Toen ik om 16 uur mijn dochters ging halen vertelde m'n oudste dat T. zijn papa gestorven was. Dat hij heel ziek geworden was en vanmorgen gestorven.... En dat ze een kaarsje hadden gebrand en een gebedje gelezen. De tranen sprongen me in de ogen. Ik had het hier er nog over gehad vandaag, over die man van 36-37 die al vier jaar ziek was.... en hij was al gestorven veronderstel ik toen ik dit hier neer tokkelde .... Ik was er toch efkes niet goed van. Ik heb hem wel persoonlijk niet echt gekend, maar ik heb hen zoveel gezien, en ook over hen gehoord.... Ja, het leven ... de ene krijgt de kans om een lang leven te leven ... de andere krijgt die kans jammer genoeg niet.
Al van gisteren zat ik te denken, ik moet zeker op m'n bloggen-site raken, want er zijn zovele zaken die ik er wil neertokkelen.
Ik had juist nog een reactie van Griet op FB. Ik probeer, met zovele anderen tesamen, haar een hart onder de riem te steken. Er werd bij haar borstkanker ontdekt, ze is 37.... Altijd een kloeke madam geweest met een mooie blonde kop, nu met een hoofddoek of mutsje... Ik heb haar al een paar jaar niet meer live gezien, maar vroeger zaten wij altijd tesamen op het voetbal waar onze mannen voetbalden. Een madam met pit en poer en levensenthousiasme. Ik denk dat de ondersteuning van de vele mensen op FB haar wel helpt.... en ik hoop dat ze er ook door raakt.... En dan nog een gast die op mijn gemeente woont, die al vier jaar kanker heeft. Hij is ook zo'n 36-37 jaar. Hij is doorkankerd. Is aan zijn laatste dagen of weken begonnen. Ik vraag regelmatig eens naar zijn toestand bij een goede kennis van die mensen. Ik heb die gast altijd van zien en van naam gekend, maar niet echt persoonlijk. Maar ik heb hem altijd een brave gast gevonden. Maar het raakt me ook enorm. Ik ken zijn vrouw, ook best van zien en goeidag, aan school. Ook een heel eenvoudig en vriendelijk mens.... mensen met een eigen bedrijf, met vele plannen, die door zijn ziekte terug in de kast gelegd zijn. Zij runt nu heel de boel alleen. Hun zoontjes zijn 6 en 8. Die mannekes komen nu sedert een paar maanden, omdat ze al wat groter zijn en de situatie thuis ook moeilijker wordt, alleen met hun fiets naar school. Telkens op de valreep met de schoolbel, met een grote spurt, hun fietsje wikkelt aan alle kanten omdat ze zich zo haasten om toch maar op tijd te zijn.... Ik heb die mensen al altijd zo bewonderd om hun eenvoud, hun moed, hun doorzettingsvermogen, hun respect voor de vele vrienden die proberen bij te springen aan alle kanten. Op hun bedrijf, voor de kinderen of om op haar man te passen.... Ik vraag mij dan soms ook eens af, als hij er niet meer is, die vrienden kunnen dat toch ook niet blijven verder doen.... Die vrouw gaat dan ook eens goed moeten bekijken of het het waard is van hun bedrijf alleen verder te runnen .... Ik weet nu al dat ik zeker iets zal schrijven aan haar als haar man er dan niet meer is. De woorden die al zo lang op mijn ziel liggen. Het kan misschien een klein steuntje zijn, maar haar verdriet, de last die ze nu al zo lang draagt zal het wel niet verhelpen. Maar vele kleine steuntjes kunnen toch wel wat deugd doen. En als het uit een onverwachte hoek gekomen is en juist verwoord is, moet er toch zeker iets van blijven hangen....
