De krokusvakantie is voorbij. Had mij voorgenomen een goede dag ervan te maken zolang ik nog werkloos ben en ik ben weer vernesteld in m'n eigen kluwen. Ik voel me zo doelloos.

Nog altijd geen werk..... geen doel.... en van aan de andere kant ben ik er wat angstig voor.... voor dat werk.... dan heb je weer verplichtingen, moet je weer presteren, ben je weer meer gebonden.

Mocht ik mijn kinderen niet hebben, ik nam mijn rugzak en ik trok weg voor een tijdje. Weg van alles, weg om alles op een rijtje te zetten.

Ik voel me ook ambetant omdat ik financieel niet genoeg binnen breng. Het lukt wel allemaal tot nu toe, maar deze maand zijn er toch een paar onverwachte af gegaan en moet ik er ook nog een paar betalen.

Zo doelloos..............................................................

Dan ben ik moe en leg me wat te slapen. Dan eet ik speculoospasta, maar krijg last van oprispingen.

Dan neem ik de fles Limoncello en doe mezelf een flinke geut, waardoor ik me een beetje high voel.

Dan wil ik liefde, maar ik kan ze zelf niet geven. Ik kan de liefde, het zorgen voor wel geven, maar ik scherm me af. Ik kan geen passie geven. Er is er weinig. En ik verlang naar passie. Het zorgeloos loslaten en genieten van je eigen lichaam en dat van een ander.

Er is hier nog één iemand op mijn gemeente die niet al te diep in mijn ogen mag kijken. Ik kom hem regelmatig tegen maar hij houdt zich ook (bewust) afzijdig. Toch zou ik hem graag eens te stekken hebben (in mijn bed). Ik heb over zovele jaren 'last' van hem gehad. Dat is dan wel gepasseerd. Zag hem ook niet meer zoveel. Vorig jaar op een trouwfeest tegen gekomen. Hij had wel wat gedronken, en heeft toen bijzonder mysterieus tegen me gedaan. Maar ik voel altijd zo'n aantrekking als hij in mijn ogen kijkt. Ik verdrink. Hij heeft, denk ik, net zo'n relatie, als ik met mijn man. Eén van hoogtes en laagtes en toch bij elkaar blijven.....

Waarom is altijd zo fucking moeilijk terwijl het eigenlijk niet moeilijk mag zijn ? Terwijl ik kan genieten en vrij ben.... Waarom ?

Ik kan er niet mee om.

Twee weken terug, de week voor Valentijn.

We waren alleen samen. Mijn man stelde voor om iets te gaan eten, wat ik een heel leuk voorstel vond en ik dacht : we maken er het beste van ondanks de moeilijke tijd op relatievlak de laatste periode. We zijn nu eventjes gewoon met z'n tweetjes.

Het was heel gezellig. Niet ver, niet al te duur en vooral lekker.

We zaten er vijf minuten. Zegt hij heel vrolijk en lief : Een vervroegde Valentijn.

En een paar minuten erna. Volgende week zou ik dan op Valentijn wel eens iets met haar willen gaan eten.

Bam !

Antwoord ik : 'Eerst mij 'paaien'/tevreden stellen, om dan met haar weg te mogen gaan.'

Ik heb dan geantwoord dat ik mij ook wel een date zou zoeken. En zo gebeurde.

We waren dus beiden zaterdagavond afgesproken met onze date.

Ik bracht eerst nog dochters naar mijn ouders en dan naar huis. Ik ben zelf naar het huis van K gegaan. Ja, en als je samen redelijk wat wijn drinkt en samen in de zetel zit, wordt de afstand plots kleiner en vul je elkaars leegte, zoals hij dat dan zegt. Want hij kan zijn Poolse vlam echt niet uit zijn hoofd zetten.

Ik had dus gezegd tegen mijn man : (doordat ik al had gelezen dat ze graag had gehad dat hij wat langer kon blijven  - ben ik een koe soms)

Zondagmiddag moet ik om de kids en ben ik weer weg voor de hele namiddag. Mocht je willen kan je blijven. Ik ben enkel in de voormiddag thuis. 's Namiddags zit je hier toch alleen. Je kan blijven slapen als je dat wil.

Uiteindelijk was de vrije keuze aan hem.

Hij is dus pas de zondagavond om 17 uur thuis gekomen, wij dan om 19u30.

Ik voelde dat het mij eigenlijk niet goed ging. Ik  had hem enigszins wel gepushed, de kans gegeven er te blijven met ergens de hoop in het achterhoofd : hij kiest voor mij en maakt dat hij 's morgens thuis is.

Ik voelde mij alsof hij wel duidelijk voor haar gekozen had, dat zij zijn voorkeur had.

Ik was bijzonder stil, zondag, maandag, dinsdag. Ik had gelezen dat hij het er ambetant mee had dat ik zo stil was. En dinsdagavond barstte het er uit van mijn kant: dat mijn hart eigenlijk gebroken is. Hij zei tegen mij : Dat gaat toch uitdoven met haar. Ik heb gezien dat ik dat daar toch niet zou kunnen wonen/ aarden. Dan heb ik geantwoord : 'Ewel, als je dat nu al zeker bent, zet er dan maar meteen een punt achter. Voor mij kwam het feit dat je daar bleef over alsof je voor haar koos. Jij gaat moeten je keuze maken. Dit houdt toch niet uit.' Hij heeft zijn keuze gemaakt en het contact grotendeels verbroken met haar. Maar loopt er wel eens stuk minder happy bij.

