Winny, de kleine maltezer van de familie is zaterdag middag heen gegaan. Zij werd geboren in Basel bij Kruibeke op 15 februari 1993 en overleed te Mechelen in huiselijke kring op 24 april 2010. Zij is 17 jaar oud geworden. De laatste zes maanden was ze een beetje op de sukkel geraakt, en de laatste twee weken was ze stilletjes aan het uitdoven. Vanmorgen werd ze begraven in de tuin, onder de vogelfontein. Het was een kleine pruts en zo'n lief ding. Niet één keer heeft ze geklaagd of was ze lastig ondanks haar ziek zijn. Winny meid, in de hondenhemel zal je vriendje Gyzmo je de weg wijzen, net zoals hij dat gedaan heeft toen je pas bij ons kwam. Winnyke, we missen je al. Rust in vrede meisje.
Vandaag heb ik te horen gekregen dat ik een BV ben. Ik dacht dat "BV" stond voor "Beroeps Vrijwilliger", maar het blijkt "Bekende Vlaming" te zijn! Er was ergens een feest aan de gang, en mijn baasje was daar naar toe gemoeten en ik mocht mee. Ik zat toch al in de auto. Er waren daar veel mensen en na een tijdje liet mijn baasje mij uit de auto om mijn poten te strekken en te drinken. Toen kwamen al die mensen naar mij kijken. Ze zeiden : "Amai, wat een grote hond! Zie eens wat poten! En zo een lieveke dat dat is!" En zo ging dat maar verder. Ik werd gestreeld over mijn kop en kindjes kroelden met hun handjes in mijn pels. Maar sommigen hadden mij herkend als Robbe, en toen zeiden ze dat ik een BV ben.
Mijn baasje is gisteren op rescue missie geweest. Ik was daar bij, natuurlijk. Een jongetje van een jaar of twaalf was gaan mountain-biken. Zo met een fiets zandbergen afrijden tegen een verschrikkelijk hoge snelheid, tja da's om problemen vragen hé! En dat jongetje was over het stuur van zijn fiets gevlogen en zijn kin was helemaal kapot. Met zijn GSM had hij dan zijn papa verwittigd, die was mijn baasje komen halen. Eerst reden we een stukje met de auto en dan zijn we te voet met een rolstoel naar de plaats des onheils gestapt, waar mijn baasje ter plekke de kin van de kleine heeft gehecht. Het was een lelijke jaap en maar bloeden! En omdat we daar niet met de auto geraakten, moest het direct gebeuren. Toen gingen we met z'n allen tevoet terug naar de auto, met de kleine in de rolstoel. Want die was in de struiken terecht gekomen en had daar ook nog eens zijn voet verstruikt.
Heb ja al ooit een kalkoen gezien van dichtbij? Ik wel, van heel dicht bij. En hoe dichterbij ik kwam, hoe paarser en blauwer zijn kop werd. Als doktershond dacht ik dat het beest in nood was, dus heb ik mij losgerukt van mijn baasje en ben ik los door de pinnekesdraad in de wei gesprongen. Mijn oor heeft er een krab van overgehouden, maar dat was niks, die kalkoen moest gered worden. Maar dan bleek dat deze vogel helemaal niet in gevaar verkeerde, maar kwaad was omdat ik in zijn wei gesprongen was. Daarom was die helemaal blauw van colère! Oké, ik wou dan terug, maar dat ging niet. Die pinnekesdraad zat in de weg. Gelukkig was mijn baasje daar. Hij kwam mij redden. Maar die reddingsoperatie ging niet zo vlot, want hij bleef met zijn broek aan de pinnekes hangen, en de broek scheurde hier en daar. Toen is mijn baasje er terug vanonder gekropen en heeft hij de draden ver uit elkaar getrokken, zodat ik heel voorzichtig kon terug komen. Oef, dat is nog goed afgelopen voor ons!
Mijn baasje doet rare dingen. In een bibliotheek lees je toch boeken? Wel, hij gaat daar dingen vertellen over borsten. Mijn baasje sleurt van bib naar bib een groot plakaat mee waar tekeningen van vrouwenborsten op staan. En in de bib vertelt hij dan aan de madammen die komen luisteren: "Laat naar je borsten zien!". Is een bib nu een plaats om je borsten te laten zien? Mensen zijn toch een beetje vreemde wezens, hoor!
Hoy. Deze week is weeral voorbij. Het was een emotionele week, want Bompa werd begraven. Ik heb gehoord dat het zo'n mooie dienst was. De kleinkinderen hebben zo mooi verteld over hun Bompa, ik denk dat die man een heilige was. Dank aan Bompa dat hij de kleinkinderen zo goed opgevangen heeft.
De lente is in 't land. Je kan het zien aan het botten van de bomen, en de gele paasbloemen en het blauwe ridderspoor is overal te zien. Heerlijk hé, uit de wind, in het zonnetje, naar de fluitende vogeltjes liggen luisteren...
Enkele dagen geleden ben ik ferm geschrokken. Ik liep met mijn baasje op de dijk, ergens aan een water, toen we in de verte een madam met een kleine van een jaar of zes, zeven zagen naderen. Als ze dichtbij genoeg waren om te horen wat ze zegden, hoorde ik de kleine roepen : "zal ik die Bobby daar eens slaan!" Hij had een takkenstok bij en kwam naar ons gelopen met zijn stok hoog in de lucht! Maar dat zal niet gebeuren, zolang ik Robbe heet! Dus spring ik recht op de aanvaller af, maar mijn baasje trekt mij direct en fors terug met de leiband, waardoor ik met mijn 4 poten tegelijk van de grond kom! Mijn acrobatie was zo spectaculair dat de kleine er van schrok en al gillend terug liep naar zijn moeke. Die heeft amper opgekeken, had ze dan niet gezien wat die kleine deed?
Omdat het onlangs Pasen was heb ik een verhaal gehoord van een hond die een heel slechte ervaring heeft opgedaan met een vorige Pasen. Er waren chocolade eieren gestrooid in de tuin. Het was de bedoeling dat alle kindjes de paaseieren zouden gaan zoeken en in hun mandjes leggen, maar de hond had daar een ander gedacht over. Hij was stiekem ontstnapt uit de veranda, en was voor de kindjes in de tuin kwamen, de paaseieren gaan opeten! En het waren er veel hoor! Witte en zwarte en bruine, de ene al groter als de andere... Tot hij plots door zijn poten zakte en zich niet zo heel lekker voelde. Het directe gevolg was chocolamousse zowel vanvoor als vanachter, en dat tegelijkertijd! Ocharme toch, moet die afgezien hebben van zijn levercrisis! Hij is van pure miserie terug geslopen naar zijn hoekje in de veranda om er de eerste dagen niet meer uit te komen. En het is zelfs zo dat hij nu geen paaseieren meer kan zien, laat staan rieken! Het gedacht alleen al maakt hem misselijk. Zo is hij het jaar nadien toen de paaseieren in de tuin lagen, met zijn staart tussen zijn poten naar het verste hoekje in de veranda geslopen, en heeft daar zijn voorpoten over zijn snuit gelegd om toch maar niks te rieken...
