Winny, de kleine maltezer van de familie is zaterdag middag heen gegaan. Zij werd geboren in Basel bij Kruibeke op 15 februari 1993 en overleed te Mechelen in huiselijke kring op 24 april 2010. Zij is 17 jaar oud geworden. De laatste zes maanden was ze een beetje op de sukkel geraakt, en de laatste twee weken was ze stilletjes aan het uitdoven. Vanmorgen werd ze begraven in de tuin, onder de vogelfontein. Het was een kleine pruts en zo'n lief ding. Niet één keer heeft ze geklaagd of was ze lastig ondanks haar ziek zijn. Winny meid, in de hondenhemel zal je vriendje Gyzmo je de weg wijzen, net zoals hij dat gedaan heeft toen je pas bij ons kwam. Winnyke, we missen je al. Rust in vrede meisje.
Vandaag heb ik te horen gekregen dat ik een BV ben. Ik dacht dat "BV" stond voor "Beroeps Vrijwilliger", maar het blijkt "Bekende Vlaming" te zijn! Er was ergens een feest aan de gang, en mijn baasje was daar naar toe gemoeten en ik mocht mee. Ik zat toch al in de auto. Er waren daar veel mensen en na een tijdje liet mijn baasje mij uit de auto om mijn poten te strekken en te drinken. Toen kwamen al die mensen naar mij kijken. Ze zeiden : "Amai, wat een grote hond! Zie eens wat poten! En zo een lieveke dat dat is!" En zo ging dat maar verder. Ik werd gestreeld over mijn kop en kindjes kroelden met hun handjes in mijn pels. Maar sommigen hadden mij herkend als Robbe, en toen zeiden ze dat ik een BV ben.
Mijn baasje is gisteren op rescue missie geweest. Ik was daar bij, natuurlijk. Een jongetje van een jaar of twaalf was gaan mountain-biken. Zo met een fiets zandbergen afrijden tegen een verschrikkelijk hoge snelheid, tja da's om problemen vragen hé! En dat jongetje was over het stuur van zijn fiets gevlogen en zijn kin was helemaal kapot. Met zijn GSM had hij dan zijn papa verwittigd, die was mijn baasje komen halen. Eerst reden we een stukje met de auto en dan zijn we te voet met een rolstoel naar de plaats des onheils gestapt, waar mijn baasje ter plekke de kin van de kleine heeft gehecht. Het was een lelijke jaap en maar bloeden! En omdat we daar niet met de auto geraakten, moest het direct gebeuren. Toen gingen we met z'n allen tevoet terug naar de auto, met de kleine in de rolstoel. Want die was in de struiken terecht gekomen en had daar ook nog eens zijn voet verstruikt.
Heb ja al ooit een kalkoen gezien van dichtbij? Ik wel, van heel dicht bij. En hoe dichterbij ik kwam, hoe paarser en blauwer zijn kop werd. Als doktershond dacht ik dat het beest in nood was, dus heb ik mij losgerukt van mijn baasje en ben ik los door de pinnekesdraad in de wei gesprongen. Mijn oor heeft er een krab van overgehouden, maar dat was niks, die kalkoen moest gered worden. Maar dan bleek dat deze vogel helemaal niet in gevaar verkeerde, maar kwaad was omdat ik in zijn wei gesprongen was. Daarom was die helemaal blauw van colère! Oké, ik wou dan terug, maar dat ging niet. Die pinnekesdraad zat in de weg. Gelukkig was mijn baasje daar. Hij kwam mij redden. Maar die reddingsoperatie ging niet zo vlot, want hij bleef met zijn broek aan de pinnekes hangen, en de broek scheurde hier en daar. Toen is mijn baasje er terug vanonder gekropen en heeft hij de draden ver uit elkaar getrokken, zodat ik heel voorzichtig kon terug komen. Oef, dat is nog goed afgelopen voor ons!
Mijn baasje doet rare dingen. In een bibliotheek lees je toch boeken? Wel, hij gaat daar dingen vertellen over borsten. Mijn baasje sleurt van bib naar bib een groot plakaat mee waar tekeningen van vrouwenborsten op staan. En in de bib vertelt hij dan aan de madammen die komen luisteren: "Laat naar je borsten zien!". Is een bib nu een plaats om je borsten te laten zien? Mensen zijn toch een beetje vreemde wezens, hoor!
