Eigenlijk hoort het niet. En toch doe ik het. De verleiding is veel te groot....Nieuwsgierig als ik ben, ben ik eens op een bepaalde site gaan surfen. Geen dating-site eigenlijk. Maar toch kan je er snel contacten leggen. Ik ben in conversatie geraakt met iemand, een sloeber , z'n oogskes blinken als je z'n foto's ziet. Maar de conversaties lopen wel vlot. Hij vroeg me waarom ik als getrouwde vrouw eigenlijk op die site zat rond te snuffelen. Jah, dat begint dan in zo'n kwaad moment hé, dat het je allemaal te veel is, dat de zaging en de zenuwen van je partner je je oren uitkomen. En je zoekt ergens een uitvlucht...... Bij hem is het probleem dat z'n vrouw, die hij eigenlijk heel graag ziet, een aantal jaar geleden aan de drank geraakt is. Bij momenten is ze depressief, maakt ze geen eten, is er ruzie.... Jah.... het is zoals het vroeger ooit eens geweest is in mijn thuis. We waren eigenlijk geraakt van elkaars verhaal. Ik van wat z'n vrouw overkomen is, hij van mijn man waarbij in stressmomenten soms al zijn stoppen doorslaan.... en dat dat niet altijd gemakkelijk is. Tja.... 't is eigenlijk wel leutig allemaal, maar soms ben ik ook bang. Ik heb hem nog niet life ontmoet, en dat zal ook wel niet zo snel gebeuren, maar het klikt wel bijzonder goed. Ofwel verschieten we van elkaar als we elkaar eens life ontmoeten, ofwel is het heel gezellig vriendschappelijk ofwel is het .... jah.... electriciteit in de lucht hé .... Jah, en dan.... Ik blijf normaal bij wie ik ben, de kwade dagen erbij genomen. Hij wellicht ook. Is het dan eens een vlucht voor ons beiden, bij iemand die niets met elkaars huissituatie te maken heeft, maar in hoeverre kan je daaraan verslaafd raken ? En van mij gaat nooit niemand dat denken dat ik een 'dubbel' leven zou leiden of iets 'in de duik' doen. Ergens vind ik het ook niet eerlijk tegenover mijn eigen partner. Hoe kwaad we soms ook mogen zijn op elkaar.....
Eigenlijk heb ik nu eens goed zin om te blèten. De laatste tijd ging het wel terug iets vlotter tussen mijn man en ik. We hadden er eigenlijk deugd van dat de kids een weekje weg waren. Ik was vooral losser tov van hem, in bed Ik voel me altijd zo 'bekeken', 'beperkt' als de kids around zijn.... Tja, ik kan er niet aan doen. Zegt m'n man de dag als ze terug komen : 'En ga je nu terug de brave huismoeder spelen?' Ik zeg : 'Neen' en dat was ik ook niet van plan en het lukte me aardig Was content van mezelf. Zaterdag zijn we weg geweest. Het was heel leuk. Maar s' morgens niet. We waren iets vergeten te doen. Het was een beetje alle twee onze fout. Op het eerste zicht leek er geen oplossing, maar ik trachtte die te vinden en toenkreeg mijn man weer een stressbui en kon hij zijn eigen zenuwen weer niet de baas. Ik vond het er eigenlijk over. Hij was zo danig gefrustreerd dat hij met een verschrikkelijk harde trap tussen m'n rug en m'n achterste gaf. Ik riep van verontwaardiging : 'Strontvent, hoe durf je !' Hij was zo kwaad omdat ik zei 'strontvent' en ik kreeg een rake klap recht in m'n gezicht. Ik : 'Hoe durf je, hoe laf is dit weer !' Hij brieste erover omdat ik zei : 'Strontvent' Ik zei : 'Dat is toch geen manier van doen, mij zo'n stamp geven en hoeveel keer heb je me al geen strontwijf genoemd? En ik moet dat maar weer verteren.' Hij zei daar niet veel op. Hij besefte wellicht dat hij dat nog gezegd had. Ik was zo kwaad, ik vond het zo laf, dat hij zich weer zo moest afreageren. Ik raak dat moe. We hadden zo'n leuke avond gehad en 's morgens krijg ik troef. Waar trekt dat nu op verdomme ! En het is al niet de eerste keer. En kan ik klagen? Neen zeker, want als je alles tesamen telt van zo'n briespartijtjes van mij een stamp geven, mij aframmelen, op mij spugen, mij daarbij uitmaken voor al wat schoon en lelijk is, dan kom ik misschien aan 10 keer in die twaalf jaar. Het is niet dat het elke maand is.