Ander hoofdstuk nu. Het weekend was weer heeeel zwaar. De verkoop in de winkel is deze periode van het jaar wel niet op zijn hoogtepunt, maar we moesten nog 2 bbq's gaan verzorgen van alles tesamen een 280 personen, 700 broodjes beleggen en 350 hapjes maken... En dan de zondagavond nog naar een babyborrel, van onze buren, waar we ook een groot deel broodjes hadden mogen voor smeren. Eerst had ik gezegd dat we niet zouden gaan, maar ze drongen wat aan, en we doen het er best wel goed mee en dan zijn we in het laatste uur van de receptie, die toch uitliep, nog toegekomen, met onze 2 dochters mee natuurlijk Die kleine van 4.5 is toch ook een kwik hoor. Ze mochten een broodje nemen en ik koos kaas en hesp, maar dan was er natuurlijk geruzie over wie de hesp wou en de kleine pakte vliegensvlug het broodje en zette er met een grote hap en een brede grijs haar tanden in. Grote zus natuurlijk aan het mopperen ! Ik heb dan maar de broodjes genomen en in 2 gedaan, dan hadden ze alletwee een broodje met hesp en ééntje met kaas. In de ogen van een kind zie je toch vaak zijn karakter. De kleinste haar ogen lachen bijna altijd, zoals van een klein ondeugend heksje (maar een braaf heksje dan wel hé De grootste van bijna 7, heeft nog grotere klare blauwe ogen en haar ogen kunnen zo'n onschuldigheid uitstralen, zo'n zachtheid.... Ze is ook wel een stuk braver, kan natuurlijk ook wel eens de 'netebuk' uithangen (want ze doet dat dan meer achter de rug), maar ze is een kind die het graag goed en in orde doet. Maar de kleinste zal misschien wel de gelukkigste zijn denk ik dan vaak. Omdat ze er een beetje grover doorgaat en meer durft. De oudste is eigenlijk een kind waar je niet echt boos mag op zijn. Vorige week had ik me eigenlijk wel ten onrechte heel kwaad gemaakt op haar. Een beetje minder harde berisping ging eigenlijk hetzelfde effect gehad. En ik had daar dan zo'n spijt van. De kleinste, ja, dat is zoals op een eendje dat dat regent hé.... Maar, ik merk wel, met ouder te worden, dat een opmerking toch al meer begint aan te slaan.
En nog een ander hoofdstuk. Ik was gisteren heel moe en ik ben dan ook wel wat vatbaarder. De poetsvrouw kwam hier en we waren zo wat aan 't babbelen. Ja, ik wil ook wel wat vriendelijk zijn tegen die mensen. Ik heb graag dat ze met hun gedacht mijn huis poetsen. En als ze best wel goed zijn. Maar ik had zo het gevoel dat zij niet volledig kan begrijpen in welk hectisch leven ik soms sta. Ik probeer van alles het beste te maken, maar niet alles kan tot in de puntjes perfect zijn. Ze was zo wat aan mopperen over dat de kinderen hun rommel wel wat meer mochten opruimen (en ja eigenlijk komt zij wel om te kuisen hé, niet om te tierelieren). Soms is dat wel waar, en zeker achter het weekend en dan hebben ze toch al zelf de helft opgeruimd..... Tuurlijk niet perfect zoals wij dat willen, maar kom ze doen hun best. Maar na het weekend ligt de hele tafel dan wel eens vol.... met knutselrestanten.... Per slot van rekening zitten zij hier ook de hele zaterdag boven met oma die wel komt strijken en rond hen is. Maar ze mogen toch nog spelen ook zeker ? Ze moeten hier niet geplooid zitten ook.... En de zondag was mijn man dan terug weg om een bbq te gaan doen, dus de opkuis was na 14 uur voor mij alleen, plus dan nog 1 uur de broodjes in de manden verdelen, slorpte ook heel wat tijd op. Tussen 12u30 en 14u een kippebil met puree in de microgolf gestoken. En voor de rest hebben de kids zelf hun plan getrokken : borden en bestek uitgehaald, de warme puree en kippebil uit de microgolf, de kippebil opengepeuzeld..... de oudste dan nog eens gekeken voor haar kleren voor