'k Zit weer in m'n geheim boekje te krabblen Het is hier een huis vol slapenden ...bijzonder vroeg op de avond. De kids van nog wat buiten te spelen op deze heerlijke dag. De echtgenoot ligt vertikaal op z'n bed (ons bed!) na een namiddagje voetbal-kijken en bijhorend sociaal gedoe ;-D Dus, tijd voor mezelf. Maar in veel heb ik geen zin. Ik heb gewoon zin om lui te zijn, want we zijn het veel te weinig. Vandaag vertelde mij iemand over haar dochter die in Australië woont sedert kort en ze is er onlangs voor een hele periode op reis geweest. Het leven is daar heel anders. Beter blijkbaar. 's Morgens buiten eten, 's avonds buiten eten... en dan denk ik : welke zotten zijn wij eigenlijk dat wij ons hier altijd maar zitten te frustreren ? Gisteren zag ik een reportage op tv over mensen die een gelijkaardige zaak als wij hadden en die opgegeven hebben en nu heel rustig zijn gaan wonen en zij doet de dingen die ook graag doe, beetje meer de creatieve kant op. Het leek zo'n beetje als datgene waar ik van droom voor later ... precies dezelfde ideeën : onthaasten en iets doen waar je je creatief kan in uitleven, maar er toch nog een centje mee verdienen.... Jaaah..... dromen ... altijd leuk om ze te hebben. Maar wat ook leuk is is dat wij nu nog 1 weekje werken en dat wij dan ook één weekje 'onthaasten'..... Eindelijk eens op adem komen en eindelijk eens die boog, die al zo vaak zo sterk gespannen stond, eens herspannen....
Een mens zit zich soms zo op te vreten in zijn eigen zenuwen, zijn eigen frustraties. Maar eigenlijk weet je nooit wat er achter dat lachende, vriendelijke gezicht zit van iemand waarvan je denkt : 'Waarvan kan jij zenuwen krijgen? Jij hebt toch een mooi getimed leventje met nog af en toe wat adem voor jezelf.' Nu, elk heeft wel zijn zorgen en voor jezelf lijken die zorgen vaak anders dan voor een ander. Ik voelde me vanbinnen een beetje beschaamd omdat ik misschien al te vaak over m'n eigen zaken zit te 'janken' en dat betreffende persoon dan zo mooi zit te luisteren (en nog naar vele andere mensen luistert). Maar wie luistert er naar hem ? Dat vraag ik mij dan wel eens af. Want achter zijn vriendelijke blik (met die mooie ogen schuilt veel meer en vele dingen van vroeger ook heb ik de indruk. Die diep zitten. En ook zaken van nu, waar hij zich waarschijnlijk moet naar schikken omwille van een of andere reden, maar die tegen zijn aard zijn. Da's wat ik denk, want ik kan er natuurlijk ook glad naast zitten. Maar sowieso zal hij het allemaal wel wat trachten te verdoezelen, oppervlakkig houden. Ten eerste het is een man en die zijn niet zoals de vrouwen dat ze alles er uit kwekken. En ten tweede ook door zijn job. En vaak denk ik dan ook : 'Ga jij dan nooit eens door het lint ? In doen, denken of laten ?' Kan jij zo'n correct leven leiden ? Heb jij nooit eens een pint te veel op en ga jij nooit eens onderuit voor een vrouw voor één keer ? Of ben je zoooo principieel ? Ook al ben je principieel, kom je die uitschuiver dan nooit eens tegen ? Ik heb mij voorgenomen om al die 'zever' er niet meer uit te gooien bij hem, of toch in mindere mate, want och gottekes toch... het zijn eigenlijk vaak onbenullige dingen. Typisch vrouwen zeker.... Ja, ik voelde me eigenlijk 'inside' echt wel een beetje beschaamd over m'n ik-gedoe. Dat vond IK toch
