur uit voor ons werk.... Gisteren had ik ook weer zo van die steken. Niet zo fel als een tijdje geleden, maar als je dat voelt ben je toch op je hoede. Het zal toch een sein zijn zeker dat ik wat moet opletten en niet meer meer willen dan dat ik nu doe.... En mijn man is ook al heel de week 'opgejaagd'. Is nog altijd het gevolg van die beurs waar hij naar toe geweest is. Ik zei gisteren in een boze bui tegen hem : 'Leer eens tevreden te zijn met wat je wel hebt.' Want het is soms zo precies dat hij altijd maar iets wil, en als hij het heeft dat het dan niet goed genoeg is, of dat hij nog meer wilt. Nu, ik ben dan ook weer een averechts type daarin hé. Zolang het gaat, gaat het bij mij. Ja, da's 't verschil tussen ons twee ;-)
Gisterennamiddag is mijn ventje naar een beurs geweest, maar eerlijk gezegd, veel deugd heeft hij daar meestal niet van. Hij ziet dan al die nieuwe dingen en hij kan daar zo zwaar van onder de indruk zijn. Z'n verstand begint dan wel een beetje te flippen. Het is dan alsof hij al die nieuwe dingen ook zou willen hebben. Maar dat gaat gewoonweg niet. Hij kan daar zo gefrustreerd van zijn. Ik zag het eigenlijk al aan z'n ogen toen ik thuis kwam. Hij zat daar zo verdwaasd te kijken. Als ik iets vroeg over die beurs kreeg ik bijna geen antwoord en ik vroeg dan nog iets toen we in bed kropen en het was een nogal korte, heftige reactie : 'Laat me gerust.' Oei, .... dan heb ik mijn mond maar niet meer open gedaan. Ik dacht : 'We moeten nu toch slapen en tegen morgen zal het wel weer beter zijn.' En vanmorgen was hij er dan wat van aan het vertellen, maar hij weet dat ik dan juist een beetje tegenovergestelde ben.... zolang iets nog marcheert, marcheert het nog. Het mag al piepen van mij (zoals onze droogkast, oei,oei, ook al werkt ze wel al eens op m'n zenuwen, zo'n piepend geluid bij momenten....) En meestal moet je op zo'n momenten niet veel zeggen om tot een discussiepunt te komen. Ik heb me gelukkig nog redelijk rustig kunnen houden, ook al is het ochtend, want dan ben ik wel gevoeliger. En dan met de kids naar school. De kleinste wou persé met haar eigen fietsje, ik heb liever dat ze op de aanhangfiets mee gaat, zo gaat het sneller. Maar nee, ze wou persé met haar fiets. Grote zus stond haar al op te jagen, ik ook wel wat omdat we te laat zouden zijn op school als ze te traag fietste. Dus grote zus weg met de fiets en ik maar hollen met de kleine met haar fiets, en haar nog wat opjagen dat ons kleine slakje wat gas moest geven en in volle vaart, waar de weg dan weer wat schuiner lag, kantelde haar vehiceltje met natuurlijk het nodige getier en traantjes erbij. De oudste was al door, en ik ben daar ook nog een beetje wantrouwig over, want het is er al zo gevaarlijk met al die auto's 's morgens aan school. Dus we hadden niet veel tijd om er poespas rond te maken. Het was van : 'Kom, hup op de fiets en vooruit !' Het kind zat nog half te wenen op haar fiets. Och, ik was dan wel een beetje kwaad op mezelf dat ik dat kind weer zo had moeten op stang jagen. Al die jachtigheid hé... je ziet er komen dan accidenten van. Maarja, de éne van m'n dochters is altijd zoveel te haastig als de andere te traag is. Je hebt nooit twee dezelfde hé zeggen ze dan.
