3 weken op rij een stapje zetten op zaterdagavond ! Het kan niet meer op Vorige week was er dan nog een reunie op eigen gemeente. Die was ook heel tof. Alleen het eten is ontzettend tegengevallen. Veel minder dan we verwacht hadden. Gelukkig hadden we nog wat geld in de pot en dat werd dan netjes verdeeld en teruggestort. Ik moest lachen met mijn dochter deze of vorige week. Derde leerjaar. Weet nog niet hoe dat zit met Sinterklaas. Zegt ze plots : 'Sinterklaas is een DIEF.' Ikke : 'Ooooo, jij durft nogal, zoiets zeggen van Sinterklaas.' Zij : ' Ewel, ja ! Hij gaat al zijn pakjes gaan stelen in de Fun.' Hihihi, ik heb toch gelachen hoor in mijn eigen. En laatste nieuws : 'The bitch' is weer vrij. De vrouw die het grootste vergif is in mijnman zijn leven is weer 'libre'. Ze mocht met geen enkele ex of goede vriend nog contact hebben van de man waar ze zo'n klein jaar bij geweest is. Tuurlijk kon ze dat niet uithouden en de bom is ontploft en ze is nu weer vrij. En nu beginnen de berichtjes weer binnen te komen. En zoals ik al zei : het lijkt alsof zij het grootste vergif is voor mijn man. Alles wat uit haar mond komt is goud. We zullen moeten afwachten hoe het allemaal evolueert en vooral niet te snel panikeren......
We hebben toch wel vrij veel positieve reactie's gekregen op ons feestje van zaterdag. LEUK ! Bedoeling om toch op ons 50 ste (aaaaaaahhhhh....) nog eens iets te organiseren, maar één van de mensen van ons team wil het gerust al aan 45. Ik ook ! Want 50 lijkt dan al weer zo oud ! Ik heb mij ECHT geamuseerd. Ik had absoluut nog geen zin om naar huis te gaan, want daarvoor heb ik wel de verkeerde job. En nu loop ik te denken dat we eigenlijk VEEL MEER moeten genieten. Wij doen veel te weinig wat we graag doen. We werken altijd maar en we zijn dan moe als we niet werken. Of we willen (of ik) iets niet doen omdat het dan te veel centen kost en we ze eigenlijk ook nog wel voor zo veel dingen nodig hebben.
Mijn man en ik zijn zo een beetje aan 't babbelen over eventuele veranderingen. Ik heb hem al meermaals gezegd dat ik dat wel wil doen, maar geen zin heb om nog eens tien jaar zo mijn botten af te draaien. En dat hij er ook rekening mee moet houden dat hij in de volgende tien jaar niet nog meer zal kunnen doen, dat we sowieso ook ouder worden. En dat bepaalde zaken dan al eens zwaarder gaan doorwegen. Ikzelf zou eigenlijk heel graag eens een schatter laten komen om te zien hoeveel heel onze boel waard is en het er dan eens op wagen om het te verkopen. Want nu is onze winkel nog vrij modern. Hij is wel al 10 jaar oud ondertussen, maar dat is ook nog niet démodé. Je kan daar nog 5 jaar mee verder doen. En het is dan beter van die nu proberen te verkopen dan binnen vijf jaar. Want nu zitten we zo ook een beetje in onze periode dat we gekend zijn om veel feestjes te mogen gaan doen en ook zo wel een beetje in onze topjaren : een vrij vast clienteel en bij velen toch gekend op kwaliteit veronderstel ik. Ons grootste mankement is parking.... Lukt het om die te verkopen naar ons goesting dan is dat goed geprobeerd. Het enige wat ik wel een beetje jammer zou vinden is dat we onze privé nog maar een twee à drie jaar geleden volledig veranderd hebben en dat die nog niet volledig afgewerkt is. Dat we daar ook nog plannen mee hebben. En dat de ene plannen nog niet afgewerkt zouden zijn en we alweer aan andere zouden beginnen. Maar van aan de ene kant : wie niet waagt niet wint. En je moet openstaan om nog nieuwe dingen te doen.
Gisteren was ik nog vergeten te vermelden dat ik ondertussen ook definitief gestopt ben met mij te gaan wegen. En ik voel mij veel vrolijker in mijn vel. Akkoord : ik weeg nu eigenlijk wel een kg of 5 teveel, maar ik ben innerlijk een heel stuk minder zenuwachtig. We hebben al zo'n zware job en als je en surplus dan nog eens hele dagen heel precies op je eten moet letten wordt dat bij momenten wel heel zwaar en krijg ik dan meer een averects effect dat ik vreetbuien krijg. Ik probeer wel mijn chocolade te beperken. Maar ik ga het ook niet laten van het te eten. Ik las onlangs dat je van te veel chocolade eten moe wordt en de laatste weken zat ik met enorm veel schilfers in mijn haar en dat kan blijkbaar ook voortkomen van een overvloed aan chocolade. Dus twee redenen om het iets beperkter proberen te houden. En verder gewoon proberen regelmaat te houden. Niet te veel te overdrijven in tussendoortjes en wel de dingen eten die ik lekker vind, maar op een gepaste wijze. En weeg ik nu nog 3 maanden te veel naar mijn gedacht, het zal er wel weer afraken. Het mag er gewoon niet meer extra bijkomen. Nu, rond ieder lichaam past wel een gepast kleedje, je moet alleen het juiste kiezen. Dat kan zo veel maken. Ik maak er mij niet dik meer in, misschien komt dun dan wel vanzelf.
Dringend tijd om eens te bloggen. Er zijn al zoveel dingen die ik eens op 'papier' wilde zetten, maar het kwam er gewoon niet van. 1) De vergadering ten huize is goed meegevallen. De dag zelf heb ik de rest van m'n gang nog wel moeten schilderen. Voor mijn salontafeltje en tv-tafeltje heb ik gewoon een nieuw fleurig tafellakentje gekocht. Om half zes nog snel even naar de winkel om een bijzetkastje of twee van de Blokker en een kapstok (waar dan nog niemand zijn jas opgehangen heeft !!!) Om zes uur naar de bloemenwinkel om een paar planten om m'n verdorde stukken te vervangen of lege gaten op te vullen. Nog een leuke stenen kikker .... die past precies op het bijzetkastje dat ik in de wc wil zetten (en niemand moest dan nog naar de wc. Haha !) en dan nog wat hapjes gemaakt toen ik thuiskwam terwijl manlief en de kids nog even om iets waren naar zijn ouders. Zo zie je maar dat een mens zich soms meer druk maakt dan nodig is. En van aan de andere kant is het ook eens een deadline om punten op orde te krijgen. Maar bij mij is dat dus altijd : tot op de laatste minuut Is wel een beetje mijn karakter. Dat houdt het spannend !
2) Mijn kleinste dochter zegt dat ze nu iedere keer die kikker op het toilet een kusje geeft als ze weggaat. En die is nog steeds niet veranderd in een prins. Ik heb al gedacht om eens een poppenprins daar te plaatsen ipv de kikker
3) Deze week is er oudercontact van m'n oudste dochter. Ben benieuwd en denk da'k toch al min of meer weet wat ze me zullen vertellen. Haar rekenen blijft moeilijk. Ik probeer het zelf ook wat op te volgen in onze weinig gemeenschappelijke vrije momenten. Ze had donderdagavond een mapje mee om zaken te leren tegen dinsdag. Ik had haar gevraagd het zaterdag toch eens te lezen en dat we dan zondagavond het eens zouden overlopen. Zij heeft het zaterdag niet gedaan en zondagavond hadden we dan geen tijd meer. Was het ondertussen te laat geworden toen we thuis kwamen na het schaatsen. Dus moet dit vanavond zeker gebeuren en ik zal proberen het wat tussen mijn werk te wringen, anders lukt het weer niet voor vandaag.