Om het einde van de 'discussie' samen te vatten :

Ik kan er niet mee om. Akkoord. Hij heeft het contact (grotendeels) verbroken. Hij kiest voor zijn thuis( = zijn kinderen, zijn huis, zijn zekerheid) maar ik MOET veranderen en hij is nog NOOIT jaloers geweest van mij. Nog nooit. Dat is iets wat wel serieus is blijven tobben. Zelfs nu niet, toen ik ook contacten had met andere mannen. Zelfs dat maakt hem niet jaloers. Hij weet dat ik er ook sex mee gehad heb. Het maakt hem gewoon niet jaloers.

Hij vervloekt dit huis als een last en verwijt dat het hier blijven wonen de schuld is dat hij de winkel niet kan uit zijn hoofd zetten. Maar hij wil hier ook niet weg, want dan heeft hij niks meer.

Hij wil samen verder doen, maar het lijkt meer at het is voor de dingen die we samen hebben en niet voor elkaar. Ik weet niet als ik de passie nog ga terug krijgen voor de sex. Ik ga veel te veel denken dat het allemaal gefaked is, dat we  het doen omdat het zo hoort bij een goede relatie. Ik denk dat sommige wonden er ondertussen met littekens zijn, en ik weet niet als ik die littekens nog kan verdragen.

Ik wil van aan de ene kant een goed leven voor de kinderen verder, maar ik weet niet of ik het nog met hem kan. Het lijkt soms alsof ik aan een ander hoofdstuk moet beginnen....

Ik ben het eigenlijk zo moe, dat gedoe met werk. Heb net weer 2 'afwijzingen' gekregen Pfft. Ze vinden wel altijd iets uit.

Dan staat er bv : technische kennis is geen vereiste. En dan geven ze als reden : 'te weinig technische kennis'

Van dat waar ik ging solliciteren deze week ook nog niks gehoord.

Pfft..... al die interimkantoren komen m'n oren uit.

Ik heb dus een afspraak gemaakt met de werkwinkel in Torhout. Eens zien of ze die oude doos van 45, die van veel iets weet, maar niet echt een specialisatie heeft, verder kunnen helpen.

Ik ga nog terug op mezelf beginnen verdorie.

Het enigste dat je dan wel moet doen is er altijd maar in investeren en je hebt geen zekerheid he.

Tja, mocht ik ook zo zindelijk niet zijn en willen gaan kuisen of willen gaan werken in een slagerij .... ja, dan zou ik wel direct werk hebben. Maar ik wil iets anders. Grr.

De laatste tijd heb ik mijn 'bad feelings' vaak via andere kanalen kwijt gespeeld. Of soms gewoon mezelf opgefret.

Ik heb weer een 'bad moment'.

Ik weet wel hoe het komt. Het is dat werk en het is mijn relatie. Altijd maar weer hetzelfde.

Van aan de ene kant heb ik goede hoop in m'n relatie. Van aan de andere kant weet ik het dan weer niet, zoals nu. Mijn man is wel heel gemakkelijk hoor. En lief. En hij knuffelt mij heel gewillig. Eigenlijk meer dan normaal. Het geeft zo de indruk van dat hij er echt wel weer het beste wil van maken. Of is dat om me te 'paaien' ? Want als ik dan z'n berichten, die ik kan controleren, lees, dan lijkt het vaak zo anders.

Een paar voorbeelden : sturen dat hij haar eigenlijk ook wel mist. Zij is dus blijkbaar al met een andere bink aan het proberen maar het is toch dat niet, voor mijn man voelde ze toch duidelijk wel meer. Waarop hij antwoordt : kiezen voor zekerheid, ook al is het tegen mijn gedacht. Of ivm zondag. Er was voetbal op tv en we hadden het kot alleen. Dus dat was voetbal. Geen andere keuze. Ik had eigenlijk echt geen zin om met dat mooie weer binnen te zitten en ik ben gaan wandelen aan de zee. En dan lees je : ik voelde me zondag lui, leeg, down, heel de dag in mijn pyama, drinken om mij goed te voelen..... En mijn vrouw is alleen aan de zee gaan wandelen. Precies alsof hij niet mee wou ! En zo de indruk geven van : mijn vrouw heeft me alleen achtergelaten, ik kon mijn plan trekken bij televisie. Grrrr.....

En van aan de andere kant is hij dan lief tegen me, zit me te plagen.

Pffft.... je zou het gewoon allemaal niet meer goed weten.

Nu, ik ben zondag ook met iemand anders gaan wandelen. En ik heb het ook niet verteld. Ik ging het bijna toch vertellen, maar ik dacht : och got, jij vertelt ook niet dat je alweer in de duik afspraakjes hebt met haar. Vorige week was hij even naar z'n ouders en dan met haar afgesproken. Deze week gaan ze verzeker nog wel eens tussenin trachten af te spreken.

Weet je wat ik ergens wel grappig vind ? Vriendin van mij beaamde het als ik vertelde dat ik mocht alleen vallen ik waarschijnlijk wel een poos alleen zou blijven. Zij zag dat wel duidelijk zo voor zich had ik de indruk.

Zondag van 't zelfde, die gast waarmee ik gewoon goed opschiet, eigenlijk al wat m'n toekomst voorspeld heeft , net dezelfde reactie toen ik dat zei.