'k Heb vanavond nog een opmerkelijk artikeltje in een vlucht gelezen. Dat wij Belgen nog steeds monogaam zijn, maar serieel monogaam. We trouwen bv wel nog, maar dat is niet meer met de bedoeling voor het leven. Een relatie eindigt, dan zijn we terug een tijd single, leren we terug iemand kennen en hebben we weer een monogame relatie met die persoon, we zijn dus serieel monogaam. 'k Vond 't eigenlijk wel mooi uitgedrukt En wat denk ik daarvan als monogame persoon die nog steeds een monogame verhouding met haar echtgenoot heeft ? Ten eerste : er zit nogal heel wat verlegenheid in m'n beestje en traditie, dus ik zal niet zo rap buiten de schreef gaan lopen, waardoor ik normaal wel monogaam zal blijven. Dat wil niet zeggen dat ik de laatste tien jaar monogaam met m'n gedachten geweest ben Hi,hi .... ik ben nog lang blijven hangen bij een vroegere liefde, die eigenlijk maar een vluchtige liefde was, maar achteraf beschouwd ging het eigenlijk wel serieus kunnen klikken hebben tussen ons, maar ik wou geen ventje van vier jaar jonger. Toen is er nog'ns iemand geweest met zo'n mooie glimlach, zo'n mooie ogen die altijd zo vriendelijk en amusant in onze zaak kwam dat ik er stilletjesaan wel een heel warm gevoel voor kreeg. En dan droomde ik daar wel eens van weg, maar dat was het ook. En dan ja : top of the bill hé. Dien typ die in m'n leven kwam gewandeld als 'de prins op het witte paard', totaal van slag was ik er van, wel twee jaar aan een stuk. En toen heb ik vorig jaar, rond deze tijd, een nogal onverwachte en eerlijke verklaring gedaan. Misschien maar best voor mezelf, want ik was toch maar mezelf aan 't opfretten.... Maar die prins heeft me nuchter terug op mijn paardje gezet en zo is het wel het beste ook. Ten eerste moet het nog altijd van beide kanten komen. Mijn nuchterheid is dan wel wat terug gekomen. En hoh ja, het ging ook maar een grote soeppot zijn hé.... en ondertussen heb ik ook geleerd terug wat de goeie kantjes van mijn eigen man te zien. Er zijn eigenlijk toch nog wel meer gaven aan dan dat ik lang het gevoel gehad heb. Maar ja, er speelden op dat moment andere factoren mee, die van die 'hartsvriendin' die hem meteen alle contact verbiedt als ze zelf een relatie heeft. De trut. Nooit zal ik dat mens nog graag zien. Het was een dolk in m'n hartje. Maar sedert ik m'n nieuwe voordeur heb heb ik zo een beetje het idee van : ik ben nu toch al aan veertig. Ik hoop dat ik het maal twee mag doen. Ik denk nog niet aan vijftig, want dat zou me toch maar bang maken. Ik moet genieten van wat ik nu heb. Mooi maken wat ik nu heb. En ook eens meer meenemen waar ik de kans toe krijg. En vroeger ging ik het nooit doen, en nu misschien nog niet durven doen. Maar als er zich ooit een 'verboden vrucht' aanbiedt, zal ik er misschien toch eventjes van snoepen, zonder dat ik m'n eigen relatie daar schade wil mee berokkenen. Alleen het gevaar is als je begint te snoepen, dat je niet meer kan stoppen Nu, ik heb lang gezegd dat ik ooit toch één keer mijn man zal 'bedriegen' omdat hij mij een aantal jaar terug eens heel diep gekwetst had.... Ondertussen is die zo'n beetje haat-gedachte al wat geslonken. Nu is het zo meer van : we leven slechts één keer, en als het zich aanbiedt, aanbiedt hé... niet zelf aanbieden, dan moet je het meenemen. Maar ja, dat zal mij wel niet overkomen. Ik ben niet het type die jagers zo meteen als hun prooi nemen ;-)) Live and let live. We'll see. We maken er ons niet druk in. Ik heb ook zo meer het idee van : ik ben wie ik ben en ik laat mijn mening wel meer blijken. Bevalt het, dan bevalt het, bevalt het minder, dan bevalt het minder. Maar ik ben zoals ik ben, naturel mezelf, geen maskers. Wie mij mag, mag mij. Wie mij niet mag, mag mij niet. Niet iedereen kan je even graag zien. En ik ga mij daar ook niet meer aan storen. Er zijn nog zo veel andere mensen die je wel graag zien.