'k Heb't gevoel da'k weer niet veel juiste stappen zal kunnen zetten vandaag. Doe'k het rechts : commentaar. Doe'k het averechts. Ook commentaar. De vermoeidheid zal er van beiden wel mee te maken hebben hoor. De factor 'verdraagzaamheid' ligt wat gevoeliger vandaag. We moesten gisterennamiddag gaan eten. Dus dat was dan direct na ons werk, gaan eten. Was wel leuk, lekker op 't gemak. Maar 's avonds was ik toch gekraakt. Medewerkster 1 komt vanmorgen toe : voelt zich griepachtig (dat was die die eerst ziek was). Wat zal het deze middag met medewerkster 2 zijn ? Ook nog niet veel over zeker. Wat zal het deze week weer worden? Zo drie weken na elkaar draaien met een werkkracht minder is toch niet te onderschatten. Sedert nieuwjaar is het al steeds iets geweest op de werkvloer. En als vandaag de eerste al weer zo toekomt dat ze maar half en half is. Precies of iedereen sleept zich naar dat éne weekje verlof. En gaan we daar eigenlijk wel genoeg mee hebben? Eigenlijk zouden we iets langer moeten nemen. Maar ik wil nog niet, voor mijn portemonee. Het lijkt nu allemaal de goede richting uit te gaan op dat vlak En eigenlijk zijn mijn man en ik ook niet van staal. Ja, het is een typische 'blue monday' vandaag hoor. Pfffffffffft. Ik verlang al tegen da'k mij vanavond in mijn zetel kan nestelen..... En ik ben er eens beginnen op te letten, maar ik laat mij eigenlijk soms erg opjagen of op stang jagen door mijn dierbare husband. Hij kan dat zo goed, de zenuwpees. Hij zegt dat ik veel te gerust ben in alles. Jaaaah..... vandaar dat ik zo van die pijnscheuten krijg.... van het mij niet aan te trekken. Voor hij weer staat te roepen of te bellen achter me, waar ik nu weer blijf, sluit ik maar snel af.
Vanmorgen toen ik me aan 't wassen was had ik het plots weer.... priemende steken net onder mijn linkerborst. Vorige week had ik het ook al eens gehad toen ik aan mijn bureau zat. Plotseling, vlijmscherp en het blijft wat nazinderen. Ik dacht : 'Jaag jezelf niet op. Blijf rustig.' Vijf uur later had ik het terug. Toch wel wat benauwelijk. Was het een teken van vermoeidheid en stress die ik toch niet heb of was het iets anders ? M'n pa en zijn pa zijn/waren alle twee hartpatiënten en dat hangt meteen ook wel in je achterhoofd. Het KAN altijd. Je weet nooit. Maar je mag ook niet te wantrouwig zijn. Maar omdat het zo bleef priemen besloot ik snel even een dokter te bezoeken. De boel kon voor mijn part ontploffen thuis. Ik wilde van m'n ongerustheid af. Het was dus wel wat ik vermoedde. 3 weken na elkaar met eentje minder in de firma meer dan 30 uur opvangen, het begint in de kuiten te hangen en blijkbaar stapelt het zich langs de binnenkant ook op. Zuivere stress (die ik dus niet heb , lelijk woord) en vermoeidheid. De laatste tijd slaap ik meestal maar zo'n 5 à 6 uur. Wat veel te weinig is... De dokter zei dat ik daar niet zo veel kan aan doen. Ik adem dan blijkbaar verkeerd waardoor m'n spieren te gespannen raken en vandaar krijg je die priemende steken. Maar ik ben blij dat ik geweest ben, want deze namiddag kreeg ik het plots weer. Ik moet eens meer een bad nemen zei hij, of een douche.... Kortom .... ONTSPANNEN.....