4) Onlangs moest mijn pa pilletjes beginnen bijnemen. Tijdens de week voelde hij zich plotseling slechter. Dacht eerst dat hij één of andere plaag had, en het werd steeds slechter. Hij is toen maar weer naar de dokter gegaan met de overtuiging dat het aan die pillen lag. De dokter zei dat dit niet kon en dat ze eens bloed zouden afnemen. Het resultaat gaf aan dat de waarden in zijn pancreas veel te hoog waren. Oei,oei,.... dat sloeg al in onze oren. Hij moest de week daarop naar het ziekenhuis gaan om zich te laten onderzoeken. Mijn pa stopte met de pillen te pakken omdat hij overtuigd was dat het daar van voortkwam, en dit ook hoopte natuurlijk.... En inderdaad hij verbeterde terug. Blijkbaar waren de waarden in zijn pancreas door de medicatie die op zijn lichaam verkeerde reacties gaf veel te hoog gekomen. Hij heeft nu iets anders gekregen en hopelijk valt dit dan wel mee.
5) Dit weekend moesten we naar een reunie van de 40'ers. Een nostalgische leeftijd zei de burgemeester in zijn toespraak, waar wel iets van aan is. Op dat feest heb ik op 't laatste nog tegen een oude gekende zitten babbelen. Die is ook zelfstandig geweest en onlangs hebben ze hun zaak verkocht en trekken naar het buitenland om een gite te gaan open houden. Jaaaah.... dat moet je kunnen hé ! De boel toe en een nieuw hoofdstuk. Het buitenland zou ik niet meteen aankunnen. Ik zou mijn familie te veel missen. Maar ik zou wel willen nog iets anders doen in mijn leven. Ik ben eigenlijk gewoon van per 10 jaar te werken Ik ben een jaar of 11 uit gaan werken : secretariaatsjob. Ben nu bijna 10 jaar zelfstandig..... Dus het wordt eigenlijk stilletjesaan weer tijd voor niets nieuws hé.... Ik ben van het principe dat je niet persé je hele carrière hetzelfde moet doen. Dien typ is ook wel altijd een speciale gast geweest. Ik was eigenlijk al heel benieuwd naar hem, heb het altijd wel een specialeke gevonden. En ik ben eigenlijk nogal steeds onder de indruk van hem, want op de receptie kwam hij al meteen naar mij een hand geven van : 'Je kent me nog?' En dan 's avonds zaten we nog aan tafel, elk zonder onze partner, maar wel nog iemand die wat afwezig aan onze tafel zat en hij heeft me daar doordringend in m'n ogen gekeken..... Met een smile van ..... jaaaah..... Het was zo geheimzinnig, zo speciaal, zo doordringend .... dat ik er nu 3 dagen later bij momenten nog de rillingen van krijg. En ja.... met de moment begon ik er toch wel lichtjes bij te blozen. Hij lijkt wel een goeie relatie te hebben met zijn vrouw. Maar het is ook weer een nieuw leven dat ze starten : een totale ommezwaai en alles lijkt weer nieuw. Maar ik vond dat hij toch op zo'n speciale doordringende manier in mijn ogen keek.... Jah..... het is misschien best dat hij heel ver gaat wonen. Dan kan ik hem nog moeilijk tegenkomen. Tenzij we er eens op vakantie gaan. Haha !! Mja.. een mens mag daar toch wel eens van genieten. Dat geeft je weer een kleine kick, dat je je goed voelt in je vel.
Tijd te kort. Ik heb steeds maar weer tijd te kort. Ofwel wil ik gewoon te veel doen. Naast mijn gewone werk ben ik nog steeds aan 't behangen en schilderen. Nog één muur van mijn dochter haar kamer moet af, maar het is met nogal veel hoekjes en kantjes en ik moet er mijn tijd kunnen voor nemen. De momenten dat ik dan tijd heb, heb ik er eigenlijk nog te weinig om het goed te kunnen doen. Mijn gang blijft dan ook halfweg steken en volgende week moet die gedaan zijn, want dan komen de 'grote mannen' van een vereniging waar mijn man in is voor een vergadering. En ik was die beduimelde gang zo moe dat ik hem maar ben beginnen schilderen. Maar dat is ook niet in één-twee-drie gedaan hé. Het zijn eigenlijk haast twee gangen... Had ik eigenlijk nog graag één muur in m'n living in kleur gezet, maar dat zal er niet meer van komen. Eerst dit afwerken en dan zien we wel wanneer ik het weer eens zie zitten. Dan wil ik persé nog een ander televisiekastje en salontafel, want die zijn echt wel van het jaar stillekes.... En ik wil er ook niet super veel geld aan spenderen. Je kan iets moois kopen, maar dat moet daarom geen stukken van mensen kosten en kan toch ook redelijk degelijk zijn. Ik heb de laatste tijd ook weer wat moeite met mezelf betreffende m'n leeftijd. Die cruciale veertig..... vaststellen dat je toch verandert. Dat die jeugd nu echt wel helemaal voorbij is, dat je al een 'rijpere' vrouw bent. Dat bepaalde kledingstijlen steeds meer bij je gaan passen. Ik vind je moet je altijd goed kleden volgens je leeftijd of je haar doen.... En als ik dan foto's zie in kranten van reunie's van 40-jarigen dan zit ik dat te bekijken en denk ik : 'Oh got, wat een oude dozen zien me dat er al uit.' Je ziet dat dat gezicht de look van die jonge dertiger kwijt is. Of iemand die je al twintig jaar niet meer gezien hebt, dan zie je echt wel die extra groeven in hun gezicht, die veroudering, dat steeds meer gaan lijken op hun ouders..... Dan hoor je van iemand die bij je in klas zat dat die borstkanker heeft, dan hoor je van een ander dat die de dag na z'n veertigste plots sterft, maar dat was wel iemand die door een werkongeval niet meer 100 % kon functioneren en die het daar, vermoed ik, moeilijk mee had. Dan hoor je van iemand die net nog geen veertig is, een heel bruisend mens, dat die sterft aan een hersenbloeding..... Dan zit je zelf nog met vele toekomstplannen maar begint al eens te denken in hoeverre die hun nut nog hebben. Daarmee bedoel ik : misschien nog eens investeren in het werk, maar dan mag je verder blijven heel hard werken. En nu zijn we op een moment gekomen waar ik verlang naar soms eens wat meer 'gemak'..... En dan vraag je je af : waarom heb ik steeds tijd te kort, waarom kan ik zo weinig op adem komen en waarom kan ik niet eens simpelweg wat meer 'rust' in mijn leven hebben om te genieten. Gisterennamiddag heb ik eens eindelijk languit voor een uurtje of twee in m'n relaxzetel gelegen op m'n terras. En dat is m'n ontspanning van een hele week. Maar het heeft me wel deugd gedaan. Daarna moesten we nog iets gaan doen voor 't werk voor een uur of twee, zondagavond. Dus was onze vrije namiddag ook weer onderbroken. Maarja, dan moeten we het ook maar niet aanvaarden. En dat was bij jonge gasten, een jongerenvereniging, waar ik vroeger nog zelf in geweest ben. En dan hoor je hun typische verhalen..... Ik had toch een beetje heimwee naar die mooie periode..... Dus : als we nog investeren wil ik het liefste nog investeren in bevordering van ons comfort en het estetische