Weer een veel te mooie dag om aan m'n papieren te werken op m'n 'vrije' dag. Pffffft....... Krijg weer chocolade-itis ervan...... Voel me eigenlijk moe van 2 uur langer te slapen. Wil bergen verzetten, maar het zal weer maar een heuveltje worden. Ik zou wel weer naar de chalet in de Ardennen willen. 't Was er zo goed, 't was er zo op 't gemak. Nu kan ik het zelfs weer niet meer verdragen dat m'n man me aanraakt bij momenten..... Straf hé eigenlijk. En als ik in verlof ben en volledig uitgerust dan komt het vanzelf.... Nu.... wanneer hebben we er eigenlijk tijd voor ? Op dinsdagmorgen ? En dan zijn de kids ook al snel wakker en 's avonds vallen we ofwel in slaap in de zetel of blijven hangen voor pc of tv..... Ik zou deze zomer heeeeeeeel graag naar het Zuiden van Frankrijk gaan naar een chambre d' hôtes..... maar het zal er waarschijnlijk niet van komen want mijn man zou liever thuis blijven, ons terras wat meer op doen (die ook eenpak geld zal kosten) en de gevel van ons huis helemaal schilderen..... die ook niet voor niks zal zijn. Dus : da,da vakantie in Zuid-Frankrijk. En daarbij met onze oude cadillac van 13 jaar wordt dat ook al een riskante onderneming, dus zoeken we het beter maar wat dichter bij huis. Want als we weggaan is 't met de auto, maar als je dichter weggaat heb je minder garantie op mooi weer. En na zo'n strontzomer als vorig jaar is het 'bang' afwachten. Nu is het weer fantastisch ! Maar nu moeten we werken Misschien dat we anders eens voor een dag of 4 weg gaan, dan zijn we er ook eens volledig uit.... We zien nog wel. Ik moest mij vorige week niet gaan wegen, de W. voelde zich niet oké. Ik was eigenlijk heel content, want m'n gewicht was weer dat niet en zo had ik meteen nog een week om er eens deftig aan te werken. Ik heb dat nu echt wel gedaan en ik kom tot een beetje een ontgoochelend resultaat dat er zo goed als nog niks af is. Toeme toch. Ik ga mijzelf een limiet moeten vooropstellen..... het heeft anders toch geen zin meer.... Ik moet hem ook niet blijven bezig houden met 100 gr eraf en 500 gr erbij..... Een datum .... als ik het tegen dan niet kan dan stop ik er beter maar mee. Ik heb één heel groot probleem dat mij nog niemand heeft kunnen afleren, enkel tijdelijk, en dat is dat ik het niet kan laten van chocolade te eten. En te veel eigenlijk. Hoh, ik zou eigenlijk wel graag toch nog een kilootje of 4 eraf krijgen, want het zijn deze die't hem doen voor mijn ideale figuur.... Maar het karakter is er niet sterk genoeg voor zeker. De oudste rijdt nu al vlotjes met de fiets. Heeeeerlijk !!!!! De kleine zit op de aanhangfiets en weg zijn we..... Nu moet ik papa niet meer ambeteren voor een fietstochtje te maken ;-) Zondag ben ik mee geweest naar de ouder-kindactiviteit van de oudste haar jeugdbeweging. Het was megatof ! Ik heb me kei geamuseerd. Een mens zou dat eens meer moeten doen. En het was zo'n fantastisch weer ! M'n jeans lekker groen van over 't gras te sleuren, paard en ruiter gespeeld, haasje over gedaan, een duwtje langs hier en een trek langs daar, boterhammetjes met 'scheerzeep' gegeten (boter en bruine suiker) en 's avonds als een patattezak in m'n zetel gevallen, want ik had de nacht ervoor maar 3 uur geslapen. Ik had zelfs de moed niet meer om m'n in slaap gevallen kindjes hun pyama aan te doen en naar hun bed te brengen, dus heb ik dat maar aan de papa overgelaten.... Maar 't was leuk : eens het kind uithangen.... En nu heb ik weer wat getokkeld si, en zal het wel weer een stukje beter gaan om een duwtje te geven met m'n werk. Al dat kriebelde in m'n buik, moest er even uit