Hoy. Deze week is weeral voorbij. Het was een emotionele week, want Bompa werd begraven. Ik heb gehoord dat het zo'n mooie dienst was. De kleinkinderen hebben zo mooi verteld over hun Bompa, ik denk dat die man een heilige was. Dank aan Bompa dat hij de kleinkinderen zo goed opgevangen heeft.
De lente is in 't land. Je kan het zien aan het botten van de bomen, en de gele paasbloemen en het blauwe ridderspoor is overal te zien. Heerlijk hé, uit de wind, in het zonnetje, naar de fluitende vogeltjes liggen luisteren...
Enkele dagen geleden ben ik ferm geschrokken. Ik liep met mijn baasje op de dijk, ergens aan een water, toen we in de verte een madam met een kleine van een jaar of zes, zeven zagen naderen. Als ze dichtbij genoeg waren om te horen wat ze zegden, hoorde ik de kleine roepen : "zal ik die Bobby daar eens slaan!" Hij had een takkenstok bij en kwam naar ons gelopen met zijn stok hoog in de lucht! Maar dat zal niet gebeuren, zolang ik Robbe heet! Dus spring ik recht op de aanvaller af, maar mijn baasje trekt mij direct en fors terug met de leiband, waardoor ik met mijn 4 poten tegelijk van de grond kom! Mijn acrobatie was zo spectaculair dat de kleine er van schrok en al gillend terug liep naar zijn moeke. Die heeft amper opgekeken, had ze dan niet gezien wat die kleine deed?
Omdat het onlangs Pasen was heb ik een verhaal gehoord van een hond die een heel slechte ervaring heeft opgedaan met een vorige Pasen. Er waren chocolade eieren gestrooid in de tuin. Het was de bedoeling dat alle kindjes de paaseieren zouden gaan zoeken en in hun mandjes leggen, maar de hond had daar een ander gedacht over. Hij was stiekem ontstnapt uit de veranda, en was voor de kindjes in de tuin kwamen, de paaseieren gaan opeten! En het waren er veel hoor! Witte en zwarte en bruine, de ene al groter als de andere... Tot hij plots door zijn poten zakte en zich niet zo heel lekker voelde. Het directe gevolg was chocolamousse zowel vanvoor als vanachter, en dat tegelijkertijd! Ocharme toch, moet die afgezien hebben van zijn levercrisis! Hij is van pure miserie terug geslopen naar zijn hoekje in de veranda om er de eerste dagen niet meer uit te komen. En het is zelfs zo dat hij nu geen paaseieren meer kan zien, laat staan rieken! Het gedacht alleen al maakt hem misselijk. Zo is hij het jaar nadien toen de paaseieren in de tuin lagen, met zijn staart tussen zijn poten naar het verste hoekje in de veranda geslopen, en heeft daar zijn voorpoten over zijn snuit gelegd om toch maar niks te rieken...
Bompa is deze week heengegaan. Stilletjes is hij uitgedoofd daar in dat ziekenhuis. Zeker en vast heeft hij ons gemist, mij en Zwartzwart, de kat. Wij mochten niet binnen in het ziekenhuis, want da's alleen voor mensen.
Ik herinner mij nog heel goed dat Bompa en Zwartzwart ruzie maakten. Zwartzwart was op de tafel gesprongen om boterhamvlees te pikken! Dat zijn toch echt geen goeie manieren, zeg nu zelf! Toen heeft Bompa met zijn wandelstok naar de kat gepookt, en ze waren hevig aan 't ruzie maken over het feit dat je niet op de tafel springt en broodbeleg pikt. Och, even later zaten ze in dezelfde zetel, de poes in de armen van Bompa, naar tv te kijken... Zwartzwart heeft nu een dipje, want die ruzies met Bompa, dat was dagelijkse kost. En het goedmaken samen in de zetel ook. Ik denk dat de poes haar baasje mist, ze loopt wat verloren in het huis. Daarbij komt nog dat ze regelmatig buiten vliegt. De grote mensen zijn bezig geweest met het schrijven van veel brieven. Zwarzwart vond daar afleiding in om met de schrijfstokken te spelen, terwijl de grote mensen daarmee bezig waren. De mensen konden daar echt niet mee lachen, en de poes werd telkens - hup - een andere kamer in gezet, alleen.