Ze zien me beiden blijkbaar als een 'onafhankelijke vrouw'. Haha

Nu het is wel zo. Ik zou wel trachten m'n eigen boontjes te doppen, met mijn dochters. En wel een paar hele goede vrienden hebben, misschien wel lat-relaties, maar geen vaste in m'n huis. Liever wat vrijheid dan. Ik zie mezelf als een kapster uit ons dorp. Al is alleen zijn natuurlijk ook niet elke dag alles. Maar ik weet niet als ik die verbondenheid van dag in dag uit dan nog zou willen. Ik denk dat ik het gewoon niet meer zou zien zitten om weer m'n hele leven met iemand anders te delen.

Ik schoot in tranen vanmorgen toen m'n oudste nogal fel uit de hoek kwam. Ze was geschrokken. Ze nam me in haar armen en dan sta ik daar als ondertussen al klein moederke bij mijn dochter. De jongste had 's morgens ook al een fellen afgegeven. En ik had zo het gevoel van : wat doe ik hier nog goed. 'k Ben 'k ik echt zo'n rare zeker ? Overal val ik uit de boot.

Ik heb hen gezegd dat het een klein zwak momentje was. Wat wel waar is.

Maar tegenwoordig heb ik veel kleine zwakke momentjes. Maar ik wil er zelf doorspartelen. Ik ga dan m'n muziek aan steken om me wat op te peppen si.

En dan dat werk. Pffft..... Bijna 46 zijn, met een A2-diploma en persé weer iets administratiefs willen doen. Het is niet makkelijk. Een paar op de valreep gemist, of net te laat. Of stomme interimkantoren die zich de moeite niet getroosten je cv te lezen.

Ik mag nu nog meer dan 14 dagen voltijds op het werk van mijn man blijven. Maar eerlijk gezegd, ik heb daar ook geen zin in. Ik ben dan ook weer niet direct beschikbaar. Omdat zijn ouders op reis zijn en hij iemand afgezegd heeft, die daar al in het weekend kwam werken af en toe en nu om een deeltijdse kwam vragen. Daar zegt hij dan neen tegen. De uil. Maar dan ben ik de noodoplossing. Pfff... En je weet nooit wanneer je er effectief buiten bent. En het zou de volledige zaterdag en de zondagvoormiddag zijn. Ook maar een week of 2 wi, maar toch. Pfff.... Ik heb gezegd dat ik eerst ging kijken of ik het kon regelen met mijn ouders voor de zaterdag. Maar eerlijkgezegd echt veel zin heb ik niet. En dat is zo ambetant als je daar al een tijdje gaat om dat dan te zeggen. Dat er nu vandaag maar iets uit de bus valt he van werk.

Alé, ga striiiiiiiiiiiiiiiijjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjken ! Zo'n toffe job En de muziek gezellig opzetten. Komt de positiviteit dan wel weer vanzelf naar boven.

Het is eeuwen geleden dat ik hier nog eens was, dus dat is misschien wel een goed teken

Er is ook zo veel gebeurd.

Ik ga proberen te beginnen bij het begin.

Eerst heb ik dus een tijdje gemaild met iemand die ook getrouwd is, een beetje om de frustratie van jaloersheid tov mijn man die z'n jeugdliefde niet kan vergeten te verzachten.

Dat is stilgevallen omdat die man door z'n uiting thuis dat hij z'n relatie al x jaar beu was. Hij had dan ook geen zin meer in pennen.

Ik werd terug gedreven naar chatsites, datingsites. Het is iets dat sterker is dan jezelf en vooral als je in een relatie zit met een man die vaak op z'n eigen eiland blijft zitten.

Ik heb daar een gast uit een naburige gemeente leren kennen. Een echte player, maar met enorm veel trekjes als mijn eigen man, eigenlijk iets erger allemaal, en ook iets jonger.

Die heeft me over de streep getrokken om vreemd te gaan. Ik ben daar een paar keer geweest tussen februari en april, keer of 4 zeker. En toen is het gestopt.

Begin juli heb ik iemand nieuws leren kennen via chat, die ik vroeger zelfs nog gezien had. Ons contact is zo intens beginnen worden, dat ging van zeveren en lachen tot serieus babbelen. De eerste keer hebben we elkaar dan in september gezien, op één van de bloedheetste dagen. Die persoon draagt eigenlijk een dagelijkse sleur met zich mee, een aftakelende ziekte, maar is naar mij idee veel positiever en relativerender dan veel mensen en zeker dan mijn eigen echtgenoot. Die man zit in een latrelatie waar geen sex meer bij komt kijken. Op die bloedhete dag had ik een date bij hem thuis, meteen in zijn kamer. Dat was ook het meest praktisch

Zoals we al vaak eens over gesproken hadden, waren mijn man en ik al een tijdje tot de overeenkomst gekomen van een open relatie. Omdat onze eigen relatie niet altijd zo super was, maar we elkaar toch niet kunnen missen. Dat ons dat ook wat uitdaging zou geven.

Het geeft ons inderdaad wat uitdaging.

Van die tweede man heb ik verteld, van die eerste niet. Maar ook maar pas op het moment dat hij met iemand uitkwam, want ik durfde het ook niet zeggen. Probleem is wel dat mijn man verliefd geworden is op de vrouw die hij heeft leren kennen en dat zij single is, dus niks te verliezen heeft. Hij is vorige week om 7 uur thuis gekomen. Was daar blijven slapen. Ik wist ervan, maar had toch gehoopt dat hij wat vroeger ging thuis zijn. En als je dan toevallig eens dingen leest over jezelf, dat je maar een 'koele' bent en dat hij ergens naar toe mee gaat om 'haar tevreden te houden'. En dat hij dingen aan haar schrijft die hij nooit tegen mij gezegd heeft, dat hij zich goed en op zijn gemak voelt bij haar, dat hij nog uren kon doorgaan met haar..... dan begint je wereld dicht te klappen.