Hij heeft best veel goeie kanten, maar die zenuwen hé, die overdreven punctualiteit bij momenten. Je zou er soms zot van komen. Surtout die zenuwen die er voor mijn part niet altijd hoeven te zijn. Je kan je zo over het onnozelste druk maken. En soms is dat wel zo bij hem.
Ondertussen is de zomervakantie al voor het grootste stuk geschoven.
We hebben begin juli een heel deugdoende vakantie gehad in het Zuiden van Frankrijk. Eén weekje maar, te kort, maar we hebben er zo'n deugd van gehad. Zo'n danige deugd dat ik nu veel te veel moeite heb.
De kids hebben een afwisselende vakantie gehad tot nu toe (goed gepland ;) ) De oudste is nu op kamp, de kleinste vertrekt binnen een paar dagen. Het zijn gewoonweg heerlijke tijden met die twee meiden van me. Een hele toffe leeftijd om vanalles mee te doen terwijl ze toch nog kind zijn. Mama, geniet ervan.
Het minder goede nieuws is dat onze weekendhulp stopt. Zij komt zo'n 14tal uur helpen. Dat was zo onze enige houvast, push-up om onze zware werkweek nog die verkwikkende boost te geven, die je je courage voor de hele week gaf. Want sedert wij met minder personeel werken, is de arbeidsintensiteit er niet lichter op geworden. We mogen dan nog een onderdeel van onze vroegere activiteiten laten vallen hebben. Dat tweede luik, die we dus laten vallen hebben, gingen we er sowieso, wij twee, er niet meer kunnen bij nemen.
Ik had gedacht dat mijn man er het 't moeilijkste ging mee hebben dat onze weekendhulp stopte, maar 't is duidelijk ik. Ik lijk in een gat te vallen, of ik ben er misschien al in gevallen :) We waren nog maar een grote week uit ons verlof of ik had al weer last van moeheid. Mijn weegschaal gaat weer de hoogte in, fretten !!!! Twee chocoladerepen per dag.... Vandaag heb ik, bij gebrek aan chocoladerepen, een half potje speculoospasta naar binnen gewerkt. Zoetigheid.... zoetigheid.... Verkeerd ! Mja.... achteraf denk ik iedere keer : stomme trut ! Je hebt je weer laten gaan. Blijkbaar is dat het enigste waar ik mij nog het beste laat in gaan.....
Gisteren bracht ik de oudste en haar vriendinnen naar haar kamp. Het was enorm slecht weer, waaien, harde regen, op de autostrade. Ik was niet echt fit, vier meiden in de auto. Ik voelde me niet 'vast' op de weg. We zijn misschien wel een kwartier later toe gekomen dan de rest. Maar ik ben gewoon van de autostrade gereden. Ik zag het niet meer zitten.
Ik zie er tegenwoordig ook vaak tegenop ergens naar toe te gaan, omdat ik dan toch weer veel te moe ga zijn. Met het moment heb ik er dan wel deugd van, maar ik moet het tegenwoordig een halve week bekopen.
Soms zou ik een adempauze willen : een hele lange. Ene van een maand of drie. Maar dat kan je niet.
We hebben nu enkel in augustus een extra dagje in gelast elke week. Maar daarmee zal mijn vermoeidheid niet verholpen zijn. Want dat is het. Ik ben oververmoeid. En dat is niet sedert gisteren. Dat is wat al jaren in m'n lijf zit te sluipen. Veel te veel van ons eigen lichaam afdwingen. Dagelijks 14 uur werken. Ik zou moeten kunnen de helft werken. Een normale job dus, .... dat zou al veel schelen denk ik.
Ik doe mijn werk wel graag, maar het totaalpakket is veel te zwaar of veel te zwaar geworden.
Oh, neem dan iemand in dienst. Ja, we kijken er voor uit en hebben wellicht al iemand die schikt, maar dat zal dan voor max 20 uurtjes mogen zijn (al vijf meer dan dat onze weekendhulp kwam) Uurtjes die we meer over de week zullen trachten te spreiden, op de voor ons drukste momenten. Maar meer zal het niet mogen zijn, want de loonskosten zijn zo immens hoog. Ik las er vorige week nog een paar artikels over. Het is overal hetzelfde. Er zijn er zelfs die stoppen daar voor met hun zaak. Maar mijn man is nog niet zinnens te stoppen. Hij wil het nog een paar jaar doen en dan terug uit gaan werken. Ik niet altijd. Ik wil vroeger stoppen. We zullen natuurlijk een stuk vrijheid kwijt zijn, maar we zullen er wellicht ook een ander stuk vrijheid voor terug krijgen. Tegen dat we door de grootste kosten zijn, zegt hij. Ik heb hem erop geantwoord : 'Als je daar op moet wachten. We hebben al heel onze carriere in kosten gezeten.' Nu ja, soit.....