Ik ben vandaag zo verschrikkelijk moe. Ik zou willen in het zonnetje liggen en genieten, maar ik mag seffens nog eens op mijn zolder gaan kruipen om te zien wat daar nog van decoratie ligt voor mijn winkel, want die mag van nu af aan wel weer veranderen.Een heel druk weekend achter de rug en dat zal wel de reden zijn van mijn moe-zijn. Er was vuurwerk en een braderie, een kroegentocht. En als we niet moesten werken, dan moesten we ons hoofd tonen hé. Was best allemaal wel leuk, maar vermoeiend. Geeuw ! En vandaag stond ook al weer veel meer op m'n planning dan ik eigenlijk kan. Dus heb ik weer tijd te kort zoals altijd. Tijd te kort hebben we altijd. Ik dacht er vandaag nog aan dat het contrast tussen verlof en werken wel enorm groot is van ons omdat wij eigenlijk haast nooit een lui of vrij moment hebben. Want hebben we een vrij moment dan besteden we dat terug aan iets wat we anders niet kunnen doen. En dan is ons vrij moment ook al weer gaan vliegen. Volgende week start er op Canvas een interessante reeks. Ik zou die zeker eens willen zien. Ze begint wat laat, maar ik neem ze op : 'Te gek'. Over de psychische problemen heden ten dage. Misschien kunnen we er nog iets voor onszelf uit leren De kern is eigenlijk dat het er op neer komt dat wij heden ten dage alleen maar gelukkig willen zijn. Dat het bijna een dwang is. Dit komt doordat onze ambities te groot zijn. Omdat de samenleving steeds meer gericht is op presteren. Tegenover waar men vroeger beter kon accepteren dat het leven gepaard gaat met ups en downs. Wat ook in een relatie zo is En wat velen ook niet meer kunnen verwerken. Vroeger konden ze niks anders dan veel te verdragen omdat ze niet op eigen benen konden staan als ze van hun man weg liepen, maar nu verdragen ze ook vaak te weinig. Soms moet je eens door een lang en diep dal sputteren, waar je misschien geen uitkomst meer aan ziet, maar achter de horizon (ook al is die ver) komt wel altijd weer een zonnetje naar boven.... Het ene schijnt dan wel straffer dan het andere, maar 't is te zien met wat je content bent. Vrijdag nog de man gezien waar ik zo lang op verliefd ben geweest. GEWEEST. Nu kan ik steeds beter begrijpen dat iemand op je verliefd kan worden, maar dat je die persoon je eigenlijk geen barst interesseert. Dat je die persoon wel sympathiek vindt, maar dat dat dan ook alles is. En dat er nooit geen gevoelens zullen komen, of toch niet meer dan een vriendschap. Voor de verliefde partij is dat wel een lang en moeilijk proces om te verwerken, maar op termijn lukt dat wel, stap per stap. Alleen is het eigenlijk jammer dat iets wat zo mooi kan zijn nooit mag bestaan. En ergens ben ik van de mening dat als iets te mooi is er altijd wel een gevaar om het hoekje schuilt. Ikzelf en mijn man hebben nu misschien soms wel heel veel vitterijen onder elkaar, dat ik dan denk : WAAROM is dat in hemelsnaam altijd nodig ? Maar voor we het zelf beseffen zijn we al weer bezig. Het is vandaag onze huwelijksdag, x jaar geleden .... Het eerste wat hij vanmorgen zei was : 'Kom, je gaat moeten opstaan, want je moet nog ... doen voor de kinderen naar school vertrekken ..... ' Tof hé ;-) Ik zei : 'Zeg, je doet nog maar je mond open en het is al weer om mij op te jagen. Weet je wel welke dag we zijn ? X jaar geleden deden we onze mooie kleren aan en waren we op zwier voor de hele dag ....' 'Oh ja....' antwoorde hij een beetje excuserend ;-)
Mijn oudste dochter is net zo'n zenuwachtig konijn als haar vader als ze begint. En ze kan zo enorm panikeren. Ze is eigenlijk ook wel koekegoed van hart, maar soms zit er toch nog een trekje 'stout' achter haar oren, wat je haar absoluut niet zou toegeven. Net zoals haar vader zeker ? Dat panikeren zou ik er toch wel graag een beetje uitkrijgen hoor. Want als zo'n zenuwachtige mensen op hun toppunt zijn vind ik hen eigenlijk maar zielig. Dan tonen ze hoe onmachtig ze zich voelen. M'n kleinste sprot is natuurlijk een totaal ander karakter. Ze heeft veel meer fantasie en ook wel een rotsvast gedacht. En soms kan ze zo liegen, dat ze het zelf gelooft. Maar dat probeer ik haar ook duidelijk te maken. En hoe is de moeder van die kindjes en de echtgenoot van die vader ? Mmmm.... van jezelf weet je dat nooit zo goed. Ik weet juist dat de laatste week mensen mij snel irriteren. Ik vind hen vaak zo 'averechts' Maar 't zal ikzelf wel zijn zeker. Vinden dat ze mijn gedacht niet doen..... ;-) Of zou dat zijn van wat minder chocolade te eten, waardoor ik emotioneel prikkelbaarder ben ? 'k Las deze week dat chocolade dagelijks ma en zelfs gezond is. Bepaalde porties van de pure chocolade. Maar mijn porties van één dag zijn vaak die van een hele week zoals zij ze omschrijven...... ;-)
Vorige week kon ik plots nog kaarten op de kop tikken voor een evenement waar mijn man al regelmatig eens van sprak dat hij er wel naar toe zou willen. Ik heb hem er dan mee verrast. De kids hadden het mooi verpakt in een doos en brachten die dan met veel show en papa mocht dan de doos openmaken. Dus.... nog snel achter de gepaste outfit want er was een dresscode en dan zaterdagavond richting evenement. Het was een groot uur rijden en voor 's morgens hadden we ons al voorzien wat betreft het werk. Het was ambetant slecht weer toen we er naar toe reden. Regen, regen, regen op een autostrade is niet makkelijk om te rijden. Wat twijfel bij het afrijden van de autostrade : welke afslag op de ring moeten we nu nemen. Echtgenoot al lichtjes aan 't panikeren..... en toen namen we de verkeerde afslag. Ik zei : 'Het zal die wel zijn' en net toen hij afreed zag hij dat het ééntje verder was en lap.... het paard zat weer op de kar ! Roepen en tieren dat het mijn schuld was, beginnen kloppen op z'n versnellingspook van de zenuwen .... Ik probeerde me er eerst niet druk in te maken, maar hij bleef maar nerveus rond rijden als een kip zonder kop en van zijn oren maken tegen me tot ik het genoeg op mijn heupen kreeg en ook begon te roepen en te tieren, wat misschien wel verkeerd was van me. Ik wou het stuur overnemen, maar ik mocht niet. En hij bleef maar lelijk doen en ik ook. Na veel gebrul heen en weer mocht ik dan uiteindelijk toch het stuur overnemen en ik heb rustig m'n weg gezocht en goed gekeken en we zijn er uiteindelijk toch geraakt. En het bleef maar regenen..... en dan wilden