Toen we vroeger zelfstandig waren was er altijd zaging van dat hij niet kon doen wat hij wou, dat hij  niet door zijn werk raakte, dat er te weinig financiële middelen waren, waar al dat geld naar toe was, het was altijd iets dat niet naar zijn gedacht was.

Nu gaat hij werken. Vroeger zei hij altijd ik wil niet aan de lopende band in een fabriek gaan staan, ik wil niet bij een zelfstandige gaan werken waar je maar de enigste werknemer bent, ik wil niet in een supermarkt gaan werken, ik wil gaan werken waar er veel omzet is, waar je met een team bent, waar het een bloeiende zaak is.

Nu gaat hij gaan werken in zo'n zaak, nu heeft hij te veel collega's naar zijn gedacht, nu is zijn werk te weinig gevarieerd, nu is er iemand (een vrouw) waar hij nog niet te goed mee opschiet omdat ze de verantwoordelijkheden op zich neemt, nu heeft hij het lastig met zijn Frans dat er ook bij komt. Nu heeft hij soms te weinig werk naar zijn gedacht. Het is gewoon altijd iets. Hij verdient er nochtans goed zijn brood. 's Morgens zit hij hier ver zijn longen uit zijn lijf te spuwen van de zenuwen, vertrekt met een sip gezicht. 's Avonds komt hij thuis, eet, landt in zijn zetel en slaapt. Maar 't is nu niet van dat laatste hoor. Maar ergens begrijp ik de logica niet. Hij heeft te weinig werk naar zijn gedacht en als hij thuiskomt is hij moe en valt in slaap. Maar ik irriteer me veel meer aan 's morgens dat hij de longen ver uit zijn lijf spuwt van de zenuwen en dat het altijd dat 'gejank' is over dat werk. Dan is het tegen mij : 'Ja, wacht maar tegen dat je zelf weer gaat werken voor een baas.' Eerlijk gezegd, ik denk dat ik het altijd veel meer gewoon ben geweest om te werken voor een baas. Zelfs toen we zelfstandig waren. Hij moet gewoon meer leren relativeren en niet altijd van alles iets weten. Ik heb eens gezegd dat hij meer moet leren respecteren wat hij heeft. Wat voorbij is moet je niet de hele tijd meer zitten over blèten en wat je niet hebt moet je niet altijd zitten naar kwijlen. Wees tevreden met wat je hebt. Het is vaak nog mooier dan dat je zelf beseft. Ik was ook wel al veel langer bezig in mijn hoofd met het feit dat we die zelfstandigheid toch beter vroeger stop zetten dan oorspronkelijk het idee was, omdat het toch niet rendabel genoeg was. Hij heeft dat nooit willen zien heb ik de indruk. Altijd maar opmerkingen, altijd maar 'ruttelen', maar niet de realiteit willen zien. Het lag daarom niet aan ons alleen. De tijd heeft er ook veel mee te maken.