de Chiro ... om 14 uur haar snel naar de jeugdbeweging gebracht en weer verder gekuist beneden. Maar dan moet je er wel bijnemen dat het boven een slagveld was in de keuken van die kippebillen die ze hadden proberen open te peuzelen.... Ikzelf was om 17u30 klaar, de kleine had ondertussen nog wat liggen slapen in de zetel, we hadden dan samen de broodjes gebracht naar de receptie en dan had ik nog het laatste deel opkuis gedaan, tot 17 u30, om dan de oudste terug te gaan halen naar de jeugdbeweging om ons dan klaar te maken om naar die geboortereceptie te gaan, die eigenlijk al van 16 u bezig was tot 19 uur, maar toch zou uitlopen zeiden ze zelf. Ik ben al blij dat die kinderen zo goed hun plan trekken en dat ze niet te veel zagen dat papa en mama weeral moeten werken. Je kan toch niet alles van hen verwachten. Dat die kleine alleen opruimt, dat gaat nog niet zo goed. Daar moet nog iemand bij zijn die haar wat aanspoort. En dat hebben we dan snel achteraf nog wat gedaan. Dan geef ik haar opdrachten : 'Schoentjes in de kast, lepeltjes in de wasbak, speelgoed in de mand....' en dan doen we het snel een beetje samen. Iemand die enkel zijn uurtjes doet, deeltijds, en ons leven niet kent, begrijpt dat dan niet altijd even goed en ze reageren dan zo onbegrijpend, of hun blik zegt ook al genoeg. En gisteren was ik daar emotioneel nogal vatbaar voor. Nu ja.... foert ! moeten we dan zeggen. Soms zou ik ook wel eens een extra dagje op de week willen hebben, een extra dagje om eens wat op adem te komen en wat meer te genieten, om eens dingen uit mijn gewone huishouden meer zelf te kunnen doen.... Ik moest nog wat bijhalen deze voormiddag van bij een leverancier, en de baan er naar toe is een open wijde baan, met veel groen langs de kanten en met open velden. De zon straalde honderd procent, en ik vond dat zooooo zalig en mijmerde dat ik daar wel wat meer zou willen van genieten. Dat ik op een boerderijtje zou willen wonen, met buiten wat tuinier- en hofwerk die ik in mijn vrije tijd zou kunnen doen. En tijdens de week terug een gewone job zoals vroeger. Maarja, eens je in een groot schip gestapt bent, moet je varen over de soms zeer woelige baren en je schip zo goed mogelijk trachten te sturen. Je mag het niet verwaarlozen.
I need to 'hersenspoel' my brains with music. I need a kick for my 'dip'... Crisismoment. Ik zie het weer even allemaal niet zitten. Wou eigenlijk vandaag nog een paar winterkleren gaan halen voor de kids en winterlaarzen.... maar 't paste niet in mijn portemonee Uitstel tot een beetje later of tot wanneer ze ze echt nodig hebben. En het is weer een kalme periode qua verdiensten.... Pfft.... Ik zou soms zo wel iets willen bij doen om een extra cent te verdienen. Maar WAT moet ik dan ook gaan bijdoen ? Ik ben nu ook het type niet dat mij voor z'n webcam ga werpen en zo probeert 'money' binnen te rijven.... Pfft... nochtans al vaak eens al lachende gezegd tegen mijn man. Die lacht dan terug (en kent ook mijn preutsheid natuurlijk) en zegt dan : 'En als ze jou herkennen?' Dan antwoordt ik altijd : 'Maar ik zou een ferme pruik opzetten hoor, dat ze me niet herkennen.' Groene humor noem ik dat. Het is zo jammer dat die meneer die bezig was ons op het goede pad aan 't helpen iets aan zijn hart gekregen heeft, waardoor hij nu een tijdje buiten strijd is. Ik vraag me af hoe het met hem is. Ik hoop dat hij toch goed herstelt. Ik las daarnet nog iets van die Chileense mijnwerkers. Man, man, man, wat zou ik met de 'sch...' zitten zeg. Die mensen zijn al zo voorbarig enthousiast dat ze ze er allemaal gaan uithalen. Maar ze zijn er nog niet allemaal uit. Ik zou pas gerust