Dan heb ik toch "chance" met mijn baasje. Ik kan overal met hem mee, of bijna toch. Zelfs die brieven die de mensen hebben geschreven zijn we samen in de brievenbussen gaan steken. Wat een zotte bezigheid. Daarbij kwam dan ook nog dat hij zo weinig tijd had, want wanneer ik aan een lantaarnpaal probeerde te lezen wie daar allemaal gepasseerd was, trok hij mij al verder, zo van "Kom Robbe, mee. Je kan morgen ook nog den Dag Allemaal lezen".
Bij zo'n overlijden komt nogal wat kijken. De familie komt samen, er is veel heen en weer geloop, er wordt veel gepraat en verteld, en er moet vanalles geregeld worden. Clara en Wim zijn vandaag ook toegekomen uit Kameroen. Clara is de oudste dochter van mijn baasje. Vandaag heb ik haar voor de eerste keer ontmoet. Ze werkt en woont samen met haar vriend Wim in Kameroen, da's hééél ver van hier naar 't schijnt. 't Is maar goed ook dat Bomma op deze manier niet te veel alleen is. Misschien kunnen Zwartzwart en ik haar wat troosten wanneer alle drukte voorbij zal zijn. Dit jaar zal Pasen voor ons allen een andere of nieuwe betekenis gekregen hebben.
Dit was een spannende week. Ik heb heel veel bijgeleerd dankzij de stagiaire. Ik heb gezien hoe ze geoefend heeft met allerlei ingewikkelde dingens, die niet gemakkelijk zijn. Zo heeft ze bloed getrokken in de arm van de dokter. Ocharme, ik zag hoe hij leed... Dan, bij een patiënt heeft de dokter voorgedaan hoe ze dat oor moest uitspuiten. Zij heeft dat andere oor uitgespoten, maar dat was een heel natte bedoening. Trouwens, de dokter heeft het gisteren bij mij ook gedaan, een oor uitgespoten. Ik vond dat echt niet leuk, en ik ben 2 keer weggelopen. Na de derde keer heb ik mij verstopt halverwege de tuin, ik had er genoeg van! Toen ik met mijn kop schudde vloog dat water uit mijn oor, en nog iets anders ook. Ik heb nu geen jeuk meer daar, vreemd hé?
Wist je dat kindjes gekocht worden? Ik weet het. De dokter heeft een zwart kindje verkocht. De mama had 3 zwarte kindjes meegebracht die moesten onderzocht worden. De kleinste was nog een baby die niet kon lopen. Zij heeft, toen het onderzoek gedaan was, de baby aan de dokter gegeven. Die zat daar met die uk op zijn schoot terwijl zij met de 2 grootste kindjes naar buiten is gegaan. Ze had geen geld bij en kon de raadpleging niet betalen. Dus heeft ze hem de baby verkocht in ruil voor de verzorging. Maar ik denk dat ze de baby achteraf toch miste, want ze is dan centjes komen brengen en heeft de baby terug gekregen.
Wij zijn op een ochtend heel vroeg gaan wandelen en hebben iets heel merkwaardigs gezien. Voor mij althans, ik was het nog nooit tegengekomen : een wippende auto. Die stond geparkeerd ergens in een veld, de ruiten waren bijna allemaal aangedampt. En die auto die stond daar maar te schudden terwijl de motor zelfs niet draaide. Dus ben ik dat van dichterbij gaan bekijken. Toen ik probeerde door het raam te kijken, drukte ik met mijn neus tegen het venster, maar dan dampte het nog meer aan. Ik zag helemaal niks, maar de auto werd plots stil. Dat was niet interessant, dus ben ik maar weggelopen.