Als je dan alles uit het verleden op een rijtje gaat zetten komt dat telkens neer op : weinig geloven in mij, mij niet vertrouwen in de dingen die ik doe, dat ik te dik of te lelijk ben, dat ik altijd van een ander gedacht ben, fysiek geweld (in het verleden) en vernedering, dat alles wat fout loopt mijn schuld is, dat hij bij mij blijft voor de kids en omdat dat financieel ook het makkelijkste is....

En aan de andere kant doet hij dan met momenten wel lief tegen mij, ofwel wil hij me nu gewoon 'paaien'.....

Je zou het soms niet meer weten.

Ik had ook gehoopt dat ik dan met mijn 'secret lover', zoals je het kan noemen, deze week toch eens ging afspreken, want ik ben terug thuis na nogal woelige histories ivm werk. Neen, hij heeft nochtans tijd genoeg vandaag. Kon gemakkelijk iets gearrangeerd hebben. Blijkbaar geen zin genoeg. Zo voel ik mij altijd en overal de tweede keus en dat ben ik strontemoe.

Altijd ben ik een tweede keus. Ofwel heb ik een man die met z'n gedachten bij een ander zit ofwel heb ik een minnaar die met een latrelatie zit waar hij niet onderuit lijkt te kunnen.

Strontemoe. Ik heb vandaag moeten slapen omdat het echt wel nodig was. Ik heb in niks geen rotte zin. Vanavond moet ik wel nog een aantal uren gaan werken. Gisterenavond ook en ik had zoiets van : dat de uren maar snel schuiven. Anders had ik dat niet. Ik heb het idee veel dingen te willen doen, maar ik heb er gewoon geen kracht voor.

Ik heb al jaren gesleept aan vanalles,  onze zaak destijds, het financiële, mijn man vorig jaar toen hij zo depri was, maar buiten pillen ook geen verdere behandeling wou, een vriendin van mij die ik van haar slechte gedachten wou afhelpen, waar ik op een avond heel plots naar toe moest omdat het echt nodig was, en dan nog ferme krassen in mijn nieuwe auto rijd. Dan vraag ik mij af op een slecht moment : als ik helemaal onderuit zou gaan, wie zou mij dan echt helpen ? En zou ik het willen dat iemand mij helpt ? 

Soms denk ik dat ik mezelf voorbij aan het steken ben als ik het heel druk heb, zoals de laatste tijd geweest. Eigenlijk veel te druk. Een fulltime werken, huishouden en om de drie weken nog een job van 20 uur.... Het leek allemaal te veel te worden. Nu heb ik enkel nog die laatste job, moet terug op zoek naar ander werk en ben ik zo wat stil gevallen en ook in een put gevallen. In combinatie met de gevoelshistorie over de minares van mijn man. Allemaal wree gezond..... Misschien is het beter als ik blijf hollen en mezelf zo wat voorbij steek, dan heb ik ook minder tijd om te denken. Want als ik te veel tijd heb om te denken is het ook niet goed.

dada x

Ik ben echt wel toe aan verlof. Want ik verdraag nog weinig en ben direct gepikeerd.

Tja, je zal me wel meer terug hier vinden.

Ik heb een aantal maanden een leuke pennevriend gehad, maar die ziet het blijkbaar niet meer goed zitten. Blijkbaar problemen thuis en die voelt zich nu nogal depri. Nu ja, dat over en weer geschrijf kon toch niet blijven duren. Ging maar saai worden.

Deze week loopt het hier ook meer vierkant dan wat anders. Het is nochtans een aantal weken heel goed geweest.

M'n vriendin zegt dat ik veel te braaf ben en dat ik gelijk heb dat ik het gedaan heb. Dat ik dit al veel eerder moest doen.

Soms twijfel ik nu toch wel echt over m'n relatie..... Vroeger waren we meer verplicht om samen de boel verder te runnen, nu hebben we elk meer onze eigen 'vrijheid'. Die misschien in ons geval meer slecht dan goed is voor onze persoonlijke relatie. Ofwel krijgt het nu pas de kans om uit te breken..... Dit is eigenlijk niet met m'n goesting, want ik wil dit ook niet. Maar als dit zo danig erg komt, dan zal het toch de beste keuze zijn. Maar eigenlijk wil ik dat niet echt, ook niet voor de kids die tegen aan puberen zitten.... En dat is net zo' slechte leeftijd om zo'n zaken mee te maken..... Tijd geeft raad.

Maar wat niet gunt ? Tja.... 

Soms vraag ik me af : is de maat vol of wanneer is die vol ? En relativeren we beter niet ipv te piekeren ?

Dit weekend hadden we een 'goed gesprek' Het ging eigenlijk een beetje over onze toekomst. We zijn nu min of meer geschikt, als we genoeg voor ons huis krijgen, dat we het verkopen aan onze buur. We zijn ondertussen aan het uitkijken. Ik heb een prachtig huis gezien waar alles is wat ik graag zou willen, instapklaar, ruim, ook voor de kids heel tof. Valt goed mee van prijs en is geen km van m'n ene werk.