En dan : 'historie kaktrut' of anders genaamd 'historie koffiemadam'. Kutwijf. Grrrr. Ik haat ze tot in de diepste graad. Zij heeft een groot jaar geleden heel ons 'huishouden' overhoop gehaald met haar hysterische, jaloerse echtgenoot-reacties, terwijl IK die echtgenote ben. Mijn man ging zelfs nog voor haar partij kiezen. De datum vergeet ik nooit : vrijdag 13 november. Ze heeft me gekraakt die dag. En nu heb ik eigenlijk veel zin om haar eens te kraken. Sinds kort heeft ze dus een vriend. Ik weet dat mijn man nog regelmatig met hem sms't. Hij had zo eens ge-sms't : 'We blijven toch vriendjes?' of iets in die aard. En ze had toen geantwoord : 'Jij blijft altijd m'n maatje.' Blijkbaar is dat onder het oog van die nieuwe vriend gekomen. En plots heeft mijn man een sms gekregen dat hij niet meer met haar mag sms'en, contact hebben of een bezoekje brengen aan haar zaak. Dat ze hierover een grote discussie gehad heeft met haar vriend. Ik heb nu ook gezien dat ze hem zelfs gewist heeft bij haar FB-vrienden. Ik dacht dat dit toch allemaal onschuldig was Waarom moet hij nu zo plotseling uit haar leven verdwijnen ? Ze heeft zo lang het mijne geteisterd. Ik heb oogluikend het contact tussen hen toegestaan. Omdat ik wist hoe diep het zat en omdat ik vind dat je toch nog een beetje ruimdenkend moet zijn. Je kan als man en vrouw naast je relatie toch wel een vriend of vriendin hebben ? Wat een eng gedoe. Stomme koe ! Ik heb lang het gevoel gehad dat ik slechts op de tweede plaats kwam. Ik heb me lang veel te min gevoeld. Zeker 5 jaar aan een stuk. Altijd het gevoel gehad dat zijn gevoel voor een ander veel dieper zat dan voor mij. Kaktrut. Een gebroken roos ga ik haar zenden, zonder afzender. Het zal wel een idee blijven. Ik had er nog zitten mee lachen tegen mijn man toen hij mij vertelde dat ze een vaste vriend had. 'Het zal niet lang meer duren dat ze nog contact zal houden met je, want de nieuwe vriend zal wel jaloers zijn.' En zie, het is geschied ! Dit is de tweede vrouw in mijn carrière die ik toch wel een kreng vind. Ik heb vroeger nog eens zin gehad om eens nagels onder eentje haar banden te leggen. Die snoepte mijn man (toen nog mijn vriend) zo maar voor mijn neus af, of deed toch een poging daartoe. Mijn man zag daar natuurlijk weer het kwaad niet van in, maar ze deed het wel express. Ik heb echt met een pakje nagels in m'n auto rond gereden en gekeken waar de hare stond, maar ik heb ze er nooit onder gelegd. Eigenlijk wel grappig als je het achteraf bekijkt. Maar van de 'bitch' vind ik dat nu toch eigenlijk wel, ik ga niet zeggen superfantastisch. Maar het is precies zoals ik het me voorgesteld had. Ik moet het maar kunnen verdragen en zit ze zelf in een relatie, dan denkt vriendlief al meteen dat er een kaper op de kust zit en moet alle contact verbroken worden. Zijn dat vrienden ?????