Hebben jullie dat gehoord van die drie Kosovaren die een inbraak hebben gepleegd in Mechelen? De mensen waren thuis, maar dat zijn vrij oude mensen. De mevrouw lag in bed, toen ze beneden hoorde hoe een raam werd kapotgeslagen. Dus zegt ze tegen haar hond : "Fido, pakt ze!" Maar Fido zag dat niet zitten, hij helemaal alleen tegen 3 Kossovaren, dus is hij dan maar onder de lakens gevlucht... De politie heeft ze nadien wel kunnen vangen, gelukkig maar, want dat zijn toch geen manieren, hé!
Bompa ligt in het ziekenhuis. Ik vind het heel erg dat ik hem niet mag bezoeken daar. Ik durf te wedden dat hij veel sneller zou genezen als ik bij hem zou mogen langsgaan. Maar mijn baasje neemt mij dan mee om te wandelen op de dijk aan de Nete. Da's heel tof daar, want er zijn geen auto's en ik heb daar ook al eens kunnen pootje baden. Er kwam een ferm madammeke langs lopen. Zij was aan het joggen en vraagt aan mijn baasje of ik met haar een eindje mag meelopen, en hij zegt "Ja". Dus loop ik met haar mee. Dat ging nogal een vaart, want zij is dat gewoon van te lopen. Ik draai mij om en zie in de verte mijn baasje strompelen en puffen, zijn gezicht rood en vol zweetdruppels. Zijn dikke buik zit echt in de weg. Ik vraag mij eigenlijk af of daar misschien een baby'tje zit? Ik heb dat bij sommige madammen toch al gezien?
Herinnert ge u nog dat meisje die mijn poot is komen aftekenen? Wel, de directeur van de school belde met mijn baasje en vroeg of hij het baasje was van de woef met de grote poten. Die man geloofde dat niet dat ik zo'n grote poten heb, dus is hij in het kabinet komen kijken naar mij. Hij stond daar met zijn hoofd te schudden en zei : "Amai, da's wel een heel grote hond, hé meneer doktoor?" en nu weet hij het.
Hallo iedereen, Zoals jullie wel gemerkt hebben, is er gisteren niets gepost op de blog. Dat komt omdat mijn baasje het dit weekend véél te druk had met andere dingen. Zo stond hij hopeloos achter met papierwerk en had ik hem ook nog eens gevraagd om zijn kabinet wat op te ruimen. Want vandaag kwam de stagiaire, en zij blijft tot het einde van de week. En de mensen die reeds in het kabinet geweest zijn van de dokter zullen kunnen beamen dat een opruimbeurt geen misplaatste luxe is... Dus is hij dit weekend erg veel bezig geweest met die dingen allemaal, en daarom had hij geen tijd om mijn avonturen neer te schrijven. Maar geloof me, volgende zondag zal er een hele boterham te lezen zijn, want een week op trot zijn met zo'n jonge en knappe stagiaire, daar kunnen alleen maar avonturen mee te beleven zijn... Tot volgende week!
Desondanks alle droefnis, moeten we verder met de levenden. En zij
kunnen het leven behoorlijk lastig maken. Deze week heb ik op twee
manieren te maken gehad met de precariteit van mijn job als
bewakingshond. Waar denk je aan bij het woord "Bewakingshond"? Aan iets
groot of aan...?
Zoiets kan je toch geen "bewakingshond"
noemen?
Ik ga tenminste naar school om te leren luisteren en vanalles
te oefenen. Ik ben een bewakingshond, en een goeie!
Maar luister wat er vorige week nog gebeurde. Er kwam een heel donkere meneer op consultatie. Niet omdat hij ziek was of zo,
maar omdat hij mijn job wou! Hij zegde tegen mijn baasje dat hij een
hondenleven heeft en dat hij wou ruilen met mij. Dus moest ik van onder het bureau komen, en die zwarte meneer is op mijn plaats gekropen! Ik kon mijn ogen niet geloven, en mijn oren ook niet...!
