We zijn nu een paar dagen verder. Toen onze kokkin de vrijdag terugkwam was ze redelijk en was al aan de sollicitatieslag gegaan. Ik had me er nog niet echt over uitgesproken hoe we het gingen doen : ik haar ontslag geven of zij ontslag nemen.
De zaterdag viel ze me dan terug aan hoe dat nu eigenlijk zat en waarom : reorganisatie of waren we haar beu ?! Ik heb er wijselijk op geantwoord dat onze boekhouder al meer dan een half jaar zit te zagen dat we de loonskosten moeten indijken. Dus de uren verminderen. En dat zij toch liever een voltijdse zou hebben met wat andere uren. En dat zij misschien wel klaar is voor een nieuwe uitdaging. Dat het een noodzaak is, dat we niet anders kunnen en dat dat dan misschien wel de beste oplossing is, aangezien zij toch voltijds wil gaan (die ook begrijpelijk is in haar situatie)
Haar manieren van het laatste jaar en haar slordigheid hebben er ook wel mee te maken, maar dat heb ik niet gezegd. Het zal voor ons ook aanpassen zijn. Wij zullen een andere manier van werken moeten toepassen. Het zal ook wel weer zoeken zijn. Mijn man gelooft er bij momenten nog niet goed in. Hij heeft het er moeilijk mee om minder in zijn toonbank te zetten. Maar als we met 1 minder werken, zal dit automatisch zo zijn en zal er hoop-ik toch wel heel wat minder in die vuilbak gaan. Stap 1 is me al gelukt. Hopelijk lukt stap 2 nu ook nog. Het zal voor mij ook wel wat arbeidsintensiever worden in de keuken, maar ik zie het zitten. Alleen mag m'n man niet hetzelfde verwachten zoals van onze kokkin, en daar zal hem de nijping wel een beetje zitten. Liever iets minder en goed en vers, dan massa en 't trekt op geen kloten. Vandaag breng ik haar opzegbrief binnen bij de post. Maandag gaat die in. Dan blijft zij normaal tot aan het verlof. Dus dat komt mooi uit. En hopelijk verloopt alles vlot. Tot nu toe is ze redelijk. Maar ze kan zo snel veranderen. De ene dag zot en de andere dag bot.....
Het is gebeurd. Er is een grote knoop doorgehakt..... Gisterenmiddag werd onze kokkin, waar we het dus al een hele tijd wat moeilijk mee hebben in omgang, opgebeld door de kinderopvang dat ze haar dochter moest gaan halen omdat ze niet meer betaald had. Mijn man vroeg waarom ze opgebeld was en als er soms iets met haar dochter was en toe zei ze het. Ze ging al direct weer de lucht in alsof het onze fout was dat zij geen geld had. Toen is mijn man er van begonnen dat wij het niet verder zo gaan kunnen. Dat wij gaan moeten beslissingen nemen en dat we haar zeker geen voltijdse kunnen aanbieden, eerder krimpen in uren. Dat ze het voor hem niet meer moet laten om ander werk te zoeken. Ze begon dan natuurlijk weer k-weet-niet-hoe te blèten. Ze heeft al tien keer gezegd dat ze ander werk gaat zoeken en als je haar er dan over spreekt dan schrikt ze natuurlijk wel. Tijdens de dag heb ikzelf er niet zo veel van gemaakt, maar gisterenavond in m'n bed kon ik de slaap niet vatten. Ik was er zo mee bezig. Ik voelde me een beetje een misdadiger die zijn werknemer die hier 9 jaar werkt aan de deur probeert te zetten. Maar we moeten..... er gaat 20 % van de bereide zaken in de vuilbak. Dat is toch echt te veel en er wordt nogal wanordelijk met grondstoffen omgegaan. Dat kan allemaal niet meer de dag van vandaag. We komen zelf niet meer rond. De personeelskosten wegen gewoon te zwaar. Ipv met 2 gaan we moeten met 1 verder doen. En morgen, als ze komt, ga ik haar proberen te zeggen dat dit misschien wel een nieuwe start en uitdaging voor haar kan zijn. Dat zijn hier ook een beetje aan het einde van haar latijn en enthousiasme is en dat wij eigenlijk toch niet meer kunnen bieden....
En dan onze kleinste.... Die mag vandaag op schoolreis en die zit met buikkrampen en diaree.... Niet normaal..... Ik ben vannacht 3 keer op geweest. Had haar gisteren al van school gehaald en na 2 uur was ze weer beter. En dan weer toppezot. En vannacht herbegon het. Zucht..... Hopelijk is het over. Ik ga haar toch meesturen denk ik. Mijn schoonouders wonen niet ver uit de buurt van waar ze naar toe gaan. Dus moest het te erg worden kunnen zij haar nog oppikken. Dus ben ik niet zo fit om de dag te starten en vanmiddag kan ik ook al niet echt een break nemen, want ik moet boodschappen doen.... Doei.
Ik weet niet meer van welk hout pijlen te schieten. Ik heb nu echt geen courage meer.
De betalingsherinneringen zwieren me weer om de oren. De verkoop is TE rustig. Er moet eigenlijk iemand buiten, en we dachten aan onze kokkin, maar die houdt momenteel weer haar manieren en er komt zo veel werk aan in mei. En onze andere medewerker, die we dan wel wilden houden, sukkelt zo met haar heupen en moet een dag naar de kliniek voor een ingreep. Zij denkt dat ze meteen weer zal kunnen werken, maar wij geloven niet dat dat waar zal zijn en er komt dan ook juist een drukke week aan. Dus we zullen ons sowieso mogen voorzien op een extra.
De strijd met m'n gewicht voor de kilo's eraf lukt ook niet meteen ondanks het feit dat ik er toch wel op let. Ik weeg nu nog meer sedert ik er op let.
Allemaal zo de-couragerend.....
Ik die altijd zo veel moed heb, die het nooit wil opgeven..... die gelooft dat er altijd een oplossing is voor een probleem ..... ik zie het momenteel niet meer zitten. Je zal dat aan m'n uiterlijke kant daarom niet altijd merken .....
Weet je wat ik nu denk : er zijn inderdaad oplossingen, maar die moeten dan ook toegepast worden..... Als je ze niet toepast, dan kom je ook niet tot een resultaat....