Snel nog een krabbel, want eigenlijk heb ik nog massa's werk. Het is al de derde week op rij dat hier iemand ziek is. Dat is telkens 32 uren opvangen met 3 personen ipv 4. Gisterenavond was het 22 uur toen we gedaan hadden met werken. Ik zat er toch wel door hoor. En gisteren was het Valentijn. 'k Vond het wel leuk dat ik ontbijtmanden mocht thuis brengen. Is altijd leuk zo'n ontbijtmand omdat het telkens voor een leuke gelegenheid is. En een verrassing. Zelf ben ik wel niet aan al dat opgemaakt gedoe. Het is dat beetje Valentijn van elke dag die een heel jaar Valentijn maakt. Maar de oudste van m'n dochters liep ook al maar voortdurend van 'Valentijn' langs hier en 'Valentijn' langs daar. Ze tekende hartjes op briefjes en deed dan mijn man of mij er iets opschrijven voor de ander. Eigenlijk best wel grappig en lief. Oh, waarom niet. We zitten ook zo sterk in de sleur van ons werk en het is leuk als je kind dan even die snaar aanraakt, waar je eens moet stil staan bij het idee rond Valentijn. Ik heb dan voor de kids ook maar een klein verrassing'kje gedaan. Toen ze 's avonds van school kwamen een kaartje geplaatst en er op geschreven dat wij onze lieve dochters zo graag zien en er een tabletje chocolade met een beertje erop bijgelegd (die ze natuurlijk gretig aangevallen hebben, de snoepers... zoals hun mama En jaah... eigenlijk moest ik dan toch ook wel een kleinigheidje doen tov mijn man hé. Ik heb gewoon een klein flesje champagne met een rode strik en een reepje met 5 hartpralientjes op onze matras gelegd, onder het donsdeken. Hij maakt 's avonds altijd de bedden op. Dus ik gebaarde van niks en was de vaatwas aan't sorteren toen hij stralend de keuken binnen kwam. Hij vond het wel een leuke verrassing, dat zag je aan zijn gezicht. En we hebben dat flesje niet warm laten worden ) Het zijn misschien maar kleine dingen, maar dat zijn vaak de leukste. Al die grote tralala hoeft er voor mij niet bij. Maar een kleine attentie kan je wel een leuk gevoel geven. Alé, nu gaan we nog maar wat 'arbeiten'. Dat ik feilloos door al m'n geplande werken raak, want ik vrees dat morgen onze werkneemster nog niet terug zal zijn. Ze heeft eigenlijk een briefje voor heel de week, maar zou het woensdag terug proberen. Maar ik geloof er nog niet echt in. Dus zal ik mij mogen voorzien om ook haar werk terug gedeeltelijk op te vangen. Ik hoop alleen dat ons bobientje (van mijn man en ik) het plots ook niet begeeft. Want ik heb last van tintelende handen en armen en als ik 's avonds in mijn bed lig heb ik soms het gevoel van te weinig adem of alsof ik geblokkeerd ben. Dat wijst ook wel op vermoeidheid. Wat een leven hé ! Nu, nog een veertiental dagjes en we gaan er ook even onderuit ! We waren eerst van plan om 5 dagen te nemen (-1 in feite voor de voorbereiding), maar we gaan er nu toch nog 2 dagjes bij nemen. Ik wil eigenlijk nog niet langer, omdat ik ook niet al te veel wil sluiten. Ik wil eerst zien dat onze business goed ronddraait, nu we weer wat meer safe zitten. En niet meteen 14 dagen gaan sluiten. Ten eerste vind ik dat een beetje onrespectvol tov mijn ouders. En we moeten ons ook een beetje sterk proberen te maken op 'service van open te zijn' omdat de andere winkel in onze branche liever en liever wat langer sluit. Maar een aantal dagen hebben we toch eens nodig om te recupereren.