't Wordt voor m'n oudste dochter een drukke dag : repeteren jeugdvereniging, zwemmen, dansen, optreden jeugdvereniging.... Nu, dat ze maar doet... Deze week was er oudercontact in school : de juf was voor lof over haar. Werkt goed mee, is enthousiast, is helemaal opengebloeid, heeft nooit geen ruzie, staat toch op haar strepen.... alleen de verbale uitdrukking is soms nog niet echt vlot. Ik ben van plan om haar van als ze kan dictie te laten volgen. Ik vermoed dat ze dat ook wel leuk zal vinden, heb al eens gepolsd. En het zal haar ook niet slecht uitkomen. Blijkbaar wel een beetje familietrekje. Haar nichtje, haar opa, willen soms ook zo veel in één keer vertellen, dat het er in tien keer uit komt. En in die dictie zal ze dat wel leren beheersen. Ben ook van plan om hen volgend jaar een jaartje ballet te laten volgen (als ze zelf zin heeft natuurlijk). Het is goed voor de houding en als ze graag danst en er verder wil mee doen, vind ik dat ze de klassieke opleiding toch ook een jaartje moet volgen om de basishoudingen onder de knie te hebben. Want zoals dansen hier in het bloed zit, zeker van de kant van mijn man. Mocht die nu een tiener zijn die zou ook gaan dansen, maar toen was dat nog geen mode. Dat was voor janetten..... Ja, dansen is leuk ! Of je't nu heel goed kan of niet : dansen is gewoon fun ! Ik vind dat je je daar niet hoeft over te schamen als je zo vlot niet bent als een ander. Door het meer te doen lukt het steeds beter en het is zo eens alle remmen los gooien ! Vanavond wordt ook nog druk. Eerst ga ik mee met de kids naar het optreden van de oudste dus en daarna geef ik ze mee met de opa en oma en ga ik zelf nog een stapje zetten op een ander feest, waar mijn husband reeds aanwezig zal zijn en waar we ook onze 'verplichtingen' hebben. 't Zal wel leuk worden, enkel jammer dat het weer allemaal op één avond is. Morgen zal weer afzien zijn, en dan mag ikzelf morgen ook eens mee naar de jeugdbeweging. Is een namiddag voor de ouders. Ze mogen ook eens het kind gaan uithangen
Morgen stapje zetten met m'n vriendin die nog alleen is. Zal wel gezellig worden en 'k zie het wel zitten. M'n husband gaat met z'n makker op stap, maar die heeft nu sedert zijn scheiding 2 mokken.... Amaai, amaai.... 't is nochtans moeders mooiste niet, maar hij kan wel enorm charmeren..... Jaah.... En nog even snel vermelden van die 'teleurstelling van niet ontvangen verjaardagswensen'.... die zijn toch nog terecht gekomen.... Hoh ja, voor mij belangrijker, dan voor de persoon in kwestie zeker. Morgen vliegen we er dus weer in. Mogen al weer op verplaatsing. Ja, we kunnen niet klagen, er staat toch al weer wat werk op onze agenda. Hopelijk blijft alles nu financieel gezond. Ik zal dat proberen verder goed te besturen. En ons 2 klein madammen, die vinden het waarschijnlijk wel een beetje jammer dat die extra aandacht van papa en mama er weer niet meer zo sterk zal zijn. Ik voel mij al weer schuldig. Maar dan probeer ik te denken dat wie gaat werken er ook niet kan zijn voor zijn kind. Ja, moederhartjes hé, die nijpen wel eens. 'k Zei vanavond nog tegen m'n husband dat we de laatste tien jaar (zo tss m'n 30 en 40) wel heel veel gedaan hebben, dat ik nu de komende vijf jaar een beetje zie als 'vrijheid creeëren', weer eens meer iets kunnen doen en niet altijd moeten denken : 't ga niet gaan, want de mogelijkheden zijn er niet. Niet alleen vrijheid materieel, maar vooral : geestelijke vrijheid.
