Ik had de sleutel nochtans gelegd en zeker dat hij hem kon vinden. Maar hij vond hem niet. Hij heeft al het gras uit de bloembak getrokken, ik veronderstel er in gegraaid en in z'n zenuwachtig zoeken de sleutel niet meer gevonden. Want ik vond hem toen ook eerst niet. Hij had hem zelf ondergewoeld. Ik had hem expres gewoon onder een busseltje bieslook gelegd omdat ik weet dat hij niet goed kan zoeken. Ik ben om 12u40 naar m'n bed gegaan. Om 1u40 hoor ik geklingel van glas. Ik dacht dat mijn man thuis gekomen was en ergens in gevallen was. Ik ben direct naar beneden gaan kijken. Hij stond daar te briesen als een wilde dat ik hem niet binnenliet en dat hij daar al een uur stond te bellen, te roepen.... De bel heb ik nooit gehoord. Ik denk eerlijk gezegd dat hij gewoon naast de bel stond te duwen.... Dat hij mij had gebeld. Ik heb m'n gsm niet gehoord en die lag naast mijn bed. Er is ook geen oproep. Er is wel het nummer dat hij geduwd heeft, maar waarschijnlijk niet gebeld heeft. Onze oudste dochter is wakker gekomen van het geschreeuw. Misschien best dat ze er tussen gekomen is.... Ik hoop alleen dat ik morgen niet met een dikke lip zit of blauw in m'n gezicht... Ik wil hier niet de trunte uithangen, maar als hij vermoeid en dronken is weet hij niet meer hoe agressief hij uit de hoek kan komen. Duwen, stampen, slaan. En ik ben 'een slecht wuf'. Ik laat hem aan de deur staan. Ik laat hem niet binnen. Geen greintje respect heb ik voor hem; Zegt  hij. Ofwel moet ik in m'n eerste diepe slaap gezeten hebben dat ik er totaal niks van hoorde, van die bel en dat gerinkel. En geroep langs de straat letten wij niet meer zo op. Er zijn mensen die daarvoor uit elkaar zouden gaan. Ik weet niet of ik dat echt wil. We hebben het niet gemakkelijk, financieel, we staan onder enorme stress van werken, van personeel. We zijn alletwee vermoeid. Moet dit dan leiden tot zo'n dingen ? Ik vraag mij af hoe morgen zal zijn. Ik ga proberen het zo rustig mogelijk te houden. Er is ook personeel en er is ook de winkel, dus normaal zou dat moeten gaan. De ruit van onze voordeur die ingeslegen is, daar zal hij toch zelf moeten voor kijken. Maar hij zal waarschijnlijk zeggen dat het mijn schuld is. Dat ik dat moet doen.

Eigenlijk wil ik hem niet laten gaan, omdat ik bang ben dat hij totaal de controle over zichzelf zal verliezen als zijn gezin verscheurd is. En ook voor de kinderen. Ik zou hen het liefste opvoeden in een gewoon gezin. En overal gaat het al eens slecht. Ik zal ook wel m'n fouten hebben die ik niet zie. Dingen die ik verkeerd doe. Onze relatie in bed is sowieso tijdens de werkperiodes al niks meer. Ik ben ook te veel geblokkeerd. Tijdens het verlof heb ik daar geen last van. Onze tijd is ook al zo nauw verdeeld over werken, slapen, kinderen..... maar eigenlijk geen tijd meer voor elkaar.