Die zon schijnt veel te mooi hé.... Ik zit hier maar wat te rammelen in m'n administratie, raak geen steek vooruit. Het is zo weer van willen, maar niet vooruit geraken. Ben dan maar m'n kasten beginnen sorteren. Dat werd al eens hoog dringend tijd. Dan raakt een mens verzeild in oude herinneringen en stel je steeds weer vast dat je eigenlijk te weinig tijd hebt om de gewone dingen te doen. En dat je de dingen die je eigenlijk allemaal feilloos zou moeten opvolgen ook niet allemaal ten uitvoer kunt brengen. Een haastig leven. De laatste tijd heb ik zo wel eens als ik in m'n bed lig het gevoel van : 'help, er blokkeert hier iets van binnen' Het lijkt zo'n beetje alsof ik geen adem, geen reserve-energie meer heb. Ik denk dan altijd maar : 'Hopelijk krijg ik er niks van. Hopelijk valt m'n tikker niet stil. Ik ben nog veel te jong.' Ik heb de laatste tijd ook weer vrij regelmatig last van m'n 'verouderingsgevoel'. Bang om ouder te worden, bang om te sterven. Ik ben er zo'n 7 jaar vanaf geweest en dacht dat ik er vanaf was doordat ik een drukker leven had, maar het is teruggekomen. En het is soms vrij beangstigend. Ik probeer dan diep in en uit te ademen en mij op iets anders te concentreren. Want je zou er gek van worden. Maar nu probeer, ik zeg wel, probeer, ik stilletjes aan mezelf in te prenten dat ik mag blij zijn dat ik al die jaren gehad heb. Wat ik al heb, kunnen ze me niet meer afpakken. En zoals mijn man eens zei : 'Ik zou niet willen blijven leven.' Da's eigenlijk waar ook hé. Stel je eens voor dat mijn grootvader nu nog'ns zou terugkomen. Die vent zou zich een ware verschrikking opdoen. Hij is begin de jaren '90 overleden, maar wat is er ondertussen al allemaal weer niet veranderd.... Niet panikeren, Mandy, en nemen, nemen en nog eens nemen zoals het komt. Enjoy life of pluk de dag. En nu ga ik nog een beetje verder gaan rammelen, dat ik toch alles gedaan heb wat ik toch zeker moest doen tegen dat de kids van school komen.
De ene er voor het ogenblik terug wat bovenop, de andere begint nu te kantelen. Haar bloeddruk stond zooooo laag. Het schaap was toch gekomen en forceerde zich om te werken, maar dat ging toch echt wel niet hé. Ze heeft reuzeninspanningen gedaan en het 5 uur volgehouden. Ik heb haar om 18 uur naar huis gestuurd en gevraagd dat ze nog een sms'je zou sturen. Mijn man daarentegen kon ik schieten op dat moment. Hij was boos op mij dat ik haar dan al naar huis stuurde. Dat ik haar beter nog wat langer op het werk gelaten had. Ik zei dat hij straf blij mocht zijn dat hij zo'n werknemers had die als ze ziek zijn (griep of lage bloeddruk) toch nog hun baas trachten te dienen, maar dat een normale werknemer in zo'n toestand eigenlijk thuis blijft. Ik had gezegd tegen haar dat als ze zich woensdag voelt zoals gisteren ze beter thuis blijft. Ik zal wel maken dat ik tijdig uit m'n bed ben en zal wel wat trachten in te springen in haar plaats in de mate van het mogelijke. Verder hou ik alvast rekening met een mopperende baas , maar dat ben ik al gewoon op woensdag. Dan staat hij meestal nogal stressy. Het is ook wel een drukke dag, maarja.... wat stress mag wel, maar moet dat dan altijd op zo'n 'grrrrr'-manier uitgewerkt worden. Je zou soms al bang zijn van naar hem te kijken .... Nu, na de middag is dat meestal wel over. En zondag is hij vrij goed thuisgekomen. Ik kan zeker niet klagen. Heeft zelfs nog de kids in bed gestopt. Ik vind dat zijn 'vadergevoel' de laatste tijd toch wel