Is wel op een andere gemeente, maar blijft in de buurt.

Maar dan is er 'het gedrag' van m'n man.... ik erger me steeds meer en meer.... ik stel me steeds meer vragen....

Zoals m'n chatmaatje het zo mooi zegt solliciteert hij openlijk naar andere vrouwen. En hij kan ook z'n liefde niet voor z'n koffiemadam wegsteken. Hij geeft het toe ! Ik heb het eigenlijk letterlijk gelezen: Ik zie je graag xxxxxx !    Jah, wat moet je daar als echtgenote weer van denken. Weer je ogen toe doen ? Ik heb het hem gevraagd en ik heb ook gezegd. Je zegt altijd dat je iets mist in je leven : is het dan misschien dat ? Ik zei dat hij een keuze moet maken voor z'n eigen geluk. Dat ik veel liever heb dat hij dan gelukkig is zonder mij dan met mij. Want dat vreet ook aan mij. Maar als je dan aanstuurt op z'n koffiemadam, ja hij is er nog altijd verliefd op, maar ja, dat is ook oppervlakkig en hij weet ook niet hoe het werkelijke leven met haar zou zijn. (Maar dat weet je nooit he). Ik dacht ook dat ik met een hele vrolijke onbezorgde jongen samen was. En zij blijft ook het contact aanhouden. Heeft nochtans al een paar relaties gehad, maar komt toch niet naar hem.... Ik begrijp dat niet goed. Akkoord dat zij misschien wel heel materialistisch ingesteld is en dat het haar bij een man vooral daar om draait. Ze werkt wel veel, maar ze hangt ook graag de prente uit. En denkt zij dat zij dat met mijn man niet kan. Hij heeft toch ook z'n vast werk en hij is geen 'bucht'. Oh ja, ik kan er blijven over zeveren. Het is al tien jaar dat die vrouw passief meedraait in onze relatie. Ik heb dat hem ook gezegd. Hij verlangt volgens mij wel naar die keuze, maar is bang om die onbekende keuze te maken.

Daarmee dat ik dan ook zou willen weten als hij het nog effectief ziet zitten om een ander huis te kopen of als we beter de boel en 2 doen en elk ons eigen leven leiden. Of blijven we samen en zijn we ook samen of blijven we ogenschijnlijk samen maar gaan we elk onze weg ? ...... Het zijn allemaal mogelijkheden. Er moeten gewoon afspraken gemaakt worden. Duidelijke. Want ik kan er niet meer tegen. We hebben nu financieel nochtans een meer stabiel leven, we zijn een jaartje verder en alles loopt zo ongeveer zo als het zou moeten lopen. En dan stuurt het aan op een situatie waarmee we al dat wat we nu het laatste jaar in een veilige baan trachten te krijgen weer plots op een heel ander spoor kan gaan.

Eigenlijk denk ik dat ik gewoon veel te braaf en veel te verdraagzaam ben. Dan gingen wij misschien nooit financieel zo diep gegaan zijn met onze zaak, mocht ik wat harder opgetreden hebben. Maar soms is hij als een kind die z'n lip pruilt tegen dat hij z'n gedacht krijgt. Hij is nochtans niet slecht hoor

Misschien zijn wij beiden aan een nieuw hoofdstuk toe, alhoewel ik liever het ouderwetse klassieke patroon zou willen bewaren, maar waar we rechtuit en hartelijk gelukkig zijn met elkaar.

Met mijn werk zit alles snor en dat van mijn man ook. De kids stellen het goed op school.

Maar ik zit terug vaak met zo'n moeilijke gevoelens.

Eerst en vooral is er het gevoel tussen mijn man en mij. Oh, ik weet soms niet meer waar ik het heb of wat ik eigenlijk mag geloven.

Momenteel ben ik getrouwd met een gsm-verslaafde man. Staat ie op : gsm-kijken, komt ie thuis : gsm-kijken, zit ie voor de tv : gsm-kijken..... constant. Veel verhalen krijg je daar toch al niet van, want er gebeurt niks op zijn werk. Of toch heel weinig....

En dan blijft er die goeie hartsvriendin met wie hij zo'n lieve berichten uitwisselt..... Ik vraag me soms af : is dat een beetje uitdaging tov elkaar of zit er daar dan effectief toch meer achter. 'Spelen' ze wat met elkaar via sms'jes of toch niet. Tegen mij zegt hij altijd dat hij niet met haar zou kunnen samenleven. Maar hij stuurt altijd wel van die lieve berichtjes en zij ook dat ze elkaar missen etc....

En zo eens echt boffen tegen mij van 'Je ziet er goed uit' of 'je staat er snel op'.... Neen, 't is eerder 't omgekeerde.

Maar sinds kort heb ik ontdekt dat ik mijzelf eigenlijk niet altijd zo gewoontjes mag op hebben. Ik heb ook mijn schoonheid.

Is het de rijpheid van 45 te worden ? Maar ik vind van mezelf dat ik precies beter 'in de markt' lig......

In december was ik een paar keer na elkaar zo kwaad of ontgoocheld over z'n gsm-gedrag in combinatie met zijn tienermanieren als hij uit gaat. Door de neus geraken lijkt wel een sport..... We zijn eens naar de Chinees gaan eten en hij was al redelijk goed aangeschoten. Heeft aar dan nog eens alcoholische dranken in z'n 'kip' gegooid.... Z'n blik bleef maar aan die gsm gekluisterd, en maar scrollen en maar scrollen. Misschien hebben we 10 woorden gesproken. En als z'n batterij plat was is hij in slaap gevallen. Dit was dus het meest (????) aangename etentje van de laatste 10 jaar.....