Neen, ik heb m'n pc niet gemist. 4 dagen zonder... Eigenlijk is het een 'vrijheid'. Een mens wil altijd maar naar dat scherm sluipen, tokkelen, zoeken, schrijven, reageren, chatten.... Eigenlijk sluit ik me zo wat af van de rest. Akkoord, het is mijn hoekje. Maar eigenlijk doe ik ook wel een beetje asociaal, omdat ik niet zo'n tv-freak ben. Een paar dagen in de Ardennen geweest, in een prachtige chalet, met toch wel vrij mooi weer. Een sfeervolle, rustige chalet, met alle comfort. En morgen : 'back to reality'. Mijn man was deze morgen een beetje 'down'. Ik denk dat het zo'n beetje was omdat die paar mooie, knusse dagen alweer voorbij zijn en wij dan weer in ons drukke werkersleventje gegooid worden. Deze zomer gaan we zeker weer weg. Deze midweek was onverwacht. Pas vorige donderdag beslist, maar ik ben blij dat we het gedaan hebben. En onze meisjes vonden dat ook zo leuk hé. De kleinste zei heel de tijd maar toen we vertrokken : 'Wij gaan naar 'op reis'. Dat is ook papa en mama die echt wel meer tijd voor hen hebben hé.... En als ze dan terug thuis komen zijn ze ook blij dat ze weer in hun eigen vertrouwde nestje zijn. De krokusvakantie is er in ieder geval snel mee gepasseerd voor hen. Hopelijk worden we nu weer niet al te snel stressy... We zullen het proberen te voorkomen. De tintelingen waar ik de laatste tijd zo veel last van had in mijn handen zijn in ieder geval weg. Mijn man klaagde steeds maar van een pijne, toegesnoerde keel, maar ik vermoed dat dat ook wel te maken had met te veel (werken) en te weinig (rust).
Zouden wij soms toch niet een beetje een ander leven willen hebben waar wij meer kunnen genieten ? Toch eens één keer op de week in alle rust ontwaken.... Liggen gluren naar de zon .... Genieten van de stilte in ons huis..... Na ons werk ons eens meer kunnen permiteren van als we eens iets van sport willen doen, of een creatieve workshop volgen, dat we dat dan tenminste kunnnen. Wij kunnen vele dingen niet.... door ons werk. Omdat dit al zo vele uren van onze week beslaat en wij dan in onze vrije uren moe zijn.... Zouden wij ons eigen werk niet wat lichter kunnen maken, zonder daarom echt veel minder te verdienen ? Gewoon door de manier waarop wij werken. Iets minder in hoeveelheid aanbod, iets vroeger 's avonds de boel kunnen aan de kant krijgen zonder daarom onze openingsuren veel te wijzigen. Ik vind het het ovrdenken waard, maar ik denk dat mijn bedgenoot daar niet voor te vinden is. Want het is ook wel onder zijn impuls dat er zo veel gewerkt wordt....dat de lat misschien zo zwaar gelegd wordt. Ik wil ook wel veel werken, maar ik wil toch ook nog een beetje tijd voor mezelf. In plaats van altijd maar te hollen van a naar b en naar c en naar a en naar d en naar c...... Ik heb gisteren een kadobon gekregen om een creatieve workshop te volgen. Ik zat al weg te smelten bij wat ze allemaal doen, maar ik zal al serieus moeten selecteren want er is haast geen enkel moment dat ik kan gaan.... maar ik zal toch eens kijken dat het moment waarop het toch nog een beetje lukt dat ik het speciaal eens vrij maak. Het weekend is ook al vrij bezet geweest, maar wel leuk. Met m'n 'historische' verjaardag. Mijn eerste plan was van een grote fuif te geven, maar daar ben ik van afgestapt en heb gekozen om zelf er meer van te genieten. En ik ben blij dat ik het gedaan heb. Half dagje wellness, 's avonds uit eten met m'n meest close familie, en de avond daarna met m'n 'oude' vriendinnen en partner, die ik al sinds m'n lagere schooltijd mee bevriend ben. Vele verjaardagswensen gekregen. Maar ergens dan ook een klein ontgoocheld gevoel dat ik bepaalde mensen niet die hele kleine moeite gedaan hebben om mij een gelukkige verjaardag te wensen. Mensen, voor wie ik dacht dat ik meer betekende.... Zo zie je dat je soms anders ingeschat wordt van iemand, dan dat je zelf aan die persoon 'gehecht' bent. Nu, ik zal het me maar niet aantrekken. Als het zo is, is het gewoon zo. Beetje spijtig, maarja. Eigenlijk heb ik genoeg mensen rond me die wel echt aan mij gehecht zijn.
