Na meer dan 3 jaar niet meer gelopen te hebben wegens een hernia, ben ik terug gestart. Eens je de microbe van het lopen te pakken hebt, raak je er volgens mij moeilijk terug vanaf...
Ik ben Janneman
Ik ben een man en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 02/12/1970 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Hardlopen, Apple, lezen, mijn dochtertje en vrouwke....
...Ja da was mijn eerste reactie na 30km... Gisteren 25 april 2010 was het dus zover, de Antwerp Marathon. 620 training-km's, 59 loop-uren en 50.000 verbrande calorieën zijn er aan vooraf gegaan. Om 7uur liep de wekker af, een stevig ontbijt genomen en vertrokken richting Zwijndrecht om van daar met de tram naar de start te gaan. Bij aankomst was de sfeer al direkt op te snuiven, heerlijk...ter plaatse ook enkele bloggers ontmoet waaronder Patrick, Filip en RonnyKing. Tof om jullie eens ontmoet te hebben. Om 9u30 ging het startschot en we waren vertrokken...ik had me bij de 3u45' lopers gezet (meteen mijn eerste fout). Ik voelde al onmiddellijk dat het tempo voor mij te hoog lag om te starten, al van bij km 1 mijn tempo wat bijgesteld maar toch in een te hoog tempo blijven lopen. De Waaslandtunnel in, geen enkel probleem hoewel het gedeelte bergop toch al vrij snel in de wedstrijd is. Op dit punt had ik al besloten om niet voor de 3u45' te gaan, maar toch nog te proberen onder de 4u. Op km 12 werd ik even vergezeld van Mark, een collega die een eindje heeft meegefietst. Hier voelde ik me nog vrij goed, maar achteraf bekeken liep ik nog steeds te snel..ik liep ong. 5'26"/km...hier had ik drastischer moeten ingrijpen en mijn tempo moeten laten zakken naar 5'40" of zelfs nog langzamer. kilometer 18-19 liep ik zelfs in 5'05" man man man wat een fouten heb ik daar gemaakt. Op de halve marathon wist ik dat het kalf verdronken was...vanaf nu was het aftellen en toch nog hopen op die tijd onder de 4u. Vanaf km 26-27 begon het echt dramatisch te worden, de benen begonnen te verzuren, het kopke begon negatief te denken en het was vechten om te blijven lopen...tempo nog amper 6'30"... Onderweg gelukkig regelmatig nog enkele bekenden tegengekomen wat me opnieuw wat moed gaf...mijn maatje Filip o.a. die die dag als "zwaantje bij de politie" moest werken om alles in goede banen te leiden. Iets voorbij de 30km was het vat volledig af...man man man dat was geen man met de hamer...da was een volledig leger met hamers pffff. Op iedere drankpost toch voldoende gedronken en iets gegeten maar ik kwam er niet meer door. Vanaf km 35 werd ik bijgestaan door Michael op zijn fiets die me aanmoedigde tot aan de finish (Bedankt hé makker). Daar was de ontlading groot, mijn vrouwke liep nog enkele meters mee, mijn zusje en haar man stonden mij aan te moedigen en Inge (Filip zijn vrouw) met haar schoonouders riepen me nog wat laatste bemoedigende woorden toe. Mijn eindtijd 4u15' pffff...de officiële tijd zal morgen op de website staan. Eens over de eindstreep kreeg ik het toch even moeilijk, werd toch wat emotioneel...dat noemen ze diep gaan zeker. Maar de medaille is binnen en we zijn toch blij dat we mee gedaan hebben. We hebben er in ieder geval weer veel van geleerd !! Nooit zal ik nog zo snel starten !! Dom dom dom en dan nog te weten dat ik het al aan verschillende andere mensen had gezegd "zeker niet te snel starten"...maar ja hoe komt het ?? Mezelf wat te hoog ingeschat ? Wat laten meeslepen door de groep ?? De klassieke fout hé. In ieder geval, aan iedereen die komen kijken is, NOG EENS ENORM BEDANKT VOOR DE STEUN...vooral jij zusje en the one and only....een van de dagen kom ik een trapiestje drinken in de Stressless Manhattan...