we parkeren, maar overal moest je een speciale kaart hebben om op die parking te mogen. Uiteindelijk raakten we onze auto kwijt, maar moesten dan nog een kwartier wandelen door de regen eer we aan het evenement waren. Het heeft niet veel gescheeld of we waren weer richting huis.... Toen we binnen raakten was het dan nog niet om het even aan welke balie we gingen om ons polsbandje te verkrijgen, dus dat kregen we er nog eens extra bij na onze moeilijke aankomst. Er waren daar veel VIP-arrangementen, waardoor het ook niet gelijk was aan welke deur je binnen ging. Dus de gemoederen waren al genoeg verhit, vooral van mijn man. Ik wou, ondanks de moeilijke start, er nog het beste van maken, maar mijn man kwam niet meer echt los. En dan zegt hij plots : 'Hoh, had Iris hier moeten bij zijn, dat ging nogal plezant zijn.' En baf, madam was in haar gat gebeten. Ik sta mij daar in te spannen om er toch nog een leuke avond van te maken en dan krijg je een dergelijke opmerking. Ik was ontgoocheld.... Iris is een getrouwde vrouw, die graag een stapje zet, heel bevallig is en graag de mannen rond haar vinger windt. Die geniet om 'in the picture' te staan en hen graag wat warm doet draaien en uitdaagt. 's Morgens was ze toevallig nog bij ons in de winkel geweest en mijn man bestelde haar en je voelt en ziet dat (en daar heb ik geen probleem mee) dat zijn mannelijk ego bijzonder gestreeld wordt door die dame. En als ze dan buitengaat nog eens extra mooi lachen en een knipoogje naar elkaar.... Ik trek dat mij niet veel aan, ik zie ook nog graag eens een leuke mooie man in m'n winkel en daar is niks mis mee, dus ik heb er ook omgekeerd geen probleem mee. Maar dat je dan dergelijke reactie 's avonds krijgt, daar kon ik dan niet mee lachen. Surtout omdat wij al zo weinig echt samen alleen doen wat ik dan ook nog aangaf : altijd is er iemand bij. Ofwel onze kids ofwel ons personeel. En als er dan nog wat tijd is dan zijn we al vaak veel te moe.
Soms heb ik het gevoel dat ik iemand nodig heb die echt kan luisteren naar me. Naar alles wat ik denk en die er even uit moet. Dat ontbreekt mij vaak. De warmte.... Maar waar kan je die krijgen ? Bij momenten krijg ik wel eens een dégout van ieder mens, dat ik denk : ze kunnen ALLEMAAL de pot op. Je kan toch geen één echt vertrouwen, je kan toch op geen één echt rekenen. Of ze doen het gewoon uit eigenbelang. Ja, dat was zo maar eens een flard die in de laatste dagen weer eens door m'n hoofd ging. Ik ben gisteren met m'n dochters naar de zee geweest. Eerst nog kort wat geshopt, maar met 2 dochters is dat gevaarlijk voor je portemonee, ook al zijn ze nog geen tieners... en dan richting 'de zee'. Het was heerlijk. Met ons drietjes zijn we weer door het zand tot aan het water geweest. Dat vinden ze altijd reuzeleuk. En ik ook. Want je hebt maar de zee gezien en gevoeld als je er met je voeten gaat inlopen en de zeewind langs je lijft waait. En dat ontspant.... Dus was mijn weekend op die manier super : zaterdagavond nog een moment in een groene boomgaard gezeten en zondagnamiddag uitgewaaid aan de zee. Dat is voor tegen de 'ruttelmenten' van mijn man te kunnen. Ik vroeg 's morgens : 'En plannen voor vanmiddag?' Hij : 'Neen, niet direct.' En twee minuten later : 'Er is deze middag voetbal om 18 uur.' Ik bij mezelf : 'Lap, ik mag het al weer vergeten om samen iets te doen.' Tegen dat we gegeten hebben de zondagmiddag is het ook al rap 15 uur. Dus ja..... Ik heb er niet veel woorden aan vuil gemaakt, hem de oren niet van z'n kop gezaagd etc.... Ik heb gewoon gezegd : 'Ik zou nog wel eens wat gaan shoppen en naar zee gaan.' Nooit gevraagd of hij mee zou gaan, want dat ging hij toch niet doen. Zijn zondagnamiddag dient om naar het voetbal te gaan en als er geen voetbal is is hij moe en rust hij liever. Als ik dan eens blijf doordrammen gaat hij mee, maar dat is dan ook al weer dikwijls met een discussie vooraf. En dat hij dan maar mee gaat om van de zaging vanaf te zijn. Dus dacht ik bij mezelf : 'Foert, ik ben weg. Dan doe ik wat ik wil en is er ook geen zaging en hebben we alletwee een namiddag naar ons gedacht.' En ikzelf was een heel pak rustiger toen ik thuis kwam, want ik had er van genoten van weg te zijn en van de zee. Soms vraag ik mij af of dat eigenlijk nog normaal is als er buiten de knuffel van 's morgens niks meer meer is. Wij hebben gewoon, correctie : maken gewoon geen tijd om elkaar graag te zien. En als je dan al eens zit te hakken op elkaar om akkefietjes, dan wordt je steeds bitser op elkaar en vraag ik mij soms af : 'Waar is die liefde nu?' Dan komt er ook geen liefde meer van, want ik ben al niet zo'n vlam en dan heb ik er zeker geen zin meer in. Maar ook van zijn kant zou je denken : de zin is er precies niet meer, de aantrekking. En nochtans, als het er is, is het niet slecht hoor ;-) Da's dan misschien omdat het nog zo weinig is Tja..... En de laatste tijd ben ik ook tot de vaststelling gekomen dat het niet te geloven is dat iemand waar je stapel stapel stapel stapel verliefd op was, en het zat echt heeeeeeeeeeeeel echt diep, dat dat op een (lange) termijn zelfs zo kan evoluëren tot zelfs een soms kritische indruk over die persoon. En dat je vaststelt : 'Toen zag ik het niet, maar eigenlijk zijn wij gewoon helemaal anders. En eigenlijk zouden wij misschien toch wel niet totaal bij elkaar passen.' En door de tijd leer je ook wel meer de achterkant van die blinkende medaille bekijken... Neen : it's totally over. Je zou nu haast gaan denken dat ikzelf niemand echt graag zie : neen, dat is geen waar. Men zegt soms eens dat de gewoonte doodt en dat is misschien wel waar, want soms besef je je eigen luxe niet meer. Dat denk ik dan vaak van : 'ik ruttel en pruttel misschien wel veel, maar eigenlijk mag ik niet klagen.' En een ander moment denk ik dan : 'Of verdraag ik teveel ?' Ik stel mij soms gewoon TE veel vragen zeker. Hoe ingewikkeld vrouwen toch kunnen zijn hé ;-)