zijn als ze allemaal er daadwerkelijk uit zijn. En zit daar maar eens tot de laatste te wachten. Tegen dat alle andere 32 naar boven zijn. Hopelijk houdt die schacht het. Hopelijk stort heel die boel daar niet in van al de mediaheisa.... I pray for them.... Ga me nu nog wat storten op muziek van oa Anouk, of 'memory' liedjes van vroeger.... zoals 'the lady in red' Heb ik heeeeele mooie herinneringen aan. Het was de eerste keer dat ik mocht uitgaan. Ik was net 16. En de jongen waar ik zoooo verliefd op was, was daar ook. En ik hoopte stellig dat hij mij zou vragen om te slowen. En dat deed hij dan nog ook..... En dat was dus op dat liedje. Maar het is bij vriendschap gebleven. Ik heb die jongen eens een paar jaar terug weer gezien..... Amaai, amaai ... is die gast veranderd. Vroeger zo'n mooi gastje met klare blauwe ogen, een licht getinte huid, bruin haar met een snit die ik toen zo prachtig vond. En hij lachte altijd zo mooi. Hij kan nu nog wel mooi lachen, maar 't is een lelijke dikke kletskop geworden. Sorry, da'k zo grof ben... maar da's wel de waarheid. Hihi. Jaaah.... ooit had ik op m'n 18de een lief (en dat was wel een echte lelijke, maar ik had hem leren kennen in de jeugdbeweging en wij matchten zooooo goed). Maar ik was nog zo jong (naar mijn gedacht) en ik kon dat niet verdragen dat er daar de hele tijd een lief achter me aan huppelde. Ik kreeg daar rare kriebels van. Ik heb dat toen uitgemaakt en heel lang met hem brieven geschreven. Ja, het zat wel diep hoor. En ik dacht toen : 'Mocht ik als ik oud ben, terug alleen vallen en hij is ook alleen, dan zou ik nog terug naar hem toe gaan.' Nu zou ik dat niet meer doen dus. We zijn ondertussen 20 jaar verder. Toen waren we tieners en jonge twintigers. Nu zijn we bijna-veertigers of erover. Een mens verandert zo veel in al die jaren. Maar lelijker is hij er niet op geworden . Integendeel. I'm gonna listen to the music. So that my 'dip' is kicked up. Let the music come in to my head and in my body.
Je geluk bepaal je voor een groot deel zelf. Veel mensen denken dat het afhangt van zaken waar ze geen vat op hebben. Maar dat klopt niet. Omstandigheden en externe factoren bepalen slechts tien procent van je geluk. Vijftig procent is genetisch bepaald en de overige veertig procent hangt af van je eigen ingesteldheid. Wie positief in het leven staat , is gelukkiger. Zo eenvoudig is dat.
Onlangs had ik ook zoiets gelezen, misschien noteer ik het er nog eens bij als ik het terug tegen kom.
En verder was het gisteren vrij druk : werken en weggaan en ondertussen ook al de oudste dochter die stilletjesaan wat groter wordt.... eigen activiteiten : verjaardagsfeestjes, chiro .... ja .... wat een heerlijk leven. En ze amuseert zich te pletter in de Chiro. Leuk om te zien. En ook het gevoel van .... ze wordt groter .. Nu, best hoor
Geeeeeeuw...... ja, van nu af aan toch al een beetje moe. De kids zijn voor de afwisseling weer in de zetel in slaap gevallen. Straks mag de mama weer met 19 kg naar boven zeulen en daarna nog eens met 33 kg naar boven. Maar we raken er .... Nu en dan eens bonk tegen de muur of de trap dat ik dreig mijn evenwicht te verliezen. De echtgenoot is naar een demonstratie met een personeelslid. Ik ben dinsdag al mee geweest, gisteren moest ie dan ook terug naar een beurs, dan is iemand anders die bij ons werkt meegeweest. Drie dagen naeen,... Ik denk dat ik morgen niet veel lastige vragen zal moeten stellen want ja, het is inderdaad veel na elkaar. Nooit eens echt op je dierbaar achterste in de zetel 's avonds. Andere kleren aan en ju... weg. Ik heb vandaag al weer wat chocolade binnen gedraaid. De binnenkant