Door mijn kwaadheid ben ik beginnen surfen op Twoo. Dat is het vervolg van Netlog, maar eigenlijk meer een datingsite. Ik had zoiets van : jij borrelt er maar op los en tussen de opborrelingen voel je je megadown...... Het is ook niet allemaal zo makkelijk voor mij om daar steeds maar mee om te gaan, om hem door al z'n worstelingen heen te slepen. Ik kreeg het zo kwaad dat ik wat nieuwe contacten zocht.... en wat het bracht dat zag ik wel. Het is eigenlijk een beetje virtueel vreemd gaan.... Ja, dat doe ik dan als het thuis op vierkante wielen loopt....

Ik heb er ondertussen een paar mensen leren kennen. De één is op een relatie uit, de ander op een vriendschap.... 

Ik hoop er een goed maatje te vinden en die kans zit er wel in. Een goed maatje voor een lach en een traan. Om elkaar sterk te houden in goede en kwade dagen in onze vaste relatie. Het hart onder de riem, de ondersteuning..... want eigenlijk zien we onze partner wel graag. Alleen de omstandighedenen de tussenwerpselen maken het soms zo moeilijk.

En dan nog een ander geval.

Mijn auto. Die is kapot. Ik moet er al evenveel kosten aan doen zoals hij gekost heeft. Dat was amper een 1250 Euro. Ik heb een nieuwe gekocht. Maar het is precies alsof niemand die mij gunt, tenzij mijn dochters en mijn ma.

Mijn man benijdt me toch wel een beetje..... maar hij reed wel met de mooiste en jongste he. En de mijne is kleiner....

Mijn pa gaf een enorme commentaar..... De tranen schoten in m'n ogen.

Mijn man z'n broer commentarieerde : kopen jullie weeral een andere auto ?

Nu wij beiden een goede fulltime gaan werken, verdienen we beter dan toen we zelfstandig waren.

We hebben het niet altijd op de juiste manier gedaan. Maar dat is passé. 

We hebben echter wel enorm veel financiële hulp nodig gehad, of heel onze boel was verkocht.

Wij moeten op dat bedrag nu wel een intrest betalen. De rest verwachten ze niet terug, tenzij we ons huis verkopen.

Ik kreeg het daar door mijn neus gedraaid van mijn pa, dat we al genoeg schulden gemaakt hadden in ons leven (wat waar is..... en altijd weer gered geweest....) Ik moest die kosten doen aan mijn auto volgens hem en met mijn bak van 13 jaar verder rijden. Ik voelde me zo gestraft. Ik had zoiets van (wat mijn ma dan wel begreep) : waarom moet ik met die oude brokke rijden ? Precies alsof ik gestraft ben. Het is niet dat dat me teveel is. Dat maakt me nu niet echt uit. Maar mijn man zal zeker nooit met mijn auto rijden, tenzij in nood, want hij rijdt liever met de mooiste..... Waarom mag ik dat niet ? Ik heb expres niet te zot gedaan : een tussenslag stockmodel gekocht met saloncondities met een ballonfinanciering. Dat is dat je een voorschot betaalt (ik ga 2000 Euro betalen) en dan maandelijks 150 Euro. Het restbedrag betaal je na 5 jaar. Ik vond dat een goede formule in de situatie dat we nu zijn.

Het is al stabieler dan toen we zelfstandig waren, maar het interessantste ware natuurlijk dat ik nog een jaar had kunnen rijden met die auto, dan was onze ander auto ten einde krediet. Maar dan nog eens meer dan 1000 Euro betalen om te repareren..... als je dan met 1000 Euro meer op te leggen een nieuwe wagen kan kopen, waarvan de afbetaling niet zwaar valt.... Dan is het voor mij dan toch snel beslist hoor..... 

Ik was zo ontgoocheld, zo kwaad. Ik probeerde het nu op een redelijke manier te doen, en dan krijg je nog een hele litanie naar je hoofd. Ik had zoiets van: 'Ewel, dan verkopen we ons huis'. Dan betalen we alles terug en dan moet er van die kwestie niet meer gezeverd of doorgestoken worden. Ik ben heel blij dat ze ons destijds geholpen hebben, maar ik voel me daar soms zo mega-schuldig over....zo mega-schuldig dat ik er steeds meer een slecht gevoel bij krijg.

Ik rep geen woord meer over m'n oude of nieuwe auto, tenzij ze er naar vragen. En het zal lang duren eer ik eens met mijn nieuwe auto tot bij m'n ouders zal rijden. Ik begrijp zijn bezorgde reactie wel. Maar ik voelde me zo gekwetst.

Tja,... en nu gaan we naar bed. De stoom is er weer eens af.

Ik zit gefrustreerd met mezelf, dus ik moet dringend krabbelen.

Ik frustreer me rot aan het gsm-gedoe van mijn man. Hij heeft ook de weg naar FB en dergelijke gevonden.

Tegenwoordig is het zo, als hij thuis komt van z'n werk en hij schuift aan tafel om te eten. Hup, die gsm naast hem en maar scrollen. Dan heeft hij gedaan met eten en zet zich voor tv, tegenwoordig ook al met z'n gsm bij zich. Ik weet al lang dat hij nogal een tv-kijker is en als hij vrije tijd heeft hij voor de buis neerstrijkt. En dat hij meestal kijkt naar dingen die ik minder graag zie. Maar daar heb ik mij al lang bij neergelegd. Dus wat deed ik dan : ik was bezig op m'n pc. Dus ook vrij veel eigenlijk. Maar zo half naar tv kijkend....