Oeps ! Heb ik hier in september serieus nog niks geschreven ? 'k Heb er al dikwijls eens de nood toe gehad, maar ik ben dan vaak te moe of de tijd ontbreekt me en ik raak er gewoon niet meer aan. Vorige week op een morgen vroeg ik mij toch even af met welk een zotje ik toch wel getrouwd ben. Hij was een onderdeeltje van een machine kwijt, dat was per ongeluk in de vuinisbak beland, maar we vonden het niet. En het kot was echt te klein. Niet normaal. Niet normaal. Dat is het enigste dat ik er kan en wil van zeggen. Best dat de persoon in kwestie die het kwijtgespeeld was een paar uren later kwam en ik maakte dat ik die het eerste zag zodat we rustig konden nagaan waar ze het zou kunnen kwijtgespeeld zijn. En dan hebben we het snel teruggevonden. Nu, ik moet zeggen, ik ben de laatste week ook nogal snel nerveus. 'k Vermoed dat m'n grote verkoudheid met bijhorende snotneus en heesheid er wel mee te maken zal hebben. Ik heb me vrijdagavond een beetje onterecht te snel kwaad gemaakt op mijn kleinste dochter. Oh, weet je wat het probleem is ? Ik wil zo vaak de weinige tijd die ik voor hen heb super-super-quality time van maken of ik probeer me tijdens m'n werk het minimum vrij te maken zodat zij ook nog iets recreatiefs op verplaatsing kunnen doen en als dat dan niet voor hen meevalt, dan schiet ik er wel eens door. Ik haast en rep me, wil het beste en dan is het dat niet. Nu, je kan ook niet alles graag doen hé. Enkel met te proberen weet je het. En dan denk ik : zijn die kinderen te rotverwend of zijn ze gewoon nog te klein en willen wij weeral veel te veel ? Gisteren moest de oudste nog naar een verjaardagsfeestje en ik ben nog snel even iets blijven drinken toen ik er terug om ging. De mama had het bij het afzetten ook al gevraagd, dus mocht ik niet meer weigeren hé. Ik heb daar in een prachtige boomgaard/tuin gezeten, natuurlijk schoon..... Hoh.... ik ben er weer niet goed van.... Eigenlijk ben ik daar jaloers van en kwijnt mijn hartje weg. Ik zou ook zo'n tuin willen hebben. Wij hebben ondertussen een bijna afgewerkt terras met ook veel groen, maar het is geen tuin en je blijft hier altijd wel ergens lawaai horen van de straat. Maar toch beter dat dan niks. Mijn kleinste was ook nog even snel gaan ravotten in die prachtige boomgaard, waar ook nog een boomhut in staat en toen we wegmoesten was ze heel boos. 'En wij hebben thuis geen tuin om in te spelen. Wij hebben alleen maar een terras en daar staat niet veel.' Ja, inderdaad. Een schommel, een zwembadje, een trampoline, de hedendaagse speelgoedjes, we kunnen dat hier moeilijk plaatsen. Enkel een plastieken glijbaantje en een huisje (waar ze nooit meer in zitten). Zij is ook al altijd meer een 'buitenkind' geweest dan de oudste heb ik de indruk. Ja, ze is een beetje zoals haar moeder zeker ?
Ben vanavond gezegd geweest dat ik toch wel 'een gedacht' heb. Was eigenlijk licht in m'n achterste gepiekt, maar het zal wel niet kwaad bedoeld zijn. En daarbij, waarom zou je geen gedacht mogen hebben ? Dat wil daarom niet zeggen dat je koppig bent. Maar ja, misschien ben ik toch wel. Ik heb wel een eigen gedacht. Het is niet omdat iedereen zwart zegt dat ik daarom ook zwart ga zeggen. Integendeel, ik zou me nog durven wagen op wit. Mijn mening is dat je niet 'tegen alles' moet zijn, maar je moet ook geen zo'n dwaze meeloper zijn die roept als een ander roept, die lacht als een ander lacht. Nee hoor, daar kunnen ze van mij de pot op. Als ik geen 'goesting' heb of ik ben er niet mee akkoord of het zint me niet : 'de pot op'. En dat ze van me denken wat ze willen. En eigenlijk werd het van iemand gezegd die mijn inziens toch zelf wel een heel eigen gedacht heeft, wat ik zeker niet verkeerd vind. En die zeker niet met de meute gaat meelopen. Integendeel : hij zal zelf vaak de andere kant oplopen. Neh, 't lag op m'n maag. Zoals m'n pijne kop (migraine) vanmorgen. En 'Helaba' sayed 'hellooo !' Leuk ! Heb z'n blog een beetje gevolgd. Heeft een niet te onderschatten tocht gemaakt. Wel niet voltooid, maar wat doet het er toe. Doe het maar eens na. Ik zou't niet kunnen. Maar terwijl is hij weer zoveel ervaringen rijker... en vermoed ik zal zijn 'zicht' op bepaalde zaken ook wel eens anders zijn dan voorheen, door zijn nieuwe ervaringen. Ik 'in mijn kot' zit hier altijd maar over hetzelfde te 'zagen'. hahaha .... Want ik kom er niet ver buiten. Dus kan ik ook niet veel meer ervaren. Maar ... dat is hetgene waar ik voor koos. Ik heb mijn verbintenissen, dus ik probeer ze zoveel mogelijk na te leven, met het nodige geruttel, gepruttel en gezaag. Groetjes, de madam met het gedacht.
Ben momenteel aan 't schilderen. And I like it. Na een klein jaar ben ik eindelijk aan de kamer van m'n oudste dochter begonnen. Ze mocht behangpapier hebben voor haar verjaardag. De slimmen natuurlijk zo enthousiast eerst beginnen een deel te plakken en dan achter de verf voor 't plafond geweest. Met daarbij de opmerking van mijn ma : begin je normaal niet EERST met 't plafond en dan pas behangen ? Oh gottekes toch, ja natuurlijk. Da's inderdaad het meest praktische Dus, zondag maar de hele plafond geschilderd. Prachtig roze. 'k Had die nacht maar 3 uur in m'n bed gezeten, want we hadden weer een feestje moeten verzorgen. En voor de boordjes tegen 't behangpapier had ik er wat tape bovengedaan die normaal je papier niet beschadigt..... Ik zeg : normaal. 't Was iets van niets en juist aan 't laatste papier kwam er een heel stuk af. Jeezes... Van 'koleriek' ben ik er dan maar roze beginnen op schilderen met het idee van : die moet er dan maar weer af ! En vandaag heb ik voor de tweede keer het plafond geschilderd .... en 'k had nog meer prijs : met als gevolg dat bijna al m'n papier er terug af gaat..... Dubbel werk dus. Maar liever in orde dan met van die roze 'lekers' op 't behang. Zodus ben ik met m'n schilderwerken in gang geschoten en heb ik ook de 'gang' aangepakt. Die doen we in een soort chocolade-achtig bruin, omdat je er niet te veel de vetvlekken van onze vingers zou op zien. En op de korte stukken muur doe ik een fel kleur : het werd groen. Wou eerst blauw, maar vond m'n gedacht er niet in, omdat ik in keuken met m'n aquablauwe stoelen zit en dat ligt juist naast elkaar.... vandaar. Ik heb het getoond aan mijn echtgenoot en die heeft wel van ja geknikt dat het oké was. Moest hij het echt lelijk vinden hij zou het wel zeggen. Ik heb eigenlijk zelf een beetje de beslissing genomen in die kleuren, want als we ze samen nemen zijn het vaak eindeloze discussies..... 'k Weet niet.... ofwel voelt hij zich gewoon niet goed, want zaterdag was hij ook niet echt goed.... maar hij was zo stil vandaag.... 'k Ben -k-ik zo gewoon zeker dat hij 'ruttelt' tegen mij dat het mij raar doet als hij niks zegt ? En hij pruttelt zoooooo graag tegen mij. Mij best niet te veel aantrekken zeker. Zo, ik ben er mee weg, want ik moet nog naar een vergadering. Doei !