wat vermeerderd is... Komt dat omdat zijn 'koffiemadam' waar hij nogal diep van onder de indruk was, ondertussen een relatie heeft ? En ook wel door gebeurtenissen rondom ons van mensen die we goed kennen en die uit elkaar gaan. Dat dat ook niet altijd van de poes is. Is vaak maar een hoop miserie. Dus kan je maar beter proberen te geloven in wie je samen mee bent. En er het beste van maken. In goede en kwade dagen, dat is zo ongeveer het enigste dat ik nog geloof van de kerk. Alle borstels vegen mooi in het begin, maar na een tijdje blijft hier en daar wel eens een pluisje liggen. Als dat geen mesthoop wordt is't goed Relativeren.... ik denk als je dat kunt dat dat wel een groot pluspunt is. Van al die muggen olifanten maken is nu ook zo interessant niet hé. Nu, ik kan mijn muggen klein houden door hier mijn 'olifanten'kwaad of stress uit te spuwen. Hahaha.... Het zijn maar allemaal kleine gebeurtenissen. Maar een dagboek is toch al altijd een goede therapie voor mij geweest. Als puber heb ik daar ook veel aan gehad. Ik ben er terug mee begonnen (in m'n midlife-crisis zeker?!) omdat hij mij door moeilijke momenten helpt. En die hebben we de laatste jaren wel veel gehad, vooral dan op financieel en relatievlak. Die financiële problemen zijn momenteel gelukkig wat opgelost en hopelijk evolueren ze verder in positieve lijn. En dat relatievlak ontstresst daardoor ook wel een beetje. Ik ben gisteren nog bij de boekhouder geweest en als je zo eens de laatste 2 jaar bekeek, dan klopte het wel met mijn 'gevoel'. En de reden hoe dat kwam klopt ook wel. Nu het was niet mijn gevoel alleen, ik zag het ook wel aan mijn administratie. (de getallen). Maar dat zijn soms dingen die je niet aanvoelt in je werkwijze, je werken, maar wel in je portemonee. Ik ben vaak 's morgens opgestaan met de spanning van hoe ik het financieel weer allemaal aan boord zou leggen. Wie stond de eerste op m'n lijtje om te betalen. Van wie zou ik het eerste een aangetekend schrijven of een boete krijgen ? Waren het lonen, dan had ik soms nog 5 Euro in m'n kassa over en 0 op m'n bankrekeningen. En buitenstaanders dan maar zeggen : 'Jullie hebben toch wel een florisserende zaak'. En dan denken ze : 'Jullie scheppen ze nog een beetje, de centen !' Maar dan dachten ze niet aan onze rekeningen en leningen. Ik heb ooit eens iemand geantwoord die zei : 'Ja, en dan gaan jullie straks wel in een prachtig huis wonen met een zwembad erbij en dan genieten in je zwembad met een glaasje erbij.' Ik zei : 'Ja, inderdaad. En je moet niet denken dat ik water zal drinken in mijn zwembad. 't Zal champagne zijn !' Gisteren had ik hier dan nog een heel andere anekdote in de winkel. Een heer, type Firmin van Kris van den Durpel komt binnen. Hij bestelt iets. En dan vraag ik : 'En meneer, had u nog iets gewild?' En die man : 'Ja, ik zou nog graag een vrouw willen. Ik zoek ze al zo lang, maar ik vind ze niet.' Hahahahaha, .... ik moest toch lachen in m'n binnenste en ik heb erop geantwoord : 'Op ieder potje past een dekseltje, alleen het ene kluttert meer dan 't andere.' Hahahahaha..... Maar dien typ meende dat dus wel hé ))))