Ik val anders toch in slaap in de zetel.

Tegenwoordig is het zo erg met die gsm dat hij van zodra hij opstaat en z'n tas koffie uitdrinkt, hij zelfs geen tijd meer heeft om nog iets te zeggen tegen mij of 't is : 'Waar zijn m'n sleutels?' 'Tot vanavond'.

Gisterenavond zijn we gaan eten. Het was weer groot feest, want het was voetbal geweest.

Dat is ook zo weer iets. Hij mag zich daar amuseren en een pintje drinken, maar dat is altijd zo precies als van een tiener : tot het uiterste. Als de match om 13u of zo is mag ik hem 's avonds ten laatste tegen 12 u verwachten, hoetjepetoetje. Want ja, raad maar hoeveel pintjes daar weer ingegaan zijn.

We waren ergens op een kerstmarkt zo min of meer afgesproken. Ik zag al dat hij redelijk in form stond en hij had al meteen dorst, kon niet rap genoeg een pint in z'n handen hebben, dan een amaretto erachter en dan zijn we gaan eten. Eerst een wisky-cola en dan nog 2 pintjes..... De koffie kreeg hij niet meer uit. Er was ook geen alcohol in hé.

En de hele tijd, maar dan ook de hele tijd heeft hij op z'n gsm zitten scrollen, tot die plat was. En dan kon hij er precies nog niet afblijven.

Dus dat was aperitief, voorgerecht en hoofdgerecht. Scrollen, scrollen, scrollen.

Dus het gesprek tussen ons was zero, want daar had hij geen tijd voor.

Vanmorgen toen hij opstond was het ook al weer van dat. De gsm en scrollen...... pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt.....

Het hangt serieus m'n keel uit.

En wat me dan ook nog ergert is dat gedoe met z'n vroegere liefde. Dat is wel heel oppervlakkig : dat zijn enkel berichten via sms of FB-reacties. Want het is vooral sedert zij erop zit dat hij ook actiever geworden is.

Maar als je dan zo'n dingen leest in de smsjes onder elkaar : van ik mis je en onze relatie is eigenlijk nooit gestopt. En je vindt dan tussen de schoenen een licht blauw briefje terug met de tekst van Ilse Delanghe : Old tears. Maar aangepast vanuit haar situatie..... dan stel je je toch vragen... en ook met al hetgeen errond dat je daarover opvangt....... de reacties, de gevoelens....... Ik vraag mij dan af : beklagen jullie je dat dan alletwee niet dat jullie dan vroeger toch niet verder hebben gedaan met elkaar ?

Maar als ik zo eens pols dan geeft hij de indruk van niet. Maar ik geloof het niet echt.

En daarom zwijg ik altijd, in iedere situatie, als ik haar sms'en gelezen heb, als hij zit te scrollen op z'n gsm en als hij van het voetbal komt, hoetjepatat. Altijd zwijg ik, of toch heel veel. Altijd ben ik verdraagzaam. Altijd doe ik een oogje dicht. Tegenwoordig heb ik het gevoel dat ik twee oogjes dicht doe.

En eigenlijk begrijp ik dat ook niet altijd even goed, iemand die zo neerslachtig is, altijd maar, en het toch eigenlijk wel goed heeft. We hebben niet de mega-luxe, maar toch genoeg luxe.... Ik heb het al zo vaak geschreven : hij lijkt nooit tevreden met wat hij heeft. Precies alsof iets anders altijd beter is.  Hij lijkt weinig tevreden van zichzelf of van een ander. Naast zijn pilletjes voor neerslachtigheid, neemt hij nu ook terug zijn pilletjes voor zijn maag. Maar eigenlijk denkt hij nu, is hij misschien wel allergisch voor melkproducten. Dan moet hij zich daar eens laten op testen he.... als hij dat denkt. Dan zal hij het meteen ook wel weten.

Gisterenmorgen had ik een weemoedige oudste dochter, omdat haar zus op kamp is. Ik probeerde haar op te fleuren..... 

Daarna had ik een man die zich 'down' voelde..... die ik probeerde op te fleuren..... maar ondertussen weet ik dat mijn talloze pogingen om hem wat positiviteit in te blazen, eigenlijk weinig aanslaan..... En dat werkt, eerlijk gezegd, voor mij steeds meer ontmoedigend. Ik hoop dat wij nooit in de situatie raken waar het zo ver komt dat hij echt moet in behandeling gaan en er zelfs voor naar een instelling zou moeten gaan.... oh neen, ik weet niet of ik het dan nog altijd zou zien zitten met hem. Ik heb al heel m'n leven gezien hoe m'n tante 'up' en 'down' gaat.... eigenlijk heel haar leven verkwanselt.... met haar ongelukkig zijn of nooit 'content' zijn.... 

In de late namiddag heb ik dan voorgesteld om eens naar de zee te gaan.... en het heeft hem toch wel wat deugd gedaan. 