'k Ziet weer beter zitten. Dacht al da'k niet meer zou moeten gaan voor m'n controle van gewicht. Het is inderdaad er wel wat over. Maar we gaan het nog eens proberen hé. Ik moet mij eigenlijk weer eens een doel voor ogen stellen ook. Een streefdoel. W' hebben bijna 'n uur zitten tetteren over gewone dingen, maar da's altijd wel leuk. Het was eigenlijk wel een opluchting voor mij. Ik ontzag het mij zo van te gaan. Dacht dat m'n 'controleur' fel ontgoocheld ging zijn, maar dat viel al bij al nog mee. Hij was blij van me eens terug te zien En ik ook. Dus .... we werken er terug aan, met goeie moed.
En weet je wat 't ook is ? Een mens zit 'gebonden' aan zovele verbintenissen die je niet zo maar kan wijzigen. Voelt zich dan soms eens te veel gebonden, maar je moet daar leren mee leven. Ik ben ook niet direct een mens denk ik die graag aan van alles en nog wat gebonden ben, maar als je ouder wordt is het automatisch zeker ? Je hebt ook meer je verplichtingen tov anderen. Soms verlang ik naar die groene tuin, naar die rust, naar het ontspannen kunnen leven maar er zijn zoveel dingen waardoor dat niet mogelijk is : - de huidige situatie waar je je in bevindt kan je niet zomaar wijzigen doordat je samenleeft met andere mensen en dan moet je eerst al hetzelfde idee hebben om te veranderen. Veranderen doe je dan ook niet in één twee drie, want je begint dan te denken wat je eigenlijk wel leuk of de moeite waard vindt en wat je zou missen of erdoor verliezen. Ik weet ook wel dat je niet alles kan hebben. Er is ook niet altijd de mogelijkheid om te veranderen en dat heeft dan ook soms wel met de financiële kant te maken, dat dat nu nog niet mogelijk is. Iets anders aangaan is ook terug een risico nemen, je leven omgooien en is van aan de andere kant weer een nieuwe uitdaging. Je kan ook niet alles wat je graag zou willen in je leven tesamen hebben of combineren. Want als het allemaal te perfect loopt, schuilt er vaak achter het hoekje iets zeg ik vaak. Je moet nog een beetje je vragen en je verlangens hebben, je frustraties .....
'k Zit weer 'gekl....' met die verstopte neus. 't Is al van in 't voorjaar. Pijne kop, groene slijmen, door de neus praten, verstopte neus, niet voldoende kunnen ademen..... Volgende week laat ik dit eens controleren in de kliniek. Waarschijnlijk chronisch ontstoken of een allergie. 't Is al van in het voorjaar dat ik er mee sukkel. 'k Ben vandaag met een verschrikkelijk pijne kop opgestaan en 'k was ook moe. Na drie latten chocolade is dat al weer aan 't beteren. 'k Denk da'k vandaag 'vies' (boos) naar huis zal komen. Ik moet nog op controle, ben wel 2 kg verzwaard. Dus zal de conclusie wel zijn van : 'stop ermee'. 'k Zal't wel missen, want ik ga wel graag hoor. 't Is een plek waar da'k anders wel op m'n gemak zit en al eens iets meer vertel dan tegen een ander. Maar als het doel geen resultaat oplevert is het nutteloos van te blijven gaan. En daarom zal ik dan ook wel boos zijn op mezelf, omdat het me niet lukt, omdat het me al zo lang niet lukt en dat ik het steeds maar zit te verdoezelen met vanalles en nog wat en er nog blijf in geloven, maar er eigenlijk niet meer in geloof, want anders zou het lukken. Ik wil het niet inzien dat het niet meer lukt. Zoals ik al eerder vermeldde : ik zit al twee jaar te lummelen voor die paar kilo's. Het laatste jaar is dat meer blijven plakken dan wat anders. Ik wou nog iets lager gaan dan het resultaat dat ik kon bereiken en sedertdien is het weer de verkeerde kant uitgegaan. Ik geef daar oa de reden aan dat dat dan eigenlijk te lang beginnen duren is waardoor ik de moed of het enthousiasme niet meer had om vol te houden. Oh ja, wat zit ik hier weer te zagen. Hoorde vandaag van iemand van een jaar of 27 die'k ken die blijkbaar een borst zou geamputeerd zijn. Met twee kleine kindjes. Moet verschrikkelijk zijn en je stelt je waarschijnlijk dan ook duizend vragen over je toekomst en over je kinderen. Dat ik dan denk : 'Waarom zit ik hier telkens maar over die paar luttele kilo's te zagen?' Nu, ik wil wel 'in schoonheid' ouder worden en geen vette gans..... En daarom wil ik dan die paar kilo's wel kwijt en irriteer ik me dan weer als ik m'n 'mooie' kleren mag aandoen, van .... ja.... 't zit niet zo gemakkelijk meer en je ziet het toch wel dat ik 'op m'n zwaarste' sta. Want wat komt er dan achter 'dat zwaarste' vraag ik me soms af. Als ik niet oplet : nog zwaarder, want ik moet minder moeite doen om er iets bij te krijgen natuurlijk. En andere keren zeg ik dan : 'Pfft.... ik trek het me allemaal niet meer aan ! 't Kan de boom in!' 'k Heb congé nodig oh ja .... 'k ben weer'n beetje in m'n 'zagersperiode' zeker.... pfft.
Ook al voel ik mij vandaag zo niet meer, ik moet de gevoelens die de laatste dagen in mijn hoofd en in mijn vel gezeten hebben hier toch eens op papier zetten. Soms vraag ik mij af : mijn dochters zouden dat nu later eens moeten lezen : hoe zouden zijn reageren. Zullen zij als zijzelf rond mijn leeftijd zijn ook met dezelfde dingen blij zijn of worstelen zoals ik ? Was mijn moeder ook zo ? Wat was de reden waarom ze destijds zo gemakkelijk naar alcohol greep ? Soms denk ik dat ik net als haar ben toen. Alleen : ik eet chocolade en ik vreet. Vreten, vreten, vreten..... 't is weer erg geweest. Iedere morgen sta ik met hetzelfde idee op : vandaag doe ik het goed en halfweg de dag bezwijk ik dan weer voor mijn eigen zwakheid. Na mezelf eerst al tientallen keren een verbod op te leggen.... Donderdag ben ik weggeweest met mijn vriendin. Ik was weer zo superstil. Nu, mijn oudste dochter vertrok een paar dagen daarna op kamp voor een week, de eerste keer, dus dat had er onbewust ook al iets mee te maken vermoed ik. Alhoewel ik van de veronderstelling uitga dat ze op kamp gaat met haar vriendinnen en het enorm zag zitten. De kleinste moest van mij dan deze week op sportkamp, zodat ze ook haar bezighouding had. Maar die zag het niet zo goed zitten..... Maandag gejank en gehuil van die kleine meid. Ik had haar beloofd dat ze dinsdag mocht thuisblijven. Maar dan vond ze't de maandag toch leuk en zo is ze de dinsdag ook gegaan. Misschien hou ik haar toch nog een dagje thuis, want die kleine meid heeft nooit de tijd om eens alleen te zijn en daar heeft zij wel eens behoefte aan. Zaterdagnamiddag zei ze laconiek : 'Ik vind het niet zo erg dat mijn boze zus op kamp is.' Vanmorgen en gisterenmorgen was het : 'Ik mis mijn zus.' Dit zat ik ook nog te denken vorige week : 'Ik zie mijn dochters veel te graag.'