't Was me weer een typisch Mandy-dagje, Mandy-weekje.... Hilarisch bij momenten. Maandag vuurwerk gemaakt, dinsdag een gat in m'n broek gebrand, een stuk van m'n nagel met vlees afgesneden, woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag viel nog mee en vandaag zondag hebben we weer nog zo'n paar gekke dingen gedaan. Naar de cinema gaan met de dochters, maar er niet raken. Er was een wegomleiding en ik wou toch eerst nog proberen door te rijden, zag toen dat dit me toch niet zou lukken, retour gemaakt, verkeerde weg ingeslaan en ik zat op de dool. De toer van 't land gemaakt met een dieseltank bijna leeg. Rood lichtje begon te branden. Geen bankkaart mee. Shit. Wel geld. Maar waar zijn tegenwoordig nog benzinepompen met geld op zondag ? Of een pomp die open is met bediening ? Gelukkig toch eentje gevonden met geld. Dan nog eens de weg naar de cinema gezocht. We zijn daar dus een uur later toegekomen. Ik heb daar gelukkig mijn kaartjes kunnen wisselen, want ik had ze nu net voor 1 keer al gereserveerd. Voor de kids heb ik een waardig alternatief aangeboden : home-cinema. Met popcorn uit de echte cinema en cola in met een deksel en een rietje. En ze waren tevreden. Best dat 't zo'n brave meisjes zijn (bij momenten Ventje is naar 't voetbal gaan kijken op café. Ik heb hem al verwittigd dat hij niet moet thuis komen zoals de vorige keer. Ferm beschonken met de (on)nodige herrie erbij. Hij mag er van mij eens eentje te veel drinken, dat geeft niet. Maar hij moet zich dan rustig houden als hij thuis komt.... en niet mij attaqueren. Ik heb gezegd dat ik dat wel een paar keer kan verdragen, maar mocht dit iedere keer zo zijn, of iedere week dat ik hem aan de deur zou zetten. En verder met onze woelige medewerkster weet ik nog niet welke week het zal worden. Ik weet in ieder geval dat ik heel erg moe was na zo'n hectische week. Eigenlijk hebben we hier allemaal dringend vakantie nodig, maar we gaan nog een klein maandje wachten tot aan mijn verjaardag. Want met deze nieuwe voordeur wil ik eens lekker lui zijn op m'n verjaardag. We werken al zo veel. Eens een verwenarrangement die dag met m'n eega, en dan ook nog wel een etentje of zo met de kids. En een lady's night met m'n 'oude' vriendinnen van in m'n kinderjaren. Hapje gaan eten of een glaasje gaan drinken en dan nog eens de bloemetjes buiten zetten. Ik heb me voorgenomen om vanaf m'n nieuwe voordeur MEER de dingen te doen die ik graag wil doen. In de mate van het mogelijke natuurlijk. Maar meer proberen te genieten en deugd te hebben van datgene wat ik doe. En nu ga ik gaan luisteren naar mijn dochter die hele reken zit te mopperen omdat ik hier blijf tokkelen aan m'n pc en niet direct spring voor haar ;-)
Ik heb er nood aan hier nog iets te krabbelen. Het is al een paar dagen. Heb verdorie vanavond al de hele tijd last van m'n arm. Ik vermoed dat het is van een fles wijn met nogal heel veel kracht open te trekken. Ik heb eigenlijk heel weinig tijd gehad om nog veel aan m'n pc te zitten. Er waren andere zaken die voorrang hadden. Vorige week is de receptie goed meegevallen. Veel positieve reacties. Best dat het deze week niet was, want met onze medewerkster is 't voor de moment flauw gesteld. Ze gaat helemaal onderuit.... Ik heb de indruk dat ze nu al haar eigen ruiten aan het ingooien is en dat ze zich dat achteraf ferm zal beklagen. Ze is maandag beginnen hyperventileren. Toen heeft ze een uur bij ons in de zetel gelegen en dan is haar vriend om haar gekomen. Blijkbaar zou het allemaal van haar maag voortkomen. Ze krijgt nu pillen voor haar maag, maar ze vind dat ze eigenlijk niet helpen. Ze is pillen voorgeschreven van de dokter om wat te kalmeren (tegen e zenuwen dus). Ze heeft die betaald, maar ze gaat ze niet halen, want ze heeft dat toch niet nodig. Als je zegt