van mij is verzeker al weer een pralinefabriekje. Ik heb echt weer dramatisch overdreven met die chocolade. Het is als een duivelse drang die sterker is dan mezelf. Wat heb ik binnen : een koffielepel of 3 nutella, 2 witte latjes van een reep en een chocolade met noten. Mmmm... ik dacht dat ik nog meer binnen had. De W. zou het moeten horen. Amaai, hij zou meteen grijs haar hebben. Oh, ik ben wat aan 't rammelen weer met m'n eten en m'n gewicht de laatste dagen. Maandag was het wel omdat ik supervermoeid was. Ik was zaterdagavond met een vriendin mee geweest voor 'het goede doel'. 't Was wel leuk. Maar minder leuk was die 3 uur in m'n bed. De zondagnamiddag en avond moesten we dan naar onze eerste beurs van de week en ik heb van zondag op maandag ook maar 4 uur geslapen. Geeuw.... geeuw..... veel te weinig hé. Maar het was telkens leuk en dat verzacht het leed. En verder wat betreft de financiële kous : het blijft nog altijd rekken en trekken, en ik probeer telkens die het meeste zagen eerst te 'paaien'. We hebben al een paar stappen in de goede richting gezet met de persoon die ons wat vooruit wil helpen. Maar die persoon is sedert een aantal weken zwaar ziek gevallen. Het zou weer allemaal goed komen, naar het schijnt. Ik hoop het voor hem, want dat was echt wel een vriendelijke en intelligente mens. En zo blijft ondertussen ons dossier ook wat hangen. Maar we doen ons best en ik heb toch al weer wat meer moed. Hopelijk valt oktober en november nog een beetje mee qua verkoop, want dat zijn meestal flauwe maanden qua verkoop, maar dure maanden qua betalingen, investeringen eindejaar. Geeuw. Slaapwel.
De grootste van bijna 7, heeft nog grotere klare blauwe ogen en haar ogen kunnen zo'n onschuldigheid uitstralen, zo'n zachtheid.... Ze is ook wel een stuk braver, kan natuurlijk ook wel eens de 'netebuk' uithangen (want ze doet dat dan meer achter de rug), maar ze is een kind die het graag goed en in orde doet. Maar de kleinste zal misschien wel de gelukkigste zijn denk ik dan vaak. Omdat ze er een beetje grover doorgaat en meer durft.
Uitstel tot een beetje later of tot wanneer ze ze echt nodig hebben.
Heb ik heeeeele mooie herinneringen aan. Het was de eerste keer dat ik mocht uitgaan. Ik was net 16. En de jongen waar ik zoooo verliefd op was, was daar ook. En ik hoopte stellig dat hij mij zou vragen om te slowen. En dat deed hij dan nog ook..... En dat was dus op dat liedje. Maar het is bij vriendschap gebleven. Ik heb die jongen eens een paar jaar terug weer gezien..... Amaai, amaai ... is die gast veranderd. Vroeger zo'n mooi gastje met klare blauwe ogen, een licht getinte huid, bruin haar met een snit die ik toen zo prachtig vond. En hij lachte altijd zo mooi. Hij kan nu nog wel mooi lachen, maar 't is een lelijke dikke kletskop geworden. Sorry, da'k zo grof ben... maar da's wel de waarheid. Hihi. Jaaah.... ooit had ik op m'n 18de een lief (en dat was wel een echte lelijke, maar ik had hem leren kennen in de jeugdbeweging en wij matchten zooooo goed). Maar ik was nog zo jong (naar mijn gedacht) en ik kon dat niet verdragen dat er daar de hele tijd een lief achter me aan huppelde. Ik kreeg daar rare kriebels van. Ik heb dat toen uitgemaakt en heel lang met hem brieven geschreven. Ja, het zat wel diep hoor. En ik dacht toen : 'Mocht ik als ik oud ben, terug alleen vallen en hij is ook alleen, dan zou ik nog terug naar hem toe gaan.' Nu zou ik dat niet meer doen dus. We zijn ondertussen 20 jaar verder. Toen waren we tieners en jonge twintigers. Nu zijn we bijna-veertigers of erover. Een mens verandert zo veel in al die jaren. Maar lelijker is hij er niet op geworden 