Vaak heb ik het gevoel dat ik gevangen zit in mezelf. Ik ben bezig de oorzaken ervan aan het zoeken.
Ik ben het ook kotsmoe om altijd maar op dat eten te letten. Het is al meer dan 2 jaar dat ik zit te lummelen voor een paar kilo's. En ik ben het zo brakend moe met als gevolg dat ik steeds meer de tegenreactie krijg om te eten, te eten en te vreten. Met als gevolg dat die heupen en die buik van mij nog meer gaan uitzetten. I hate it. I hate it. Dan moet je altijd weer extra opletten wat je aandoet, want anders zie je die kwabbebandjes en dat vind ik zo ontzettend 'ugly'. Maar eerlijk gezegd ik kan er vaak de moed niet meer voor opbrengen.
Ik denk dat ik soms ook de dupe ben van m'n eigen verdraagzaamheid. Maar ik ben gewoon zo. Ik wil mensen altijd nog een kans geven omdat ik weet dat dat vaak in bepaalde situaties is dat mensen (mijn man dus) gaan overreageren en dat je dan vanalles naar je hoofd geslingerd wordt. Het is ook zo dubbel hé. Mijn man is best wel een goeie kerel en hij heeft zijn gaven. En zijn minder goeie kanten. Zoals ik natuurlijk. Maar soms mag ik nogal wat incasseren. Zondag laatst moest hij een adres zoeken en hij vond het niet en ik kreeg al weer een zenuwachtig tierende telefoon. Alles was natuurlijk weer mijn fout. Ik stond wel alleen met een 8-tal mensen in de winkel en kon hem niet onmiddelijk helpen. Het is vroeger eens zo erg geweest dat hij me vanalles naar het hoofd slingerde van verwijten en opmerkingen dat zijn ma zei : 'Als je nu niet zwijgt ben ik weg.' Ik denk dat ik toch veel verdraag en het ook heel sterk relativeer, het op den duur een beetje als op een eend laat regenen. Het is ook zo als je iets doet. Van de tien dingen die je doet moet hij er aan zeven iets veranderen of is het niet goed. Ofwel kan ik geen kritiek verdragen, dat kan het ook zijn. Ik heb al vaak eens gezegd : 'Het zal pas zijn als ik op m'n sterfbed lig dat je eens zal kunnen boffen zeker tegen mij ?' Zaterdag laatst waren we bij een collega die vroeg hoe de zaken gaan. Ik en iemand die mee was : 'Goed, we kunnen niet klagen, we hebben goed ons werk.' Hij : 'Och, 't is geen vetten.' Zo bv over de vakantie. 'En goed gesteld?' Hij : 'Wooo.... we hebben veel slecht weer gehad en we zijn niet weggeweest.' Ik : 'Ik ben blij dat die laatste week toch nog goed weer was en we hebben er goed van geprofiteerd. We zijn niet naar het buitenland geweest, maar we zijn veel weg geweest.' En zo kan ik nog een tijd doordrammen over de vaak negatieve uitingen die hij heeft. Wij gaan bv heel ons leven sukkelaars zijn want we kunnen niet verder investeren en alles wat hij voorstelt wordt door mij afgebroken. Akkoord, soms moet eens geïnvesteerd worden, maar ik ga van de veronderstelling uit : maak dat je het effenan kan betalen en dan je niet steeds nog hoger grijpt dan je al kan.' En ook : als iets goed is moet je nog niet meer willen of het willen veranderen. Ik ben meer van 't idee dat je soms ook eens moet selecteren. En zo kunnen we blijven doordrammen over hoe verschillend we wel zijn .... In de vakantie hebben we dagelijks ruzie gemaakt, nu is het terug beter. 't Moet zijn dat hij meer ontspannen is van te kunnen werken. Soms denk ik dat hij best wel een goeie papa is, maar niet echt zo'n gezinspapa. Moet precies ook niet hele dagen achter m'n gat lopen, maar voor bepaalde dingen heb ik er toch wel graag de papa bij. Die vrouwen willen ook altijd te veel zeker ? ! ;-)
Vandaag was de eerste dag dat de winkel terug open was. Alles is vlotjes verlopen. En we hebben een half uurtje vroeger dicht gedaan : nieuwe reglementering. Vandaag waren we dan al klaar tegen 19u30. Maar vandaag is ook de eerste dag, dus is er ook nog niet zoveel werk. Ik hoop dat we het de kalme dagen toch nog zo kunnen doen dat we klaar zijn tegen 19u30 en de drukke dagen 20u. Da's al een heel verschil met 20u30 - 21u. Want vanaf 20u30 begint mij dat toch serieus mijn voeten uit te hangen. Het is ook een beetje voor de kids. Ze worden groter, ze trekken al zo veel hun plan. Er zal ook steeds wat meer huiswerk zijn. En als het te laat wordt kunnen ze zich ook niet meer concentreren. Vandaag eens geen opmerkelijke discussie gehad met de husband. Niet te heftig gereageerd op dingen die me eigenlijk soms wel op de zenuwen werken. 't Moet zijn dat we toch nog het meeste deugd hebben van te werken zeker ;-) Neen, dat nu niet. Maar 't zou wel leuk zijn voor ons persoonlijk ook als we iets vroeger klaar zijn met ons werk 's avonds. Hebben we nog een half uurtje per dag extra vrije tijd = op een week toch 2 uurtjes extra. 't Zijn kleine dingen, maar 't zijn die die hem doen. En in de vakantie hadden we er nogal zitten op hameren dat hij soms toch te veel wil werken en nu is het zo de hele tijd van : 'Ik mag zoveel niet meer werken hé. Ik ga er mijn voeten moeten aan vegen.' Nu, ik laat hem maar wat zeggen. En ook toen ik vanavond dus dat halve uurtje vroeger sloot : 'Ik hoop dat je je het niet beklaagt.' Ik antwoordde hem op beide punten dat hij niet bang hoefde te zijn om meteen zonder werk te vallen. Dat hij nog wel genoeg zal weten wat gedaan.