Ik ken niet het GROOTSTE geluk, maar mijn geluk is groot genoeg om gelukkig te zijn. Want als het geluk al te groot is, dan schuilt er achter het hoekje vaak wel iets anders. Daarom liever de middenmoot waarbij je gelukkig bent met de kleine dingen van elke dag. Vanmorgen was m'n ventje weeral aan't pruttelen tegen me. Ik zei : 'Je moet toch weer eens kunnen van je lat geven hé vandaag, of het gaat je niet. Eens wat zitten hakken op me over één of ander die eigenlijk maar een peuleschil is. Ik ga het als een compliment beginnen te beschouwen als je dagelijks tegen me pruttelt Dan hoef ik er mij niet aan te ergeren en laat ik het over mij rollen
Eigenlijk zou je haar moeten buitensmijten met haar arrogante manieren, maar ze weet dat ze goed is in haar specialiteit, en daarom smijt je ze niet buiten. De manier waarop ze tegen haar medewerkster gereageerd heeft, lijkt op niks. Het zal nog een boeiend jaartje worden op gebied van personeel heb ik de indruk. Amaai, amaai, 't gaan nog 2 kemphaantjes worden. Ik denk dat we toch iets te braaf zijn en te bang voor de verandering. En van aan de andere kant haar buitengooien heeft ook geen gezicht. Al die jaren is ze zo trouw geweest, maar de laatste maanden is ze bij momenten echt niet meer te doen. Ben op 'gewichtscontrole' geweest. Het was gelukkig iets beter. Ik had me al zitten afvragen of het eigenlijk nog wel nut had dat ik nog verder doe daarmee. Maarja, ik ga zo graag voor m'n babbelke hé. Vind ik leuk. 'k Weet niet of hij dat altijd zo leuk vind. Oh, ik had eigenlijk wel weer medelijden met hem. Hij zag er toch echt wel niet goed uit. Ziekjes. En ik heb zo de indruk dat hij er wel een beetje door zit. Hij voelt zich oud heb ik de indruk. Mag niet hé. W. toch. Mocht ik kunnen ik zou je er willen doorslepen, door al je verborgen verdriet. Breek eens uit. Wees niet altijd zo plechtig. Hou je niet altijd zo stipt aan alles Eens buiten de schreef gaan kan ook eens deugd doen. Maarja, ik ben maar een simpele kennis voor hem. Want hij kent zoveel mensen, die hem wel closer zullen zijn dan ikke, die me ooit eens aangesteld heb tov hem Jaaah.... het was breken of toegeven voor mij. Ik was toen wel wat gebroken, maarja het was het best zoals het was en ik haal dit nu de laatste periode wel meer aan heb ik de indruk, maar het is omdat al die belangrijke gebeurtenissen voor mij zo ongeveer een jaar geleden gebeurd zijn. En om dan over m'n eigen ventje eens te praten. hihi, ik moest lachen vanavond. Vrijdag ben ik jarig en gisteren haalde hij aan dat hij graag met mij tesamen nog een kadootje was gaan halen. Maar ik heb hem gezegd dat een kadootje niet hoeft, wat we vrijdag samen doen (dagje relaxen in een wellness) al een kado op zichzelf is.Hij is deze middag naar de pedicure in 't schoonheidssalon geweest en vanavond keek ik toevallig in de bergingskast en zag daar een zakje staan. Ik dacht : 'Hé, wat is dat ? Van het schoonheidssalon ? ' En toen begon ik te beseffen dat het een verjaardagskadootje is van m'n husband dat hij eigenlijk niet zo goed verstopt heeft. Ik heb van niks gebaard en zal ook van niks gebaren. Wil hem niet ontgoochelen. Juist maar te hopen dat het niet terug een paar oorbellen is, waar ik niet zo zot van was, en die ik stiekem achte zijn rug ben gaan ruilen. Hij heeft wel eens gevraagd : 'Zijn dat dezelfde ?' En ikke : 'Ja hoor ! Ik wilde hem alleen niet afbreken in de moeite die hij voor mij gedaan had om speciaal die oorbellen te gaan halen. Daarom vond ik dit leugentje voor bestwil niet misplaatst.
Ik kan er niet aan doen, het is gewoon sterker dan mezelf en de laatste tijd is het weer op gekomen. Dat mijn man de laatste week ook al niet te handig is (ofwel is't ikke) doet er ook wel aan. Het lijkt als hij zwart zegt, dat ik dan wit zeg. Tjaa.... 't zal ook wel weer passeren. Maar waar ik niet tegen kan is dat hij mij zo vernietigend kan aankijken, met zo'n sfeer van 'I hate you' 'I hate you'. Je mag je vinger niet verroeren of het is mis. En dan word ik ook supergevoelig zeker. Krijg ik die stress die ik eigenlijk niet heb. En als er dan iemand vriendelijk is en ik te veel in die ogen kijk, haja..... 