Mijn baasje wou eerst een proef, en zien of hij ook onder het bureau
paste. Dan moest hij zijn tanden laten zien, dat viel nogal mee. Zijn
blaffen en grommen daarentegen, dat was maar flauwkes. En eigenlijk was
dat geen zicht. Dat heeft de doorslag gegeven en mijn baasje heeft beslist dat ik zijn
bewakingshond mocht blijven...
(Oef!) De Franse President Sarkozy, die heeft naar 't schijnt sinds kort een "verdedigingsteef" die karaté kan... da's anders ook speciaal...
Dat baasje van mij, dat is toch wel een pateeke zenne! Zo heeft hij gisteren "ingebroken", jaja, ingebroken! De meneer die gevallen was had zijn sloten laten vervangen omdat er dieven geweest waren terwijl hij in het ziekenhuis lag. En met de sleutel die mijn baasje nog had, kreeg hij de deur niet open. Dan heeft hij een buurman om een lange ladder gevraagd. Mijn baasje heeft het klein venstertje van het kleinste kamertje op de bovenverdieping losgeschroefd en eruit gehaald. Hij heeft dan mijn mat genomen, ja de mat waar ik op lig in de auto! Omdat hij zich dan niet pijn zou doen terwijl hij zich naar binnen wurmde daarboven in dat piepkleine venstertje. Ondertussen stond de buurman die de ladder moest vasthouden te roepen : "zie maar dat je niet in de pot valt!" Mijn baasje heeft nog eerst de politie gebeld om te zeggen dat hij ging "inklimmen" op dat adres. Die hebben geantwoord dat hij daarvoor niet moest bellen. Raar hé? Stel je voor dat een echte dief dat zou doen, naar de politie bellen om te zeggen dat hij gaat inbreken. Zou de politie dan ook zeggen dat hij daarvoor niet moet bellen?
Ik heb een fameus binnenpretje gehad een paar dagen geleden. Er kwam een jong gezin met een baby van, ik denk, een jaar oud. Het was echt een kleine uk die nog niet kon lopen. Hij krijste want hij had buikpijn en de ouders waren nogal ongerust. Dus waren ze naar mijn baasje, de dokter, gekomen om de kleine te laten onderzoeken. Mijn baasje heeft met hetzelfde machien als waarmee hij de dikke buik van een mevrouw had onderzocht, de buik van de kleine onderzocht. En terwijl hij daar mee bezig was, en de ouders en de dokter heel aandachtig naar het scherm keken (waar niks anders op te zien was als lichte en donkergrijze vegen, pff) keek ik naar de kleine. En ik zag het gebeuren ... het piemeltje kwam omhoog en ... het straaltje ging recht in de mouw van zijn witte jas, hihihihi! Het was zo'n grappig zicht, want de dokter werd het eerst niet gewaar en toen hij het voelde, was het natuurlijk al te laat!!!
Mijn uiterlijk heeft een heel goede invloed op het creatieve in kinderen. Er is een meisje van 7 jaar naar het dokterskabinet gekomen met haar mama omdat ze een héél groot probleem had. In haar klas is er een meisje en dat tekent altijd een lieve-heer-beestje in de hoek van haar blad. Dan weet de juf zó van wie de tekening is, want de juf herkent dat beestje in de hoek. Het kleine meisje wou ook graag zo iets op haar blad tekenen, opdat de juf haar tekening onmiddellijk zou herkennen als de hare. Daarom wou ze zo graag mijn poot tekenen. Dus heb ik mijn beste voorpoot op een blad gezet, en het kleine meisje heeft met een potlood mooi de omtrek getekend. Deze poot van mij zal vanaf nu al haar tekeningen versieren, het is een "poottekening" geworden waarmee de juf haar tekeningen altijd direct zal herkennen. Goed hé, of hoe simpel je een klein meisje blij kan maken ...
Ik ben eigenlijk feitelijk best populair geworden hier in Mechelen, hmhm! Mijn baasje neemt mij altijd mee als hij in de stad moet zijn op huisbezoek, of naar de winkel of naar de apotheek. Zo kwamen we onlangs voorbij een meisjesschool. De bel was gegaan en de meisjes verlieten de school zoals een zwerm bijen een bijenkorf : haastig en babbelend en naar alle kanten uitwaaierend. Toen zagen ze mij... en ik besefte pas goed wat Michael Jackson altijd meemaakte : gillende meiden, overal gillende en kirrende jonge meiden die zwaaiden en mij wilden aaien en riepen dat ik zo'n mooie ogen heb, en dat ik zo groot ben, en zo mooi. Mijn borst zwol van trots, en die van mijn baasje ook, zo blij was hij dat hij mijn baasje mag zijn ...
