|
Soms kan je ruzie maken, kibbelen. En soms kan je in ruzie zitten met je partner dat het werkelijk ten toppen uit is. Wel dat was zo van maandagavond tot woensdagnamiddag. Kleine pauze dinsdagvoormiddag..... Een mens zou het besterven, zo'n hatelijk gevoel is dat. Niks verdragen van elkaar, niks kunnen juist doen voor elkaar. Ik had echt geen idee waar het ging eindigen. Ik zag er al geen goeie afloop meer in. Gelukkig is de zon er dan weer wat door gekomen. Maar daarmee is 'het weer' nog niet stabiel hoor. Ik denk dat we terug door een moeilijke periode gaan gaan. Hoh, dat is soms zoooooo vervelend. Precies alsof wij niet echt 100 % gelukkig kunnen zijn tesamen. Precies alsof er ergens altijd wel een strootje zit te kietelen, te priemen ...... En toch : om het op te geven zie ik het helemaal niet zitten. Ik wil kijken voor de beste oplossing. Ik wil samen vooruit, maar we blijven soms zo veel haperen aan elkaar. Er is ook niet echt nog een intieme liefde.....Ik bedoel : er komt hier niet veel meer in huis. Ik weet dat dat voor een heeeeeeel groot deel aan mij ligt, maar ook voor een groot deel aan mijn husband. Als hij dan eens zin heeft dan heb ik er echt geen goesting in omdat ik, echt waar !, stokkemoe ben. Het is altijd op die momenten dat hij dan afkomt. De andere momenten dat ik dan wel nog zin heb, heeft hij nog geen tijd want dan hangt hij nog aan zijn televisie geplakt.
Het voordeel als je alleen zelfstandig bent is dat je alleen definitieve keuzes kan maken. Het nadeel van dit met twee te doen is dat je dat niet kan doen : altijd zijn er twee meningen...... En dat is hier wel een groot feit : wij zijn vaak eens verschillend van mening. Dan is hij kwaad en zegt hij : 'Wij hebben nooit hetzelfde gedacht.' Dan zeg ik : 'Omdat ik niet doe wat jij zegt. Omdat ik van een andere mening ben. We kunnen toch door er over te praten tot éénzelfde mening komen. Door dingen te bekijken, voor- en nadelen af te wegen.... ' Maar volgens hem is dat dan geen waar :-)
Oh, het ligt misschien wel allemaal aan mezelf. Ik heb weer last van een zekere luiheid. In niks geen goesting. Het meest goesting in niks doen. Gewoon geen fut. Geen fut omdat ik er niet het gewenste resultaat van heb zeker of geen fut omdat ik geen tijd meer over heb om eens te rusten. Nooit eens rusten of weinig rusten... ECHT uitrusten zo ...... vrij van geest en arbeid..... Je krijgt er precies een schuldgevoel bij als je het wel doet. .... En ergens krijg ik dan een reactie dat het allemaal de pot op kan en dat ik het gewoon laat slingeren. Dat ik weet dat ik het wel moet doen, maar ik heb geen zin meer, geen fut meer. En dan moet ik het achteraf toch doen. En dan heb ik ook niet echt die 'rust' gehad, want ik heb me eigenlijk een beetje aan mezelf geërgerd van : 'kom doe het nu eerst, dan ben je er van af' en tussen 'pfft.... nu even niet, het is genoeg geweest'. Het besef tussen plicht en luiheid.....
Ik weet, als ik zo voort doe, dat mijn innerlijke bom op een dag toch eens gaat ontploffen en dat ik misschien wel heel erg diep ga zakken.
Voor het ogenblik ben ik weer redelijk aangekomen in gewicht en ik weet dat ik er moet op letten, maar ik zit de laatste twee dagen al weer de hele tijd te vreten als een kieken zonder kop.
En vanavond ga ik dan twee grote glazen rode wijn redelijk snel na elkaar uitdrinken, dat ik me wat 'soezig' voel (alle zorgen aan de kant!) en in m'n zetel in slaap val tegen rond 1u30 of zo (gebeurt wel af en toe eens....)
|