Ik vind de zee ontspannend, als het niet te druk is natuurlijk. En het meest ontspannende vind ik, met je blote voeten in het water lopen, daar waar de zee met slaande golven steeds dichter komt.... Maar dat wou hij dan weer niet..... voor het zand aan zijn voeten..... Jah.... dat veeg je er toch gewoon af als het droog is..... Maar hij had wel deugd gehad van de zeelucht. En eigenlijk, ondanks als z'n pessimisme, ziet hij ons toch zo graag en zou hij ons niet kunnen missen....

Maar er mankeert nog altijd iets. Ik heb een deeltijdse job. Dit is maar 25-30 % meer van wat ik vroeger gewoon was en ik wil MEER !

Ik voel me soms zo doelloos. Ik wil veel doen, maar als het niet in opdracht is, dan lukt het gewoon niet. Als ik in opdracht iets moet doen, ben ik heel gemotiveerd. Maar van zodra die vraag of dat 'moeten' er niet meer op staat, dan val ik precies in een zak.

Ik voel me soms slecht van mezelf. Hoh ja,.... Dat noemen ze dan nooit tevreden.

Ik ben echt blij dat ik meer tijd heb, maar soms voel ik me zo een luiaard. En mijn man heeft dat eigenlijk ook wel een beetje. Vroeger waren we 'bang' om eens een momentje 'op ons gat' te zitten. Dat was alsof we inbreuk deden op.... We snakten er gewoon naar, maar we durfden niet.

Eigenlijk is het veel meer een luxeleven. Maar zoals ik al zei : ik wil MEER werken ! Ik wil meer een doel hebben. Waar ik werk, werk ik heel graag. Een jonge equipe, maar een hele toffe equipe.

Ik heb al een grote zoektocht gedaan om nog iets aanvullends te vinden, maar het is zo moeilijk. Ofwel past het niet, ofwel zien ze het dan niet zitten omdat je al deeltijds werkt. Niet simpel hoor. En ik raak daar wat van ontmoedigd.

Van het feit dat ik zo eens een keer of 2-3 op m'n werk ga dartelen voor een paar uren en dan weer weg ben, terwijl mijn bazen k-weet-niet-hoeveel-uren doen. Maar van aan de andere kant moet ik me daar bij neerleggen dat dat eigenlijk hun keuze is dat ze nog zo lang willen werken. En ja, zolang je die loonskosten kan uitsparen, waarom niet. Van aan de andere kant is het heel moeilijk iets aanvullends te vinden. Ik ben er wat de courage in kwijt.... En van aan de ene, of is het de andere kant moet je dan ook weer flexibel zijn in je deeltijdse job, want het kan altijd zijn dat je eens tijdelijk wat extra dagen moet gaan..... Jah.......   Zo is het altijd wat hé waarover we niet tevreden zijn.

Toen we vroeger zelfstandig waren was er altijd zaging van dat hij niet kon doen wat hij wou, dat hij  niet door zijn werk raakte, dat er te weinig financiële middelen waren, waar al dat geld naar toe was, het was altijd iets dat niet naar zijn gedacht was.

Nu gaat hij werken. Vroeger zei hij altijd ik wil niet aan de lopende band in een fabriek gaan staan, ik wil niet bij een zelfstandige gaan werken waar je maar de enigste werknemer bent, ik wil niet in een supermarkt gaan werken, ik wil gaan werken waar er veel omzet is, waar je met een team bent, waar het een bloeiende zaak is.

Nu gaat hij gaan werken in zo'n zaak, nu heeft hij te veel collega's naar zijn gedacht, nu is zijn werk te weinig gevarieerd, nu is er iemand (een vrouw) waar hij nog niet te goed mee opschiet omdat ze de verantwoordelijkheden op zich neemt, nu heeft hij het lastig met zijn Frans dat er ook bij komt. Nu heeft hij soms te weinig werk naar zijn gedacht. Het is gewoon altijd iets. Hij verdient er nochtans goed zijn brood. 's Morgens zit hij hier ver zijn longen uit zijn lijf te spuwen van de zenuwen, vertrekt met een sip gezicht. 's Avonds komt hij thuis, eet, landt in zijn zetel en slaapt. Maar 't is nu niet van dat laatste hoor. Maar ergens begrijp ik de logica niet. Hij heeft te weinig werk naar zijn gedacht en als hij thuiskomt is hij moe en valt in slaap. Maar ik irriteer me veel meer aan 's morgens dat hij de longen ver uit zijn lijf spuwt van de zenuwen en dat het altijd dat 'gejank' is over dat werk. Dan is het tegen mij : 'Ja, wacht maar tegen dat je zelf weer gaat werken voor een baas.' Eerlijk gezegd, ik denk dat ik het altijd veel meer gewoon ben geweest om te werken voor een baas. Zelfs toen we zelfstandig waren. Hij moet gewoon meer leren relativeren en niet altijd van alles iets weten. Ik heb eens gezegd dat hij meer moet leren respecteren wat hij heeft. Wat voorbij is moet je niet de hele tijd meer zitten over blèten en wat je niet hebt moet je niet altijd zitten naar kwijlen. Wees tevreden met wat je hebt. Het is vaak nog mooier dan dat je zelf beseft. Ik was ook wel al veel langer bezig in mijn hoofd met het feit dat we die zelfstandigheid toch beter vroeger stop zetten dan oorspronkelijk het idee was, omdat het toch niet rendabel genoeg was. Hij heeft dat nooit willen zien heb ik de indruk. Altijd maar opmerkingen, altijd maar 'ruttelen', maar niet de realiteit willen zien. Het lag daarom niet aan ons alleen. De tijd heeft er ook veel mee te maken.