Vorige week moest hij nog een boodschap doen op onze vrije dag en we hadden eigenlijk ook nog niet speciaals gedaan. Ik raadde hem aan om eens een koffie te gaan drinken bij z'n vriendin,omdat ik weet dat dat hem ook wel opmontert. Nu ben ik zogezegd 'jaloers' (denkt hij) omdat hij daar dan toch geweest is, maar ik wist ervan ! Neen, weet je waarover ik jaloers ben ? Om dan per toeval op z'n gsm een bericht van haar te lezen : 'Wij zulllen elkaar toch altijd graag blijven zien hé! xxx' met als antwoord : 'Daar moet je niet aan twijfelen ! Nog heel lang ! xxx' Wat moet je daar als bevallige echtgenote weer over denken ????? Ik weet dat ze lijfelijk zeker niks hebben, maar voor mij hebben ze wel een sterke geestelijke verbondenheid. En dat maakt mij vaak zo boos en jaloers. En 't feit is dat ik hem nog nooit jaloers gemaakt heb. Dat lukt mij niet. Of dat zit gewoonweg niet in m'n vel zeker. Stomme trut.
Ja, ik durf er voor uit komen. De vermoeidheid speelt mij serieuse parten. En het is niet van gisteren op vandaag. Dus ik denk niet dat het er ook van vandaag op morgen zal uit zijn. Onlangs vroeg m'n oudste : 'Waarom zijn jullie altijd moe?' En m'n ma over de haalbaarheid van ons werk en financiën : 'Als je niet genoeg vooruitkomt, zet je er toch beter een punt achter. JULLIE TJOLEN AL GENOEG elke dag.' Dat zijn zo een paar van die feiten die blijven hangen. Plus dan nog onze weekendhulp die stopt en die zo flexibel was. Plus dan nog van een paar gasten in onze leeftijd die een serieuse carriereswitch doen. Jah, waarom niet ?
Maar van zodra wij hier stoppen wil mijn man hier direct de boel verkopen. Maar je moet die eerst kwijt raken ! En ik doe het niet weg voor een vriendenprijsje ! Mijn voorstel is dan : ' Maak eerst dat je met beide pootjes goed in de aarde staat qua job en dan kan je beginnen uit kijken, na een paar jaar om iets anders te zoeken.' Meteen wil ik er nog niet weg : het heeft me teveel bloed, zweet en tranen gekost, en ook te veel financiele ondersteuning van m'n ouders. En alleen al uit respect voor hen, dat zij ervoor gezorgd hebben dat wij hier nog konden blijven wonen, wil ik dat niet meteen doen. Ik zeg niet : op termijn, maar niet direct.
, z'n oogskes blinken als je z'n foto's ziet. Maar de conversaties lopen wel vlot. Hij vroeg me waarom ik als getrouwde vrouw eigenlijk op die site zat rond te snuffelen. Jah, dat begint dan in zo'n kwaad moment hé, dat het je allemaal te veel is, dat de zaging en de zenuwen van je partner je je oren uitkomen. En je zoekt ergens een uitvlucht...... Bij hem is het probleem dat z'n vrouw, die hij eigenlijk heel graag ziet, een aantal jaar geleden aan de drank geraakt is. Bij momenten is ze depressief, maakt ze geen eten, is er ruzie.... Jah.... het is zoals het vroeger ooit eens geweest is in mijn thuis. We waren eigenlijk geraakt van elkaars verhaal. Ik van wat z'n vrouw overkomen is, hij van mijn man waarbij in stressmomenten soms al zijn stoppen doorslaan.... en dat dat niet altijd gemakkelijk is. Tja.... 't is eigenlijk wel leutig allemaal, maar soms ben ik ook bang. Ik heb hem nog niet life ontmoet, en dat zal ook wel niet zo snel gebeuren, maar het klikt wel bijzonder goed. Ofwel verschieten we van elkaar als we elkaar eens life ontmoeten, ofwel is het heel gezellig vriendschappelijk ofwel is het .... jah.... electriciteit in de lucht hé .... Jah, en dan.... Ik blijf normaal bij wie ik ben, de kwade dagen erbij genomen. Hij wellicht ook. Is het dan eens een vlucht voor ons beiden, bij iemand die niets met elkaars huissituatie te maken heeft, maar in hoeverre kan je daaraan verslaafd raken ? En van mij gaat nooit niemand dat denken dat ik een 'dubbel' leven zou leiden of iets 'in de duik' doen. Ergens vind ik het ook niet eerlijk tegenover mijn eigen partner. Hoe kwaad we soms ook mogen zijn op elkaar.....