tegen haar dat je natuurlijk wel 't liefste hebt dat ze terugkomt, maar dat ze wat aan zichzelf moet denken en wat tijd voor zichzelf moet nemen, dat het beter is dat ze een tijdje thuis is dan eens wel te komen en dan weer niet te komen.... dat wordt ze gloeiend kwaad. Ze is echt totaal onhandelbaar. Ze is achter haar geld gekomen. Heeft het geteld en getekend en is weer voortgegaan zonder veel boe of ba. Ze ging eigenlijk vanmorgen terug komen werken, maar om 10 na 6 belde ze af. Ze zou normaal tegen 6 uur komen. Dus kan je je voorstellen als je de boel met 2 moet rooien ipv met 3 dat dat nogal hectisch is, en zeker als je geen reservetijd meer hebt. Ik ben eigenlijk heel die boel zo moe als wat. Als je iets zegt tegen haar dan is het te veel. Als je niets zegt dan is het te weinig..... Het is heel moeilijk en lastig. En eigenlijk kan er niemand anders dan zijzelf er proberen voor te zorgen dat ze zich weer beter voelt. Want onze woorden hebben weinig vat, ze wuift ze gewoon in de wind. Je moet je eens in je vriend zijn plaats stellen. Hij loopt een vroegere goeie kennis op het lijf (zij dus). Ze beginnen wat te babbelen en zij heeft privé-problemen, huilt uit op zijn schouder en zijn al snel een koppeltje. Zij gaat na een maand bij hem wonen en dan begint het spelleke. Een nieuw samengesteld gezin met kinderen van elke leeftijdscategorie.... Meer ontploffingen dan vuurwerk. Zij raakt steeds dieper in de put..... En ze wil van niemand hulp. Amaai, die vriend, hij mag het hebben hoor voor de moment. Hij zei ook tegen mijn man dat het niet gemakkelijk is met haar. Dan trek je eens een nieuwe vrouw binnen, dan heb je meer miserie dan wat anders.... Amaai.
Waarom moet hij nu zo plotseling uit haar leven verdwijnen ? Ze heeft zo lang het mijne geteisterd. Ik heb oogluikend het contact tussen hen toegestaan. Omdat ik wist hoe diep het zat en omdat ik vind dat je toch nog een beetje ruimdenkend moet zijn. Je kan als man en vrouw naast je relatie toch wel een vriend of vriendin hebben ? Wat een eng gedoe. Stomme koe ! Ik heb lang het gevoel gehad dat ik slechts op de tweede plaats kwam. Ik heb me lang veel te min gevoeld. Zeker 5 jaar aan een stuk. Altijd het gevoel gehad dat zijn gevoel voor een ander veel dieper zat dan voor mij. Kaktrut. Een gebroken roos ga ik haar zenden, zonder afzender. Het zal wel een idee blijven. Ik had er nog zitten mee lachen tegen mijn man toen hij mij vertelde dat ze een vaste vriend had. 'Het zal niet lang meer duren dat ze nog contact zal houden met je, want de nieuwe vriend zal wel jaloers zijn.' En zie, het is geschied ! Dit is de tweede vrouw in mijn carrière die ik toch wel een kreng vind. Ik heb vroeger nog eens zin gehad om eens nagels onder eentje haar banden te leggen. Die snoepte mijn man (toen nog mijn vriend) zo maar voor mijn neus af, of deed toch een poging daartoe. Mijn man zag daar natuurlijk weer het kwaad niet van in, maar ze deed het wel express. Ik heb echt met een pakje nagels in m'n auto rond gereden en gekeken waar de hare stond, maar ik heb ze er nooit onder gelegd. Eigenlijk wel grappig als je het achteraf bekijkt. Maar van de 'bitch' vind ik dat nu toch eigenlijk wel, ik ga niet zeggen superfantastisch. Maar het is precies zoals ik het me voorgesteld had. Ik moet het maar kunnen verdragen en zit ze zelf in een relatie, dan denkt vriendlief al meteen dat er een kaper op de kust zit en moet alle contact verbroken worden. Zijn dat vrienden ?????