Een collega hond heeft mij deze week laten weten dat hij in een dipje zit. Het kwam door een familiefeest waar hij ook aanwezig was. Deze collega hond is een afgerichte verdedigingshond, en hij kwijt zich met veel overgave aan zijn taak. Tijdens dat familiefeest was er nogal veel volk aanwezig, en voor het gemak van iedereen had hij zich onder een tafel gelegd. Daar zou niemand op zijn staart trappen, en hij had daar een mooi overzicht van het gebeuren. Zijn baasje stond met een glas in zijn hand te babbelen met iemand, en had het niet door dat de situatie gevaarlijk geworden was. Want er kwam daar een mevrouw aangestapt met een groot mes, recht naar de tafel waar zijn baasje staat te kletsen. Mijn collega hond heeft geleerd in de school hoe je zoiets moet aanpakken. Hij is dus van uit zijn schuilplaats gekomen en is op de vrouw afgesprongen. Van de schrik liet zij het grote mes uit haar handen vallen. Mijn collega hond heeft het mes netjes opgeraapt met zijn muil en is het aan zijn baasje komen geven. Ondertussen is de mevrouw flauw gevallen, waardoor de tafel waar een grote taart op stond, omgevallen is. Iedereen stond aan de grond genageld en met open mond te kijken naar zijn interventie. Hij had zijn opdracht heel goed uitgevoerd, en toch was zijn baasje niet gelukkig, hij werd niet geprezen zoals het moet, integendeel... Ik snap het wel hoor, dat je daar depri kan van worden. Op de foto zie je hoe het had moeten worden zonder de interventie van mijn collega...
Gelukkig kan ik mijn collega opmonteren met het nieuws dat er nu ook Prozac bestaat voor depressieve honden. Het komt uit Amerika natuurlijk, en het is al te verkrijgen in Engeland, binnenkort misschien ook hier? En mijn baasje vertelde dat het naar vlees smaakt, heeft hij dat dan geproefd?
Mijn baasje heeft veel werk met papieren die ingevuld moeten worden. Het is een grote vragenlijst voor mensen die lijden aan CVS of chronisch vermoeidheid syndroom. Weet je, die mensen zijn zooooo vermoeid, dat ze die lijst niet zelf kunnen invullen. Mijn baasje, de dokter, moet dan zelf opschrijven wat ze zeggen, en ik zie dat hij dan de kriebels krijgt... en ik word daar ook zo moe van...
Dat baasje van mij, dat is toch wel een pateeke zenne! Zo heeft hij gisteren "ingebroken", jaja, ingebroken! De meneer die gevallen was had zijn sloten laten vervangen omdat er dieven geweest waren terwijl hij in het ziekenhuis lag. En met de sleutel die mijn baasje nog had, kreeg hij de deur niet open. Dan heeft hij een buurman om een lange ladder gevraagd. Mijn baasje heeft het klein venstertje van het kleinste kamertje op de bovenverdieping losgeschroefd en eruit gehaald. Hij heeft dan mijn mat genomen, ja de mat waar ik op lig in de auto! Omdat hij zich dan niet pijn zou doen terwijl hij zich naar binnen wurmde daarboven in dat piepkleine venstertje. Ondertussen stond de buurman die de ladder moest vasthouden te roepen : "zie maar dat je niet in de pot valt!" Mijn baasje heeft nog eerst de politie gebeld om te zeggen dat hij ging "inklimmen" op dat adres. Die hebben geantwoord dat hij daarvoor niet moest bellen. Raar hé? Stel je voor dat een echte dief dat zou doen, naar de politie bellen om te zeggen dat hij gaat inbreken. Zou de politie dan ook zeggen dat hij daarvoor niet moet bellen? 