Morgen gaan we weer van start met de winkel. Mijn man is natuurlijk al enkele dagen bezig met voorbereidingen. Van mij is dat dan meer administratief en decoratie etc.... En zaterdag vertrekt m'n grootste meid op kamp, dus die haar valies moest ik vandaag ook nog klaarmaken en binnenbrengen. Net toegekregen, alles zat er dan wel in. Ook een slaapzak. Ben vanmorgen eens met haar naar de tandarts geweest. Blijkbaar zit ze met 3 tanden met bederf en heeft ze ook een abces gehad. Maar ik was er al wat later geraakt door wegomleiding en daarmee kon ze dan niks meer doen. Ik mag nu vrijdag nog eens terug en voor de rest heb ik pijnstillers gaan halen voor mocht ze daar nog last hebben van haar tanden. Eerst was de afspraak voor na het kamp, maar ik heb dan vanavond toch nog eens terug gebeld... 't Is toch beter als ze nog kan gaan. Haar eerste keer .... op kamp .... wauw ..... Ik ben er toch wel mee bezig, maar ik probeer niet al te veel. De kleinste moet dan volgende week op sportkamp van mij, maar dat was tegen haar zin en we zijn tot een 'deal' gekomen dat ze op onze sluitingsdag mag thuisblijven.... en de kleine juf was meteen akkoord. In ons verlof hebben we lekker veel geluierd, genoten en weggeweest. En mijn man en ik ook vaak eens gekibbeld. We zijn er zo'n kraks in. Dan vraag ik mij soms af : 'Waarom is dat allemaal nodig? Al dat gekibbel.' Maar 't is toch zo raar.... Ook al wil je het niet : voor we het beseffen zitten we al weer te kibbelen. Wel een beetje vervelend vind ik.... pfff.... altijd dat gekibbel.... 't Zal wel aan mezelf liggen. Ik ben een raar mens. Mijn man was tegen een hem nauw verwant persoon bezig over dat ze thuis nooit hebben 'leren praten'. Dat er niet over gesproken wordt of dat het afgebroken is. En eigenlijk doet hij juist hetzelfde. Hij kan ook niet praten..... zoals het hoort ..... door te luisteren. Dat is meteen al roepen als hij iets te zeggen heeft. Ja, zo hoor je hem ook het best. Ik was eigenlijk wat kwaad op mijn ma toen ik er laatst was. Niet zo echt kwaad, eerder misnoegd. De dingen waar ik zat over te mopperen tegen hen ivm ons kreeg ik dan nog geen gelijk in ook. Dus .... ik ben een trunt. Ik ben een raar schepsel. 'k Ga er mij maar niet aan storen zeker en morgen er weer proberen een goede dag van te maken. En 't zal er weer invliegen zijn.... We sluiten nu wel een half uurtje vroeger... Het zal voor de kinderen ook wel weer even wennen zijn als de papa en de mama niet meer zoveel rond hen zijn, want het knuffelgehalte was HEEL hoog
Ik sukkel dus met vulvaginatis. Vervelend. Toen ik vanmorgen bij de kapper zat las ik toevallig een artikel in de Flair over datgene waar ik de laatste weken mee sukkel. 'k Ben toch niet van plan om er mee naar de dokter te gaan. Ik denk dat het voortkomt van ander wc-papier te gebruiken. Klinkt stom, maar het kan. En voor de rest mankeert er waarschijnlijk een stuk aan mij. Nu, 'k moet zeggen, sedert ik deze namiddag meer dan 20 badpakken heb geprobeerd ben ik een beetje in een down-dipje. Ik was dan vanavond nog afgesproken met een vriendin, maar had eigenlijk niet zo veel geen zin meer. 't Was niet slecht, 't optreden, maar ja ... ik kwam weer niet echt los. Ik heb daar soms zo'n moeite mee. Precies alsof er een burcht rond mij staat waar ik wel wil uit breken, maar precies niet echt kan. Ik denk dat ik naar de buitenwereld soms als iemand oppervlakkig lijk, die zijn gevoelens niet kan geven op het moment dat je ze moet geven. En ik heb er nochtans zo veel : emoties, gevoelens. Maar ze zitten vanbinnen en komen er niet altijd op de juiste manier eruit en daardoor lijk ik waarschijnlijk soms een stuk te mankeren. Het is alsof ik door vele dingen afgeremd ben gedurende lange tijd, waardoor het er ook niet meer uit komt....Precies alsof ik het afgeleerd ben .....
Gisterenavond weggeweest en kids meegenomen. Schoonbroertje was daar ook en weer veeeeeel te goed voor de kids. Ze slingerden weer rond zijn oren. Soms zou je meer denken dat hij de papa is in zijn handelen en doen dan mijn eigen ventje En mijn ventje is vanavond met zijn broertje nog eens terug weg. Donderdagavond met een vriend en zijn broer naar een voetbalmatch, zaterdag gaan we samen naar een bbq en dan nog een stapje zetten. We genieten wel van het weggaan. Vandaag heeft hij al wat zitten rammelen in de éne berging. Die staat ook al weer effen. Nu nog de andere... Zelf ben ik met de dochters de hele namiddag op stap geweest om wat noodzakelijke boodschappen te doen. Was wel leuk. Zo eens gewoon zoals de andere mensen met twee, soms jengelende dochters boodschappen te kunnen doen. En zo eens, als de andere mensen, te moeten zeggen : 'Neen, je mag dat niet hebben. Neen, we hebben dat al.' Gewoon : gewoon. Ik dacht vandaag : mocht ik de lotto winnen ik weet al wat ik zou doen. Een gezellig boerderijtje kopen met een heerlijke tuin, waar ik zou kunnen in wroetelen, waar je de geuren van de natuur kunt snuiven, de rust van het platteland. Maar wel een boerderijtje met de normale luxe van heden ten dage. Ik zou mij ook een andere auto aanschaffen, ons éne beestje is 13 jaar, het andere 11.... dus dat zou wel al eens mogen. Ik zou misschien wel een bed and breakfast op mijn boerderijtje houden om toch nog wat sociaal bezig te zijn, en creatieve workshops geven. Genieten van de 'luxe' van het minder jachtige leven. Meer genieten van m'n dochters.....en meer tijd maken als koppel voor elkaar.... En af en toe toch eens naar een beauty-salonnetje. Daar zou ik niet in overdrijven. Geen opgespoten lippen voor mij hoor ! Gewoon : verzorgend..... En verder vond ik het wel straf dat onze dochters zeiden dat wij (de papa en de mama dus) eigenlijk veel ruzie maken, maar dat we wel meer ruzie maken als we in ons werk zitten. Jaah.... toch even stof tot nadenken.Wat ondertussen wel al vastgelegd is (gezamenlijke overeenkomst !) is dat wij 's avonds een half uurtje vroeger sluiten. M'n volgende puntje die ik zal proberen goedgekeurd te krijgen is om dan toch ook zeker wat vroeger gedaan te hebben 's avonds. En er zijn zo nog een paar andere punten die ik ook eens zou willen bekijken, zodat wij toch meer opbrengst uit ons werk halen. Wat ik denk en wat ik vaststel is : dat mijn man en ik soms een weinig hartelijke relatie hebben tegenover elkaar. Elkaar wat uitdagen in ons doen en laten, ons spreken, ons handelen. En van aan de andere kant : mmmmm...... we hebben misschien wel vaak opmerkingen over elkaar, maar ik denk dat we elkaar nog altijd steeds 'de beste' vinden en ons niet meteen kunnen verbeteren. Dat wij elkaar zo gewoon zijn dat we elkaar niet kunnen missen..... ondanks elkaars 'foutjes'.... dat we elkaar nog veel nauwer aan het hart liggen dan dat we zelf soms beseffen.....
Vorige week was er dan nog een reunie op eigen gemeente. Die was ook heel tof. Alleen het eten is ontzettend tegengevallen. Veel minder dan we verwacht hadden. Gelukkig hadden we nog wat geld in de pot en dat werd dan netjes verdeeld en teruggestort.
!!!) Om zes uur naar de bloemenwinkel om een paar planten om m'n verdorde stukken te vervangen of lege gaten op te vullen. Nog een leuke stenen kikker .... die past precies op het bijzetkastje dat ik in de wc wil zetten (en niemand moest dan nog naar de wc. Haha !) en dan nog wat hapjes gemaakt toen ik thuiskwam terwijl manlief en de kids nog even om iets waren naar zijn ouders.
is dat al weer aan 't beteren.
